Τέσσερις νέοι μετατρέπουν τις σκέψεις τους σε στίχο και δημιουργούν σε μια εποχή όπου η σύγχρονη ελληνική ποίηση αρχίζει να λαμβάνει και πάλι την προσοχή που της αξίζει
Πένυ Καραγεωργίου
Είναι μια δυναμική φωνή ποιητών της νέας γενιάς μέσα από τις εκδόσεις 24 γράμματα και το ιντερνετικό περιοδικό που διευθύνει «Peekhole Magazine».
«Πάντα ήμουν πιο ώριμη από την ηλικία μου. Το πρώτο μου βιβλίο “Μερικοί ανθρωποι μοιάζουν με σπίτια που καίγονται” έγινε χάριν ενός έρωτα, αν και δεν αφορά αποκλειστικά αυτό, αλλά τα προσωπικά βιώματα. Οταν είσαι νέος τα κύματα της ποίησης πολλαπλασιάζονται, αφού ο έρωτας κυριαρχεί. Οταν ξεκίνησα να πηγαίνω σε ποιητικά events, όπως το Ταράτσα Ποίηση στο “Ρομάντσο” και το Poetry Slam GR η έκπληξη ήταν μεγάλη. Με την καραντίνα άρχισε ο κόσμος να στρέφεται στην ποίηση. Δημιουργήθηκαν ηλεκτρονικά περιοδικά και σελίδες που βρήκαν απήχηση.
Μετά από χρόνια στα online περιοδικά, ξεκίνησα το δικό μου, το “Peekhole Magazine”, για να διαπιστώσω πόσο η γενιά μου ακούει και διαβάζει ποίηση, που δεν τη συγχέει με αυτή στο σχολείο ή κάτι που κατέχουν μόνο λόγιοι, έστω κι αν οι εκδοτικοί που δέχονται ποίηση είναι πολύ περιορισμένοι. Κάποτε δεν έδειχνα αυτά που έγραφα. Οταν ξεκίνησα να χαρίζω τα ποιήματά μου σε περιοδικά και σελίδες λογοτεχνίας και ποίησης, γιατί είχα ανάγκη κάποιος να με νιώσει, να μην το τραβάω μόνη όλο αυτό, υπήρξαν άτομα που μου είπαν πως πήραν δύναμη από εμένα. Το διάβασμα ανοίγει μια πύλη σε άλλους κόσμους, τόπους και χρόνους. Είμαι ο άνθρωπος που θα διαβάσει με κάθε ευκαιρία, στο λεωφορείο, στο διάλειμμα στη δουλειά, το βράδυ. Κρατάω ένα βιβλίο στην τσάντα μου. Είμαι η φίλη που όλοι θα ρωτήσουν τη γνώμη μου. Η ποίηση είναι ένα καταφύγιο από την τρέλα που μας περιβάλλει. Για να γίνεις ποιητής πρέπει να πηγαίνει κάτι λάθος με σένα. Η θλίψη, όμως, είναι δείγμα ευφυΐας. Ευτυχισμένοι είναι όσοι δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει γύρω τους».
Σίσσυ Δουτσίου
Hθοποιός και ποιήτρια, πρωτοπόρος του spoken word στην Ελλάδα και επιμελήτρια του ετήσιου Διεθνούς Φεστιβάλ Βιντεο-ποίησης που διοργανώνει το Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών. Εχει δώσει διαλέξεις και multimedia performances σε Αμερική, Ευρώπη και Ασία και έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές και δύο συλλογές διηγημάτων. Το νέο της βιβλίο «Οι αδερφές του Κάιν» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Ισσυ Δουτσιου
«Η ανάγνωση είναι απόδραση. Μπορείς να επιτρέψεις στον εαυτό σου να αγνοήσει απλά τον κόσμο γύρω σου για ώρες, μερικές φορές ακόμα και για μια ολόκληρη μέρα, διαβάζοντας ένα βιβλίο. Η ανάγνωση είναι επίσης ένας τρόπος για να εξερευνήσουμε τον κόσμο, να κατανοήσουμε καλύτερα τα κοινωνικά φαινόμενα, να αναλύσουμε την πραγματικότητα και να πάρουμε κουράγιο και ιδέες για το πώς να ζούμε σε αυτόν τον δύσκολο κόσμο όσον αφορά την ηθική της ισότητας και της ευημερίας. Η ανάγνωση είναι επίσης σέξι! Το πρώτο βιβλίο που θυμάμαι να έχω διαβάσει είναι “Η καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά” της Αμερικανίδας συγγραφέως Χάριετ Μπίτσερ Στόου.
Ηταν βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα από τη ζωή των σκλάβων. Λέγεται πως όταν ο Αβραάμ Λίνκολν συνάντησε τη συγγραφέα τον Νοέμβριο του 1862 της είπε: “Ωστε αυτή είναι η μικρή κυρία που έκανε αυτόν τον μεγάλο πόλεμο”. Το δεύτερο που θυμάμαι είναι το “Ματίλντα” του Ρόαλντ Νταλ. Ενα πανέξυπνο κορίτσι που με τις μαγικές του ικανότητες τιμώρησε τους άξεστους γονείς της και την κακιά διευθύντρια που τρομοκρατούσε τα παιδιά του σχολείου. Η μητέρα μου είχε βιβλιοπωλείο. Ηταν αναπόσπαστο κομμάτι των παιδικών μας χρόνων η ανάγνωση λογοτεχνίας, παραμυθιών και οι εφηβικές συζητήσεις για την αγαπημένη μας συγγραφέα».
