Agatha Ruiz De La Prada, η πιο χαρούμενη designer στον κόσμο

«Είμαι η Aγκαθα Ρούιθ δε λα Πράδα, σχεδιάστρια, μούσα του κινήματος της Μόβιδα, μαρκησία του Καστελντόσριους, βαρόνη του Σάντα Πάου και ευγενής της Ισπανίας. Μου αρέσει να δουλεύω και να προγραμματίζω. Το brand μου είναι επιτυχημένο εδώ και περισσότερο από 30 χρόνια. Τα σχέδιά μου έχουν αναγνωριστεί σε όλο τον κόσμο και έχουν παρουσιαστεί στις σημαντικότερες πασαρέλες. Πιστεύω πως σε κάθε σπίτι υπάρχει ένα προϊόν με φούξια καρδιά ή με ένα λουλούδι φτιαγμένο από μένα. Hμουν μία από τους υπεύθυνους για την κατάργηση του νόμου που έκανε διακρίσεις υπέρ των ανδρών στη διαδοχή των τίτλων ευγενείας. Eχω σχέση με την εξουσία από τότε που γεννήθηκα. Κάποια στιγμή έσωσα έναν άνθρωπο από κοινωνικό εξοστρακισμό. Μετά έσωσα τον εαυτό μου από το να ζω στη σκιά επειδή ήμουν μια γυναίκα μετά τα 40. Τώρα είμαι τα πάντα εκτός από αόρατη. Αυτή είναι η ιστορία που δεν έχω πει ποτέ».


Eτσι ξεκινάει το αυτοβιογραφικό βιβλίο της πιο χαρούμενης σχεδιάστριας του κόσμου, της Aγκαθα Ρούιθ δε λα Πράδα, που κατάφερε να εφεύρει μόνη της την ταυτότητά της. Από την πρώτη της επίδειξη μόδας το 1981, σε ηλικία 21 ετών, μέχρι σήμερα έστησε τη μικρή της αυτοκρατορία αγνοώντας τις εντολές της βιομηχανίας της μόδας και τις τάσεις που επικρατούσαν κάθε σεζόν. Εκτός από ρούχα, σχεδιάζει αρώματα, βαλίτσες, μαξιλάρια, γυαλιά ηλίου, ομπρέλες, ό,τι μπορεί να φωτίσει την καθημερινότητα. «Oλα μου τα προϊόντα κουβαλούν το αισιόδοξο μήνυμα του πολύχρωμου σύμπαντός μου. Πάντα θεωρούσα τα χρώματα και τις εικόνες μου ως οχήματα χαράς. Ο στόχος τους είναι απλός, αλλά βαθύς. Πρέπει να απολαμβάνεις τη ζωή και να διασκεδάζεις με τη μόδα. Η μόδα πρέπει να προσθέτει κάτι στην ευτυχία μας».


Gala: Τι είναι μόδα για εσάς; Την ακολουθείτε; Την παρακολουθείτε;
Aγκαθα Ρούιθ δε λα Πράδα: Οχι, δεν αγοράζω ρούχα από άλλους σχεδιαστές. Δεν ξοδεύω καν χρόνο να παρακολουθώ τις επιδείξεις τους. Εχω δει προφανώς αμέτρητα ντεφιλέ, κυρίως στο διάστημα που περιμένω το δικό μου να αρχίσει, αλλά δεν με ενδιαφέρει καθόλου η δουλειά τους. Ο σχεδιαστής δεν εξαρτάται από τους άλλους δημιουργούς, έχουμε άλλα προβλήματα.

