Ιωάννα Τριανταφυλλίδου: Red Alert

Η Ιωάννα Τριανταφυλλίδου ήθελε να γίνει ηθοποιός από τότε που θυμάται τον εαυτό της. Ή περίπου από τότε. Και αυτό ίσως είναι το μοναδικό κλισέ που ενστερνίζεται. Παρά την εντυπωσιακή εμφάνισή της και το ακόμα πιο εντυπωσιακό ύψος της -183 ατέλειωτα εκατοστά- δεν θέλησε ποτέ να γίνει μοντέλο, ούτε να ασχοληθεί με το μπάσκετ. Αντιθέτως, λάτρευε το μπαλέτο και κάποια στιγμή είχε φανταστεί τον εαυτό της και ως χορεύτρια. Οι πουέντ καταχωνιάστηκαν τελικά σε μια ντουλάπα για να κάνουν παρέα στο πτυχίο Ψυχολογίας που σπούδασε για το χατίρι των γονιών της.

Η Ιωάνννα προτιμά να καμαρώνει για το πτυχίο από τη σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος - και ας θεωρείται άκυρο από το πρόσφατο Προεδρικό Διάταγμα, απόφαση που, κατά την ίδια, αλλά και όλους τους καλλιτέχνες που θίγονται, είναι προσβλητική και απαξιωτική. Κανένα Προεδρικό Διάταγμα, όμως, δεν μπορεί να ακυρώσει τις σημαντικές δουλειές που έχει κάνει στο θέατρο, στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ούτε να μειώσει τη δημοτικότητα που απέκτησε ως Βάσω στη λαοπρόβλητη σειρά «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα», από το 2013 έως το 2015 - μέχρι που αποφάσισε να τα παρατήσει όλα και να πάει στην Αμερική.

GALA: Γιατί πήγες στην Αμερική;
ΙΩΑΝΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΟΥ: Ηταν περισσότερο μια επιθυμία για περαιτέρω γνώση. Ηθελα να το κάνω πάρα πολλά χρόνια, να βγω στο εξωτερικό, να σπουδάσω, να μάθω περισσότερα, τουλάχιστον στο κομμάτι του κινηματογράφου, που εκεί το έχουν εξελίξει πολύ περισσότερο από εμάς. Στη δραματική σχολή ήταν ελάχιστη η τριβή μας στην υποκριτική μπροστά στην κάμερα. Η εκπαίδευση ήταν καθαρά θεατρική, η οποία συμφωνώ πως πρέπει να είναι η βάση, αλλά εμένα μου έλειπε και το κινηματογραφικό κομμάτι. Επειδή όμως τα πράγματα πήγαιναν καλά στην Ελλάδα και είχα συνέχεια δουλειά, κάθε χρόνο έλεγα «εντάξει, θα πάω του χρόνου». Και έφτασα κάποια στιγμή σε μια ηλικία που είπα «ή θα το κάνω ή θα σταματήσω να λέω ότι θα το κάνω».
Αρχικά πήγα στη Νέα Υόρκη, γιατί πριν φύγω για την Αμερική είχα συνεργαστεί με τον Ρομπ Ρουτζιέρο, που είχε σκηνοθετήσει το μιούζικαλ «Ο βιολιστής στη στέγη» στο Badminton. Tόσο εκείνος όσο και ο χορογράφος του, Κέρτις Σρόεγκερ, ήταν από τη Νέα Υόρκη, οπότε με καθοδήγησαν να αναζητήσω τον καθηγητή Μπομπ Κρακόουερ που θεωρείται top στο αντικείμενό του, στο coaching και την υποκριτική στην κάμερα. Τον έψαξα, μου άρεσε η δουλειά του, του έστειλα το βιογραφικό μου, δέχτηκε να περάσω από ακρόαση για να ενταχθώ στο τμήμα του και τελικά με πήρε. Παράλληλα έκανα σεμινάρια με casting directors για να μάθω πώς δουλεύουν.

G.: Και ύστερα ήρθε το Λος Αντζελες.
ΙΩ. ΤΡ.: Στο Λος Αντζελες πήγα στο πλαίσιο του Ελληνικού Φεστιβάλ Κινηματογράφου, όπου παρουσιάστηκε η ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη «Ενας άλλος κόσμος». Εκεί τυχαία ο Χρήστος Βασιλόπουλος με έφερε σε επαφή με τον δικό του μάνατζερ. Και αφού βρήκα και εκπροσώπηση στο Λος Αντζελες και είδα ότι πέρα από τη μάθηση θα μπορούσα να κάνω και ακροάσεις για δουλειές, μου φάνηκε ενδιαφέρον να το δοκιμάσω.

