Αλίκη Ανδρειωμένου: Η μποέμ μούσα της TV και της σκηνής

Η ομορφιά της έχει αέρα Ανατολής. Η αύρα της είναι καθαρή και το χαμόγελό της ζεστό. Η Αλίκη είναι μικροσκοπική αλλά το καλλιτεχνικό της ανάστημα είναι μεγάλο. Μεγάλωσε στην Αθήνα ανάμεσα στην αριστοκρατική Πολιτεία και την παρεξηγημένη πλατεία Αμερικής. Από τότε έμαθε να αγαπά τις αντιθέσεις, ακόμη και να τις κυνηγάει. Επειδή ήταν εσωστρεφής από μικρή και πάντα κρυμμένη πίσω από ένα βιβλίο, δημιουργούσε δικούς της πολύχρωμους κόσμους μέσα στους οποίους ήταν η πρωταγωνίστρια. Σαν την «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων», που είναι από τα πιο αγαπημένα της βιβλία.

«Το διάβασμα, οι ταινίες αλλά και η ζωγραφική ήταν ένας τρόπος να μεταβολίζω ό,τι μου συνέβαινε. Μεγαλώνοντας αυτή η εσωστρέφεια εξελίχθηκε σε καλλιτεχνική εξωστρέφεια. Εχω ένα πτυχίο Καλών Τεχνών και κάπως έτσι πήγα στη Νέα Υόρκη, όπου έκανα μια έκθεση και όπου τελικά σπούδασα υποκριτική», μου λέει, και ομολογεί πως ακόμα δεν ξέρει τι ακριβώς είναι η Τέχνη. «Για μένα είναι σίγουρα μια μορφή ανάγκης. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς να δημιουργώ. Με αυτό τον τρόπο αντιλαμβάνομαι τον κόσμο.

Φλέρταρα από πολύ μικρή με τη ζωγραφική και την υποκριτική ταυτόχρονα, αλλά στην πορεία κατάλαβα πως μπορώ να τα κάνω και τα δύο - και πολλά ακόμα μαζί. Ζωγραφική και υποκριτική πάντως πιστεύω πως το ένα εισχωρεί μέσα στο άλλο με κάποιον τρόπο. Και, ναι, έχω να σου διηγηθώ ιστορίες που μπορεί να ακουστούν κλισέ, όπως το ότι σε παιδικό μου πάρτυ, όταν έκλεισα τα 8, κάλεσα τους φίλους μου και είδαν μια παράσταση που γράψαμε, στήσαμε και παίξαμε εγώ κι άλλοι δύο φίλοι μου. Η μία μάλιστα έχει γίνει φανταστική σκηνογράφος. Σε ένα άλλο πάρτυ γύρισα μια ταινία. Στο παιδικό μου δωμάτιο δεν υπήρχε τοίχος που να μην είχα ζωγραφίσει».

Σήμερα, πόσο εύκολο είναι να βιοπορίζεται κανείς από την υποκριτική; «Είναι μια απόφαση. Δουλεύω από τα 17 μου και έχω κάνει ό,τι μπορείς να φανταστείς. Κάποια στιγμή αποφάσισα πως πρέπει να αφοσιωθώ σε κάτι ώστε να πάει κάπου όλο αυτό. Είπα “ή όλα ή τίποτα”. Δεν είναι μια δουλειά που μπορείς να κάνεις με δόσεις. Είναι κάπως σαν τον αθλητισμό. Πρέπει να είσαι εκεί, να προπονείσαι, να είσαι έτοιμος. Στην αρχή δυσκολεύτηκα πολύ. Είχα ανθρώπους όμως δίπλα μου που με βοήθησαν και με στήριξαν. Και επειδή το πήρα απόφαση, μετά από ένα διάστημα αυτό το ρίσκο απέδωσε».

Η φετινή σεζόν ήταν ίσως η πιο δημιουργική για εκείνη. Την είδαμε στην τηλεοπτική σειρά της ΕΡΤ «Ορκος» πλάι στον Χρήστο Λούλη σε έναν απαιτητικό ρόλο. «Φέτος δούλεψα πρώτη φορά στην τηλεόραση. Και ανακάλυψα μια νέα ταχύτητά μου. Εχει τελείως άλλους ρυθμούς απ' ό,τι το σινεμά ή το θέατρο. Είναι κάτι φανταστικό. Και ήμουν πολύ τυχερή που υποδύθηκα ένα πλάσμα σαν την Μπελού. Η δύναμή της και η ατέρμονη δίψα της για ελπίδα με δίδαξαν πολλά. Το ίδιο και η συνεργασία μου με τον Χρήστο. Ηταν εκεί και με βοήθησε πολύ. Μου έδινε πρακτικές συμβουλές σε εμπόδια που έβρισκα σε αυτό το νέο περιβάλλον, ενώ παράλληλα μου πρόσφερε χώρο».

