Τάσος Λέκκας: Η φωτεινή πλευρά της «νύχτας»

Ο Τάσος Λέκκας αποφοίτησε μόλις πριν από τέσσερα χρόνια από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού, αλλά μετράει ήδη στο ενεργητικό του μισή ντουζίνα συμμετοχές σε θεατρικές παραστάσεις. Το ευρύ κοινό τον γνώρισε φέτος με την παρθενική τηλεοπτική του εμφάνιση στη λαοφιλή σειρά του ALPHA «Αυτή η νύχτα μένει», αλλά viral έγινε πριν από λίγες εβδομάδες μετά την αναφορά του στην οικονομική δυσχέρεια των παιδικών χρόνων του. Και παρότι η αναπαραγωγή των εκμυστηρεύσεών του φλέρταρε επικίνδυνα με το μελό, εκείνος δεν είχε καμία τέτοια πρόθεση όταν άνοιγε δημοσίως την καρδιά του και επέτρεπε στο κοινό να ρίξει μια ματιά στα προσωπικά του ενδότερα. Οχι ότι το μετάνιωσε. Ο 27χρονος ηθοποιός από την Πάτρα προτιμά να μη μετανιώνει για τίποτα - και πάνω απ’ όλα για τον δρόμο που αποφάσισε να ακολουθήσει σχεδόν από τότε που έκανε και τα πρώτα του βήματα.

GALA: Γιατί έγινες ηθοποιός;
ΤΑΣΟΣ ΛΕΚΚΑΣ: Ηταν το παιδικό μου όνειρο. Ημουν περίπου 3 χρόνων όταν το αποφάσισα και δεν σταμάτησα ποτέ να το θέλω. Για την ακρίβεια, μόνο αυτό ήθελα να κάνω στη ζωή μου, δεν έδωσα καν Πανελλήνιες και όλη μου η ζωή χτίστηκε γύρω από αυτό το «θέλω».

G.: Είχες καλό feedback από την αρχή;
Τ.Λ.: Είχα μεγάλη στήριξη. Η μητέρα μου με έγραψε στην πρώτη μου θεατρική ομάδα όταν ήμουν γύρω στα 4, και από τότε ήμουν συνέχεια σε θεατρικές ομάδες, εκτός από την περίοδο που ήμουν στον στρατό. Επαιζα και στις σχολικές παραστάσεις πάντα. Οι γύρω μου μού έλεγαν ότι «ναι, είσαι φτιαγμένος γι’ αυτό». Η λέξη «ταλέντο», όμως, δεν ξέρω τι σημαίνει πραγματικά. Εγώ θεωρώ, και μ’ αρέσει κιόλας ως σκέψη, ότι το μοναδικό ταλέντο που υπάρχει είναι το ταλέντο στη δουλειά, το πόσο σε αφορά να το κάνεις σωστά, το πόσο αφοσιώνεσαι. Δηλαδή, όσον αφορά τη δουλειά της Υποκριτικής, δεν μου αρκεί να μάθω μόνο τις ατάκες μου. Θέλω να προβληματιστώ μετά, να καταλάβω γιατί συμβαίνει ό,τι συμβαίνει στον χαρακτήρα που ενσαρκώνω, ποιο είναι το «θέλω» του, πώς στέκεται, ποια είναι η χροιά της φωνής του, σε συνεννόηση βέβαια πάντα με τον σκηνοθέτη.

G.: Πέρασες με την πρώτη στη δραματική σχολή του Εθνικού;
Τ.Λ.: Οχι, με τη δεύτερη. Η πρώτη φορά ήταν το 2013 και δεν είχα κλείσει ακόμα τα 18. Δεν ήμουν όμως καθόλου έτοιμος, δεν είχα προετοιμάσει τον εαυτό μου καλά, δεν το είχα. Πείσμωσα πάρα πολύ όμως μετά. Δεν με πείραξε το ότι κόπηκα, γιατί αυτό είναι τυχαίο, υποκειμενικό. Απογοητεύτηκα με μένα, που το ήθελα τόσο πολύ και για τόσα χρόνια και δεν είχα πάει όσο προετοιμασμένος έπρεπε να είμαι για να νιώθω ευχαριστημένος με τον εαυτό μου.