G.: Σε ενδιαφέρει μια καριέρα στο Χόλιγουντ;
ΙΩ. ΤΡ.: Οταν πήγα στην Αμερική, ο αρχικός στόχος ήταν να ζήσω έξω, να μάθω πώς δουλεύει ο κόσμος εκεί. Δεν ήταν να κάνω καριέρα. Ούτε και στην Ελλάδα έγινα ηθοποιός για την καριέρα. Εγινα γιατί αυτό μου «μιλούσε» να κάνω. Και να σου πω την αλήθεια, δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ τη λέξη «καριέρα». Αυτό είναι κάτι που σου αποδίδουν οι άλλοι. Προτιμώ τη λέξη «πορεία». Μου αρέσει, λοιπόν, να διαγράφω πορεία και να βρίσκομαι εκεί όπου νιώθω ότι πηγαίνω ένα βήμα μπροστά, ότι εξελίσσομαι.

G.: Σου βγήκε σε καλό αυτό το ταξίδι;
ΙΩ. ΤΡ.: Ηταν εμπειρία ζωής, όχι μόνο από επαγγελματική άποψη. Οταν ξεβολεύεσαι και απομακρύνεσαι από το δίχτυ ασφαλείας σου, καλείσαι να εξερευνήσεις τον εαυτό σου. Προσωπικά ανακάλυψα για μένα πράγματα που δεν τα ήξερα.

G.: Τι πράγματα ανακάλυψες;
ΙΩ. ΤΡ.: Στην Ελλάδα δεν είχα εισπράξει ιδιαίτερα την απόρριψη. Ημουν τυχερή και μου είχε πάει καλά. Την απόρριψη τη γνώρισα στην Αμερική από τη στιγμή που άρχισα να πηγαίνω σε ακροάσεις. Για μένα ήταν ένα πολύ μεγάλο μάθημα το πώς να εισπράττεις την απόρριψη και πώς να μην την παίρνεις προσωπικά. Γιατί το να σε απορρίψουν για έναν ρόλο στον οποίο δεν ταιριάζεις δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι δεν τους αρέσεις γενικά. Εγώ στην αρχή το έπαιρνα πάρα πολύ προσωπικά, θεωρούσα ότι εγώ έκανα κάτι λάθος, ότι δεν ήμουν αρκετά καλή γι’ αυτό που συνέβαινε εκεί - και τελικά έκανα σαμποτάζ στον εαυτό μου. Ενα άλλο μάθημα ήταν το πώς να διαχειρίζομαι τον ελεύθερο χρόνο μου. Στην Ελλάδα δούλευα συνεχώς και είχα μάθει να ορίζομαι από τη δουλειά μου. Οταν πήγα σε μια καινούρια χώρα όπου έπρεπε εγώ να δημιουργήσω το πρόγραμμά μου και να ανακαλύψω πράγματα που μου φαίνονται ενδιαφέροντα, που με γεμίζουν και με εξελίσσουν, είχε κι αυτό τη δυσκολία του, γιατί περνάς πολύ χρόνο με σένα.

G.: Αγάπησες την Ιωάννα που γνώρισες;
ΙΩ. ΤΡ.: Τελικά, ναι. Αλλά ήταν μια σχέση, όπως όλες, που θέλει τον χρόνο της. Δηλαδή δεν θα σου πω ότι εξαρχής αποδέχτηκα τα πάντα. Είδα και πράγματα σε μένα που δεν μου άρεσαν και ήθελα να τα αλλάξω, είδα και άλλα που δεν μου άρεσαν μεν, αλλά είπα ότι θα τα κρατήσω. Είναι ένα work in progress που δεν σταματάει ποτέ. Αλλά γενικά είμαι σε work in progress. Δεν μου αρέσει η στασιμότητα. Θέλω να νιώθω πάντα ότι κινούμαι προς κάπου, ότι εξελίσσομαι. Και αυτό μπορεί να μη φαίνεται καθόλου στα μάτια των άλλων και να είναι όλο μέσα στο κεφάλι μου, αλλά ακόμα κι αυτό για μένα εξέλιξη είναι.

