Νίκη Ρακοπούλου - Γερολυμάτου, η ακτιβίστρια της τέχνης

Λένε ότι μια φωτογραφία αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Το ευχάριστο σοκ από τις καταπληκτικές φωτογραφίες και το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ της 17χρονης Νίκης Ρακοπούλου-Γερολυμάτου που βιώσαμε πρόσφατα στο Φουαγιέ του Θεάτρου Παλλάς έδωσε τη θέση του στην ουσιαστική συζήτηση που είχαμε μαζί της καθώς, εκτός από ταλαντούχα, η δημιουργός τους είναι ένα εντυπωσιακά ώριμο κορίτσι που αποτυπώνει στο έργο της τους σύγχρονους προβληματισμούς στην εποχή της παντοδυναμίας των social media.

Gala: Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με ένα τόσο ευαίσθητο θέμα όπως η ψυχική υγεία και οι διατροφικές διαταραχές;
Νίκη Ρακοπούλου-Γερολυμάτου: Η έμπνευση για το GloWithin προήλθε από την παρατήρηση των τεράστιων ψυχικών δυσκολιών που αντιμετωπίζουν σιωπηρά πάρα πολλοί έφηβοι σε ό,τι αφορά την εικόνα του σώματός τους. Ως έφηβη, έχω δει πώς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προωθούν τοξικά πρότυπα ομορφιάς, προβάλλοντας ανέφικτα ιδανικά σώματα που οδηγούν σε αυτοαμφισβήτηση και παραμορφωμένες αντιλήψεις για την αξία του εαυτού μας. Αυτό το πρότζεκτ δεν αφορά μόνο το προσωπικό μου ταξίδι, αφορά τη συλλογική εμπειρία των εφήβων σε όλο τον κόσμο. Hθελα το GloWithin να ρίξει φως σε αυτές τις δυσκολίες, προσφέροντας ταυτόχρονα ελπίδα και αίσθημα αλληλεγγύης. Μέσα από τη φωτογραφία, τις συνεντεύξεις και το ντοκιμαντέρ στοχεύω να υπογραμμίσω τα επιβλαβή πρότυπα και να δημιουργήσω έναν χώρο για ανοιχτό διάλογο, κατανόηση και ενδυνάμωση. Πιστεύω ότι ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές μας, όλοι έχουμε ένα εσωτερικό φως, και το GloWithin είναι ο τρόπος μου να ενθαρρύνω τους ανθρώπους να αγκαλιάσουν αυτό το φως και να κάνουν βήματα προς την ανάρρωση και την αυτοαποδοχή.

G.: Ενώ υποστηρίζουμε εκστρατείες που προάγουν την αποδοχή και τη συμπερίληψη, μπορεί να είναι όντως αποδεκτό ένα «διαφορετικό» σώμα σήμερα;
Ν.Ρ.-Γ.: Παρόλο που υπάρχει αυξανόμενη ευαισθητοποίηση, η πραγματικότητα είναι σκληρή. Οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης κατακλύζονται από εικόνες και τάσεις που εξιδανικεύουν μία μόνο εκδοχή της σωματικής τελειότητας. Δίαιτες χαμηλών θερμίδων, φίλτρα που αλλάζουν χαρακτηριστικά έχουν κανονικοποιηθεί μεταφέροντας καταστροφικά μηνύματα. Ταυτόχρονα, το σώμα έχει γίνει πεδίο μάχης για ακτιβισμό. Κινήσεις όπως το #BodyPositivity ή το #NormalizeNormalBodies διεκδικούν χώρο για όσους έχουν αισθανθεί περιθωριοποιημένοι ή αόρατοι. Πρωτοβουλίες στην τέχνη, στον κινηματογράφο και στα μίντια, όπως ακριβώς το GloWithin, αντιμετωπίζουν αυτά τα ζητήματα καταπρόσωπο. Αυτός είναι και ο στόχος μου: να αμφισβητήσω τα επιβλαβή πρότυπα ομορφιάς και να τιμήσω την ανθεκτικότητα, την ποικιλομορφία και την αυτοαγάπη.

G.: Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίσατε κατά την προετοιμασία της δουλειάς σας;
Ν.Ρ.-Γ.: Το GloWithin βασίζεται σε μια λεπτή ισορροπία μεταξύ τεχνικής ακρίβειας και συναισθηματικής αντοχής. Σε τεχνικό επίπεδο, χρειάστηκαν μήνες σχεδιασμού και εκτέλεσης. Κάθε λεπτομέρεια, από τον σχεδιασμό της οπτικής αφήγησης μέχρι τη σύλληψη αυθεντικών στιγμών στην κάμερα, απαιτούσε ακρίβεια και προσαρμοστικότητα. Η δημιουργία του ντοκιμαντέρ περιλάμβανε αμέτρητες συνεντεύξεις με επαγγελματίες γιατρούς, ψυχολόγους και άτομα που έχουν βιώσει διατροφικές διαταραχές. Η διαδικασία του μοντάζ ήταν εξίσου απαιτητική. Αλλά και σε συναισθηματικό επίπεδο, η διαδρομή ήταν έντονη. Η εκμυστήρευση προσωπικών, συχνά επώδυνων ιστοριών με γέμιζε με μια βαθιά αίσθηση ευθύνης να τιμήσω τις εμπειρίες τους. Ταυτόχρονα, ο αναστοχασμός των προσωπικών μου βιωμάτων κατά τη δημιουργική διαδικασία έφερνε στην επιφάνεια συναισθήματα που νόμιζα πως είχα ήδη επεξεργαστεί. Ολα αυτά, όμως, τροφοδότησαν την αποφασιστικότητά μου να δημιουργήσω έναν χώρο για κατανόηση και σύνδεση.

