Άλκηστις Πουλοπούλου: Ο έρωτας της ζωής της και το πάθος για την υποκριτική

Η Αλκηστις Πουλοπούλου είναι βαθιά ρομαντική. Οπως οι ηρωίδες των μυθιστορημάτων που ξεκοκάλιζε όταν βαριόταν να μετράει αγελάδες στη νορμανδική εξοχή όπου μεγάλωσε. Στα μέτρα του ρομαντισμού της ήταν και ο γάμος της, στα τέλη του περασμένου μήνα, σε μια γραφική εκκλησία της Ανδρου που κρεμόταν πάνω από τα βράχια.



Ναι, είναι ερωτευμένη και, ναι, ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο νιώθει ακόμα πιο δημιουργική. «Ο έρωτας είναι κινητήριος δύναμη για μένα, το ομολογώ. Στα παιδικά μου χρόνια κατάπινα τη γαλλική μυθιστοριογραφία και ζούσα συνεχώς μέσα σε μια φαντασίωση όπου ο έρωτας ήταν αρχηγός. Και φιλοσοφικά, όπως το έχουν θέσει ο Πλάτωνας και ο Σωκράτης, ο έρωτας σε εξυψώνει, η ψυχή σου ανεβαίνει, άρα είναι κάτι που σε κάνει πιο δημιουργικό γιατί βρίσκεσαι σε μια ανώτερη σφαίρα όπου όλα είναι δυνατά. Νιώθεις σαν σούπερ ήρωας».

Η σούπερ ηρωίδα Αλκηστις τα τελευταία δύο χρόνια απέχει προσωρινά από το θέατρο -στην πίστα του οποίου έχει διανύσει πολλά χιλιόμετρα εδώ και δύο δεκαετίες- γιατί «θέλω να εξερευνήσω τη μικρή και τη μεγάλη οθόνη εδώ και στο εξωτερικό», μου εξηγεί. Στο πλαίσιο αυτής της εξερεύνησης, μέσα σε αυτή τη διετία έχει παίξει στο «Milky Way» και στις «17 Κλωστές», που μετά το ERTFLIX και την Cosmote TV θα προβάλλονται στο MEGA από τις 3 Νοεμβρίου, έχει κάνει ένα πέρασμα από τον παπακαλιάτειο «Μaestro» και έχει προσθέσει στο ενεργητικό της τρεις διεθνείς παραγωγές: τη σειρά «Salad Grecque» του Σεντρίκ Κλαπίς, που γυρίστηκε στην Ελλάδα και προβλήθηκε στο Amazon, τη μίνι σειρά «So Long, Marianne», την τηλεοπτική μεταφορά της ζωής του Λέοναρντ Κοέν που αυτή την εποχή στριμάρεται στην πλατφόρμα της Cosmote, αλλά και την ολοκαίνουρια μίνι σειρά «Ça, c’est Paris», που στα τέλη του μήνα θα κάνει πρεμιέρα στο κανάλι FRANCE 2 και μετά θα πάρει τον δρόμο της για το HBO. Ξεκάθαρα, η διεθνής καριέρα δεν είναι άπιαστο όνειρο για την ταλαντούχα ηθοποιό. Οσο για τις κινηματογραφικές εξερευνήσεις της, την άνοιξη του ’25 αναμένεται να βγει στις αίθουσες η ταινία «Nobody Knows Me».

«Η ταινία είναι πολύ πειραματική με έναν νέο σκηνοθέτη, τον Κωνσταντίνο Μενελάου, και μιλάει για τις κρυφές πτυχές της Αλίκης Βουγιουκλάκη, αλλά όπως τις εξέλαβε ο ίδιος», μου λέει λίγα λόγια για το έργο. «Στην ταινία κάνουμε την Αλίκη τρεις ηθοποιοί παρουσιάζοντας τις διαφορετικές πλευρές της. Εμένα μου έδωσε την πιο αληθινή. Τώρα τι σημαίνει αυτό... Λένε ότι η Αλίκη ήταν καταπληκτική ηθοποιός με συγκλονιστική γκάμα, αλλά αποφάσισε να κλειδώσει κάπως το ταλέντο της και τα ερμηνευτικά της χρώματα επειδή είχε τεράστια επιτυχία σε ένα συγκεκριμένο ύφος.

Ο σκηνοθέτης, λοιπόν, αποφάσισε να δείξει τους διαφορετικούς δρόμους που θα μπορούσε να πάρει. Για παράδειγμα, δείχνει σε μια σκηνή τη δική μου Αλίκη, πώς προετοιμαζόταν στις πρόβες, πώς ψαχνόταν, την γκάμα χρωμάτων που είχε μέσα της, και στην επόμενη σκηνή την Αλίκη μιας άλλης ηθοποιού στο τελικό αποτέλεσμα που παρουσίαζε για να αρέσει στον κόσμο».

Σύμφωνα με την περιρρέουσα αντίληψη η Αλκηστις Πουλοπούλου είναι Ελληνογαλλίδα. «Οχι, είμαι καθαρόαιμη Ελληνίδα, αλλά έχω μεγαλώσει στη Γαλλία γιατί η μαμά μου παντρεύτηκε Γάλλο. Είχα χάσει τον πατέρα μου μικρή και ο πατριός μου πήρε κάπως τον ρόλο του.

