Εμμανουέλα Νινιράκη: Μια αγκαλιά τραγούδια

Η Εμμανουέλα Νινιράκη κυκλοφόρησε ψηφιακά τον πρώτο της δίσκο «Αηδόνι στο κλουβί» με μελοποιημένους στίχους του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη μόλις πριν από δύο χρόνια. Η μουσική και το τραγούδι όμως υπήρχαν πάντα στη ζωή της, έστω και ως παράπλευρη δραστηριότητα. «Ως παιδί πάντα τραγουδούσα στο σπίτι και πάντα χόρευα και κάπως τυχαία βρέθηκα να κάνω και μαθήματα κλασικής κιθάρας. Στο Δημοτικό θυμάμαι ότι η δασκάλα με έβαζε να τραγουδάω σόλο και αργότερα στην εφηβεία μου συμμετείχα στη χορωδία, στις εκδηλώσεις του σχολείου και σε διάφορα δρώμενα παραδοσιακής μουσικής και χορού», κάνει η ίδια τις πρώτες συστάσεις. «Θυμάμαι επίσης ότι όταν ήμουν γύρω στα 12 βρέθηκα να τραγουδώ κρητικά παραδοσιακά τραγούδια στα Υακίνθεια, αυτό το πολύ ωραίο φεστιβάλ που διοργανώνει ο Λουδοβίκος των Ανωγείων. Εντελώς φολκλόρ, ντυμένη με παραδοσιακή στολή».

Η μουσική ταυτότητά της είναι ένα κράμα παραδοσιακών, λαϊκών και έντεχνων, τα μουσικά ακούσματα με τα οποία μεγάλωσε στην Αγία Βαρβάρα, ένα χωριό έξω από το Ηράκλειο της Κρήτης. Ακόμα και σήμερα στο Ηράκλειο μένει. Πριν αποφασίσει να κάνει το χόμπι της μόνιμη ενασχόληση, όμως, η Εμμανουέλα είχε σπουδάσει τοπογράφος μηχανικός στη Θεσσαλονίκη, για να μεταπηδήσει στη γραφιστική και το web design. Τότε έκανε μόνο δύο-τρία live τον χρόνο, ερμηνεύοντας παλιά λαϊκά κομμάτια φρεσκαρισμένα με ηλεκτρικό ήχο από τους μόνιμους πλέον συνεργάτες της Χάρη Μανουσάκη και Νίκο Βογιατζάκη. Τα τελευταία δύο χρόνια, ωστόσο, επέλεξε να βιοπορίζεται αποκλειστικά από τη μουσική και το τραγούδι - με ένα μικρό οικονομικό πουσάρισμα από τα γραφιστικά projects που αναλαμβάνει κάπου-κάπου ως freelancer. «Αυτή η απόφασή μου συνέπεσε με την κυκλοφορία του πρώτου μου δίσκου και κάποια άλλα πράγματα που μου συνέβησαν σε πολύ προσωπικό επίπεδο. Ηταν μια περίοδος μεγάλων αλλαγών και επιλογών», σημειώνει. Και κάπως έτσι προέκυψε και το single «Φωτιά εσύ» που κυκλοφόρησε τον περασμένο Νοέμβριο σε δικούς της στίχους.

«Ηταν η πρώτη φορά που έγραφα στίχους, αλλά πάντα μου άρεσε να γράφω τις σκέψεις μου. Ηταν ένας τρόπος να εκφράζομαι. Κι αυτοί οι στίχοι ως σκέψεις ξεκίνησαν. Ηταν ένα βράδυ που δεν μπορούσα να κοιμηθώ γιατί στο μυαλό μου τριγυρνούσαν ερωτήματα. Η δουλειά του μουσικού έχει μεγάλη ανασφάλεια και πολύ κυνηγητό. Αναρωτιόμουν αν έκανα τη σωστή επιλογή να παρατήσω την πρωινή δουλειά μου που μου πρόσφερε ασφάλεια. Αυτές τις σκέψεις λοιπόν έγραψα. Την επόμενη μέρα που τις έδειξα στον Χάρη (σ.σ.: Μανουσάκη), μου είπε “αυτό είναι ένα λαϊκό τραγούδι”, οπότε κάτσαμε και δουλέψαμε τη μουσική του. Είναι ένα βαθιά προσωπικό τραγούδι. Ο στίχος “επέλεξα τη στάχτη παρά έναν κήπο της Εδέμ που πια δεν με χωρούσε” με εκφράζει απόλυτα».