G.: Στην έκθεση συνδυάζετε φωτογραφία και ντοκιμαντέρ. Για ποιον λόγο;
Ν.Ρ.-Γ.: Ο συνδυασμός αυτός δημιουργεί μια πολυδιάστατη εμπειρία που ενισχύει τη συναισθηματική επίδραση και την κατανόηση του θέματος. Η φωτογραφία αιχμαλωτίζει τις ακατέργαστες συναισθηματικές στιγμές που τα λόγια συχνά αδυνατούν να μεταφέρουν, επιτρέποντας στους θεατές να σταθούν και να αναλογιστούν τα συναισθήματα που αποτυπώνονται στις εικόνες.
Κάθε φωτογραφία είναι μια οπτικοποιημένη ιστορία που αναδεικνύει την ανθεκτικότητα, την πάλη και την ελπίδα. Το ντοκιμαντέρ, από την άλλη, προσφέρει το πλαίσιο και το βάθος μέσω προσωπικών αφηγήσεων και επιστημονικών γνώσεων. Μαζί, δημιουργούν μια καθηλωτική εμπειρία που αγγίζει τόσο την καρδιά όσο και το μυαλό. Το GloWithin δεν είναι απλώς μια έκθεση που «βλέπεται», αλλά μια εμπειρία που προκαλεί ενσυναίσθηση, κατανόηση και -τολμώ να πω- αλλαγή.

G.: Μπορεί να παίξει η τέχνη κάποιο ρόλο στη δημιουργία διαλόγου για θέματα όπως η ψυχική υγεία;
Ν.Ρ.-Γ.: Η τέχνη έχει τη μοναδική ικανότητα να επικοινωνεί σύνθετα συναισθήματα και ιδέες με τρόπους που είναι παγκοσμίως κατανοητοί. Ως νέα καλλιτέχνις, τη βλέπω ως ένα ισχυρό εργαλείο κοινωνικής αλλαγής. Η τέχνη δεν αντικατοπτρίζει απλώς την κοινωνία, έχει τη δύναμη να τη διαμορφώσει. Εμπλέκοντας τους ανθρώπους σε συναισθηματικό και πνευματικό επίπεδο, δημιουργεί χώρο για ευαισθητοποίηση, θεραπεία και αλλαγή, μετατρέποντας τις προσωπικές δυσκολίες σε μια κοινή πορεία προς την κατανόηση και την πρόοδο.

G.: Τι είδους ανταπόκριση ελπίζετε να λάβει το πρότζεκτ αυτό από το κοινό;
Ν.Ρ.-Γ.: Ελπίζω το GloWithin να εμπνεύσει το κοινό να δει τις διατροφικές διαταραχές και τις δυσκολίες ψυχικής υγείας ως αυτό που πραγματικά είναι: βαθιά ανθρώπινες εμπειρίες που αξίζουν κατανόηση και δράση. Θέλω οι άνθρωποι να νιώσουν συγκινημένοι, να ξεκινήσουν συζητήσεις και να δουν ότι δεν είναι μόνοι στα ταξίδια τους. Θέλω η έκθεση να πυροδοτήσει ουσιαστικές συζητήσεις, να ενθαρρύνει κάποιους να ζητήσουν βοήθεια και να μειώσει το στίγμα γύρω από τις διατροφικές διαταραχές. Αυτό είναι μόνο η αρχή για μένα. Το GloWithin είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό καλλιτεχνικό πρότζεκτ· είναι ένα κίνημα που σκοπεύω να συνεχίσω να υποστηρίζω με τον δικό μου τρόπο.

G.: Εχετε σκεφτεί το επόμενο βήμα;
Ν.Ρ.-Γ.: Το επόμενο βήμα μου είναι να πάρω το GloWithin στο εξωτερικό, να συνεργαστώ με εφήβους από διαφορετικούς πολιτισμούς, να μοιραστώ τις ιστορίες τους και να αιχμαλωτίσω τις πραγματικότητές τους μέσα από τον φακό μου. Με την οικοδόμηση αυτής της παγκόσμιας σύνδεσης στοχεύω να δείξω ότι κανείς δεν είναι μόνος στις δυσκολίες του και να προωθήσω ένα κοινό ταξίδι προς την αυτοαγάπη και την ενδυνάμωση. Κοιτάζοντας μπροστά, σχεδιάζω να συνεχίσω να χρησιμοποιώ το πάθος μου για τον κινηματογράφο και τη φωτογραφία για να αντιμετωπίσω πιεστικά κοινωνικά ζητήματα, δημιουργώντας πρότζεκτ που όχι μόνο εκπαιδεύουν, αλλά και εμπνέουν ελπίδα και αλλαγή.

G.: Στα εγκαίνια της έκθεσής σας η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών ερμήνευσε Τέιλορ Σουίφτ. Πώς προέκυψε αυτή η επιλογή;
Ν.Ρ.-Γ.: Η Τέιλορ Σουίφτ ήταν πάντα πηγή έμπνευσης για μένα. Είχα μάλιστα την ευκαιρία να την παρακολουθήσω στην πρόσφατη περιοδεία της και ήταν αξέχαστη εμπειρία. Η μουσική της αποτυπώνει συναισθήματα και αφηγείται ιστορίες που τις νιώθεις και προσωπικές και οικουμενικές. Είναι μια καλλιτέχνις που έχει μιλήσει ανοιχτά για τις δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει, συμπεριλαμβανομένης της εμπειρίας της με μια διατροφική διαταραχή. Νομίζω πως δεν θα μπορούσε να υπάρξει ιδανικότερη μουσική επιλογή.