Τίνα Ντάρμα: Ιστορίες χωρίς τέλος

Η Τίνα Ντάρμα είναι από τους ανθρώπους που δεν κάνουν θέμα τον εαυτό τους - ναι, υπάρχει ακόμα αυτή η φυλή ανάμεσά μας, αν και το πιθανότερο είναι πως τελεί υπό εξαφάνιση. Αντιθέτως, ως δημοσιογράφος στον γραπτό Τύπο αλλά και ως υπεύθυνη επικοινωνίας βαρύτιμων διεθνών brands στη χώρα μας έχει συνηθίσει να βρίσκεται πίσω από το θέμα. Αυτή τη φορά βέβαια κάνει μια εξαίρεση. Αποφάσισε να γίνει η ίδια το επίκεντρο για να μιλήσει για το πρώτο της βιβλίο, το «Δε Μπουκ» (εκδ. Floral Books). Ο τίτλος, λέει, είναι ένας φόρος τιμής στην υπό πίεση παιδική φαντασία της, τότε που για να θυμάται τη λέξη «βιβλίο» στα αγγλικά, δηλαδή «book», την είχε συνδέσει με το ελληνικό ρήμα «μπουκάρω». Ηταν τα χρόνια που ονειρευόταν τον εαυτό της πιλότο ή χορεύτρια ή έστω καρδιο- χειρουργό. Τελικά, ασχολήθηκε με το μάρκετινγκ, την επικοινωνία, αλλά και την αργυροχοΐα. Βέβαια, για την ίδια, με οτιδήποτε κι αν καταπιάνεται σημασία έχει η ομάδα, στη δύναμη της οποίας επιμένει να πιστεύει καταρρίπτοντας το στερεότυπο πως οι συγγραφείς είναι καταδικασμένοι να γράφουν, να σκέφτονται, να ζουν και να δρουν σαν μοναχικοί λύκοι.

GALA: Γιατί αποφάσισες να γράψεις ένα βιβλίο σε μια εποχή που οι άνθρωποι διαβάζουν όλο και λιγότερο;
ΤΙΝΑ ΝΤΑΡΜΑ: Η ανάγκη τού να γράψει κανείς οτιδήποτε, ακόμα και ένα βιβλίο, κυρίως είναι εσωτερική. Αποφάσισα να γράψω το συγκεκριμένο βιβλίο που μιλάει για όλα τα υπόλοιπα βιβλία, αλλά και για τον εαυτό του, καθαρά για να μας θυμίσω ότι το βιβλίο είναι συνώνυμο της γνώσης, ότι μπορεί να είναι ακόμα και η λύση ή έστω η παρηγοριά στα καθημερινά μας προβλήματα και το ταξίδι. Βλέπεις καθαρά ότι κάποια πράγματα που έχεις νιώσει μπορεί να τα έχουν περάσει και άλλοι πριν από εσένα και ότι δεν είσαι ο μόνος σε αυτή τη Γη. Είναι το ταξίδι χωρίς το εισιτήριο και μια καλή προπόνηση για το μέσα μας, που και αυτό πάσχει πού και πού ή ακόμα μπορεί να νοσήσει από τον καθημερινό καταιγισμό εικόνων και τη συνεχόμενη διάσπαση προσοχής. Ενα καλό βιβλίο, πέρα από τη γνώση, πολλές φορές μπορεί να μας βοηθήσει και στην ενσυναίσθηση, χωρίς καμία ατομική ευθύνη ή έστω με την όποια ευθύνη ενός μακρινού και ουδέτερου παρατηρητή. Η εποχή είναι πάντα σωστή για αυτόν που θέλει να εκφράσει τα μέσα του με οποιονδήποτε τρόπο και κάθε τίμιο μέσο.