G.: Πότε, δηλαδή, νιώθεις ευχαριστημένος με τον εαυτό σου;
Τ.Λ.: Πάντα πιστεύω ότι μπορώ και καλύτερα, αλλά υπάρχουν στιγμές που λέω «OK, έχω κατακτήσει αυτή τη στιγμή ένα level. Χτίζω από δω και πάνω». Το «από δω και πάνω» μ’ αρέσει. Δεν νομίζω ότι μπορείς ποτέ να πεις «α, είμαι τέλειος». Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα. Πάντα μπορείς να δώσεις και κάτι παραπάνω.

G.: Μιλάς για τη δουλειά με τους φίλους σου;
Τ.Λ.: Με τους φίλους από τον χώρο, ναι. Εχω όμως και κολλητούς από άλλους χώρους. Αλλος είναι μπάρμαν, άλλος personal trainer. Με εκείνους θα μιλήσω για όλα τα υπόλοιπα θέματα, για το ποδόσφαιρο, για το μπάσκετ, για σχέσεις, για ό,τι μιλάνε τα φιλαράκια.

G.: Είσαι ο διάσημος της παρέας σου;
Τ.Λ.: Ναι, ίσως τώρα με την προβολή της τηλεόρασης. (γέλια) Αλλά αυτό που μου αρέσει πάρα πολύ είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι, επειδή είμαστε κολλητοί όλη μας τη ζωή, δεν βλέπουν αυτό, βλέπουν τον Τάσο με τον οποίο κάνουν παρέα από παιδιά.

G.: Με την αναγνωρισιμότητα πώς τα πας;

Τ.Λ.: Τελευταία μού ζητούν συχνά να βγάλουμε selfies κι αυτό έχει πλάκα. Κάποια στιγμή είχα σκεφτεί -και το είχα μοιραστεί με τους φίλους μου- ότι θα πρέπει να είμαι πιο προσεκτικός όταν είμαι μπροστά σε κόσμο. Αλλά γρήγορα απέβαλα αυτή τη σκέψη.

G.: Εχεις μετανιώσει για πράγματα που έχεις πει δημοσίως;
Τ.Λ.: Οχι, δεν έχω μετανιώσει καθόλου. Ο,τι λέω είναι ένα κομμάτι μου. Οταν αναφέρθηκα στα βιώματά μου, ήταν μάλλον γιατί ένιωσα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή για να το κάνω. Μίλησα για τα δύσκολα παιδικά μου χρόνια, αλλά δεν ήταν ο σκοπός μου να βγάλω πόνο, γιατί δεν τα θυμάμαι με πόνο. Ο σκοπός μου ήταν τελείως άλλος, γι’ αυτό δεν θέλω πλέον στις συνεντεύξεις μου να επεκταθώ περισσότερο σε αυτό το θέμα, γιατί θα χαθεί το point. Και δεν είμαι ούτε εγώ το point, ούτε το τι έζησα, ούτε ο πόνος, αλλά ότι για τα περισσότερα από αυτά που μας συμβαίνουν είναι στο χέρι μας το πρόσημο που θα τους δώσουμε. Μπορούμε να σκεφτούμε τι καλό μπορούμε να πάρουμε από αυτά και πώς μπορούμε να βγούμε σοφότεροι για να πάμε παρακάτω. Από όλα μαθαίνεις κάτι.

G.: Αυτές οι δυσκολίες εσένα σε ατσάλωσαν;
Τ.Λ.: Ναι, με έχουν δυναμώσει, γιατί η οικονομική δυσκολία συνεχίστηκε προφανώς και μετά. Οταν ήμουν στη σχολή δεν είχα τον χρόνο να δουλέψω, οπότε με στήριζε η μητέρα μου όσο μπορούσε, όπως και κάποιοι φίλοι. Αλλά και μετά, μόνο με το θέατρο ως οικονομική απολαβή είναι πολύ δύσκολο να ζήσεις άνετα ως νέος ηθοποιός. Ακριβώς, λοιπόν, λόγω των βιωμάτων μου κατάφερα να μη χάσω τη θετικότητα, το χαμόγελο, την ανάγκη, τον στόχο, όπως θέλεις πες το, και να νιώθω ότι είμαι σε καλό δρόμο και ότι μπορώ να συνεχίσω να παλεύω για κάτι καλύτερο. Οπότε, ναι, δυνάμωσα μέσα σ’ αυτό. Αυτό είναι το point. Ολα μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν βενζίνη.