Ο δρόμος που επέλεξε η Εμμαννουέλα δεν είναι ρόδινος και έχει πολλές δυσκολίες, παραδέχεται. Εκείνη όμως νιώθει ευτυχισμένη όταν βρίσκεται σε έναν μικρό ζεστό χώρο με την ομάδα της και τραγουδάει μπροστά στον κόσμο. Χαίρεται ακόμα πιο πολύ όταν μετά το live της, την πλησιάζουν όσοι την άκουσαν για να της μιλήσουν, να την αγκαλιάσουν, να τη φιλήσουν. «Θέλω να έρχομαι σε επαφή με τον άλλο, να του απευθύνομαι, να γίνουμε όλοι μια μεγάλη παρέα. Δεν θέλω να είμαι μόνη εγώ πάνω στη σκηνή κι εκείνοι μόνοι από κάτω. Πριν από λίγες μέρες τραγουδήσαμε στο Κηποθέατρο Ηρακλείου, σε έναν χώρο μεγαλύτερο από αυτούς όπου εμφανιζόμαστε συνήθως. Το πιο ωραίο που συνέβη ήταν όταν στο τέλος της συναυλίας βρεθήκαμε 400 άτομα να τραγουδάμε όλοι μαζί με μια κιθάρα μόνο. Ηταν μια μαγική στιγμή που έκλεινε μέσα της τη δουλειά τόσων χρόνων».

Το καλοκαίρι που αφήσαμε πίσω μας, η Εμμανουέλα και οι συνεργάτες της ταξίδευαν σε όλη την Ελλάδα κάνοντας live, γνωρίζοντας καινούριους χώρους και αγκαλιάζοντας νέους ανθρώπους. Για τους επόμενους μήνες όμως αποφάσισαν να κάνουν ένα διάλειμμα από τις ζωντανές εμφανίσεις και να κλειστούν στο στούντιο για να ετοιμάσουν το νέο υλικό τους. Μέσα στο 2024 θα κυκλοφορήσει ο δεύτερος δίσκος της, «μια εργασία πάνω στην ποίηση της Μαρίας Πολυδούρη, σε μουσική του Χάρη Μανουσάκη. Στην εφηβεία μου οι πρώτες ποιητικές συλλογές που έπεσαν στα χέρια μου ήταν του Καρυωτάκη, της Πολυδούρη και του Μπρεχτ. Αισθάνομαι πολύ συγκινημένη που θα τραγουδήσω τα ποιήματά της. Θέλω να τα ερμηνεύσω σαν κορίτσι, όπως και η ίδια η Πολυδούρη ήταν κορίτσι», μου λέει. Παράλληλα δουλεύει σκληρά πάνω σε τρία singles που θα κυκλοφορήσουν στους επόμενους μήνες. «Θα είναι ένα τραγούδι που μου έχει χαρίσει ο Γιάννης Παξιμαδάκης, σε στίχους και μουσική, το οποίο με έχει συγκινήσει πραγματικά. Από την πρώτη στιγμή που το άκουσα ηχογραφημένο νιώθω σαν να μην είμαι εγώ, σαν να είναι κάποια άλλο πρόσωπο που διηγείται την ιστορία, κι αυτό για μένα είναι πάρα πολύ σημαντικό, γιατί θέλω κάπου-κάπου να αποδεσμεύομαι από το τραγούδι, να νιώθω ότι το ερμηνεύει κάποιος άλλος. Ετοιμάζω κι ένα πάρα πολύ ωραίο τραγούδι με τον Δημήτρη Μπάκουλη, με τον οποίο θα κάνω και κάποιες εμφανίσεις, αλλά κι ένα ακόμη σε στίχους και μουσική δικά μου». Οσο για το επόμενο live στην Αθήνα, η Εμμανουέλα μού λέει ότι ετοιμάζει κάτι για τον Νοέμβριο, που δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμο. Περισσότερα τραγούδια και αγκαλιές προσεχώς ◆