G.: Από την πρώτη σας κολεξιόν φάνηκε ότι ήσασταν επαναστατική και καινοτόμος. Τι σκεφτόσασταν; Ποια ήταν η έμπνευσή σας; Η φιλοδοξία σας;
A.Ρ.Π.: Ο πατέρας μου ήταν ο πρώτος και ο μεγαλύτερος συλλέκτης έργων σύγχρονης τέχνης στην Ισπανία, οπότε μεγάλωσα περιτριγυρισμένη από τέχνη και έτσι συνεχίστηκε όλη μου η ζωή. Ως αποτέλεσμα, ήθελα να ενώσω τον κόσμο της τέχνης με τον κόσμο της μόδας και του design. Ο σκοπός μου είναι να προσεγγίσω όσο μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων γίνεται, και αυτός είναι και ο λόγος που δεν περιορίζομαι στη μόδα. Σχεδιάζω πολλά είδη αντικειμένων και έχω κάνει πολλές και διαφορετικές εκθέσεις. Η πηγή της έμπνευσής μου είναι οτιδήποτε με περιβάλλει, όπως τα ταξίδια μου, τα βιβλία που διαβάζω, οι αναρίθμητες εκθέσεις που επισκέπτομαι και φυσικά η τέχνη.

G.: Τα ρούχα που σχεδιάζετε θα μπορούσαν να είναι η φορεμένη εκδοχή της pop art.
Α.Ρ.Π.: Οταν είχα δει την έκθεση «Les Années Pop» στο Κέντρο Πομπιντού στο Παρίσι είπα στον εαυτό μου: «Είμαι κόρη της pop art, είμαι απολύτως γουορχολική». Νομίζω όμως ότι τη μεγαλύτερη επιρροή πάνω μου είχε ο αμερικανικός αφηρημένος εξπρεσιονισμός. Ειδικότερα, έχω επηρεαστεί από τον τρόπο που χρησιμοποιεί το χρώμα ο Μαρκ Ρόθκο, είμαι θαυμάστριά του από τα 17 μου. Επίσης αγαπώ τα χείλη και τις καρδιές του σουρεαλισμού και θα ήθελα πολύ να έκανα παρέα με τον Ζαν Κοκτό και τον Ντιαγκίλεφ όπως η Κοκό Σανέλ.

G.: Οι δημιουργίες σας είναι η πεμπτουσία της αισιοδοξίας. Πώς πετυχαίνετε ένα τέτοιο εφέ;
A.Ρ.Π.: Πιστεύω ότι τα χρώματα κάνουν τους ανθρώπους πιο αισιόδοξους, πιο υγιείς και πιο φωτεινούς. Τα λαμπερά χρώματα ήταν πάντα ένα κομμάτι της ζωής μου και της ύπαρξής μου. Στην πραγματικότητα μισώ το μαύρο και τους θαμπούς χρωματισμούς.

G.: Πότε ήταν η τελευταία φορά που φορέσατε μαύρο;
A.Ρ.Π.: Φοράω μαύρα στις κηδείες. Φόρεσα επίσης μαύρα όταν συνάντησα τον Πάπα. Το σκέφτηκα πολύ, μόνο οι βασίλισσες φορούν λευκά μπροστά του, οπότε αποφάσισα να φορέσω μαύρα από σεβασμό. Τρέφω πάντα εκτίμηση για την Εκκλησία και για το πρόσωπό του και ο συγκεκριμένος μού φαίνεται σπουδαίος.

G.: Τι έχει αλλάξει στον κόσμο της μόδας από τότε που κάνατε την πρώτη σας επίδειξη;
A.Ρ.Π.: Οι κυριότερες αλλαγές είναι η εκδημοκράτιση της μόδας, η ανάδειξη της άνεσης και η σύνδεσή της με τον πολιτισμό. Αυτή τη στιγμή, η μεγαλύτερη πρόκληση είναι η βιωσιμότητα.

