Eυγενία Ξυγκόρου: «Νιώθω τυχερή με όσα μου συμβαίνουν»

Η Ευγενία Ξυγκόρου δεν ξέρει να σου πει πότε αποφάσισε να γίνει ηθοποιός. Ούτε για ποιον λόγο. Ξέρει μόνο ότι δεν θα ήθελε να κάνει τίποτε άλλο στη ζωή της από το να αλλάζει ρόλους πάνω στη σκηνή ή μπροστά από την κάμερα. Μόλις 26 χρόνων και αφιλτράριστα όμορφη, είναι ένα πλάσμα γεμάτο ζωή, ενέργεια και δίψα να μάθει πολλά και να κάνει ακόμα περισσότερα. Τη γνωρίσαμε ως Δανάη στην καθημερινή σειρά του ANT1 «Επιστροφή», όταν ήταν ακόμα φοιτήτρια στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ. Την αγαπήσαμε ως Χρυσαυγή στη σειρά «Αγάπη παράνομη» της ΕΤ1, ενώ σπούδαζε στη δραματική σχολή. Τη φετινή σεζόν θα μας συγκινήσει ως Ιουλία στην καινούρια μεγαλεπήβολη παραγωγή του ALPHA «Το προξενιό της Ιουλίας», που είναι εμπνευσμένη από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Γιώργου Πολίτη και διαδραματίζεται στην ελληνική επαρχία των 50s. Η συνάντησή μας γίνεται σε ένα καφέ στο κέντρο της πόλης, στις αρχές του μαραθώνιου καύσωνα, μία ημέρα μετά τις εξετάσεις που έδωσε στο υπουργείο για την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος.



GALA: Είσαι επισήμως ηθοποιός;
ΕΥΓΕΝΙΑ ΞΥΓΚΟΡΟΥ: Από χτες, ναι. Τα αποτελέσματα από το υπουργείο, βέβαια, θα βγουν στα μέσα Αυγούστου, αλλά τη σχολή την τελείωσα επίσημα.

G.: Μήπως πήρες και το πτυχίο από τη Σχολή Θεατρικών Σπουδών;
Ε.Ξ.: Εκεί ακόμα σπουδάζω. Εχω τρία μαθήματα και μια μεταπτυχιακή που εκκρεμούν εδώ και πολύ καιρό.

G.: Θα μπορούσες κι από κει να βγεις ηθοποιός;
Ε.Ξ.: Ηθοποιός όχι. Γίνεσαι θεωρητικός του θεάτρου. Μπορείς να ασχοληθείς με την ιστορία του θεάτρου, να διδάξεις, να κάνεις σκηνογραφία και να σκηνοθετήσεις. Ο ηθοποιός χρειάζεται άλλη εκπαίδευση.

G.: Γιατί ήθελες να γίνεις ηθοποιός;
Ε.Ξ.: Δεν ξέρω γιατί και πώς. Μου έχει διηγηθεί η μητέρα μου ιστορία πως με είχαν πάει στο θέατρο όταν ήμουν στο νηπιαγωγείο και μου είχε αρέσει τόσο πολύ που μετά τους ζητούσα να με πηγαίνουν συνέχεια. Εγώ δεν τα θυμάμαι αυτά και δεν μου λένε και τίποτα, αλλά ήταν πάντα στο μυαλό μου αυτή η σκέψη. Οταν ήταν να δώσω Πανελλήνιες, οι γονείς μου μού είχαν πει: «Αφού θέλεις να γίνεις ηθοποιός, γιατί να μην κρατήσουμε τα λεφτά για το φροντιστήριο και να τα δώσουμε σε μια δραματική όταν τελειώσεις το σχολείο;». Και τους είχα απαντήσει ότι θα έδινα Πανελλαδικές για να μπω στη Σχολή Θεατρικών Σπουδών και ότι μετά θα γραφόμουν στη δραματική.

G.: Πολύ cool οι γονείς σου...
Ε.Ξ.: Η καρδούλα τους το ξέρει. Και οι δύο ήταν πάντα της νοοτροπίας ότι αυτό που θα κάνω πρέπει να μου αρέσει. Εδώ μπορεί να κάνεις αυτό που θέλεις και να μην είσαι ευτυχισμένος. Πόσο μάλλον όταν δεν σου αρέσει καν το επάγγελμά σου.

