Anna Coda: Το κορίτσι της Ντίσκο

Ηταν μόλις 4 χρόνων όταν άρχισε να αντιγράφει στα πλήκτρα όποιες μελωδίες άκουγε. Σπούδασε πιάνο μέχρι τα 22 της, έπειτα έκανε μαθήματα φωνητικής και από το 2019 μαθαίνει εντατικά ηλεκτρική κιθάρα. Η γιαγιά της ήταν πάντοτε σε χορωδία, ο πατέρας της λάτρευε και λατρεύει ακόμα την ντίσκο και τα 80s, ενώ η ίδια θεωρεί τον Μάνο Χατζιδάκι τον μεγαλύτερο δάσκαλό της. Σήμερα η Αννα Μαγνήσαλη, aka Anna Coda, είναι μουσικός, τραγουδίστρια, κάνει ολομόναχη τις παραγωγές της, ζει μόνιμα στην Ελβετία και εργάζεται σε πολυεθνική, στο τμήμα των πωλήσεων. Δεν μπερδεύεται; «Με έλκουν οι συγγένειες που έχουν οι ασχολίες μου και θεωρώ πως λειτουργούν συνεργατικά μεταξύ τους. Για παράδειγμα, η μουσική παίζει έναν ρόλο κατευναστικό στην απαιτητική καθημερινότητα των πωλήσεων, το τραγούδι αφαιρεί ένα άγχος όταν κάνω μια παρουσίαση στη δουλειά μου. Οι πωλήσεις λόγω του ευρέος πεδίου τους και της τριβής που ενέχουν με ανθρώπους μού προσφέρουν χρήσιμα εφόδια όπως είναι η οργάνωση, η μεθοδικότητα, ο επαγγελματισμός και φυσικά η υπομονή και η επιμονή. Ολα αυτά μου χρησιμεύουν και στη μουσική», μου εξηγεί.

Στη μουσική, η coda («ουρά» στα ιταλικά) είναι ένα απόσπασμα που φέρνει ένα μουσικό κομμάτι στο τέλος του. Το ψευδώνυμο «Anna Coda», ένα προφανές λογοπαίγνιο, φέρνει το όνομα της καλλιτέχνιδος στο προσκήνιο επιτρέποντας ένα αυτοσαρκαστικό, ψυχαναλυτικό παιχνίδι. Πάντα αναρωτιέμαι πώς ορίζει τον εαυτό του ένας καλλιτέχνης με ψευδώνυμο.

Πού ξεκινάει η Aννα και πού τελειώνει η… ουρά της Anna; «Η Anna Coda είναι μια επέκταση του εαυτού μου, ένα κανάλι επικοινωνίας με τον έξω κόσμο - ενδεχομένως πιο άτρωτο από εμένα, που είμαι αρκετά ευαίσθητη από τη φύση μου. Το θάρρος, το κουράγιο αδιαμφισβήτητα ξεκινάνε από την Αννα, αλλά όταν πέφτει η Anna Coda, η Αννα πέφτει στα μαλακά. Η σχέση μου με το alter ego είναι όπως κάθε άλλη σχέση, περνάει φάσεις, έχει ups and downs και θέλει διαρκώς προσπάθεια. Κάποιες περίοδοι Αννα και Anna Coda είναι το ίδιο πρόσωπο, κάποιες στιγμές είμαστε πολύ διαφορετικές. Η περσόνα Anna Coda εξελίσσεται και μεταλλάσσεται, όπως και εγώ. Δεν μπορώ δηλαδή να σου απαντήσω πώς θα είναι σε έναν χρόνο από τώρα», λέει γελώντας. Εχοντας κάνει την πρώτη της επιτυχία με τη «Μολυσμένη Ντίσκο», θα επιθυμούσε άραγε τη συνεργασία με κάποιον εγχώριο καλλιτέχνη; «Αδιαμφισβήτητα, η Λίνα Νικολακοπούλου θα ήταν στην κορυφή αυτής της λίστας. Στα μάτια μου είναι η σημαντικότερη εν ζωή Ελληνίδα ποιήτρια/στιχουργός. Και θα ήταν μεγάλη μου τιμή αν μπορούσα να μπω στο στούντιο με κάποιον από τους εξής μουσικούς: Μανώλη Καραντίνη, Pan Pan, Μιχάλη Καπηλίδη, Σtella, Kostas Ekelon ή Γιώργο Κοντραφούρη».