G.: Στο «Homeland» πώς βρέθηκες;
ΙΩ. ΤΡ.: Αυτό είναι μεγάλη ιστορία. Είχα κάνει μια ακρόαση δύο χρόνια νωρίτερα για έναν ρόλο που ήταν βασικός μέσα στη σεζόν, είχε γίνει μια τελική επιλογή τεσσάρων ατόμων, αλλά τελικά δεν με πήραν. Μετά από δύο χρόνια, καθώς, όπως αποδείχτηκε, κρατάνε αρχείο από τους ανθρώπους που τους έχουν αρέσει, πήραν τη μάνατζέρ μου και της πρότειναν να παίξω τον ρόλο της Ρωσίδας κατασκόπου στο τελευταίο επεισόδιο. Παρότι ήταν πολύ σύντομος και βωβός, δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά. Ηταν μια σειρά που ούτως ή άλλως αγαπούσα πάρα πολύ και δεν με απασχόλησε αν είχε ή δεν είχε ατάκες. Ξύπνησα με χαρά εκείνη τη μέρα που θα βρισκόμουν στο σετ μιας από τις αγαπημένες μου σειρές. Για μένα ήταν πολύ τιμητικό.

G.: Και ξαφνικά σε γνωρίσαμε και ως σεναριογράφο στη βραβευμένη ταινία «Nexting». Ηταν το πρώτο σου σενάριο;
ΙΩ. ΤΡ.: Ηταν το πρώτο που αποφάσισα να κάνω πράξη. Πάντα έγραφα, ήταν κάτι που μου άρεσε και με γέμιζε. Αλλά θα έγραφα ένα σενάριο, θα το τελείωνα και θα το έβαζα στο συρτάρι. Η Αμερική, ωστόσο, με απενοχοποίησε και σε αυτό και με έμαθε να τολμάω. Η ιδέα για το συγκεκριμένο σενάριο μου ήρθε την εποχή της καραντίνας και έχει να κάνει με το online dating, το οποίο με είχε σοκάρει όταν το είδα να συμβαίνει σε τέτοια έκταση στην Αμερική. Ετυχε να είμαι ήδη φίλη με κάποιους Ελληνες που δουλεύουν στην Αμερική, τους οποίους εκτιμώ και θαυμάζω πάρα πολύ, τη σκηνοθέτιδα Καρίνα Λογοθέτη, τις παραγωγούς Δωροθέα Πασχαλίδου και Μαντώ Στάθη και τον διευθυντή Φωτογραφίας Πέτρο Αντωνιάδη. Ενα εξ ολοκλήρου ελληνικό team που πίστεψε στην ιδέα μου και αποφασίσαμε να την κάνουμε ταινία. Η πρώτη μέρα των γυρισμάτων ήταν πολύ συγκινητική για μένα γιατί ήταν η πρώτη φορά που μια ομάδα 25 ατόμων ήταν παθιασμένη με κάτι που μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν μόνο στο μυαλό μου και ήθελαν να βγει κάτι καλό. Η ταινία έκανε κι έναν κύκλο στα φεστιβάλ, κι αυτό δεν το περίμενα. Στο πρώτο φεστιβάλ στη Νέα Υόρκη θυμάμαι ότι πανηγύριζα σαν εξάχρονο. Με τη Δωροθέα, μάλιστα, ξανασυνεργαζόμαστε στη σειρά «Ζωή», σε δικό της σενάριο και σκηνοθεσία που θα προβληθεί στην πλατφόρμα του ANT1, και είμαι πολύ χαρούμενη γι' αυτό.

G.: Μιλώντας για σενάρια, σε ενοχλούν οι φήμες που κυκλοφορούν για την προσωπική σου ζωή από τη στιγμή που έγινες γνωστή;
ΙΩ. ΤΡ.: Δεν νιώθω καθόλου άνετα με αυτό. Το καταλαβαίνω πως όταν η δουλειά σου είναι να εκτίθεσαι στην τηλεόραση αυτό συνοδεύεται από μια δημοσιότητα, αλλά προσωπικά δεν αισθάνομαι καθόλου άνετα να τροφοδοτώ τη φημολογία και να παίζω αυτό το παιχνίδι. Θεωρώ ότι είναι αδιακρισία και φτάνει στα όρια του κουτσομπολιού. Και εμένα δεν μου αρέσει να κουτσομπολεύω, πόσο μάλλον να με κουτσομπολεύουν. Αυτό που με γοήτευσε με την υποκριτική είναι να υποδύομαι ρόλους και να διηγούμαι ιστορίες. Κανένας δεν μας είπε ποτέ στη σχολή ότι, ξέρετε, μέσα στο κομμάτι της ηθοποιίας είναι να είστε ντυμένοι στην πένα, να μιλάτε για τα προσωπικά σας και να απαντάτε σε οποιαδήποτε ερώτηση σας κάνουν.