G.: Πώς περιγράφετε τη βιωσιμότητα;
A.Ρ.Π.: Οταν ήμουν νέα, στην αρχή κάθε εποχής άλλαζα ολόκληρη την γκαρνταρόμπα μου. Ηθελα να πάω στα μαγαζιά και να ψωνίσω καινούρια πράγματα. Αυτό δεν μου συμβαίνει πια. Τώρα προτιμώ να αγοράζω λιγότερα κομμάτια σε καλύτερη ποιότητα και να προσθέτω διάφορες πινελιές για να τα προσαρμόζω και να τους δίνω νέα όψη. Είναι κι ένας υπέροχος τρόπος ανακύκλωσης. Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που δεν χρησιμοποιούν αυτά που έχουν. Πρέπει να παίζεις με τη φαντασία σου, να το στενεύεις, να του ράβεις ένα βολάν ή να το πουλάς. Εχεις όμως κι αυτό το ρούχο που το έχεις φορέσει χίλιες φορές, που ίσως να μην είναι το ωραιότερο αλλά είναι σίγουρα το πιο πετυχημένο. Γιατί τα ρούχα είναι σαν τους φίλους. Οσο πιο πολύ ζεις μαζί τους τόσο περισσότερο τα αγαπάς.

G.: Τα κομμάτια που σχεδιάζετε δείχνουν μια ελευθερία στο πνεύμα και συγχρόνως είναι ευκολοφόρετα. Πιστεύετε ότι έτσι ενδυναμώνετε τις γυναίκες;
A.Ρ.Π.: Ναι, η άνεση είναι μία από τις μεγάλες επαναστάσεις της μόδας. Οι γυναίκες θέλουν να ηγούνται και έχουν δικαίωμα να το κάνουν, αλλά όταν καλείσαι να ανταποκριθείς σε ένα εκατομμύριο υποχρεώσεις, πρέπει να νιώθεις άνετα. Θέλουμε να εργαζόμαστε, να μεγαλώνουμε παιδιά, να έχουμε φίλους και εραστές, να πηγαίνουμε σε εκθέσεις, αλλά δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα αυτά πάνω σε άβολα τακούνια. Μία από τις πιο πλούσιες γυναίκες στον κόσμο, η Μελίντα Γκέιτς, φοράει αθλητικά παπούτσια. Προφανώς είναι ακριβά, αλλά είναι αθλητικά.

G.: Ποιες προκλήσεις αντιμετωπίσατε ως γυναίκα στον κόσμο των επιχειρήσεων;
A.Ρ.Π.: Σήμερα υπάρχουν πολύ περισσότερες γυναίκες στις επιχειρήσεις, οπότε η θέση μας έχει αλλάξει. Ειδικά στη βιομηχανία της μόδας οι γυναίκες υπήρξαν πάντα πρωτοπόρες τόσο από την άποψη της δημιουργικότητας όσο και στις επιχειρηματικές ιδέες, όπως η Κοκό Σανέλ, την οποία θαυμάζω.

G.: Πώς βιώνετε την έκθεση στον δημόσιο χώρο και τα μέσα επικοινωνίας και κοινωνικής δικτύωσης;
A.Ρ.Π.: Υπήρξα παντρεμένη για 30 χρόνια με έναν διευθυντή εφημερίδας, οπότε ξέρω πώς να χορεύω με τον Τύπο, ικανότητα βασική για οποιονδήποτε δημιουργό. Θα έλεγα ότι για να είσαι σχεδιαστής χρειάζεται να αναπτύξεις τρία προσόντα. Το πρώτο έχει να κάνει με τη δική σου ταυτότητα. Το δεύτερο είναι να ξέρεις πώς να πουλήσεις τα προϊόντα σου, το οποίο προσωπικά θεωρώ ότι είναι και το πιο σύνθετο. Και το τελευταίο είναι να ξέρεις πώς να επικοινωνήσεις την επωνυμία σου. Αν δεν ξέρεις πώς να επικοινωνήσεις, δεν υπάρχεις στον κόσμο γενικότερα.

