Μάιρα Γραβάνη: Ένα φρέσκο πρόσωπο στην υποκριτική

Η Μάιρα Γραβάνη είναι πολύ φρέσκια στον χώρο της υποκριτικής. Μόλις πριν από τρία χρόνια ολοκλήρωσε τις σπουδές της στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης και έχει ήδη προλάβει να αφήσει το δικό της στίγμα στο θεατρικό σανίδι: «Κομμώτριες», «Μεταπολίτευση» του Μιχαήλ Μαρμαρινού, τον οποίο χαρακτηρίζει μεγάλο δάσκαλό της, «Οθέλλος» με τον Αιμίλιο Χειλάκη και τώρα «Δόξα Κοινή» στο Θέατρο «Πορεία», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου. Πολύτιμες συνεργασίες που ονειρευόταν να τις κάνει, όπως μου εξομολογείται όταν συναντιόμαστε στη Ρεματιά Χαλανδρίου, που αποδεικνύεται ιδανικό location για τη συνέντευξή μας. Η 28χρονη Μάιρα είναι ψηλή και όμορφη: πλούσια μακριά μαύρα μαλλιά και κατάλευκο δέρμα, βαθύ γαλάζιο στα μάτια που κορνιζάρονται από εντυπωσιακά φρύδια. Μου μοιάζει σαν ξεχασμένη απόγονος των νεράιδων που κυκλοφορούσαν κάποτε σε αυτή τη ρεματιά. Της το σχολιάζω, αλλά εκείνη δεν δείχνει να το παίρνει πάνω της. «Υπάρχουν δύο πλευρές του νομίσματος. Καθετί έχει καλή και κακή πλευρά. Είμαστε προκατειλημμένοι. Νομίζουμε ότι το να είσαι έξυπνος, ψηλός ή όμορφος είναι καλό, αλλά έχει και αρνητικά. Η ζωή είναι πολύ υποκειμενική εμπειρία», μου λέει.

Αν προς στιγμήν αναρωτήθηκα τι εννοούσε, σύντομα θα καταλάβαινα. Η υποκριτική δεν είναι το μόνο όπλο στη φαρέτρα της, μου διευκρινίζει. Παρότι από τότε που θυμάται τον εαυτό της ήθελε να γίνει ηθοποιός, προτού περάσει το κατώφλι του Θεάτρου Τέχνης είχε σπουδάσει Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο του Γκρίνουιτς. «Οι σπουδές μου στην Ψυχολογία ήταν ενισχυτικές. Με οδήγησαν να κάνω καλύτερη χρήση του χρόνου στη δραματική σχολή. Η διαδικασία της επίγνωσης με βοηθά ως ηθοποιό στις ασκήσεις ευαισθησίας και στην κατάρριψη περιοριστικών αντιλήψεων, καθώς καλούμαι συνεχώς να προσεγγίζω χαρακτήρες και να τους ενσαρκώνω. Μου δίνει την ευκαιρία να είμαι πιο ανοιχτή με τους άλλους, να δίνω χώρο να υπάρξουν, να μην είμαι προκατειλημμένη, να αντιλαμβάνομαι καλύτερα τους ρόλους, που είναι και το ζητούμενο στη δουλειά μας. Αυτό δίνει τεράστια ελευθερία όταν γίνεται στις κατάλληλες συνθήκες υποκριτικής. Στη ζωή είναι πολύ δύσκολο να βιώσεις αυτή την ελευθερία, αυτή την αποφυγή της υποκειμενικότητας του εαυτού σου και την έχω ανάγκη», μου εξηγεί.

Η Μάιρα παθιάζεται όταν μου μιλάει για τη δουλειά της: «Η υποκριτική έχει ποικίλων ειδών απαιτήσεις. Βρίσκεσαι εκτεθειμένος μπροστά σε μεγάλο κοινό, σε μια απόλυτα ευάλωτη θέση και απέναντι στον εαυτό σου τον ίδιο. Το σώμα, η φωνή, η ιδιοσυγκρασία σου είναι η πρώτη σου ύλη. Είναι δύσκολο αλλά πολύ ενδιαφέρον και αν γίνει σωστά τότε η ανταμοιβή είναι ισάξια του κόπου και σε πλουτίζει εσωτερικά. Δεν γίνεται να κάνεις θέατρο χωρίς να αφοσιωθείς, καθώς όποιο λάθος προκύψει καλείσαι να το διορθώσεις εκείνη τη στιγμή, επιτόπου». Τον ίδιο ενθουσιασμό δείχνει και όταν αναφέρεται στην καινούρια παράσταση στην οποία συμμετέχει, το «Δόξα Κοινή». «Σε αυτή την παράσταση κάνω αντικατάσταση, αλλά είναι τόσο οργανωμένη η παραγωγή τόσο ιδανικές οι συνθήκες που σου δίνουν ευκολίες για να συγκεντρωθείς χωρίς άγχος. Παρόλο που είχαμε πολύ λίγο χρόνο για εξάσκηση και πρόβες σε μια δύσκολη παράσταση όπως αυτή, ευτυχώς ήταν άψογος ο προγραμματισμός και ο σκηνοθέτης του έργου Δημήτρης Τάρλοου γνώριζε τι θέλει και τον τρόπο να σου το εκμαιεύσει».

