Βέρα Λονδρέζα, με γονείς κινηματογραφιστές και πλούσιο βιογραφικό, λόγω του ότι μπήκε στα βάσανα της υποκριτικής από μικρό παιδάκι, έγινε ευρέως γνωστή ως Κίλι στη σειρά «Ted Lasso» της Apple TV+ - Τώρα συμμετέχει στον πέμπτο κύκλο του «Fargo»
Η Τζούνο Τεμπλ είναι επαγγελματίας wannabe. Στα 34 της μετράει ήδη 22 χρόνια καριέρας, ωστόσο ακόμα δεν έχει κερδίσει το μερίδιο της φήμης που της αναλογεί - ή που τουλάχιστον θα ήθελε να έχει η ίδια. Και παρότι οι κριτικές που λαμβάνει για τις ερμηνείες της είναι κάτι περισσότερο από θετικές, έχει βρεθεί τρεις φορές υποψήφια για Primetime Emmy και καμαρώνει για το BAFTA της καλύτερης πρωτοεμφανιζόμενης του 2013, η Τζούνο δεν έχει γίνει ακόμα σταρ.
Γεννημένη στο Λονδίνο, μεγάλωσε σε ένα ακραιφνώς καλλιτεχνικό περιβάλλον, αφού η μητέρα της Αμάντα είναι παραγωγός και ο πατέρας της Τζούλιεν σκηνοθέτης. Εκείνος μάλιστα την καθοδήγησε σκηνοθετικά στην ταινία «Pandaemonium», το δικό της κινηματογραφικό βάπτισμα του πυρός. Ηταν το σωτήριο έτος 2000 κι εκείνη ήταν μόλις 11 χρόνων.
Το βιογραφικό της είναι γεμάτο από συμμετοχές σε αξιόλογες ταινίες, όπως «Εξιλέωση» (2007), «Ο κανένας» (2009) και «Σκοτεινός Ιππότης: Η Επιστροφή» (2012), αλλά και σειρές όπως το «Drunk History» του 2017, όπου υποδυόταν τη Μέριλιν Μονρόε. Η Τεμπλ εργάζεται σκληρά και ασταμάτητα, αλλά συνήθως οι ρόλοι που της δίνονται είναι δευτεραγωνιστικοί.
Ευτυχώς για τις προσπάθειες και το ταλέντο της, το 2020 μπήκε στη ζωή της η σειρά «Ted Lasso» και η Τζούνο επιτέλους έλαμψε ως χαριτωμένη μεν, καπάτσα δε Κίλι, ρόλο που επανέλαβε με επιτυχία και στις τρεις απολαυστικές σεζόν. Και κάπως έτσι βρέθηκε να συμπρωταγωνιστεί με τον Τζάστιν Τίμπερλεϊκ στην ταινία «Palmer» το 2021, να κερδίζει έναν από τους βασικούς ρόλους στη μίνι σειρά «The Offer» του 2022, που έριχνε φως στα παρασκήνια του θρυλικού «Νονού», και να εμφανίζεται τώρα σε τρία επεισόδια του πέμπτου κύκλου της σειράς «Fargo».
Η Τεμπλ είναι ηθοποιός της μαραθώνιας διαδρομής και προτιμά να ανεβαίνει αργά και σταθερά. Ή, πιο απλά, της αρέσει να απολαμβάνει τη διαδρομή και δεν βιάζεται να φτάσει στο τέρμα. Για εκείνη, η υποκριτική είναι κάτι σαν ένας δρόμος για τη γνώση, αν πιστέψουμε στα λόγια της: «Μου αρέσει να παίζω σε ταινίες γιατί μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις λιγότερο μόνος ή να σε μεταφέρουν σε έναν κόσμο όπου δεν έχεις ξαναπάει ή να σου θυμίσουν κάτι που σου είχε συμβεί και το είχες ξεχάσει. Είναι σαν ένα φινιστρίνι από το οποίο βλέπεις διαφορετικούς τρόπους ζωής και σε βοηθάει να συμπάσχεις με τον άλλον. Ή τουλάχιστον αυτό ελπίζω». Τη λες και ρομαντική.