G.: Πώς χειρίζεστε την αναγνωρισιμότητα;
A.Ρ.Π.: Οταν ξεκίνησα την καριέρα μου στη Μαδρίτη, όλοι ήθελαν να είναι διάσημοι. Δεν ονειρευόμασταν να γίνουμε πλούσιοι, αλλά διάσημοι. Και η αλήθεια είναι πως, ναι, πάντα μου άρεσε να είμαι γνωστή και να συναντώ γνωστούς ανθρώπους. Είμαι ένα προϊόν της γενιάς μου.

G.: Τι σας ευχαριστεί περισσότερο στη δουλειά σας;
A.Ρ.Π.: Απολαμβάνω κάθε πτυχή της εργασίας μου, από τον σχεδιασμό μέχρι την επικοινωνία και τις πωλήσεις. Αν έπρεπε να διαλέξω μόνο μία όμως, αυτή θα ήταν μάλλον το σχέδιο γιατί είναι ο τομέας στον οποίο μπορώ να εκφράσω τη δημιουργικότητα και το πάθος μου για την τέχνη και τη μόδα.

G.: Πώς καταφέρνετε να προηγείστε της εποχής σας;
A.Ρ.Π.: Η τέχνη και ο πολιτισμός με κάνουν να είμαι μπροστά από την εποχή μου, με εμπνέουν να παραμένω δημιουργική, περίεργη και διαρκώς εξελισσόμενη. Αυτή είναι η κινητήριος δύναμή μου για να προχωράω συνέχεια μπροστά και να κατεβάζω νέες ιδέες.

G.: Γιατί γράψατε την αυτοβιογραφία σας;
A.Ρ.Π.: Εχω γράψει πολλά βιβλία επειδή θέλω να μοιράζομαι το ταξίδι μου και τη δουλειά μου λέγοντας την ιστορία μου. Εκτός από το «Mi Historia», αυτή τη στιγμή βγάζω ένα ακόμα, το «Agatha Ruiz de la Prada por Javier Salas», που είναι μια φωτογραφική καταγραφή της ζωής μου μετά το διαζύγιο. Και σύντομα θα βγάλω κι άλλη βιογραφία.

G.: Τι σημαίνουν οι τίτλοι ευγενείας για εσάς;
A.Ρ.Π.: Μεγάλωσα σε ένα αριστοκρατικό περιβάλλον και τα πράγματα που εμένα μου φαίνονταν φυσιολογικά οι άλλοι μπορεί να δυσκολεύονταν να τα καταλάβουν. Νομίζω ότι για τον ίδιο λόγο μού είναι δύσκολο να καταλάβω γιατί μπορεί ένας άνθρωπος να θέλει να αγοράσει μια ποδοσφαιρική ομάδα.

G.: Τι σας κάνει ευτυχισμένη;
A.Ρ.Π.: Το να βλέπω χαρούμενους πελάτες που φοράνε Agatha Ruiz de la Prada και ευχαριστιούνται τα προϊόντα μου μού δίνει απίστευτη ικανοποίηση.

G.: Τι σας κάνει δυστυχισμένη;
A.Ρ.Π.: Συνήθως αποφεύγω να νιώθω λύπη, οπότε προσπαθώ να κοιτάζω μπροστά και να επικεντρώνομαι σε αυτά που με κάνουν ευτυχισμένη.

G.: Πώς νιώθετε σχετικά με τον χρόνο που περνάει, με την ηλικία σας;
A.Ρ.Π.: Τι δυσάρεστη ερώτηση! Δεν θέλω καθόλου να σκέφτομαι τα χρόνια μου, αν και μου αρέσει που τα έχω. Είναι σίγουρα πολύ καλύτερα έτσι σε σύγκριση με την εναλλακτική, οπότε συνειδητοποιώ ότι το να ζεις αποτελεί προνόμιο. Τα χρόνια μου μέχρι τώρα ήταν σαν βόμβα, ελπίζω να είναι έτσι και τα επόμενα.