Ευσταθία: «To τραγούδι δεν με άφησε ποτέ»

Αν θέλετε, μπορείτε να θυμάστε την Ευσταθία από το άκρως ερωτικό «Ζαμπόν δίχως λιπαρά» ή από άλλους στίχους της που μπορεί να έκαναν περίεργη εντύπωση όταν τους πρωτοακούσαμε, αλλά σήμερα όλοι ακολουθούν τα μονοπάτια τους. Με συνεργασίες με μερικές από τις πιο αγαπημένες φωνές της ελληνικής μουσικής, πολυπράγμων ως πολυτάλαντη, μας έχει συστηθεί ήδη ως τραγουδίστρια, συνθέτης, στιχουργός, ηθοποιός, συγγραφέας βιβλίων και θεατρικών έργων. Πάρτε ανάσα γιατί, πρώτα απ’ όλα, θα διαβάσετε πόσα (πολλά) κάνει μέσα σε μόνο λίγους μήνες, φέτος: Παρουσιάζει τον φουτουριστικό μονόλογό της «Διάδρομος 2», με την ίδια και τον Δημήτρη Χαβρέ, σε σκηνοθεσία Μάνιας Παπαδημητρίου, κυκλοφόρησε το μουσικό της άλμπουμ «Γένους Θηλυκού», το οποίο συνοδεύεται από το ομώνυμο βιβλίο της από τις Εκδόσεις Απαρσις και τέλος, τη βρίσκουμε στο εκπληκτικό κτίριο του «Lux Athens» στο Μεταξουργείο, όπου μαζί με τον Παναγιώτη Πετράκη, τη Ζωή Ναλμπάντη και τον Χρήστο Μπότση παρουσιάζουν τη μουσικοθεατρική παράσταση «Αθήνα είναι...». Και τώρα πάμε να γνωρίσουμε λίγο περισσότερο την Ευσταθία, παίζοντας με τον παραπάνω τίτλο.

Αθήνα είναι λοιπόν:
Η φωνή της μαμάς να μου λέει «μη φωνάζεις, μπες μέσα, είναι μεσημέρι», όταν μιλούσα με το κοριτσάκι στο απέναντι μπαλκόνι του στενού όπου μέναμε. Τις συζητήσεις μας τις άκουγε όλη η γειτονιά και πολλές φορές λέγαμε και πράγματα όχι τόσο διακριτικά.

Τα φοιτητικά χρόνια, στο Πανεπιστήμιο, να περιπλανιέμαι στην Αθήνα αλλάζοντας πολλά λεωφορεία μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου, αφού δεν είχα ακόμα αυτοκίνητο. Ισως και να ήταν η εποχή που έμαθα το κέντρο της Αθήνας καλύτερα από ποτέ. Συνήθως, τριγύριζα στα Εξάρχεια και ενίοτε στο Κολωνάκι, αναλόγως την παρέα. Επίσης, είχα σχεδόν χαρτογραφήσει την Πλάκα και τα στενά της. Η φοιτητική μου ζωή ήταν γεμάτη δύναμη, ορμή, ενέργεια και έχω να σκεφτώ όμορφες αναμνήσεις. Ηταν η εποχή της αφέλειας, τότε που νόμιζες ότι θα κατακτήσεις τον κόσμο.

Η πρώτη μου εμφάνιση, η οποία έγινε σε μια κυπριακή ταβέρνα που δεν υπάρχει πια, ονόματι «Famagusta». Πήγα με μια νεανική ελαφρότητα βλέποντάς το σαν μια ωραία περιπέτεια εφήμερη, δίχως να με ενδιαφέρει και πολύ η συνέχισή της. Και να, που εκεί την πάτησα. To τραγούδι δεν με άφησε ποτέ.



Το φθινόπωρο διότι είναι ακόμα ο καιρός ζεστός και υπόσχεται πολλά σχέδια για τον χειμώνα που έρχεται. Ειδικά ο Σεπτέμβρης είναι ο αγαπημένος μου μήνας γιατί μου φέρνει τη γιορτή μου, στις 20 Σεπτεμβρίου, πάνω στη χειμερινή ισημερία και είναι αναμεμειγμένος με προσμονή αλλά και με γλυκιά μελαγχολία.

Περπάτημα από το Σύνταγμα μέχρι την Πλάκα. Κλασική διαδρομή, όπως πολλές άλλες της Αθήνας μας. Μου συμβαίνει το εξής διασκεδαστικό: Δεν υπάρχει φορά που να μην ανακαλύψω κάτι καινούριο κάνοντας την ίδια διαδρομή οπουδήποτε. Ακόμα και έξω από το σπίτι, περπατώντας, θα ανακαλύψω πάντα μια νέα εικόνα που δεν είχα προσέξει μέχρι τώρα. Είναι μαγικό. Και βγάζω το συμπέρασμα ότι δεν χρειάζεται να πας και κανένα μεγάλο ταξίδι για να περάσεις όμορφα και συναρπαστικά. Ακόμα και οι ελάχιστες διαδρομές κρύβουν ομορφιές.

Να κάθομαι σε ένα παγκάκι και να χαζεύω τον κόσμο που περνάει στο Θησείο.

Η μυρωδιά των βιβλίων και η μυρωδιά του νέου βιβλιοπωλείου «Κάπα Εκδοτική», στη Σόλωνος. Μόλις κυκλοφόρησε το καινούριο μου βιβλίο, το κείμενο του θεατρικού μονολόγου «Διάδρομος 2».

