Γιάννης Νάστας, ο δανδής των Xaxakes

Τον γοήτευσε αρχικά το πανκ. Αυτό τον έστρεψε προς τη μουσική και την ιδέα ότι μπορεί να κάνει πράγματα όντας αυτοδίδακτος. Αλλά ήταν πάντα ένας κρυφός φίλος της ντίσκο. Ο λόγος για τον frontman των Xaxakes, τον Γιάννη Νάστα. Σήμερα, κι ενώ ετοιμάζουν το νέο τους άλμπουμ, δύο κομμάτια από αυτό, το «Νησί» και το «I’ll fall in love», είναι ήδη hits στις μουσικές ψηφιακές πλατφόρμες. Το συγκεκριμένο άλμπουμ ηχογραφείται στο Λονδίνο, όπου ο Νάστας ζει τα τελευταία χρόνια. Και όσο για την επιμονή του να χρησιμοποιεί ελληνικό στίχο, έχει μια αφοπλιστική απάντηση: «Γιατί έτσι πέφτουν οι γυναίκες». Μιλήσαμε μέσω Zoom ενώ εκείνος βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη.

Gala: Είχες πάρει μαζί σου δύο βαλίτσες ρούχα για να ηχογραφήσεις το καινούριο σου άλμπουμ στο Λονδίνο, σωστά;
Γιάννης Νάστας: Ναι. (γελάει) Είναι μια καλή δικαιολογία αυτή πάντα. Γιατί όταν φοράς ωραία ρούχα, γράφεις καλούς δίσκους - αυτό έχω καταλάβει.

G.: Δηλαδή τι ρούχα φορούσες ηχογραφώντας το τελευταίο άλμπουμ σας;
Γ.Ν.: Μπορώ να σου πω πιο εύκολα τι κρασί έπινα. Πάντα ένα καλό κρασί, κρύο, και επίσης ένα ωραίο πουκάμισο. Τυριά, αυτά τα ωραία της μούχλας που δεν τρώνε εδώ. Σε τέτοια θερμοκρασία έπινα τώρα τελευταία ξηρό λευκό και ροζέ. Και ροζέ με φυσαλίδες, αν είναι καλού παραγωγού. Εχω βρει ένα ωραίο site στο Λονδίνο που σου στέλνει κρασιά από διάφορες χώρες. Αγοράζω καμιά δεκαριά αναμειγνύοντας τις γεύσεις, τις υφές και τις χώρες. Ετσι είναι και τα τραγούδια του άλμπουμ, ανάλογα με τη μέρα. Εχουμε ένα ωραίο μπαλκόνι εκεί, πράγμα σπάνιο για το Λονδίνο, απλώνεις το χέρι και έχεις την αίσθηση ότι θα πιάσεις τον Τάμεση. Το σπίτι μου εκεί είναι ένας χώρος πολύ όμορφος και εξοπλισμένος μουσικά όπως θέλω.

G.: Πώς είναι η καθημερινότητα στο Λονδίνο;
Γ.Ν.: Περνούν από κάτω μας από τουρίστες μέχρι αλητάμπουρες. Υπάρχει μια πολύ ωραία ενέργεια και απέναντι βλέπεις μια φοβερή αντίθεση. Είναι το City, με τα φώτα των γραφείων ανοιχτά μέχρι αργά το βράδυ, και δίπλα τα πλοιάρια στα οποία μένει κόσμος.
Είναι πολύ όμορφα και περιποιημένα, με γλάστρες και λουλούδια. Και πάνω τους έχουν αφίσες από το «London Calling» των Clash μέχρι το «God Save The Queen» των Sex Pistols. Οπότε και ο νέος δίσκος έχει από ντίσκο μέχρι πανκ. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.

G.: Σε παλαιότερες συνεντεύξεις σου έχεις πει πως υπήρξες φίλος της πανκ. Πώς άλλαξες στρατόπεδο και αγάπησες την ντίσκο;
Γ.Ν.: Κοίταξε, να σου πω την αμαρτία μου, εγώ ήμουν πάντα κρυφο-ντίσκο. Απλά απαγορευόταν τότε, σου την έπεφταν για τις μουσικές σου προτιμήσεις. Αγόραζες Bee Gees και μπορεί να έτρωγες από το πουθενά πεντέξι σφαλιάρες. Χωρίς να υπάρχει άλλος λόγος πέραν του ότι σου αρέσει η ντίσκο. Παρ’ όλα αυτά, όταν είχαν βγει οι Bee Gees είχα σοκαριστεί. Θυμάμαι ακόμα τον πρώτο τους δίσκο, όταν τον έδωσα να τον ακούσουμε σε έναν φίλο. Είχε ένα βαρύ μαρμάρινο πικάπ και μόλις άκουσα τις πρώτες νότες ένιωσα σαν να ανοίγεται κάτι το καινούριο. Μου άρεσαν και οι Kiss που ήταν κάτι μεταξύ ντίσκο και χαρντ ροκ, αλλά έλειπε αυτό που είχε ο Γάλλος μουσικοσυνθέτης Σερζ Γκενσμπούρ: ο ερωτισμός. Γι’ αυτό δεν μπορώ να παίξω το ροκ των Led Zeppelin για παράδειγμα, γιατί δεν υπάρχει αυτός ο ερωτισμός.