G.: Στο βιβλίο αφηγείσαι 40 αυτοτελείς ιστορίες. Αλήθεια, γιατί αυτοτελείς;
Τ. ΝΤ.: Αυτοτελείς, γιατί ήθελα να διηγηθώ και να αναλύσω διαφορετικά πράγματα, αλλά μάλλον και επειδή μου αρέσει να είμαι γρήγορη ως άνθρωπος. Μου αρέσουν η δράση και η ταχύτητα. Εντάξει, σκέφτηκα λίγο και τον μέσο αναγνώστη, που όταν βλέπει ένα μεγάλο βιβλίο σε σελίδες ζυγίζει πολύ το μέσα του για το πόσο μπορεί να δεσμευτεί με μία ιστορία και κάποιες φορές αποθαρρύνεται προτού το ξεκινήσει. Προσωπικά, ως αναγνώστρια, σε μια ιστορία δεν με ενδιαφέρει το πόσες σελίδες θα χρειαστεί κάποιος για να μου περιγράψει μια κατάσταση, αλλά η ατμόσφαιρα που δημιουργεί και το συναίσθημα. Υπάρχουν μεγάλα βιβλία σε λίγες σελίδες και μικρά σε χιλιάδες. Ολες οι φόρμες πάντως μπορούν να παίξουν σε μια καλά δομημένη ιστορία.

G.: Τι σκέφτηκες όταν σου είπαν ότι το βιβλίο σου θα εκδοθεί;
Τ. ΝΤ.: Το βιβλίο μου το ολοκλήρωσα στην πρώτη καραντίνα. Εγραφα ένα κεφάλαιο τη μέρα. Το «ναι» μού το είπαν σχεδόν δύο χρόνια μετά και αφού είχα στείλει σε όλους τους εκδοτικούς οίκους Αθήνας και Θεσσαλονίκης με mail πέντε κεφάλαια, την περίληψη του βιβλίου μου και ένα μικρό βιογραφικό μου. Είχα εισπράξει μόνο συνεχόμενα «όχι», οπότε όταν ήρθε το «ναι» απλώς είπα «ΟΚ, θα τυπωθεί σε έναν χρόνο» και την επομένη συνέχισα πιο ήρεμη να γράφω το επόμενο.

G.: Πότε ανακάλυψες ότι πιάνουν τα χέρια σου στο γράψιμο;
Τ. ΝΤ.: Το γράψιμο δεν είναι πλέξιμο. Η ψυχή σου πρέπει να πιάνει και όχι τα χέρια σου. Ακόμα έχω τις ανασφάλειές μου και κυρίως βλέπω μόνο τα λάθη μου καθημερινά. Αν είμαι καλή σε αυτό που κάνω και πιάνει τόπο, θα το κρίνουν οι αναγνώστες και όχι εγώ για τον εαυτό μου. Ούτε καν οι όποιες πωλήσεις του βιβλίου μου δεν μπορούν να μας αποδείξουν ότι κάτι πραγματικά έπιασε, αν το σκεφτείς καθαρά.

G.: Μικρή τι ονειρευόσουν για τον εαυτό σου;
Τ. ΝΤ.: Να είμαι πάντα καλός άνθρωπος και ευτυχισμένη. Είναι δύο σκέψεις που οι γονείς μου είχαν φροντίσει να μου εμφυσήσουν από νωρίς. Επαγγελματικά με φανταζόμουν πιλότο, χορεύτρια ή εναλλακτικά καρδιοχειρουργό. Για το πρώτο μού είπαν ξεκάθαρα από νωρίς ότι δεν μπορούσα, επειδή είμαι γυναίκα. Οσο για το χειρουργός, μου είπαν ότι μάλλον δεν θα μπορέσω, οπότε καλύτερα να το άφηνα. Πολύ χαρούμενη σήμερα διαπιστώνω ότι υπάρχουν και γυναίκες πιλότοι, αλλά και γυναίκες καρδιοχειρουργοί. Ολα καλά όμως εν τέλει, γιατί κι εγώ συχνά χορεύω.