G.: Είναι και οι πρώτοι θαυμαστές σου;
Ε.Ξ.: Οι πρώτοι θαυμαστές και οι πρώτοι κριτές. Στην παράσταση που ήμουν τον χειμώνα, το «Ψηλά απ’ τη γέφυρα», ο πατέρας μου ήρθε δύο φορές. Τη δεύτερη φορά μού είπε: «Σήμερα δεν ήσουν καλή». Πάντα μου λένε τη γνώμη τους.

G.: Είχες άγχος πάνω στη σκηνή;
Ε.Ξ.: Είχα άγχος πριν ανέβω. Εβλεπα τον Πυγμαλίωνα (σ.σ.: Δαδακαρίδη) και την Ιωάννα (σ.σ.: Παππά) να δίνουν τα ρέστα τους κάθε μέρα και ένιωθα ότι θα έπρεπε να κάνω κι εγώ το ίδιο.

G.: Είχες την τύχη να δουλέψεις σε πολύ καλές σειρές. «Επιστροφή», «Αγάπη παράνομη» και τώρα «Το προξενιό της Ιουλίας». Οι δύο τελευταίες μάλιστα είναι εποχής.
Ε.Ξ.: Μου αρέσει να παίζω σε έργα εποχής. Είναι ένα μεγάλο ταξίδι που κάνεις κι εσύ πάνω στον εαυτό σου. Και μόνο που φοράς το κοστούμι του ρόλου, γυρίζεις πίσω. Τις προάλλες που κάναμε fitting για τη σειρά, με το που φόρεσα τα ρούχα της Ιουλίας, μπήκα κατευθείαν και στον χαρακτήρα της.

G.: Τι τύπος είναι η Ιουλία;
Ε.Ξ.: Η Ιουλία είναι πολύ παθιασμένη, κάτι που με έχει εκπλήξει ευχάριστα. Υπάρχει ένα κομμάτι αθωότητας που δεν έχουμε εμείς σήμερα. Είναι ερωτευμένη με ένα αγόρι, που το υποδύεται ο Δημήτρης Σέρφας. Είναι ένας μεγάλος έρωτας που θυμίζει Ρωμαίο και Ιουλιέτα, Φουρτουνάκηδες και Βροντάκηδες. Πριν έρθει το προξενιό έχει μαθευτεί στις οικογένειες ότι τα δύο παιδιά αγαπιούνται και προσπαθούν να τα εμποδίσουν. Εγώ δεν θα μπορούσα να έχω τέτοια εμπιστοσύνη στον αγαπημένο μου, όπως η Ιουλία. Και θεωρώ ότι είναι τόσο τολμηρή ακριβώς επειδή είναι τόσο αθώα. Πόσο εύκολο είναι να πεις ότι αγαπάω κάποιον και τον εμπιστεύομαι άνευ όρων;

G.: Δεν το έχεις νιώσει ποτέ στη ζωή σου;
Ε.Ξ.: Το άνευ όρων όχι. Μπορεί να αφήνομαι σε μια σχέση, χωρίς να γίνομαι καχύποπτη και να βάζω κακό με το μυαλό μου, αλλά δεν έχω δοκιμαστεί όπως η Ιουλία.

G.: Σου αρέσει όμως που θα το ζήσεις αυτό ως ρόλος;
Ε.Ξ.: Πάρα πολύ. Δεν ξέρω αν θα άντεχα να το ζήσω στη ζωή μου, γιατί δεν τα αντέχουμε όλα. Και αυτό είναι το ωραίο με αυτή τη δουλειά: ότι σου δίνει την ευκαιρία να ζήσεις πράγματα έστω και στα ψέματα. Αλλά ακόμα και σε αυτά τα ψέματα, εσύ πρέπει να το πιστέψεις για να αποδοθεί σαν αληθινό. Γενικά μου αρέσουν οι χαρακτήρες που περνούν δυσκολίες και δοκιμασίες στη ζωή τους. Θέλω να ταλαιπωρούμαι ως ρόλος, να πέφτω και να σηκώνομαι.

