Το reboot του Γιάννη Λάσκου

Ο Γιάννης Λάσκος λατρεύει τη μόδα και τις γυναίκες. Τις πελάτισσές του τις αποκαλεί «τα κορίτσια μου». «Θέλω τα κορίτσια μου να είναι κομψά, με ένα touch sexiness και πολύ ερωτευμένα», μου τις περιγράφει καθισμένος χαλαρά στον καναπέ του ατελιέ του, έναν χώρο φωτεινό, καλαίσθητο και μίνιμαλ, ασορτί με τις ιδέες που ο ίδιος πρεσβεύει. Από τις κρεμάστρες κρέμονται ευλαβικά τα ρούχα της ολόφρεσκης συλλογής του υψηλής ραπτικής «Rebirth Collection», την οποία δούλευε νυχθημερόν επί πέντε μήνες μαζί με την ομάδα του, σχεδόν μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο πριν από την επίσημη παρουσίασή της στο πρόσφατο πολυσυζητημένο -για όλους τους καλούς λόγους- fashion show του. «Ελαβα πολλά συγχαρητήρια μηνύματα από άλλους σχεδιαστές. Μου έλεγαν ότι είχαν πολύ καιρό να δουν τόσο καλοραμμένα ρούχα στην ελληνική αγορά», μου λέει περήφανος, χωρίς όμως να κομπάζει.

Απόφοιτος της Σχολής Βελουδάκη στα μακρινά 90s, τότε που, όπως λέει, «η μόδα ήταν της μόδας», λάτρεψε τους μεγάλους σχεδιαστές της εποχής, όπως ο Ζαν-Πολ Γκοτιέ, ο Τιερί Μιγκλέρ και ο Αλεξάντερ ΜακΚουίν, τον οποίο τοποθετεί πρώτο στη λίστα του και τον αναφέρει ως αιώνια επιρροή του. «Η “Rebirth Collection” ξεκίνησε από τον κορσέ που ήθελα πολύ να δουλέψω. Ο γυναικείος κορσές και τα lingeries είναι μεγάλη τάση τα τελευταία δύο χρόνια γιατί είναι πάρα πολύ μόδα τα 90s και οι αναφορές σε όλους τους μεγάλους σχεδιαστές εκείνης της δεκαετίας», προλογίζει ο δημιουργός το έργο του. «Αυτή η συλλογή γεννήθηκε από τον τεράστιο θαυμασμό που έτρεφα γι’ αυτούς τους σχεδιαστές σε συνδυασμό με τη φάση της αναγέννησης στην οποία βρίσκομαι. Βλέποντας όμως τη συλλογή τις τελευταίες μέρες μετά το σόου και τον πυρετό της προετοιμασίας, διαπιστώνω ότι στην ουσία είναι ένα flashback στις προηγούμενες δουλειές μου. Εχει στοιχεία από άλλες συλλογές μου -την Heresis, την Idiosyncrasy, την Black Edition και τις bridal συλλογές μου- χωρίς όμως να θυμίζει καμία άλλη. Είναι μια επετειακή συλλογή για μένα».

Ο Γιάννης Λάσκος αν δεν είχε γίνει σχεδιαστής, μάλλον θα γινόταν σπουδαίος ζωγράφος. «Πάντα ήμουν ο καλύτερος ζωγράφος της τάξης και το αγαπημένο μου ήταν να ζωγραφίζω κορίτσια με φορέματα που ήταν όλα μεγάλα και εντυπωσιακά. Νομίζω όμως ότι το μικρόβιο της μόδας μου το μετέφερε η μητέρα μου, γιατί κι εκείνη σχεδίαζε. Το βασικό μας παιχνίδι ήταν να καθόμαστε μαζί στη ροτόντα της κουζίνας και να σχεδιάζουμε ο καθένας τα δικά του. Οπότε βλέποντας τα σκίτσα της ήθελα να τα κάνω καλύτερα ή να μοιάζουν με της μαμάς. Μεγαλώνοντας συνέχισα να ζωγραφίζω, αλλά έκανα και χαρτοκοπτική και οριγκάμι. Εμενα πολλές ώρες στο σπίτι μόνος μου και έπρεπε να βρω τρόπους για να περνάω σωστά τον χρόνο μου», θυμάται.



Τώρα πια ο Γιάννης Λάσκος δεν έχει χρόνο να ζωγραφίσει. Χρησιμοποιεί το ταλέντο του για να σχεδιάζει στο χαρτί τα ρούχα κάθε επόμενης κολεξιόν. «Συνήθως το 99% που αποτυπώνω στο χαρτί είναι και η τελική ιδέα μου. Είμαι πάρα πολύ συγκεκριμένος σε αυτό που θέλω, οπότε η αρχιμοδίστρα μου αντιλαμβάνεται αμέσως το σκίτσο. Συνήθως ζητάω δείγμα ή προδείγμα, οπότε έχω εικόνα. Πολύ σπάνια θα ξεφύγω από αυτό, γιατί μπορεί να υπάρχει πρόβλημα τεχνικά, αλλά και πάλι θα βρω τη λύση. Αγαπώ τα προβλήματα γιατί σε βάζουν σε μια διαδικασία να προσπαθήσεις περισσότερο για να βρεις τη λύση».