Το έργο είχε ξανανέβει στη σκηνή και είχε προκαλέσει ενθουσιώδεις αντιδράσεις, αλλά, λόγω πανδημίας, οι παραστάσεις είχαν διακοπεί απότομα. Της ζητάω να μου ξαναθυμίσει την υπόθεση. «Ο Δημήτρης Τάρλοου εμπνεύστηκε από το ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου “Εις την Οδό των Φιλελλήνων” και σκηνοθέτησε μια παράσταση στην οποία η ποίηση μετατρέπεται σε δράση, ο θάνατος σε ηδονή και το σκοτάδι διαλύεται κάτω από το υπέρλαμπρο ελληνικό φως, συνομιλώντας με ερωτικά κείμενα ποιητών που έχει επιλέξει ο Στρατής Πασχάλης από τη Σαπφώ μέχρι τον Σολωμό και από τον Καβάφη μέχρι τον Ελύτη. Πρόκειται για μια ευαίσθητη παράσταση που έχει και κάτι πολύ δυναμικό και νεωτεριστικό. Οι επιβάτες ενός αστικού λεωφορείου σε στάση νιώθουν τις αισθήσεις τους να λιώνουν από τον συνωστισμό της σάρκας και τον ανελέητο καύσωνα. Κάτω από το σκληρό ελληνικό φως διαλύονται τα πάντα και συντελείται μια ξέφρενη θέωση», μου εξηγεί.

Δεν είναι, όμως, μόνο το θέατρο που μαγεύει τη Μάιρα. Το «Dramakine» του Αλέξη Μάντζαρη, που θα βγει μέσα στη χρονιά στις αίθουσες, είναι η πρώτη της κινηματογραφική ταινία, και μάλιστα σε πρωταγωνιστικό ρόλο. «Στην ταινία, επειδή όλοι γύρω μου είναι δυστυχισμένοι, για να μπορέσω να συνυπάρξω, παίρνω τη δραμακίνη, το χάπι που σε κάνει δυστυχισμένο, δηλαδή το αντίθετο του αντικαταθλιπτικού», μου εξηγεί τον ρόλο της και τον τίτλο της ταινίας. «Αγωνιώ να δω το αποτέλεσμα στη μεγάλη οθόνη. Η σκηνοθετική άποψη και τα ευφυή σεναριακά στοιχεία ήταν οι λόγοι που δέχτηκα με ενθουσιασμό να συμμετάσχω σε αυτή την ταινία».

Η Μάιρα ζει στα βόρεια προάστια από επιλογή. «Αγαπώ τα Βριλήσσια. Για πρακτικούς λόγους έχω σκεφτεί να μετακομίσω στο κέντρο, που μου αρέσει επίσης. Εδώ όμως έχω απίστευτη ελευθερία, όπως το να βγω για τρέξιμο στις 10 το βράδυ, κάτι που στο κέντρο δεν μπορώ να το κάνω. Στη διάρκεια της καραντίνας, φίλοι μου που έμεναν στο κέντρο είχαν εγκλωβιστεί. Εγώ βίωσα την κατάσταση διαφορετικά, γιατί μένω κοντά στην Πεντέλη. Εχω ανάγκη αποφόρτισης, κι αυτό το προάστιο μού προσφέρει ποιότητα ζωής, καθώς έχω την ευκαιρία μέσα σε λίγα λεπτά να βρίσκομαι στο βουνό».

Το κέντρο, από την άλλη, γιατί της αρέσει; Η Μάιρα μου απαντάει ποιητικά: «Θεωρώ ότι η Αθήνα είναι μια πόλη με μεγάλη αισθητική σύγχυση. Από την άλλη, πιστεύω ότι μέσα από τις ανάκατες στρώσεις Ιστορίας, η Αθήνα αυτή τη στιγμή έχει τον παλμό σύγχρονης πόλης, εκφράζει απόλυτα την εποχή, διαθέτει από τα πιο ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά μεγαλούπολης και σίγουρα είναι κινηματογραφική, έστω και μόνο γι’ αυτόν τον λόγο» ◆