G.: Ανακαλύπτεις και πλευρές του εαυτού σου;
Ε.Ξ.: Δεν σκάβω ιδιαίτερα μέσα μου για να βρω στοιχεία, αλλά έχω παρατηρήσει ότι σε κάθε καινούριο ρόλο, όσο εμβαθύνω, αρχίζω να καταλαβαίνω πώς σκέφτεται και πώς νιώθει. Κάπως αυτό με επηρεάζει, δηλαδή βλέπω ότι αναπτύσσεται και η δική μου πλευρά προς αυτή την κατεύθυνση. Η Χρυσαυγή, για παράδειγμα, ήταν πολύ αθώο κορίτσι. Δεν νομίζω ότι ήμουν τόσο ανέμελη πριν την υποδυθώ. Ή όταν έκανα το καθημερινό, όπου η ηρωίδα μου ήταν πιο ορθολογίστρια, συνειδητοποίησα ότι κι εγώ γινόμουν πιο τετράγωνη στη σκέψη μου.

G.: Κουβαλάς δηλαδή στοιχεία των ρόλων σου;
Ε.Ξ.: Εχεις δέκα ώρες γύρισμα και γι’ αυτές τις δέκα ώρες εκπαιδεύεις τον εαυτό σου να σκέφτεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Μετά ποιος σου λέει ότι δεν θα σκέφτεσαι έτσι για δώδεκα ή για δεκαπέντε ώρες; Σαν να αλλάζει κάτι στη βιοχημεία του εγκεφάλου σου. Και ως θεατής μπορεί να μου συμβεί αυτό. Οποτε βλέπω την αγαπημένη μου ταινία όλων των εποχών, «Τα ανεμοδαρμένα ύψη», για τις επόμενες δύο μέρες νιώθω ότι ζω στην εποχή της ταινίας.

G.: Πώς πήρες τον ρόλο της Ιουλίας;
Ε.Ξ.: Είναι λίγο αστείο το πώς έγινε. Την πρώτη φορά που με κάλεσαν από την παραγωγή δεν μου είχαν πει ξεκάθαρα για ποια σειρά μιλάμε και για ποιον ρόλο. Απλώς κάποια στιγμή άκουσα το όνομα Ιουλία. Είχα διαβάσει κάπου ότι ο ALPHA σχεδίαζε να γυρίσει το «Προξενιό της Ιουλίας», οπότε έκανα τον συσχετισμό. Με το που τελείωσε η συνάντηση έτρεξα να αγοράσω το μυθιστόρημα, το διάβασα και είπα «εδώ είμαστε». Το σενάριο έχει αρκετές διαφορές με το βιβλίο, αλλά απ’ όσες σελίδες έχω διαβάσει μέχρι στιγμής είναι καταπληκτικό.

G.: Εχετε αρχίσει γυρίσματα;
Ε.Ξ.: Οχι ακόμα, αλλά έχουμε ξεκινήσει πρόβες και είμαι πάρα πολύ χαρούμενη. Η Αννα Μάσχα ήταν δασκάλα μου έναν χρόνο στη σχολή και τώρα θα παίζουμε μαζί - κι εγώ δεν το πιστεύω. Είμαι επίσης πάρα πολύ χαρούμενη που η Ελισάβετ Μουτάφη θα κάνει τη μάνα μου, γιατί την είχα γνωρίσει παλιότερα όταν έκανα την κομπάρσα σε μια παράσταση όπου έπαιζε κι εκείνη. Η Ελισάβετ πήγαινε τέσσερις ώρες νωρίτερα στο θέατρο κι εγώ πήγαινα τρεις νωρίτερα. Καθόμασταν, λοιπόν, στο καμαρίνι της και μιλούσαμε για τα πάντα. Τώρα μου φαίνεται, πώς να το πω, πολύ σωστό που θα κάνει τη μάνα μου. Και είναι και υπέροχο παιδί κι αυτό το θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό σε μια δουλειά. Ο Δημήτρης Σέρφας, που τώρα τον γνωρίζω, είναι ένα γλυκύτατο παιδί, όπως και ο Τάσος Λέκκας που θα κάνει τον αδερφό μου.

G.: Ακουσα ότι κάνεις και μαθήματα ιππασίας.
Ε.Ξ.: Ναι, για τις ανάγκες του ρόλου. Οταν καταφέρνεις να έρθεις σε αρμονία με το άλογο, νιώθεις σαν να πετάς. Είναι απίστευτο συναίσθημα. Είμαι τυχερή που δουλεύω σε μια τόσο μεγάλη παραγωγή με τόσο σπουδαίους συντελεστές που δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για την πιστή αναπαράσταση της εποχής και των συνθηκών ζωής στην ελληνική ύπαιθρο.