Αντρέας Μαντάς
Είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας. Εχει εμφανιστεί σε κινηματογραφικές ταινίες και σε ξένες τηλεοπτικές παραγωγές. Ιδρυτικό μέλος της Amor Omnia, συμμετείχε στην Πολιτιστική Πρωτεύουσα Eleusis 2023 με τη σειρά δράσεων «Ξυλίκι», σκηνοθέτησε την παράσταση «Θα ξεχιονίσω το σύμπαν», εμπνευσμένη από το έργο της ποιήτριας Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ. Στο βιβλίο «Οι ώρες ανάμεσα» κάνει μια ανατρεπτική περιδιάβαση στο έργο του Σάμιουελ Μπέκετ, ενώ οι «Αλγερίες» είναι ποιητική του συλλογή.
Αντρέας Μαντάς
«Η ανάγνωση για μένα είναι ένα υπόγειο ποτάμι στα βάθη της νύχτας. Μου δίνει διεξόδους στον λαβύρινθο της ζωής. Είναι απαραίτητη στις απόπειρές μου, ειδικότερα όταν σκηνοθετώ ή παίζω. Ρουφούσα τα πάντα. Για μένα δεν υπάρχουν σκουπίδια - και στα σκουπίδια μπορείς να βρεις διαμάντια. Δεν σταματώ να χάνομαι, να αιωρούμαι. Αυτός είναι ο χορός μεταξύ των δύο - το ένα πυροδοτεί το άλλο: του ονειροπόλου που είμαι και του ονείρου που είναι οι στίχοι. Η λίστα των επιρροών μου είναι μεγάλη. Tο ροκ εν ρολ σε όλες του τις εκφάνσεις, η Αθήνα, η “Νύχτα” του Πάνου Σαμαρά, ο Εγκον Σίλε, ο Ελμορ Λέοναρντ, το AIDS, οι ιταλικές ταινίες Poliziotteschi, πρωτοπόροι όπως οι Κλοντ Λεβί-Στρος, Κεν Ράσελ, ο Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, το “Blow Up” του Αντονιόνι, οι γάτες, κυρίως όμως η απώλεια δικών μου αγαπημένων προσώπων. Λέει κάπου ο Τζίσμπεργκ “ψάχνω για τη γλώσσα που είναι και δική σας”. Αυτή η φράση φώλιασε στο μυαλό μου όταν την πρωτοδιάβασα.
Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από τη μηδαμινότητα και τη ματαιότητα της προσωπικότητας του ατόμου. Σκέφτομαι μουσικά και κινηματογραφικά. Μουσική και εικόνα λειτουργούν σαν ένα όνειρο, τονίζουν το παραμυθορεαλιστικό που έχω στο μυαλό μου, όπου το ντοκουμεντάρισμα και η αυθαιρεσία προχωρούν πιασμένα χέρι-χέρι χωρίς να προδίδεται η βαθύτερη ουσία του εκάστοτε κειμένου που καταπιάνομαι. Το πιο αποτελεσματικό φάρμακο στην ανθρώπινη άπνοια είναι μια κάποια ανάσα. Η ποίηση είναι αυτή η ανάσα».
Σοφία Λεβαντή
Εργάζεται στον χώρο του πολιτισμού. Η ποιητική της συλλογή «Διάβαση» ήταν ανάμεσα στα υποψήφια βιβλία για το βραβείο του Αναγνώστη το 2022 και για τα βραβεία Jean Moréas 2022 στην κατηγορία «Πρωτοεμφανιζόμενοι στην Ποίηση».
Σοφία Λεβαντή
«Κάθε εποχή έχει τις δικές της δυσκολίες και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της. Εχουν υπάρξει εποχές στην ιστορία της ανθρωπότητας εξίσου δύσκολες με τη δική μας, ίσως και περισσότερο. Σίγουρα η ποίηση, όπως και η τέχνη γενικότερα, βρίσκεται σε μια αδιάλειπτη παρατήρηση σε σχέση με ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Η ποίηση δεν θα αλλάξει τον κόσμο. Ομως, όπως και οι άλλες μορφές τέχνης, έχει την ικανότητα να μας μετακινεί, και αυτό θεωρώ ότι χρειαζόμαστε τη δεδομένη στιγμή. Χρειαζόμαστε να δούμε πέρα από τον εαυτό μας, να νοηματοδοτήσουμε τα πράγματα διαφορετικά. Εχουμε ανάγκη μια άλλη οπτική. Αυτό κάνει η τέχνη όταν ερχόμαστε σε μία επί της ουσίας επαφή μαζί της. Μας κάνει να είμαστε συνδεδεμένοι με ό,τι βιώνουμε στο παρόν και δημιουργεί χώρο μέσα μας για τον άλλο, κάτι που χρειαζόμαστε επιτακτικά».