G.: Τι αναπολείς από την παιδική ηλικία σου;
Τ. ΝΤ.: Το κρυφτοκυνηγητό, το λάστιχο, τους φωτεινούληδες, το εβδομαδιαίο περιοδικάκι με κόμικς «Βαβούρα», το Pacman μαζί με τα πάσης φύσεως μπλιμπλίκια της εποχής και τα μπουγέλα στο τέλος της σχολικής χρονιάς.

G.: Εκτός από μάρκετινγκ, έχεις σπουδάσει και Κόσμημα. Ασυνήθιστη ή τέλος πάντων όχι mainstream επιλογή. Πώς γεννήθηκε;
Τ. ΝΤ.: Eχω τελειώσει Χειροποίητο Κόσμημα στο Δημόσιο ΙΕΚ της Νέας Ιωνίας, δηλώνω υπερήφανα, και έχω πάρει και την τελική ISO πιστοποίηση - πέντε την πήραν από το τμήμα μας, ενώ είχαμε ξεκινήσει συνολικά σχεδόν 30 σπουδαστές. Σκληρό επάγγελμα η αργυροχρυσοχοΐα, θέλει γερό στομάχι. Στη συνέχεια ολοκλήρωσα και το μεταπτυχιακό μου στη Λάρνακα, στο Τμήμα Γεμολογίας. Στον δεύτερο χρόνο των σπουδών μου στο Μάρκετινγκ και έχοντας δουλέψει ήδη σε δύο χρηματοοικονομικές εταιρείες μέχρι τα 22 μου, ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι μάλλον βρήκα τη σχολή όπου ήθελα πραγματικά να πάω και πως είναι δημόσια και πολύ καλύτερη από τις ιδιωτικές που υπήρχαν τότε για το κόσμημα. Μου είπαν «OK, αν προλαβαίνεις να τα κάνεις και τα δύο». Hταν ένα καλό μάθημα για εμένα το πρωί να πρέπει να κάνω Μακροοικονομία και Management στα αγγλικά στην Κηφισιά και το απόγευμα χυτήρια, άσπριση, σέγα/λίμα, γραμμικό και ελεύθερο σχέδιο, μεταλλογνωσία και ιστορία της τέχνης στην Γκράβα. Υπήρχε εξάμηνο που έδινα 27 μαθήματα και τα Σαββατοκύριακα δούλευα κιόλας.

G.: Στα media πώς βρέθηκες και κυρίως πώς κατάφερες να επιβιώσεις;
Τ. ΝΤ.: Δεν νιώθω ότι είμαι γενικά και αόριστα στα media, γιατί δεν εκθέτω ούτε την προσωπική μου ζωή, ούτε τον εαυτό μου σε κάμερες, φωτογραφίες και δηλώσεις. Αυτή είναι η πρώτη μου συνέντευξη σε περιοδικό -ενώ δουλεύω σε και για αυτά περίπου 20 χρόνια- με αφορμή την έκδοση του βιβλίου μου. Το να γράψεις ένα βιβλίο σίγουρα δεν είναι και τόσο μιντιακό, στην εποχή μας τουλάχιστον. Eχω περάσει από το ραδιόφωνο, έχω εργαστεί ως video editor σε τηλεοπτικές εκπομπές και έχω δουλέψει σε πολλά sites, εφημερίδες και περιοδικά, κυρίως ως photo editor και αρθρογράφος. Πάντα ένιωθα ότι ήμουν μέρος μιας δυνατής ομάδας και πάντα εργαζόμουν με ωράρια και συγκεκριμένες μισθοδοσίες. Είναι άλλο να είσαι περσόνα τύπου «λίγο απ’ όλα και ολίγον από media» και είναι άλλο να εργάζεσαι με ένσημα καθημερινά σε αυτά και για αυτά. Σε γενικές γραμμές, πάντως, ακόμα και σε καφέ-μπαρ ή και σε ένα υποκατάστημα τράπεζας να δουλεύει κανείς, μόνο οι ενωμένες ομάδες με κοινό όραμα και στόχους μπορούν να κάνουν την όποια διαφορά.