G.: Είσαι γενικά αισιόδοξος;
Τ.Λ.: Ναι, βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο ή ακόμα και γεμάτο. Και άδειο να είναι, μπορείς να το γεμίσεις εσύ. Από φύση είμαι πιο θετικός άνθρωπος και με όλα αυτά που έζησα, στην εφηβεία μου και τη μετεφηβεία μου, το έκανα και θέση και συνειδητή επιλογή. Αποφάσισα ότι έτσι θέλω να βλέπω τον κόσμο, θέλω να βλέπω την καλοσύνη στους ανθρώπους, γιατί την έχω δει, θέλω να βλέπω το χαμόγελο, το ότι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα πάντα, ή έστω τα περισσότερα, ως δύναμη, γιατί το έχω δει να συμβαίνει στη δική μου ζωή. Και μ’ αρέσει και ως στάση ζωής. Δεν είναι όλα χάλια. Υπάρχει και πολλή ομορφιά γύρω.

G.: Πρώτος τηλεοπτικός ρόλος και μάλιστα σε μια πολύ δημοφιλή σειρά. Φανταζόσουν την επιτυχία που θα είχε;
Τ.Λ.: Μου κίνησε το ενδιαφέρον από την αρχή, γιατί ήξερα και την ταινία, ήξερα και το βιβλίο. Χάρηκα πάρα πολύ που επιλέχθηκα γιατί μου άρεσε πολύ το project και όλως τυχαίως ο ρόλος μου ονομαζόταν Τάσος, δηλαδή ίσως ήταν και καρμικό με έναν τρόπο.

G.: Εκτός από το όνομα, έχετε άλλα κοινά με τον ρόλο σου;
Τ.Λ.: Μόνο την αγάπη για το ποδόσφαιρο. Ο Τάσος της σειράς είναι ένα παιδί που έχει μεγάλο θυμό μέσα του, θλίψη, έχει και λίγο τοξική αρρενωπότητα, τη ζωή του την έχει πάρει λίγο λάθος. Καταλαβαίνω ότι τον κατέστρεψε το ότι δεν μπορούσε να κάνει αυτό που αγαπάει και αυτό το συζητούσα με όλο το σκηνοθετικό team. Μου έλεγαν «σκέψου να μην μπορούσες να ασχοληθείς με την Υποκριτική». Θα είχα διαλυθεί, θα είχα μέσα μου θυμό και θλίψη. Αλλά κι αυτός ο Τάσος το πήρε όλο λάθος.

G.: Δυσκολεύεσαι να τον υποδυθείς;
Τ.Λ.: Οχι, γιατί κάθε ρόλος έχει δυσκολία, είτε είναι το πιο κοντινό σου είτε το πιο μακρινό σου, υπάρχει πάντα μια μετατόπιση. Θα κάνεις μια διαδρομή για να τον φτάσεις.