G.: Τώρα κάνεις τηλεοπτικό comeback με τους «Παγιδευμένους». Είπες το «ναι» για τον ρόλο ή για τη σειρά;
ΙΩ. ΤΡ.: Και για τα δύο. Αφενός είναι μια σειρά που είχε τύχει να δω και μου άρεσε. Με τον Γιάννη Λαπατά που τη σκηνοθετεί είχαμε ξανασυνεργαστεί στη «Γενιά των 592 ευρώ» και χάρηκα πολύ που ξαναβρεθήκαμε. Και μετά ήταν και ο ίδιος ο ρόλος που είναι κάτι τελείως διαφορετικό σε σχέση με όσα έχω κάνει μέχρι τώρα. Υποδύομαι την Αγγελική, μια εισαγγελέα που θα μπει στα προσεχή επεισόδια, νομίζω την επόμενη εβδομάδα. Είναι μια πολύ αυστηρή επαγγελματίας που έχει ως στόχο ζωής να τιμωρεί όσους πρέπει να τιμωρηθούν. Από την άλλη, είναι ένα άτομο με τρομερή ενσυναίσθηση και χωρίς η ίδια να μπορεί να το ελέγξει, εμπλέκεται και συναισθηματικά στις υποθέσεις. Είναι ένας ρόλος που ξεκινάει πολύ δειλά και στην πορεία θα φανεί ποια είναι και για ποιους προσωπικούς λόγους επέλεξε να γίνει εισαγγελέας. Για μένα εκεί οφείλεται και η επιτυχία της σειράς, το ότι σεναριακά μπορεί να παρουσιάζει ανεξάρτητα πράγματα που με έναν μαγικό τρόπο συνδέονται και μπλέκονται με τις υποθέσεις.

G.: Μέχρι τώρα σε βλέπαμε σε κωμωδίες.
ΙΩ. ΤΡ.: Ναι, και ούτε αυτό το είχα φανταστεί όταν ξεκινούσα. Οι καθηγητές μου στη σχολή μού έδιναν πάντα δραματικούς ρόλους και όποτε επέλεγα εγώ κωμικό μού έλεγαν «πάρ’ το απόφαση, δεν είσαι φύσει κωμική». Και τους είχα πιστέψει, αν και στη ζωή μου θεωρώ το χιούμορ πολύ βασικό κομμάτι. Οταν όμως έτυχε να κάνω ακρόαση για μια κωμωδία, χρησιμοποίησα το προσωπικό μου χιούμορ, ταίριαξα και πήρα τον ρόλο. Μετά είναι πολύ εύκολο να σου προτείνουν κάτι παρόμοιο.

G.: Είσαι αισιόδοξος άνθρωπος;
ΙΩ. ΤΡ.: Γενικά είμαι και προσπαθώ να εστιάζω στα πράγματα για τα οποία είμαι ευγνώμων γιατί νιώθω πραγματικά καλά με τη δική μου ζωή. Υπάρχουν όμως στιγμές που μουδιάζω με αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, όπως στην Τουρκία και τη Συρία ή όταν μαθαίνω για την κοπέλα που την παρέσυραν σε μια πιλοτή και τη βίασαν. Καταλαβαίνω ότι θέλει προσπάθεια να είσαι καλά στις μέρες μας. Πρέπει να κοπιάζεις για να νιώθεις καλά.

Styling: Λίζη Παπάζογλου. Make-up/Hair: Ελευθερία Σαββοπούλου. Βοηθός Styling: Ελένη Εξάρχου.  Ευχαριστούμε το «Νηρηίδες - Zen Beach» (Τέλος Βάκχου, Βουλιαγμένη, zen-beach.gr) για τη φιλοξενία της φωτογράφησης


Ειδήσεις σήμερα:

Σύγκρουση τρένων: Πώς έμαθε ο σταθμάρχης για την τραγωδία - Ήταν ο φόβος των συναδέλφων του

Πυρετός συσκέψεων στο Μαξίμου - Έρχονται ανακοινώσεις Γεραπετρίτη για τα τρένα

Αντετοκούνμπο: Το ΝΒΑ ακύρωσε το triple double σβήνοντας το δέκατο ριμπάουντ με τους Γουίζαρντς