Καλλιόπη Χάσκα: Η ωραία της prime time

Η Καλλιόπη Χάσκα δεν ήθελε πάντα να γίνει ηθοποιός. Με το τραγούδι και τον χορό σκόπευε να ασχοληθεί, τέχνες που σπούδαζε από μικρό κοριτσάκι στη Ρόδο. Ναι, σίγουρα καλλιτεχνικός ήταν ο δρόμος που της έμελλε να πάρει, απλώς τελικά διάλεξε διαφορετικό μονοπάτι και, όταν τελικά το αποφάσισε, ταξίδεψε μέχρι τη Βοστόνη για να σπουδάσει στο φημισμένο πανεπιστήμιο του Berklee.

Αυτά και πολλά άλλα μου διηγείται με γλαφυρές λεπτομέρειες το απόγευμα που τη συναντώ σε ένα καφέ, σε ένα διάλειμμα από τα απαιτητικά γυρίσματα της δημοφιλούς σειράς του ANT1 «Η Μάγισσα». Η Καλλιόπη υποδύεται τη Μεταξία, έναν μάλλον αμφιλεγόμενο χαρακτήρα που συχνά βάλλεται για τη συμπεριφορά της από τους χρήστες του Τwitter (X). Ρόλος αβανταδόρικος για μια πρωτοεμφανιζόμενη ηθοποιό, που την έχει κάνει ήδη αναγνωρίσιμη. Για του λόγου του αληθές, στη διάρκεια της συνέντευξης μια κυρία μάς διακόπτει για να της δώσει έναν οβολό φιλοφρόνησης: «Στη σειρά είσαι κακιά, αλλά από κοντά φαίνεσαι καλούλα». Το λες και εύσημο για την υποκριτική της δεινότητα.

GALA.: Η «Μάγισσα» είναι η πρώτη σου δουλειά;
ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΧΑΣΚΑ: Από επαγγελματική άποψη, ναι. Εχω κάνει πολλές ταινίες μικρού μήκους και πολλά θεατρικά όταν σπούδαζα στο Berklee, αλλά δεν τα μετράω ως προϋπηρεσία. Δεν είναι το ίδιο με αυτό που κάνω τώρα.

G.: Ποια είναι η Μεταξία;
Κ.Χ.: Είναι ένα αγρίμι που έχει μεγαλώσει μέσα σε πολλή αγάπη. Την «πουλάνε» σε μια οικογένεια η οποία της μαθαίνει πώς να συμπεριφέρεται ως κυρία, εκείνη το κάνει, αλλά δεν λαμβάνει καμία αγάπη ως ανταμοιβή. Και προσπαθεί με κάθε τρόπο να βρει τον δρόμο της. Είναι απίστευτος ρόλος, έχει τόσα χρώματα. Κάτι που λατρεύω σε αυτή, ενώ πολλοί το μισούν και το αναπαράγουν αρνητικά, είναι ότι αφού δεν βρήκε τον έρωτα από τον άντρα της, τον πήρε από κάπου αλλού. Δεν συμβιβάζεται και τα θέλει όλα: και εξουσία και έρωτα. Και όλο αυτό συμβαίνει στο πλαίσιο μιας εποχής στην οποία οι γυναίκες είχαν έναν και μόνο προορισμό: να παντρευτούν και να γεννήσουν αγόρια. Αυτό στη Μεταξία δεν αρκεί. Λέω καμιά φορά όταν διαβάζω το σενάριο ότι όταν τελειώνοντας τη σχολή προσπαθούσα να φαντασιωθώ τον ιδανικό ρόλο, δεν θα μπορούσα να τον πετύχω τόσο καλά.

