Jacob Collier, ο Μότσαρτ της νέας εποχής

Είναι τρεις το ξημέρωμα στο Σινσινάτι. Ο Τζέικομπ Κόλιερ είναι καθ' οδόν για την επόμενη πόλη-σταθμό της παγκόσμιας περιοδείας του, η οποία σε λίγες ημέρες, συγκεκριμένα στις 13 Ιουλίου, τον φέρνει και στην Αθήνα. Θα περίμενε κανείς ότι ένας σταρ της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας που γαλουχήθηκε ακούγοντας ειδήμονες και μη να τον αποκαλούν (και να του συμπεριφέρονται ως) φαινόμενο, που στα 29 του χρόνια έχει ήδη πέντε βραβεία Grammy στη συλλογή του και το βιογραφικό του σημείωμα βρίθει σημαντικών συνεργασιών -από τους Coldplay μέχρι την SZA- και του οποίου ο Χανς Ζίμερ δηλώνει ορκισμένος groupie θα ήταν κουρασμένος και πιθανότατα δύσθυμος που θα αναγκαζόταν να δώσει μία ακόμα συνέντευξη.

Και μάλιστα όχι σε κάποια προσωπικότητα με διεθνή επιδραστικότητα, όπως η Κριστιάν Αμανπούρ του CNN, η οποία τον φιλοξένησε πρόσφατα στην εκπομπή της, αλλά σε έναν δημοσιογράφο από τις εσχατιές της βαλκανικής χερσονήσου. Κι όμως, ο Βρετανός καλλιτέχνης που τα τελευταία χρόνια περιοδεύει ακάματα στον κόσμο διαδίδοντας το πολύ ξεχωριστό υβρίδιο της μουσικής του, εκείνο που έκανε προ ετών τους «New York Times» να τον περιγράψουν (και να τον σφραγίσουν διά παντός) ως τον «πολύχρωμο Μότσαρτ της Gen Z», ακούγεται παραπάνω από προσηνής, εύχαρις και πρόθυμος για μία, έστω ολιγόλεπτη, συζήτηση.



Εχοντας κατά νου τα σωρευμένα επαγγελματικά ανδραγαθήματά του και τη μετεωρική εξέλιξή του που τον οδήγησε από το εφηβικό δωμάτιο στην παγκόσμια αναγνωρισιμότητα δεν μπορώ να μην τον ρωτήσω σχεδόν αυτόματα εάν θεωρεί ότι τα πράγματα στην καριέρα του έχουν συμβεί με κεκτημένη ταχύτητα. Δεν διαφωνεί, αλλά δεν συμφωνεί και ακριβώς. «Αν μου έλεγε κανείς το 2011, όταν ξεκίνησα να ανεβάζω βίντεο με τραγούδια και μελωδίες στο YouTube, ότι μέσα στα επόμενα χρόνια θα είχε αλλάξει τόσο η ζωή μου και ότι θα είχα ήδη μια καριέρα στη μουσική, μάλλον δεν θα τον πίστευα. Ωστόσο, όταν τελικά τα πράγματα συμβαίνουν και τα ζεις μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο, συναυλία τη συναυλία, αποκτάς μια διαφορετική αντίληψη. Ναι, είναι πολλά αυτά που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, αλλά ποτέ δεν ένιωσα ότι τα έκανα με βιασύνη ή κάνοντας υπερπροσπάθεια για να προλάβω τον χρόνο», λέει.

Η συναυλία στις 13 Ιουλίου στο θέατρο του Λυκαβηττού θα είναι η πρώτη συναυλία στην Ελλάδα του χαρισματικού μουσικού, ο οποίος παρεμπιπτόντως κατέχει και το ρεκόρ του μοναδικού Βρετανού καλλιτέχνη στην ιστορία που έχει τιμηθεί με βραβείο Grammy για καθένα από τα τέσσερα άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει. Ομως, δεν θα είναι η πρώτη φορά στη ζωή του που επισκέπτεται τη χώρα μας - πριν από μερικά καλοκαίρια είχε παραθερίσει οικογενειακώς στη Σκόπελο. Γελάει μάλιστα με τον στερεοτυπικό παραλληλισμό και την αναγωγή μου στο «Mamma Mia!».

