Τόνια Μαράκη: Η νέα ενζενί

Η Τόνια Μαράκη είναι η χαρά της ζωής. Αυθόρμητη, αστεία, ακομπλεξάριστη, με περίσσεια ενέργειας, ένα γελαστό κορίτσι που σου γίνεται ακαριαία συμπαθές. Πτυχιούχος των Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών της ΑΣΟΕΕ και της Δραματικής Σχολής του Γιώργου Θεοδοσιάδη, ακολούθησε τελικά τον δρόμο που πάντα ήθελε. Παρότι ξεκίνησε από το θέατρο, έγινε γνωστή στο ευρύτερο κοινό ως Ιουλία στη σειρά «Ετερος Εγώ: Η Κάθαρσις» και ως Γιάννα στο «Maestro», που στις αρχές Δεκεμβρίου θα ρίξει -ίσως- την τηλεοπτική αυλαία του στο MEGA και το Netflix. Τη φετινή σεζόν υποδύεται τη Ρόζα στην παράσταση «Τριαντάφυλλο στο Στήθος» του Τένεσι Ουίλιαμς, που έκανε τα θεατρικά εγκαίνια του πάλαι ποτέ κινηματογράφου Πτι Παλαί.

GALA: Φέτος κάνεις μόνο θέατρο;
ΤΟΝΙΑ ΜΑΡΑΚΗ: Προσεχώς θα ξεκινήσω γυρίσματα για τη σειρά «Το Σπίτι Δίπλα στο Ποτάμι» που θα προβάλλεται στον ALPHA από το 2025. Προς το παρόν όμως είμαι μόνο στο «Τριαντάφυλλο στο Στήθος», στο Πτι Παλαί, σε σκηνοθεσία του Γιωργή Τσουρή, με τη Μαρία Καβογιάννη, τον Μάκη Παπαδημητρίου και έναν σπουδαίο θίασο. Είναι μια πολύ ευτυχής συνθήκη και συγκυρία.

G.: Είναι ευτυχές και το ότι ξανασυνεργάζεσαι με τη Μαρία Καβογιάννη;
Τ.Μ.: Είναι δώρο που είμαι πάλι με τη Μαρία. Οταν τελείωσαν τα γυρίσματα του «Maestro» ήταν σαν να τελειώνει το σχολείο, το ίδιο πλήγωμα με όταν αποχωρίζεσαι τους συμμαθητές σου, η ίδια αίσθηση ότι χάνεις την ανεμελιά σου. Δεν ήταν μόνο μια σπουδαία δουλειά και μια σημαντική συνεργασία. Κάναμε φίλους εκεί. Το ότι συνέχισα θεατρικά με τη Μαρία ήταν σαν μια μικρή παράταση της σχολικής χρονιάς. (γελάει)

G.: Ποιος είναι ο ρόλος σου;
Τ.Μ.: Κάνω τη Ρόζα, την κόρη της Σεραφίνας ΝτεΛε Ρόζε, τον ρόλο της Μαρίας. Είναι ένα κορίτσι γύρω στα 18, η οποία ζει ακόμα τα απομεινάρια της εφηβείας σε μια παλαιότερη εποχή, πιο συντηρητική, το 1950. Στις αρχές του έργου χάνει τον πατέρα της. Και ναι μεν όλη η συνθήκη είναι γύρω από τη Σεραφίνα, μια μοδίστρα που μένει μόνη της να μεγαλώσει ένα παιδί βιώνοντας την απώλεια του άντρα της με τον οποίο ήταν βαθιά ερωτευμένη, αλλά από την ανασφάλειά της φυλακίζει στο σπίτι την κόρη της και είναι σαν να έχει τελειώσει η ζωή και για τις δύο.



G.: Πώς ήταν η δική σου εφηβεία;
Τ.Μ.: Πολύ καλή. Πίστευα, και εξακολουθώ να το πιστεύω, ότι η ζωή είναι πανέμορφη. Η εφηβεία μου ήταν γεμάτη φίλους, όπως και τώρα δηλαδή, και όταν έχεις φίλους όλα είναι καλύτερα. Ακόμα και μια στενοχώρια, μια αποτυχία, μια ερωτική απογοήτευση γίνονται πιο γλυκές όταν τις μοιράζεσαι. Εκεί που κλαις μαζί τους θα σε κάνουν να γελάσεις. Εκτός όμως από τους φίλους, στην εφηβεία μου είχα και την οικογένειά μου - τη μαμά μου και την αδερφή μου, που είναι και η κολλητή μου. Είχα τον κοινωνικό περίγυρο που έκανε τα πράγματα πιο όμορφα. Μεγάλωσα στην Πετρούπολη και στην εφηβεία μου υπήρχαν ακόμα άδεια οικόπεδα στη γειτονιά, όπου πηγαίναμε να παίξουμε ή συναντιόμασταν τα απογεύματα στο γήπεδο του σχολείου. Δεν ξέρω αν το κάνουν αυτό πια οι έφηβοι. Το άλλο challenge ήταν να ανακαλέσω τον πρώτο μου έρωτα, γιατί η Ρόζα ερωτεύεται.