G.: Πώς είναι η συνεργασία;
Κ.Χ.: Υπέροχη. Ο Λευτέρης Χαρίτος έχει μια τρομερή ικανότητα να διαλέγει ανθρώπους και μπροστά και πίσω από τις κάμερες. Εφτιαξε λοιπόν ένα καταπληκτικό καστ και μια καταπληκτική ομάδα συνεργατών. Ολοι τους είναι τρομερά γενναιόδωροι και μου έδωσαν πολύ χώρο για να υπάρχω. Κανένας δεν μου συμπεριφέρθηκε σαν σε ένα κοριτσάκι στην πρώτη του δουλειά. Και έχω μεγάλη αγάπη για όλους αυτούς τους ανθρώπους. Τώρα που έχουν αρχίσει να μου έρχονται προτάσεις, σε εκείνους πηγαίνω για να ζητήσω τη γνώμη τους: στον Νίκο Ψαρρά, στον Τάσο Νούσια, στη Μαρκέλλα Γιαννάτου, στη Θέμιδα Μπαζάκα. Η Ελλη Τρίγγου είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα τού πόσο όμορφα μπορείς να χειριστείς τη μεγάλη επιτυχία που σου έρχεται απότομα. Την έχω κάπως σαν μεγάλη αδερφή. Οταν έχω πρόβλημα, σε εκείνη θα πάω.

G.: Γιατί έγινες ηθοποιός, αλήθεια;
Κ.Χ.: Δεν το επέλεξα, συνέβη. Η μητέρα μου είναι παθιασμένη με την τέχνη και κάπως με είχε μυήσει σε αυτό. Θα με έφερνε από τη Ρόδο στην Αθήνα για να μου δείξει μια έκθεση, για παράδειγμα. Ενα από τα οικογενειακά αστεία είναι ότι με πήγε να δούμε «Ανδρομάχη» όταν ήμουν 4 ετών, επειδή δεν είχε πού να με αφήσει, νομίζοντας ότι εγώ θα κοιμηθώ. Εγώ όμως είδα όλο το έργο και μετά είχα απορίες. Οπότε η μητέρα μου αγόρασε τις «Τρωάδες» και μου τις διάβαζε. Γενικά μού διάβαζε πολύ πριν καν πάω σχολείο. Εκτός από τα κλασικά «Χάρι Πότερ», μου διάβαζε Ουγκώ, μυθολογία, αρχαίες τραγωδίες.

G.: Μοναχοκόρη να υποθέσω;
Κ.Χ.: Ναι, και το μικρότερο παιδί στην ευρύτερη οικογένεια, οπότε μου έδιναν όλοι πολλή προσοχή. Η μητέρα μου με πήγαινε σε οποιαδήποτε καλλιτεχνική δραστηριότητα γινόταν στη Ρόδο. Τραγουδούσα στη χορωδία, πήγα στο ωδείο, έκανα μαθήματα πιάνου, ντραμς, μπαλέτου, σύγχρονου χορού. Μόνο θέατρο δεν έκανα, γιατί δεν υπήρχε θεατρική ομάδα στη Ρόδο τότε. Γι’ αυτό και είχα εστιάσει στο τραγούδι. Βέβαια, επειδή ήμουν και καλή μαθήτρια, είχα δώσει εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο και είχα περάσει στη Φιλολογία στην Αθήνα. Δεν με ενδιέφερε καθόλου το αντικείμενο. Πήγα μόνο το πρώτο εξάμηνο για να ξέρω τι απορρίπτω.

G.: Και τι ήθελες να κάνεις;
Κ.Χ.: Ηρθα στην Αθήνα με το σκεπτικό να πάω στο ωδείο και να πάρω πτυχίο στο μοντέρνο τραγούδι, πράγμα που έκανα. Κάποια στιγμή το ωδείο θα ανέβαζε το μιούζικαλ «Σικάγο» και έκανα ακρόαση ελπίζοντας ότι θα με πάρουν στο chorus, όπου τραγουδάνε και χορεύουν. Ημουν 19-20 χρόνων και δεν είχα κάνει ποτέ υποκριτική στη ζωή μου. Και με παίρνουν για τον ρόλο της Ρόξι Χαρτ, της πρωταγωνίστριας. Ακούγεται πολύ κλισέ και σιχαίνομαι τον εαυτό μου που θα το πω έτσι, αλλά με το που ανέβηκα στη σκηνή έπαθα έρωτα τρελό. Δεν σκεφτόμουν τίποτε άλλο. Είχα βυθιστεί μέσα σε αυτό. Και πήρα και πολύ καλές κριτικές. «Είσαι πολύ καλή ηθοποιός», μου έλεγαν. «Ναι, αλλά τα άλλα δύο που σπούδαζα τόσα χρόνια; Το τραγούδι και ο χορός; Δεν ήμουν σε αυτά καλή;», αναρωτιόμουν. Και τελικά κατάλαβα ότι η υποκριτική είναι το δυνατό μου στοιχείο, το ερωτεύτηκα με κάποιον τρόπο και αποφάσισα ότι τελικά αυτό θέλω να κάνω.