Μου δείχνει τα καπιτονέ υφάσματα, τους λεπτοδουλεμένους κορσέδες, τις λεπτομέρειες στα ρούχα της «Rebirth Collection» πριν μου εξηγήσει τον ορισμό της υψηλής ραπτικής. «Η υψηλή ραπτική δεν έχει να κάνει τόσο με το σχέδιο όσο με την τεχνική. Η ορίτζιναλ έννοια της υψηλής ραπτικής είναι να δημιουργήσεις, να κατασκευάσεις οτιδήποτε μέσα στο ατελιέ. Είναι όλα χειροποίητα. Το καπιτονέ που βλέπουμε δεν είναι ένα ύφασμα που βρήκα στην αγορά. Οι κυρίες κάθισαν περίπου 4,5-5 μήνες και έκαναν καπιτονέ όλα αυτά τα πανιά - είχαμε ειδική μηχανή για τρουκς. Σε μια παραγωγική σειρά δεν μπορείς να κάνεις τη δουλειά που κάνεις για μια συλλογή υψηλής ραπτικής. Στα σύγχρονα χρόνια, βέβαια, η υψηλή ραπτική γίνεται κυρίως για να δείξουμε πόσο δημιουργικοί σχεδιαστές είμαστε ακόμα.
Οπότε είναι λίγο ναρκισσιστικό και ταυτόχρονα πηγάζει από την επιθυμία σου να πλασάρεις ένα θέαμα. Εγώ δεν σχεδιάζω για μια καθημερινή γυναίκα όταν κάνω couture. Σχεδιάζω έχοντας στο μυαλό μου ένα συγκεκριμένο μοντέλο για το συγκεκριμένο ρούχο. Για το ρούχο του φινάλε, ας πούμε, είχα στο μυαλό μου την Εστερ Μαστρογιάννη». Δεν μοιάζουν όμως όλες οι γυναίκες με την Εστερ, ούτε η υψηλή ραπτική απευθύνεται σε όλους. «Μόνο στην ελίτ», μου επιβεβαιώνει ο ίδιος.



Συνήθως δεν αλλάζουν πολλά πράγματα, να σου πω την αλήθεια. Κάνουμε τις τρεις πρόβες μας - περνάμε συγκλονιστικά εδώ γιατί είμαι πάντα σε όλες τις πρόβες και στα ραντεβού, θέλω να ξέρω την πελάτισσα, θέλω να έρθω σε επαφή μαζί της γιατί μου δίνει και στοιχεία από την προσωπικότητά της. Τα πολύ σέξι κορίτσια δεν τα γδύνω πάρα πολύ, τα ντύνω περισσότερο. Και αντίθετα, στις πιο ρομαντικές κυρίες θέλω ένα touch sexiness επάνω τους. Τους βγάζω κομμάτια του εαυτού τους, δεν τις αλλάζω», μου περιγράφει τα παρασκήνια της δημιουργικής διαδικασίας.

«Στη δεύτερη πρόβα που το ρούχο είναι σχεδόν έτοιμο, απολαμβάνω να βλέπω τα κορίτσια να καμαρώνουν με την αντανάκλασή τους στον καθρέφτη. Ωστόσο η καλύτερη επιβράβευση είναι όταν με παίρνουν τηλέφωνο μετά το event για να μου πουν ότι είχαν πολύ θετικά σχόλια από άντρες. Για να προσέξει ένας άντρας ένα ρούχο και να πει “ωραίο φόρεμα” σημαίνει ότι κάτι έχουμε κάνει πάρα πολύ καλά».

Είναι πολλές οι επώνυμες Ελληνίδες που πίνουν σαμπάνια στο όνομα του Γιάννη Λάσκου και έχουν δειγματίσει δημιουργίες του στα μέτρα τους σε διάφορα κοσμικά events. Αν όμως εκείνος μπορούσε να επιλέξει ποια σταρ διεθνούς βεληνεκούς θα έντυνε, αυτή θα ήταν η Κέιτ Μπλάνσετ. «Κατ’ αρχάς μεγαλώνει και έχει αυτό το συγκλονιστικό στυλ. Είναι μια γυναίκα που έχει άποψη. Σου ζωντανεύει αυτό που έχεις δημιουργήσει. Αυτή είναι η επιτυχία των ρούχων και με αυτόν τον γνώμονα σχεδιάζω: θέλω η γυναίκα που θα το φορέσει, όταν μπει σε έναν χώρο, να κάνει 15 ζευγάρια μάτια να κοιτάξουν το ρούχο και μετά να στραφούν στο πρόσωπό της. Τότε θα ξέρω ότι το έχω πετύχει» ◆