Ενα κορίτσι γεμάτο εκπλήξεις, είναι εξίσου πιθανό να τη βρει κανείς να προσπαθεί να τελειοποιήσει μια συνταγή για σπανακόρυζο και να αναζητά την καλύτερη μέθοδο αποτίμησης επιχειρήσεων. Πώς είναι η ζωή της στην Ελβετία; «Στη Ζυρίχη μένω τα τελευταία δύο χρόνια και εργάζομαι στον χώρο των πωλήσεων σε μια πολυεθνική. Η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό πια για τη ζωή εκεί είναι “ήρεμη”. Αυτή την πόλη την τριγυρίζει η φήμη της ξενέρωτης, αλλά θα πω ότι για εμένα είναι ιδανική, γιατί έχει εύκολη πρόσβαση στη φύση, υψηλό βιοτικό επίπεδο, αισθητική ευρωπαϊκής πρωτεύουσας και όλα λειτουργούν ρολόι. Επίσης, λόγω της θέσης της μπορείς να ταξιδέψεις παντού. Ως business hub, έχει προσελκύσει ένα νεανικό και διεθνές κοινό. Κάτι πολύ σημαντικό είναι ότι στη Ζυρίχη μπορείς να είσαι ο εαυτός σου σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής και της καθημερινότητας. Αυτό με αποζημιώνει ψυχικά. Θα ήταν η μισή αλήθεια αν δεν αναφέρω πως η μετακόμιση σε άλλη χώρα με πήγε σε άλλη πίστα ενηλικίωσης. Δεν το μετανιώνω, και θα το ξαναέκανα. Ολο αυτό επιτάχυνε το να ανακαλύψω ακόμα βαθύτερα τον εαυτό μου, αφού με έφερε σε επαφή με τους δαίμονές μου και εν τέλει με βοήθησε να έχω μεγαλύτερη εξωστρέφεια αλλά και να αναπτύξω πολλές δεξιότητες που υπό άλλες συνθήκες ίσως δεν θα αξιοποιούσα». Πώς αλήθεια δεν σκέφτηκε να τραγουδήσει και να γράψει σε ξένο στίχο; «Το να γράψω στα αγγλικά μού φαίνεται απαιτητικότερο, αν και εδώ και χρόνια λόγω δουλειάς αλλά και ζωής εκτός Ελλάδας τα χρησιμοποιώ ίσως και συχνότερα απ’ ό,τι τα ελληνικά στην καθημερινότητά μου. Σε συνδυασμό με έναν ρομαντικό πατριωτισμό που κουβαλώ με την ιδιότητά μου ως Ελληνίδα εκτός Ελλάδας, θέλω να γράφω στα ελληνικά. Γιατί να περιορίσει το κοινό ο στίχος; Εμείς δεν ακούμε γαλλόφωνα ή ισπανόφωνα τραγούδια;».

Στη «Μολυσμένη Ντίσκο» η Καλ βρίσκεται σε ένα άδειο κλαμπ, μόνη. Ενώ κυριαρχεί ο μεταδοτικός ρυθμός της μουσικής, η Καλ αρχίζει να ονειρεύεται μια αγάπη φαντασιακή. Θα έχει το θάρρος να κάνει το άλμα και να αγκαλιάσει το άγνωστο; Η Αννα περιγράφει το ντεμπούτο τραγούδι της ως κάτι παραπάνω από ένα τραγούδι, μια queer ιστορία αγάπης και όχι μόνο: «Πρόκειται για ένα ταξίδι αναζήτησης του εαυτού αλλά και μια γιορτή: της δύναμης της μουσικής να μας ενώνει όλους». Πώς γεννήθηκε λοιπόν αυτό το τραγούδι; «Η αρχική έμπνευση της “Μολυσμένης Ντίσκο” ήταν μια σύντομη σχέση με μια κοπέλα που δεν ευοδώθηκε πριν από χρόνια. Αφηγείται τις γνώριμες σκέψεις που κάνουμε όλοι, τη φαντασίωση του “τι θα γινόταν εάν…”, αλλά και τον πόνο που βιώνει κανείς όταν γνωρίζει μη διαθέσιμα άτομα. Για εμένα αυτό το κομμάτι είναι βαθύτερα συμβολικό: Η Ντίσκο είναι μια κοινωνία, της οποίας τα ασφυκτικά πλαίσια δεν αφήνουν την αλήθεια καθενός από εμάς να εκφραστεί. Η Ντίσκο είναι και το οικείο πλαίσιο, που συχνά, παρότι δυσλειτουργικό, μας έλκει και μας οδηγεί στα ίδια λάθη. Είναι ένα κάλεσμα να δώσουμε αξία στην αλήθεια μας, μια αλήθεια αυθεντική, απελευθερωμένη από τα όποια στεγανά την περικλείουν». Το επερχόμενο κομμάτι της ονομάζεται «Θερινή Ραστώνη» και κινείται μεταξύ ποπ, ντίσκο και ηλεκτρονικής μουσικής. «Το έγραψα πέρυσι στις διακοπές μου στην Αμοργό και εμπεριέχει μια μετα-καλοκαιρινή νοσταλγία, αυτή που ζούμε όλοι αυτές τις μέρες», μου λέει. Αραγε υπάρχει συναίσθημα που να μην έχει αποτυπωθεί πάνω σε νότες και στίχους; ◆