G.: Υπάρχει κάποιο βιβλίο που θα έλεγες ότι σου άλλαξε τη ζωή ή σε καθόρισε;
Τ. ΝΤ.: Δεν είναι μόνο ένα. Θα έλεγα τη «Φάρμα των Ζώων» του Τζορτζ Oργουελ, γιατί είναι ένα μικρό σε σελίδες βιβλίο με μεγάλα και χρήσιμα νοήματα για όλους μας, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου και εθνικότητας. Σίγουρα τον «Τρυποκάρυδο» του Τομ Ρόμπινς, γιατί πιστεύω στις πραγματικές ιστορίες αγάπης και στους κοκκινομάλληδες. Τελευταίο και καλύτερο το «Οικογένεια Μπες-Βγες» του θεϊκού μου θείου Γιάννη Ξανθούλη, το οποίο το διάβασα σε μικρή ηλικία και ήταν η πρώτη φορά που μου γεννήθηκε το συναίσθημα της ατόφιας έκπληξης διαβάζοντας ένα βιβλίο. Περιελάμβανε το πρώτο plot twist που αντίκρισα κατάματα και επ’ αυτοφώρω στη ζωή μου. Hταν τελείως διαφορετικό ως συναίσθημα από οτιδήποτε είχα διαβάσει μέχρι τότε και το κατάλαβα από το πρώτο λεπτό ανάγνωσης. Μετά από αυτό το βιβλίο ξεκίνησα να αγαπάω όλα τα βιβλία και να περιμένω συνεχόμενες εκπλήξεις από αυτά μέχρι και την τελευταία τους σελίδα.

G.: Ποια είναι η ρουτίνα που έχεις όταν γράφεις;
Τ. ΝΤ.: Μου αρέσει να υπάρχει ησυχία για να μπορώ να συγκεντρωθώ, αλλά σε αυτή την πόλη τις περισσότερες φορές αυτό είναι σχεδόν ανέφικτο. Κάποιες φορές είναι σαν να φοράω αόρατα ακουστικά και να απομονώνω την ακοή μου. Για το φως, είναι σίγουρο πως όταν υπάρχει σωστός φωτισμός μπορείς να διαβάσεις καλύτερα. Στο γράψιμο πρέπει να διαβάζεις ξανά και ξανά αυτά που έχεις γράψει -μην ξεχνάμε πως ό,τι γράφει δεν ξεγράφει-, πρέπει να είσαι προσεκτικός, άρα συμπερασματικά το ρυθμισμένο φως βοηθάει. Oταν βέβαια θέλεις πραγματικά να γράψεις κάτι και αυτό σε πνίγει και νιώθεις ότι θα εκραγείς αν δεν το εκτονώσεις άμεσα, είναι πιθανό κάποιος να μπορεί να γράψει ακόμα και σε μια σκοτεινή σπηλιά κάτω από τη γη. Υποθέτω ότι δεν θα παρατηρούσε καν τι υπάρχει γύρω του. Μπορείς να απομονώσεις τους εξωτερικούς παράγοντες όταν υπάρχει πραγματική φόρα από μέσα σου ◆

Ευχαριστούμε το «Selina Theatrou Athens» (Θεάτρου 8, Αθήνα, τηλ.: 216 0010891, selina.com) για τη φιλοξενία της φωτογράφησης

Styling: Λίζη Παπάζογλου. Make-up/Hair: Κορίνα Τακαρώνη. Βοηθός Styling: Ελένη Εξάρχου. Βοηθός Φωτογράφου: Μάριος Ζούλης

Ειδήσεις σήμερα:

Ποια κόμματα «κόπηκαν» από τον Άρειο Πάγο και ποια θα συμμετέχουν στις βουλευτικές εκλογές

Τρομακτικό βίντεο: Επιβάτης αεροσκάφους κατέγραψε τη στιγμή της συντριβής του σε δρόμο του Παναμά

Πού αναμένονται σήμερα καταιγίδες - Πότε θα βελτιωθεί ο καιρός