G.: Πώς ήταν ο πρώτος σου έρωτας;
Τ.Μ.: Πολύ δυνατός. Ξέρεις τι συμβαίνει; Ο πρώτος σου έρωτας είναι μοναδικός, αλλά ποτέ δεν κρατάει για πάντα, παρότι όταν τον ζεις νομίζεις ότι θα κρατήσει. Οσο και να αλλάζει η εποχή, όσο κι αν έχεις ενημερωθεί από το Ιντερνετ, ό,τι κι αν έχεις διαβάσει, ο έρωτας στην εφηβεία είναι ένα ταξίδι στο άγνωστο γιατί τον ζεις πρώτη φορά και δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει.

G.: Η υποκριτική πώς σου προέκυψε;
Τ.Μ.: Είναι κάτι που ήθελα από μικρή. Στην αρχή σκεφτόμουν τη Θεατρολογία έχοντας πλήρη άγνοια, γιατί δεν βγαίνεις απαραίτητα ηθοποιός από αυτή τη σχολή, είναι θεωρητικό τμήμα. Τελειώνοντας το σχολείο, όμως, μπήκα στην ΑΣΟΕΕ, στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών, για να έχω ένα εναλλακτικό πλάνο. Κατέληξα να σπουδάζω παράλληλα και στη δραματική σχολή. Η αλήθεια είναι ότι το επάγγελμα του ηθοποιού δεν έχει καμία σχέση με αυτό που φανταζόμουν, όχι όμως ότι είναι καλύτερο ή χειρότερο.



G.: Ποια είναι η δική σου διέξοδος;
Τ.Μ.: Σίγουρα οι φίλοι μου. Μετά από μια πιεστική μέρα η παρέα με τους φίλους μου είναι η απόλυτη χαρά. Είναι και η δουλειά μου, γιατί μου αρέσει και περνάω καλά. Και είναι και η θάλασσα. Ξεκινάω τα μπάνια Απρίλιο με Μάιο και τα σταματάω όταν αρχίσει το πολύ κρύο. Πέρυσι τα σταμάτησα τέλη Νοεμβρίου.

G.: Ενιωσες ποτέ τον φόβο της σκηνής;
Τ.Μ.: Εννοείται - και εξακολουθώ να τον νιώθω. Ειδικά η πρεμιέρα δεν σταματά ποτέ να σε αγχώνει. Οσο κάνεις πρόβες έχεις τον σκηνοθέτη να σε καθοδηγεί, έχεις τους συναδέλφους σου, κάνεις και τη δική σου κριτική αν αυτό που κάνεις είναι λειτουργικό και αν πρέπει να το αλλάξεις. Οταν πια βγαίνεις στη σκηνή, το έργο πηγαίνει στο κοινό για να το κρίνει κι αυτό με στρεσάρει.

G.: Με την κάμερα πώς τα πας; Πώς ένιωσες την πρώτη φορά που σε είδες στην οθόνη;
T.M.: Είπα «OK, τελείωσα ως ηθοποιός, δεν θα με ξαναπάρουν ποτέ στην τηλεόραση, δεν θα κάνω ποτέ κινηματογράφο, θα μου στοιχίσει και στο θέατρο». Με έβρισκα άσχημη, δεν μου άρεσε το πώς έπαιζα, το πώς ακουγόμουν, φρίκαρα.

G.: Τώρα έχεις συνηθίσει την εικόνα σου;
T.M.: Και ναι και όχι. Είναι περίεργο να βλέπεις τον εαυτό σου στην οθόνη. Περνάω πολύ καλύτερα βλέποντας τις σκηνές των άλλων στο «Maestro», γιατί χάνομαι στην ιστορία. Οταν βλέπω τις δικές μου, παρατηρώ τον τρόπο που παίζω και με κρίνω.

G.: Αυτολογοκρίνεσαι και στη ζωή σου;
Τ.Μ.: Πολύ λιγότερο. Εχω πολύ έντονο αυθορμητισμό, ζω τη στιγμή, απολαμβάνω τις γκάφες μου, ακόμα και τα λάθη μου.

G.: Δεν μετανιώνεις;
Τ.Μ.: Θα μετανιώσω για μικροπράγματα, όπως γιατί πάρκαρα εδώ και όχι εκεί, όχι όμως για μια απόφαση που πήρα - ακόμα κι αν δεν ήταν σωστή. Τα λάθη είναι που μας πηγαίνουν στο επόμενο επίπεδο, γιατί μας διδάσκουν με έναν τρόπο, μας προχωράνε παρακάτω ◆