G.: «Αυτή η νύχτα μένει», στην τηλεόραση, «Η νύχτα των μυστικών» στο θέατρο. Σε κυνηγάει η νύχτα τελικά;
Τ.Λ.: Είδες σύμπτωση; Το θεατρικό είναι του Ακη Δήμου και το σκηνοθετεί η Αικατερίνη Παπαγεωργίου. Μέσα σε όλα τα θέματα που θίγει είναι κι αυτό της έμφυλης βίας, κάτι που είναι και επίκαιρο και μας αφορά. Είναι μια δουλειά που όλος ο θίασος αγάπησε και με πολλή αγάπη έχτισε ο καθένας τον ρόλο του και όλοι μαζί τη δουλειά. Η Αικατερίνη, η σκηνοθέτις, είναι πολύ φίλη μου, πολύ δικός μου άνθρωπος, όπως και όλη η ομάδα, η «Young Quill». Μέσα από τη δραματουργία χτίσαμε μαζί έναν χαρακτήρα που για μένα έχει πολύ ενδιαφέρον να παίζω σε κάθε παράσταση. Λέγεται Νικόλας, είναι ο βοηθός μάγου που υποδύεται ο Ορέστης Τζιόβας, αλλά και ο βοηθός όλων με έναν τρόπο. Είναι πασπαρτού, ένας χαρακτήρας κόμικ, γκροτέσκ, λίγο σαν τον Σμίγκολ από τον «Αρχοντα των δαχτυλιδιών». Αυτή είναι η τρίτη δουλειά που κάνω με την Αικατερίνη. Οι άλλες δύο ήταν παιδικά έργα, που τα είχαμε κάνει περιοδεία, η «Ειρήνη» του Αριστοφάνη και η «Ιστορία ενός μονόφθαλμου».

G.: Δύσκολο να παίζεις σε παιδικό έργο;
Τ.Λ.: Τρομερά. Το παιδικό κοινό είναι συγκλονιστικά πιο δύσκολο από το ενήλικο. Δεν μπορείς να «κοροϊδέψεις» ένα παιδί, το έχασες. Πρέπει να είσαι μόνιμα σε μια κόκκινη ενέργεια και είναι υπέροχο. Θα κάνουμε και φέτος το καλοκαίρι παιδικό.

G.: Κινηματογράφο έχεις προλάβει να κάνεις;
Τ.Λ.: Μου έχουν γίνει προτάσεις και αποδέχτηκα τη μία, αλλά δεν μπορώ δυστυχώς να μιλήσω ακόμα γι’ αυτό γιατί δεν έχει ολοκληρωθεί το καστ, περιμένουν και μια επιχορήγηση από το Κέντρο Ελληνικού Κινηματογράφου. Πάντως είναι ψυχολογικό θρίλερ και έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον. Και αν τελικά γυριστεί, θα είναι η πρώτη μου κινηματογραφική δουλειά και μάλιστα σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Ανυπομονώ, γιατί δεν έχω ακόμα αναμετρηθεί με αυτή την τέχνη. Η τηλεόραση είναι πολύ κοντά σε αυτό, αλλά και πολύ μακριά ταυτόχρονα.

G.: Σου αρέσει η τηλεόραση;
Τ.Λ.: Πολύ. Οι ρυθμοί της είναι τρομακτικά γρήγοροι και πρέπει να είσαι συνεχώς σε εγρήγορση. Θεωρώ ότι αυτές οι συνθήκες με δυναμώνουν ως ηθοποιό μέρα με τη μέρα.

G.: Το ξέρεις ότι μοιάζεις πάρα πολύ με τον Εϊντριεν Μπρόντι;
Τ.Λ.: Το ακούω όλη μου τη ζωή, από τα χρόνια του Δημοτικού και το έχω συνηθίσει. Οταν με ρωτάνε «ξέρεις ποιον μου θυμίζεις;», πάντα λέω «ναι, τον Εϊντριαν Μπρόντι». Δεν με ενοχλεί να μου το λένε. Είναι ένας συγκλονιστικός ηθοποιός και τον σέβομαι απεριόριστα. Τιμή μου είναι να μπαίνει το όνομά μου δίπλα στο δικό του. Αυτό που με ενοχλεί είναι να μένουν οι άνθρωποι σε αυτό. Θέλω να λένε «α, αυτός που έπαιξε εκεί» και όχι «α, αυτός που μοιάζει στον Εϊντριαν Μπρόντι». Δεν με νοιάζει αν ξέρουν το όνομά μου. Με αφορά να γνωρίζουν τη δουλειά μου.


info: «Αυτή η νύχτα μένει», κάθε Πέμπτη και Παρασκευή, στις 22.40, στον ALPHA. «Η νύχτα των μυστικών», Παρασκευή-Κυριακή, «Θέατρο Μπέλλος» έως 08/04
Styling: Λίζη Παπάζογλου. Grooming: Ρένος Πολίτης (dtales creativeagency). Βοηθός Styling: Σοφία Σπυρτούνια