G.: Ερωτισμός, κοσμοπολιτισμός: αυτές πιστεύω πως είναι οι δύο λέξεις που χαρακτηρίζουν τη μουσική σου. Θα μπορούσες να συμπληρώσεις και μερικές άλλες;
Γ.Ν.: Αυτές οι δύο που είπες είναι υπέροχες. Θα έλεγα ότι η μουσική μου είναι μια μεγάλη βεντάλια συναισθημάτων. Οπως η διαπίστωση της σκληρότητας που βιώνουμε ως κοινωνία όταν βλέπουμε να πετάνε έναν άνθρωπο στη θάλασσα (σ.σ. αναφέρεται στον αδικοχαμένο 36χρονο Αντώνη Καργιώτη και το «Blue Horizon»). Με ενδιαφέρει να μπω σε αυτή τη «σκληρότητα» και να την ερμηνεύσω με δικό μου τρόπο. Είχα γράψει για παράδειγμα το «Πέφτει» στη διάρκεια των βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία. Μου φαινόταν αδιανόητο να βλέπω να γίνεται πόλεμος στην Ευρώπη. Από την άλλη, έχω γράψει το «Μη Μαζί», που είναι ερωτικό. Οι στίχοι του θα μπορούσαν να ακούγονται σε ένα λαϊκό τραγούδι. Μόλις γίνομαι πολύ πανκ βαριέμαι, γιατί το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να ακούω τη φωνή μου να τσιρίζει. Και αμέσως το γυρίζω στο ερωτικό.

G.: Οι άνθρωποι έχουμε μια φυσική ροπή προς την αρμονία…
Γ.Ν.: Αυτό που λες είναι φανταστικό. Κι αυτό είναι που με κρατάει μακριά από το πανκ παρελθόν μου, το οποίο μου αρέσει κι αυτό που κρατάω από τότε είναι η ανατροπή και το χιούμορ. Γιατί είχαν χιούμορ οι πανκ. Δηλαδή, είχαν απαγορεύσει στους Sex Pistols να κάνουν συναυλίες στη Βρετανία κι αυτοί βρήκαν τον τρόπο να παίξουν ζωντανά από ένα καράβι το «God Save The Queen». Αυτό θέλει χιούμορ! Και μετά αναζητώ μελωδικές, ερωτικές γραμμές, από Γκενσμπούρ μέχρι ό,τι άλλο θέλεις.

G.: Ο έρωτας παίζει ρόλο στη δημιουργία. Πόσες φορές έχεις ερωτευτεί;
Γ.Ν.: Σοβαρά έχω ερωτευτεί λίγες φορές, αλλά περιστασιακά πολλές. Ερωτεύομαι από ένα αυτοκίνητο, μια vintage Mercedes SL, μέχρι μια Ferrari GTO, που είναι από αυτές τις καλλίγραμμες και όχι τα τετραγωνισμένα θηρία που βλέπεις συχνά σήμερα. Μπορώ να ερωτευτώ μια όμορφη γυναίκα που περπατάει, έναν ωραίο δρόμο με πολλά φώτα, κάποιο μπαρ… Ταξιδεύω πολύ αλλά στην πόλη όπου μένω περισσότερο, το Λονδίνο, μου αρέσει να πηγαίνω στις παλιές παμπ, να χαζεύω τον κόσμο που κάθεται και παίρνει το πρωινό του. Σε κάθε στιγμή υπάρχει ποίηση και έρωτας για μένα.

G.: Το Λονδίνο είναι η πρωτεύουσα της μουσικής...
Γ.Ν.: Δεν μπορείς να φανταστείς τι μπορείς να δεις στο Λονδίνο. Στην παμπ που συχνάζω ο DJ είναι 85 ετών! Παίζει από πανκ μέχρι ντίσκο και κομμάτια των 70s. Στέκεται όρθιος στο μπαρ και παίζει, και η σερβιτόρα είναι 20 χρόνων! Υπάρχει μια συμπερίληψη γενεών και ανθρώπων που δεν πρόκειται να δεις στην Ελλάδα, όπου οι μεγάλοι πηγαίνουν στο καφενείο και οι εικοσάρηδες στα κλαμπ. Δεν κατακρίνω τους Ελληνες, αλλά στην Αγγλία ήταν τυχεροί και αυτό που στα μάτια μας φαντάζει «μοντέρνο» έχει μια ιστορία.

G.: Γιατί διάλεξες το Λονδίνο;
Γ.Ν.: Είναι το μόνο μέρος όπου θα μπορούσες να πας ως μουσικός. Μου αρέσει και το Παρίσι πάρα πολύ. Είχα συγγένειες εκεί πολλές και πήγαινα από πιτσιρικάς, αλλά εδώ έτυχε να έχω σπίτι όπου ζω τα τελευταία πέντε χρόνια. Μένω στην περιοχή Canada Water κοντά στο City. Eχω φτιάξει κι ένα μικρό στούντιο, παίρνω τον καφέ μου το πρωί και αν έρθει μια μελωδία στο μυαλό μου, τη δουλεύω μετά.

G.: Εχεις μια έφεση προς το ωραίο…
Γ.Ν.: Μου αρέσει το happy end. Πιστεύω στον άνθρωπο, στη ζωή και μετά όλο αυτό να μετατρέπεται σε μουσική ◆