Ενώ πίνουμε τον καφέ μας μου δείχνει φωτογραφίες από τα παρασκήνια του «Milκy Way» και μιλάμε για τη συνεργασία της με τον Βασίλη Κεκάτο. H πολυαναμενόμενη σειρά του ταλαντούχου δημιουργού που φιλοξενεί στο ρόστερ της από τον Αργύρη Ξάφη μέχρι την Ελένη Φουρέιρα είναι η πρώτη ελληνική παραγωγή που θα παρουσιαστεί στο Διεθνές Φεστιβάλ Series Mania, τη σημαντικότερη διοργάνωση τηλεοπτικών σειρών. «Το “Milky Way” είναι μια δουλειά που κι εγώ ανυπομονώ να δω.

Τον Βασίλη τον θαυμάζω πολύ. Οι επιλογές του είναι πάντα μελετημένες και θαρραλέες, αλλά έχουν και μια ειλικρινή φρεσκάδα, μια φροντίδα. Κάπως επιμένει στη δική του αλήθεια. Αυτό ακριβώς θα δούμε και μέσα από το “Milky”. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι μια σειρά όσο μια πολύ μεγάλη ταινία, σίγουρα όμως θα εντυπωσιάσει».

Και ύστερα είναι και το φιλμ «Καληνύχτα Μάρα», όπου η Αλίκη πρωταγωνιστεί με διθυραμβικές κριτικές και προβάλλεται στην πλατφόρμα του Cinobo.

Η ίδια βλέπει ένα νέο μέλλον Ελλήνων καλλιτεχνών να ανθίζει; «Ναι! Αχ, είμαι τόσο αισιόδοξη. Είναι τόσο όμορφο που είμαστε όλοι έτοιμοι να αφήσουμε πίσω έναν παλιό και δυσλειτουργικό τρόπο. Βασικά τον έχουμε αφήσει ήδη πίσω και ψάχνουμε νέους τρόπους πιστεύω. Το “Καληνύχτα Μάρα” είναι μια τέτοια περίπτωση. Με έκανε τόσο χαρούμενη αυτή η συνεργασία. Με δυσκόλεψε πολύ, γιατί ήταν όλα κόντρα και έπρεπε να υιοθετήσω μια ποιότητα που δεν ήξερα πού να τη βρω μέσα μου. Ούτε πώς. Προσπάθησα με απλότητα και θάρρος να το αντιμετωπίσω. Τη λάτρεψα αυτή την ταινία. Και όλους τους συντελεστές. Το μέλλον του σινεμά είναι καθαρό και γόνιμο - κι αυτό φαίνεται και από την ανταπόκριση του κόσμου. Βλέπεις ότι γουστάρουν ταινίες που θέλουν συζήτηση και σκέψη».

Η «Κιβωτός - η ιστορία ενός Μπιτσκόμπερ», του Αριστοτέλη Μαραγκού, είναι επίσης μια ταινία όπου συμμετέχει η Αλίκη Ανδρειωμένου και ακούγεται πως θα ταξιδέψει στο εξωτερικό με αρκετές κρούσεις από μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλ. «Θα σου μιλήσω για την αίσθηση που μου έμεινε από τα γυρίσματα: αγνή αλητεία! Η παρέα των Μπιτσκόμπερ, όπως και το σενάριο του Αριστοτέλη και της Χρυσούλας, έχουν μια αθωότητα που βγάζει δόντια. Είναι το όπλο τους.

Μέσα από τη σκληρότητα της ζωής τους οι χαρακτήρες κάνουν όνειρα, δημιουργούν σχέσεις, παίρνουν θέσεις. Χωρίς πέπλα. Εκεί θα είμαι η Τασία. Ενα σκληράδι. Ενα κοριτσάκι Ρομ που προσπαθεί να επιβιώσει με ψυχραιμία, ρίσκο και ντομπροσύνη σε ένα σύστημα αρσενικών ναυτικών. Τη λάτρεψα αυτή τη συνεργασία. Εκανα φίλους και ένιωσα υπέροχα. Ηταν ένας σκληρός μήνας στη Μυτιλήνη με πολύ κρύο, χιόνια και αέρα. Ημουν πρώτη φορά μακριά από το σπίτι μου για μια δουλειά, για τόσο καιρό. Εφυγα όμως από κει με μία εμπειρία που ήταν δώρο», λέει σχεδόν εκστασιασμένη, και, ναι, ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα από την Αλίκη Ανδρειωμένου.