G.: Πώς νιώθεις κάθε φορά που σου λένε ότι πήρες τον ρόλο;
Ε.Ξ.: Καταρχάς δεν το πιστεύω. Μέχρι να ξεκινήσει μια δουλειά είμαι πάρα πολύ σίγουρη ότι έχει γίνει κάποιο λάθος, ότι αυτή η δουλειά δεν θα γίνει ποτέ, ότι κάτι θα πάει στραβά, ότι τελικά θα μου πουν «πλάκα σού κάναμε». Εχω αυτή την έμμονη ιδέα ότι δεν πρόκειται να συμβεί.

G.: Το έχεις και στη ζωή σου αυτό;
Ε.Ξ.: Στη ζωή μου, όχι, γιατί το μεγαλύτερο κομμάτι της ενέργειάς μου επικεντρώνεται στη δουλειά μου. Στους υπόλοιπους τομείς της ζωής μου είμαι πολύ πιο χαλαρή.

G.: Το έχεις πιστέψει ότι είσαι ηθοποιός;
Ε.Ξ.: Οχι. Δεν είμαι κοντά στο να θεωρούμαι ηθοποιός. Θέλει πολλή δουλειά και κόπο. Δεν έχει αποδειχτεί τίποτα ακόμα. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει κι άλλη δουλειά και πώς θα είναι. Υπάρχει μεγάλη ανασφάλεια. Νομίζω ότι ηθοποιός νωρίτερα από τα 35 είναι δύσκολο να θεωρηθείς, υπό την έννοια ότι δεν έχεις ψηθεί ακόμα αρκετά σε αυτή τη δουλειά και ότι ίσως δεν έχεις εξασφαλίσει ότι ζεις αποκλειστικά από αυτό.

G.: Εσύ ζεις αποκλειστικά από αυτό;
Ε.Ξ.: Προς το παρόν ναι.

G.: Είχες επίσης την τύχη να συνεργαστείς με εξαιρετικούς ηθοποιούς.
Ε.Ξ.: Ναι, νιώθω πολύ τυχερή με όσα μου συμβαίνουν. Στην «Αγάπη παράνομη» έπαιζα με τον Ψαρρά και την Καραμπέτη. Τον Νίκο τον είχα γνωρίσει από την οντισιόν και από την αρχή μού μιλούσε με οικειότητα και μου έκανε αστειάκια για να χαλαρώσω. Οπότε μου είχε μείνει να φοβάμαι την Καραμπέτη. Και μόλις τη γνώρισα, συνειδητοποίησα ότι δεν είχα κανένα λόγο να τη φοβάμαι. Η Καρυοφυλλιά είναι σαν 16χρονο κοριτσάκι. Παίζει με το ίδιο πάθος και τον ίδιο ενθουσιασμό σαν να ξεκίνησε μόλις τώρα. Πηγαίναμε μαζί στο γύρισμα και διαβάζαμε τα λόγια μας. Το καλύτερο που έκαναν και οι δύο είναι πως όταν με βοηθούσαν, δεν το έκαναν φανερά, το έκαναν με διακριτικότητα. Και τους ευχαριστώ πάρα πολύ γι’ αυτό. Μου έχουν δώσει καταπληκτικά μαθήματα ζωής και υποκριτικής και συναδελφικότητας.

G.: Εχεις συνηθίσει την αναγνωρισιμότητα;
Ε.Ξ.: Κυκλοφορώ με το μαλλί της τρελής, σαν τον λέτσο και ούτε καν σκέφτομαι ότι μπορεί να με αναγνωρίσουν στον δρόμο. Οταν έκανα το καθημερινό, είχα μπει στο μετρό και έτυχε να στέκονται απέναντί μου κάτι αγοράκια 14 χρόνων πάνω-κάτω. Με κοιτούσαν και έλεγαν μεταξύ τους «Αυτή είναι», «Οχι, σιγά μην είναι αυτή. Αυτή θα κυκλοφορεί με Ferrari. Θα έπαιρνε το μετρό σαν εμάς;». Κι εγώ δεν το πίστευα αυτό που άκουγα. Μάλλον νόμιζαν ότι είμαστε στο Χόλιγουντ. Μετρό και ξερό ψωμί. Γενικά με πλησιάζει ο κόσμος για selfie, αλλά όλοι το κάνουν πολύ ευγενικά. Δεν με απασχολεί όμως πολύ. Χαίρομαι για εκείνα τα πέντε λεπτά, αλλά μετά το ξεχνάω. Ολα περνάνε τόσο γρήγορα. Επειδή σε αναγνώρισε τώρα κάποιος δεν σημαίνει ότι θα σε θυμάται αύριο.

