Ενα από τα πρώτα πράγματα που έμαθε στη δραματική σχολή ήταν ότι θα πρέπει να συμπαθεί τους ήρωες που υποδύεται. Με τον ρόλο του Ταγκ στο Netflixιξικό «The Perfect Couple», όμως, προσπάθησε πολύ για να τα καταφέρει
Ο Λιβ Σράιμπερ δεν ήταν καθόλου σίγουρος ότι ήθελε να υποδυθεί τον Ταγκ Γουίνμπερι στη νέα μίνι σειρά «The Perfect Couple» που στριμάρεται από τις αρχές του μήνα στο Netflix. «Είναι ένας υπερφίαλος, νάρκισσος άντρας-παιδί, που όμως εξακολουθεί να είναι βαθιά ερωτευμένος με τη γυναίκα του», περιγράφει ο ίδιος τον ρόλο που τελικά δέχτηκε να προσθέσει στο ρεπερτόριό του ύστερα από ενδελεχή συζήτηση με τη σκηνοθέτιδα Σουζάν Μπίερ και τη συμπρωταγωνίστριά του Νικόλ Κίντμαν. «Σε κάθε χαρακτήρα οι ηθοποιοί οφείλουμε να βρίσκουμε στοιχεία που θα μας τον κάνουν συμπαθή για να τον υποδυθούμε πειστικά. Το μόνο ωραίο που βρήκα στον Ταγκ ήταν η αδιαπραγμάτευτη συζυγική αγάπη του». Ηταν κι αυτό μια καλή αρχή.
Στα τριάντα και πλέον χρόνια της καριέρας του, ο Σράιμπερ έχει υποδυθεί δεκάδες ρόλους, περισσότερο ή λιγότερο του γούστου του ως χαρακτήρες, πάντα όμως βρίσκει τον τρόπο να τους φορέσει πάνω του σαν καλοραμμένο κοστούμι στα μέτρα του.
Από τον Ορσον Γουέλς («Πολίτης Κέιν: Το παρασκήνιο», το 1999) και την drag queen Βίλμα («Ετσι πήραμε το Γούνστοκ», το 2007), μέχρι τον προβληματισμένο υποψήφιο αντιπρόεδρο («Ο άνθρωπος της Μαντζουρίας», το 2004) και τον μαχητικό δημοσιογράφο («Spotlight: Ολα στο φως», το 2015), ο Αμερικανός σταρ έχει πάντα τον τρόπο να ξεχωρίζει, ακόμα κι αν δεν είναι ο πρωταγωνιστής της ταινίας.
Εξίσου καλός, ίσως και καλύτερος, είναι και πάνω στο θεατρικό σανίδι, από όπου ξεκίνησε και την καριέρα του το 1992, στη σκηνή του Μπρόντγουεϊ, κερδίζοντας με την πρώτη του κιόλας εμφάνιση το βραβείο Tony. Ο ίδιος θεωρεί ότι τα παιδικά και εφηβικά χρόνια του δίπλα στη χίπισσα, κουλτουριάρα μητέρα του -η οποία τον είχε υποχρεώσει να γίνει vegetarian, να φοράει σαλβάρια και να βλέπει αποκλειστικά μαυρόασπρες ταινίες- διαμόρφωσαν όχι μόνο την προσωπικότητά του αλλά και τον τρόπο που αντιμετωπίζει την τέχνη της υποκριτικής.
Ή όπως πολύ απλά το είχε θέσει ένας έγκριτος Αμερικανός κριτικός, «ο Σράιμπερ απέκτησε την ικανότητα να απομονώνει τα φοβισμένα, αδύναμα και ανόητα στοιχεία των χαρακτήρων του λόγω του εξαναγκασμού του να προσαρμοστεί στις εκκεντρικότητες της μητέρας του. Και αυτό είναι η θλίψη του και το δώρο του». Οχι ότι τελικά χρειαζόταν να το (ψυχ)αναλύσουμε τόσο, αλλά ίσως κάπως έτσι ο 56χρονος ηθοποιός κατάφερε να γίνει τόσο πειστικός και ως «υπερφίαλος, νάρκισσος άντρας-παιδί», είτε συμπάθησε τελικά αυτόν τον χαρακτήρα είτε όχι.