G.: Και γιατί πήγες στο Berklee;
Κ.Χ: Εψαξα να βρω ποια είναι η καλύτερη σχολή στον κόσμο και για κάποιον λόγο δεν σκέφτηκα καθόλου την Ελλάδα. Το Berklee θεωρείται κορυφαίο πανεπιστήμιο για τέχνες στον κόσμο, είναι πολύ σπουδαίο και το μουσικό του τμήμα, οπότε αποφάσισα να κάνω ακρόαση. Πήρα υποτροφία και πήγα χωρίς να το σκεφτώ πάρα πολύ.

G.: Πώς ήταν τα χρόνια στην Αμερική;
Κ.Χ.: Πολύ δύσκολα, γιατί ναι μεν είχα πλήρη υποτροφία και δεν πλήρωνα δίδακτρα, αλλά το κόστος ζωής ήταν πολύ υψηλό, οπότε παράλληλα με τις σπουδές έκανα ό,τι δουλειά μπορείς να φανταστείς μέσα στο πανεπιστήμιο: δούλευα στη βιβλιοθήκη, ως ταξιθέατρια στο θέατρο, ακόμα και σε ένα ελληνάδικο τραγουδούσα τα Σαββατοκύριακα. Ειδικά προς το τέλος των σπουδών, το άγχος και η ψυχολογική πίεση ήταν τεράστια. Τότε ήταν που ξεκίνησα να κάνω ψυχανάλυση. Τη λάτρεψα. Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο παραγωγική ήμουν στο τελευταίο εξάμηνο.

G.: Εχουν ειδικό βάρος για τους άλλους οι σπουδές σου στο Berklee;
Κ.Χ.: Νομίζω ότι το εκτιμούν όσοι γνωρίζουν, αλλά προσωπικά δεν έχω καμία εμμονή με τις σπουδές μου. Η σχολή θα σου διδάξει τεχνικές, θα σου δώσει εργαλεία, θα δουλέψεις το σώμα σου, τη φωνή σου. Αλλά το πώς θα προσεγγίσεις έναν ρόλο, το καλλιτεχνικό σου εύρος, τον τρόπο που σκέφτεσαι, αυτά δεν σου τα μαθαίνει καμία σχολή.

G.: Τώρα ετοιμάζεσαι να παίξεις και στο θέατρο.
Κ.Χ.: Ναι, και είμαι πολύ χαρούμενη γι' αυτό. Θα παίξω την Ιουλιέτα στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», τον ρόλο που λατρεύω στο πιο αγαπημένο μου κλασικό έργο. Ξέρεις, έχω παρελθόν με την Ιουλιέτα. Με αυτό τον ρόλο είχα κάνει ακρόαση για να μπω στο Berklee και είχα την ευκαιρία να τον ερμηνεύσω αρκετές φορές και στα θεατρικά που ανεβάζαμε στο πλαίσιο της σχολής. Ηταν λίγο σαν όνειρο ζωής να παίξω την Ιουλιέτα και επαγγελματικά όσο με έπαιρνε από άποψη ηλικίας, οπότε να που γίνεται. Η παράσταση είναι συμπαραγωγή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και του Εθνικού Θεάτρου της Τουρκίας και θα ανέβει στην Κωνσταντινούπολη τον Απρίλιο και στο Μέγαρο Μουσικής τον Μάιο. Η οικογένεια του Ρωμαίου θα είναι Τούρκοι και θα μιλάνε τουρκικά, της Ιουλιέτας Ελληνες και θα μιλάνε ελληνικά, και ο Ρωμαίος κι εγώ θα μιλάμε αγγλικά. Για μένα όλο αυτό είναι δωράκι.