G.: Τι τύπος ήσουν στο σχολείο;
Ε.Ξ.: Ημουν ντροπαλή, αλλά αυτό το ήξερα μόνο εγώ. Οι άλλοι νόμιζαν ότι ήμουν ντίβα, γιατί έχω και μυωπία, δεν ήθελα να φοράω με τίποτα τα γυαλιά μου και καμιά φορά ξεχνούσα να φορέσω και τους φακούς μου. Οπότε μπορεί να μην τους χαιρετούσα αν τους έβλεπα στον δρόμο και εκείνοι με θεωρούσαν σνομπ. Καμία σχέση. Και ευτυχώς που γνώρισα στο Λύκειο τη μέχρι και τώρα κολλητή μου που, ως πολύ πιο κοινωνική, με βοήθησε να ανοιχτώ και να αρχίσω να μιλάω με τον κόσμο.

G.: Πώς είναι η καθημερινότητά σου;
Ε.Ξ.: Τι να σου πω... Από δω και πέρα θα έχω άλλη καθημερινότητα, η οποία με τρομάζει. Είχα συνηθίσει τα τελευταία τρία χρόνια να πηγαίνω στη σχολή. Τον τελευταίο χρόνο, ειδικά, ήμουν μονίμως στο τρέξιμο και γούσταρα. Και σχολή και θέατρο και γυρίσματα. Τώρα που τελείωσα με τη σχολή δεν ξέρω πώς θα είναι οι μέρες μου. Μου φαίνεται σαν να μην είχα ζωή πριν. Δεν ξέρω πώς θα είναι να μη βλέπω τους ίδιους 20 ανθρώπους κάθε μέρα και να κάνουμε σκηνές από διάφορα θεατρικά έργα. Νιώθω ότι πλέον δεν θα υπάρχει καθόλου fun και ότι όλα θα είναι μόνο στα σοβαρά.

G.: Διακοπές προβλέπονται φέτος;
Ε.Ξ.: Σίγουρα θα πάω στην Αίγινα όπου έχουμε σπίτι ακριβώς μπροστά από τη θάλασσα και είναι το στάνταρ μου. Αν δεν κάνω μπάνιο σε αυτή τη θάλασσα, δεν αρχίζει το καλοκαίρι για μένα. Η Αίγινα είναι το σπίτι μου. Εκεί έζησα τον πρώτο μου έρωτα και έκανα τα πρώτα μου ξενύχτια. Κατά τα άλλα, θα έχω τα γυρίσματα και θα ξεκινήσουμε και τις πρόβες για το θέατρο.

G.: Πού θα παίξεις;
Ε.Ξ.: Εχω κλείσει στο Θέατρο Αθηνών για την παράσταση «Μη σου τύχει». Είναι μια γαλλική μαύρη κωμωδία. Θα παίζω με τον Αιμίλιο Χειλάκη, την Ελένη Καρακάση και την Τάνια Τρύπη. Παθαίνω σοκ που θα παίζω με την Τρύπη, γιατί όταν έκανα το «Αγάπη παράνομη», είχα δει το «Η αγάπη άργησε μια μέρα», στο οποίο η Τάνια έπαιζε έναν ρόλο παρόμοιο με τον δικό μου, και είχα βασιστεί πολύ πάνω της για να αποδώσω τη Χρυσαυγή. Δεν είναι απίστευτο;

G.: Είναι και ο κινηματογράφος στα πλάνα σου;
Ε.Ξ.: Τον περασμένο χειμώνα έκανα μια ταινία μεγάλου μήκους με τον φίλο μου τον Θοδωρή Βουρνά. Είναι επιστημονικής φαντασίας με παράλληλα σύμπαντα. Η δομή θυμίζει κάπως αυτή του «Scream». Ο τίτλος στο σενάριο ήταν «Πατήστε το κομβίο κινδύνου», αλλά νομίζω ότι έχει αλλάξει. Τώρα είναι στο μοντάζ. Ο κινηματογράφος είναι η μεγάλη μου τρέλα. Από μικρή ακόμα έβλεπα ταινίες από το πρωί ως το βράδυ. Αν με ρωτούσες τι προτιμάω απ’ όλα, το σινεμά θα σου έλεγα, κι ας φαίνεται πιο κουλτουριάρικο να επέλεγα το θέατρο ◆