Η γεύση της ζεστής σοκολάτας στο «Black Duck Garden», στην πλατεία Κλαυθμώνος, ένα χειμωνιάτικο μεσημέρι με αγαπημένους φίλους που έχουμε καιρό να ιδωθούμε.

Να διαβάζω στο σπίτι. Δεν διαβάζω συνήθως πουθενά αλλού εκτός από το σπίτι μου. Αυτές τις μέρες διαβάζω το βιβλίο «Με την πένα σπαθί», που περιέχει κείμενα γυναικών του 19ου αιώνα, τα οποία αναφέρονται στην Επανάσταση του ’21, σε επιμέλεια Σοφίας Ντενίση, καθηγήτριας της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Να πω, επίσης, ότι τα τελευταία χρόνια δεν διαβάζω πολλά βιβλία, αλλά κάποια βιβλία πολύ. Κάνω αυτό που λέμε μελέτη και όχι απλή ανάγνωση. Θα έλεγα, πια, ότι το διάβασμα των βιβλίων για μένα είναι η βασική μου ενασχόληση και όχι απλώς ένα χόμπι για τις ελεύθερες ώρες μου. Είμαι τυχερή γιατί αυτή η τόσο αγαπημένη διεργασία έχει γίνει τρόπον τινά το επάγγελμά μου. Δεν υπάρχει δημιουργία, συγγραφή, χωρίς να έχει προηγηθεί συγκεκριμένη μελέτη. Γι’ αυτό θεωρώ περισσότερο τον εαυτό μου αναγνώστρια παρά συγγραφέα.

Καφές κάποιο πρωινό στο «Καφενείο του Ρίζου», στο Θησείο. Είναι ένας χώρος με αισθητική και ιστορία.



Συναυλίες στον Λυκαβηττό, συναυλίες στο Ηρώδειο. Πολλές συναυλίες! Μια σχετικά πρόσφατη συναυλιακή ανάμνηση είναι η εμφάνιση της Melody Gardot που αγαπώ ιδιαίτερα.

Μουσική στα ακουστικά μου. Κατά περιόδους κολλάω με κάποιο τραγούδι. Αυτές τις ημέρες ακούω το «Alfonsina y el mar», ένα καταπληκτικό κομμάτι που αναφέρεται στην αυτοκτονία της Αργεντίνας avant garde και φεμινίστριας ποιήτριας Αλφονσίνα Στόρνι. Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη διαδρομή, το ακούω παντού, όπου βρεθώ κι όπου σταθώ.

Να ανεβαίνω στην «ταράτσα» του Υμηττού, όπου απλώνεται μπροστά μου μια καταπληκτική θέα. Ο Υμηττός είναι ένα απίθανο βουνό και όπως λέει και το τραγούδι, «εκεί ψηλά στον Υμηττό υπάρχει κάποιο μυστικό». Ζω, πλέον, στους πρόποδές του και είμαι εθελόντρια Πολιτικής Προστασίας στο Σωματείο Πολιτικής Προστασίας Βορειοανατολικού Τομέα Υμηττού, γιατί η προστασία των βουνών μας, των δασών και, γενικότερα, του τόπου μας είναι υπόθεση όλων μας.

Να μαγειρεύω για τους φίλους, αναλόγως τον ελεύθερο χρόνο μου, αλλά σίγουρα μια φορά τον μήνα, που ανοίγω το σπίτι για κάποιο δείπνο. Μαγειρεύω απλά, αλλά πιστεύω νόστιμα. Δεν μου έχει παραπονεθεί κανένας μέχρι τώρα - μπορεί όμως να είναι και λόγω ευγένειας!

Το ηλιοβασίλεμα στο Σούνιο - δεν θα πρωτοτυπήσω. Θα μου μείνει αξέχαστη μια συναυλία του Χατζιδάκι με πανσέληνο στο Σούνιο, όταν ήμουν φοιτήτρια. Εκεί τον γνώρισα, πήγαμε να τον χαιρετήσουμε και μας μίλησε πολύ ζεστά και γλυκά. Εκείνη η συναυλία ήταν μια αξέχαστη εμπειρία που θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη μου και την καρδιά μου.

Ενα ζευγάρι γυαλιά που αγαπώ είναι ένα ασπρόμαυρο Alain Mikli.

Ενα φόρεμα που ξεχωρίζω και μου θυμίζει καλοκαίρι. Είναι ένα μακρύ μπλε βαμβακερό, εξώπλατο. Μου αρέσουν τα φορέματα, αλλά θα τα φορέσω μόνο το καλοκαίρι. Τον χειμώνα προτιμώ τα παντελόνια, τις φόρμες και τα κοστούμια.

Να κοιμηθώ ένα βράδυ μέσα στο Μουσείο της Ακρόπολης. Αν γινόταν, υποθετικά λέμε τώρα, να με κλείσουν κατά λάθος, να κοιμηθώ και να ονειρευτώ τις Καρυάτιδες που βρίσκονται στο Λονδίνο να επιστρέφουν στην πατρίδα τους και να συναντούν τις αδελφές τους, κάνοντας reunion party ◆


Make-up/Hair: Δομινίκη Λυκούρη. Βοηθός Styling: Κεράσα Κόντου. Βοηθός Φωτογράφου: Γιώργος Καπράνος