Γενικά, ο Τζέικομπ Κόλιερ γελάει πολύ και το κάνει με την ψυχή του. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει πάντα όταν κατά το κλισέ «τα παρασκήνια είναι καλά». Αυτή την πηγαία χαρά του ή μάλλον την αστείρευτη διάθεσή του απέναντι στη ζωή, η οποία αναγνωρίζει πως έχει τις λείες μα και τις τραχιές πλευρές, θέλει να μοιράζεται σε κάθε live του με το κοινό. Αλλωστε, αν σε κάτι είναι καλός, είναι να κάνει τους ακροατές όχι απλώς κοινωνούς ή συμμέτοχους, αλλά συνεργάτες στο πολύχρωμο μουσικό ακρόαμά του.

Αναρωτιέμαι από πού αντλεί αυτή την αφοπλιστικά πηγαία θετική διάθεση απέναντι στα πράγματα. Γίνεται κανείς, όσο νέος και επιτυχημένος κι αν είναι, να εμφανίζεται διαρκώς μονότονα και μονοκόμματα ευτυχής; «Μα, δεν μιλάω για ευτυχία», με διορθώνει. «Αλλά για τη χαρά της ζωής. Σε κανέναν η ζωή δεν φέρεται μόνο καλά ή μονότονα κακά.
Ομως εκείνο που τελικά έχει σημασία για μένα είναι να εξακολουθείς να την απολαμβάνεις και να μη χάνεις την πίστη και την ελπίδα σου. Ακόμα και μέσα από τις πιο μεγάλες δυσκολίες, ακόμα και μέσα από το σκοτάδι, οφείλει κανείς να προσπαθεί να βγει ξανά στο φως», εξηγεί με θέρμη και εκφορά λόγου τόσο πράα που μοιάζει σχεδόν εκτός τόπου και χρόνου των τοξικών καιρών μας.

Μεγαλωμένος στα σπλάχνα μιας μουσικής οικογένειας -η μητέρα του και ο παππούς του είναι βιολιστές και δάσκαλοι στη Royal Academy of Music του Λονδίνου-, ο Κόλιερ δεν κατάφερε να ξεφύγει από τη μουσική, η οποία ήταν προφανώς εγγεγραμμένη στις έλικες του DNA των προγόνων και τις δικές του. Σκέφτεται άραγε πώς θα ήταν η ζωή του εάν με όχημα το YouTube πίσω στο μακρινό 2011 δεν είχε αποφασίσει να μοιραστεί με την οικουμένη εκείνο που συνέβαινε στο μυαλό και την ψυχή του και ο ίδιος είχε το προνόμιο να μπορεί να μεταγράφει σε νότες;

«Είναι φορές που το σκέφτομαι. Τα κοινωνικά δίκτυα έπαιξαν κρίσιμο ρόλο στο να με γνωρίσει πολύς κόσμος και να με ακούσουν άνθρωποι τους οποίους θεωρούσα πρότυπα και ινδάλματα, όπως λόγου χάρη ο Κουίνσι Τζόουνς. Πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ τι θα είχε συμβεί εάν δεν υπήρχαν τα κοινωνικά δίκτυα. Ας μην ξεχνάμε πως γεννήθηκα το 1994, είμαι δηλαδή ένας άνθρωπος που δεν έχει προλάβει να γνωρίσει τον κόσμο χωρίς το Διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης».

Παρότι πάντως ως το μεδούλι εκπρόσωπος της γενιάς Ζ, είναι εντυπωσιακό ότι ο Κόλιερ δεν χρησιμοποιεί την απήχηση, τη διασημότητα και τη δημοφιλία του, που μεταξύ άλλων τεκμηριώνεται και από τα 3 εκατομμύρια των followers του στο Instagram, αλλά έχει υποτάξει το ταλέντο του και το έχει θέσει στην υπηρεσία των άλλων. «Αν κάτι θέλω να πετύχω μέσα από τη μουσική», λέει, «είναι να εξυμνώ το δώρο της ζωής και να υπενθυμίζω τη σημασία του, εκείνη που τείνουμε να προσπερνάμε».