Στο σπίτι μου μιλούσαμε γαλλικά, σχολείο πήγα στη Γαλλία, άρα αυτό με κάνει με έναν τρόπο Ελληνογαλλίδα. Τον πρώτο καιρό που είχα έρθει στην Αθήνα με αποκαλούσαν “ξενέρωτη Γαλλίδα” γιατί κρατούσα τους τύπους και μιλούσα σε όλους στον πληθυντικό. Δεν είμαι έτσι πια. Εχω απελευθερωθεί. Προτιμώ την ελληνική ζεστασιά και αμεσότητα, εξακολουθεί όμως να με ενοχλεί η αγένεια».

Πίσω στη νορμανδική εξοχή των παιδικών της χρόνων, εκτός από τα γαλλικά μυθιστορήματα, συντροφιά στη μικρή Αλκηστη έκαναν και οι χολιγουντιανές ταινίες του ’40 και του ’50. «Φαντασιωνόμουν ότι ζούσα μέσα σε αυτές. Από τότε ήθελα να γίνω ηθοποιός, αλλά ήμουν πολύ ντροπαλό παιδί για να τολμήσω να το πω στους δικούς μου. Στην οικογένειά μου πίστευαν στην ακαδημαϊκή καριέρα και στα επαγγέλματα με λογική».

Για να τους κάνει το χατίρι, σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Γλωσσολογία στη Σορβόνη. Εκανε δε την πρώτη της επανάσταση μετακομίζοντας στη Νορβηγία με το πρόσχημα του μεταπτυχιακού, αλλά ο πραγματικός λόγος ήταν ότι ήθελε να ζήσει με τον Νορβηγό αγαπημένο της που είχε ερωτευτεί στο Λύκειο. Πάλι ο έρωτας στη μέση - όσο βέβαια κράτησε, γιατί ενάμιση χρόνο αργότερα εκείνη επέστρεψε στο Παρίσι και εργάστηκε ως επιμελήτρια εκθέσεων σε γκαλερί. Αλλά κρυφά απ’ όλους άρχισε να παρακολουθεί και μαθήματα υποκριτικής.

Στην Αθήνα ήρθε το 2004 για να επιμεληθεί την έκθεση «Outlook» και να συμμετάσχει σε μια παράσταση που θα σκηνοθετούσε μια φίλη της. Μέχρι τότε η Αλκηστις φοβόταν να σταθεί πάνω στη σκηνή. Βρέθηκε λοιπόν να κάνει σεμινάριο με τον σκηνοθέτη Γιάννη Χουβαρδά, στον οποίο όλως τυχαίως ανήκε και το θέατρο «Αμόρε» όπου θα ανέβαινε η παράσταση. Κάρμα το λένε. Και μετά ήρθε ξανά ο έρωτας, αυτή τη φορά με τον σημαντικό σκηνοθέτη, ο γάμος και η πολυετής θεατρική συνεργασία τους.

Η Αλκηστις λατρεύει τη διαδικασία έρευνας και εξερευνήσης των πτυχών κάθε νέου ρόλου της. «Μου αρέσει να λέω ότι συναντιέμαι με την ηρωίδα μου. Το θεατρικό κείμενο είναι μαγικό γιατί έχει γραφτεί με πολλή σκέψη και συνήθως από καταπληκτικούς συγγραφείς. Οι χαρακτήρες που δημιουργούν είναι πολύπλοκοι και συνήθως στα καλά κείμενα έχουν πολλές ελλείψεις ώστε να αφήσουν ελεύθερη τη φαντασία στον ηθοποιό για να έρθει να συμπληρώσει τα κενά. Γι’ αυτό και οι ερμηνείες είναι διαφορετικές, γιατί κάθε ηθοποιός φέρει και τη δική του ψυχή. Εκεί είναι που υπάρχει και η έκθεση του ηθοποιού».

Χρόνια τώρα η Αλκηστις Πουλοπούλου εκτίθεται πάνω στη σκηνή. Θα έλεγε κανείς ότι ξεπέρασε τον φόβο που είχε μικρή. «Καθόλου δεν τον έχω ξεπεράσει, τι εννοείς; Δεν είναι εύκολη η διαδικασία να εκτίθεσαι έτσι. Πάντα υπάρχει ο φόβος γιατί υπάρχει η κρίση. Θα αρέσει, δεν θα αρέσει, θα επικοινωνήσω αυτό που έχω να πω;». Εχει, ωστόσο, ξεπεράσει τον φόβο για τα σχόλια που αφορούν την ίδια. «Παλιά είχα αυτόν τον φόβο.

Και νομίζω πως όταν γίνεσαι ηθοποιός κάτι έχεις να θεραπεύσεις, δεν είναι τυχαίο που επιλέγουμε να κάνουμε αυτή τη δουλειά. Αλλά τώρα πια όχι, γιατί έχουν πει τα πάντα», μου λέει γελώντας. «Είναι όπως όταν περνάς μια αρρώστια και τώρα έχεις πάθει ανοσία. Δεν θέλω κιόλας να με επηρεάζει η γνώμη των άλλων, γιατί πρέπει να είμαστε ελεύθεροι και να μπορούμε να εκφράζουμε αυτό που πιστεύουμε».