Μάθιου Μακφάντιεν: Από το θεατρικό σανίδι στο... Deadpool

Μάθιου Μακφάντιεν ζει και αναπνέει για να παίζει στο θέατρο - ή τουλάχιστον αυτό έχει δηλώσει. Απόφοιτος της περίφημης RADA, ανδρώθηκε ως ηθοποιός στις θεατρικές σκηνές του Λονδίνου στα 90s, πριν τελικά αποφασίσει να ενδώσει στην τηλεόραση το 1998 με έναν ρόλο στην τηλεταινία «Ανεμοδαρμένα ύψη» - στη νιοστή μεταφορά του πασίγνωστου μυθιστορήματος της Εμιλι Μπροντέ.

Οριστικά αναγνωρίσιμος, πάντως, έγινε το 2005, όταν υποδύθηκε τον Κύριο Ντάρσι στην επίσης νιοστή μεταφορά του «Περηφάνια και προκατάληψη» της Τζέιν Οστεν, το οποίο, όπως θα ομολογούσε ο ίδιος αργότερα, δεν είχε διαβάσει ποτέ. Για την ιστορία, συμπρωταγωνίστριά του ήταν η Κίρα Νάιτλι. Λόγω του άψογου βρετανικού αξάν του και της ευγενικής του όψης, ο Μακφάντιεν έχει χρειαστεί να βουτήξει πολλές φορές στο παρελθόν για να υποδυθεί μυθιστορηματικούς -ή και όχι- ήρωες άλλων εποχών. Οπως τον τρομερό Αθω στους «Τρεις Σωματοφύλακες» (2011), τον Ομπλόνσκι στην «Αννα Καρένινα» (2012, και πάλι με τη Νάιτλι) και έναν επιθεωρητή της Αστυνομίας του 1889 στη σειρά του BBC «Στη σκιά του Τζακ Αντεροβγάλτη» (2012-2016).

Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι ο Μακφάντιεν προτιμά να κρατά το κλασικό ρεπερτόριο για το θεατρικό σανίδι και να δοκιμάζεται σε πιο σύγχρονους ρόλους στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη. Οπως ο φιλόδοξος, κακότροπος και αντιπαθητικός Τομ Γουάμπσγκανς στο μεγάλο χιτ του HBO «Succession», που του χάρισε μια Χρυσή Σφαίρα, δύο Primetime Emmy, δύο SAGA και δύο BAFTA TV Awards. Ή όπως ο Paradox, ένας μάλλον αμφιλεγόμενος τύπος που βάζει δύσκολα στον Deadpool και τον Wolverine στην ομώνυμη ταινία της Marvel, που κάνει μεγάλο σουξέ στις κινηματογραφικές αίθουσες το φετινό καλοκαίρι.

Οταν δεν διαβάζει καινούρια σενάρια ή δεν προβάρει τις θεατρικές ατάκες του, ο Μακφάντιεν προτιμά να περνάει ποιοτικό χρόνο με τα δύο παιδιά του και την αγαπημένη του από το 2004 σύζυγο και συνάδελφό του Κίλεϊ Χόους, την οποία φυσικά είχε γνωρίσει σε κάποια θεατρική παράσταση και με την οποία έχει συνυπάρξει και σε κινηματογραφικό σετ (στη συμπαθέστατη κωμωδία «Ενας θάνατος σε μια κηδεία» το 2007). Η μεγάλη του αγάπη όμως -και συγγνώμη, Κίλεϊ γι’ αυτό- παραμένει το θέατρο. «Οσο μεγαλώνω διαπιστώνω ότι χάνω την ευκαιρία να παίξω κάποιους ρόλους που πάντα ήθελα, όπως τον Αμλετ. Εχω ακόμα ελπίδες όμως για τον Ριχάρδο τον Β’». Για τον Ρωμαίο ούτε συζήτηση.


getty images/ideal image