Γιώργος Γεροντιδάκης: Νιώθω πολύ περήφανος στα 35 μου που κατάφερα να είμαι εδώ

Ο Γιώργος Γεροντιδάκης δίνει συνεντεύξεις με το σταγονόμετρο. Όχι από σνομπισμό, ούτε κατά διάνοια, ούτε λόγω αντικοινωνικότητας. Αντιθέτως, είναι πολύ επικοινωνιακός και του αρέσει να γνωρίζει καινούριους ανθρώπους. Απλώς θεωρεί ότι σε κάποιες περιπτώσεις είναι καλύτερα να αφήνει τη δουλειά του να μιλάει για εκείνον.

Φέτος είναι ο Ρήγας στη δημοφιλή σειρά του ANTI «Grand Hotel», ένας φιλόδοξος αριβίστας με ελαστική ηθική. Καμία σχέση δηλαδή με τον ηθοποιό που τον υποδύεται, ο οποίος εδώ και 25 χρόνια -με εναρκτήριο λάκτισμα την ταινία «Peppermint» όταν ήταν ακόμα πιτσιρίκι- πιστεύει στην ευγενή άμιλλα, στην αρμονική συνεργασία και την ομαδικότητα, αρχές που του ενέπνευσαν τόσο οι σπουδαίοι συνάδελφοί του από τα πρώτα του κιόλας βήματα όσο και η χρόνια ενασχόλησή του με τον αθλητισμό.

Γιατί, για όσους δεν το γνωρίζουν, στην εφηβεία του εκτός από παιδί-ηθοποιός ήταν και επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Παιδί-θαύμα με τα όλα του, θα έλεγε κανείς, αν και εκείνος είναι υπερβολικά σεμνός για να αποδεχτεί τέτοιον βαρύγδουπο χαρακτηρισμό. «Ήμουν ένα παιδί που εργαζόταν και έβγαζε καλό μεροκάματο, ήμουν μαθητής, ήμουν φίλος, ήμουν γιος, είχα πολλές διαστάσεις. Δεν ήταν μόνο ότι έπαιζα ποδόσφαιρο και σε ταινίες». Λίγα λόγια και σταράτα. Πατάω το on για να μου πει και τα υπόλοιπα.

GALA: Πόσων χρόνων ήσουν όταν έπαιξες στο «Peppermint»;
ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΡΟΝΤΙΔΑΚΗΣ: Ήμουν 10 στα 11.

G.: Ήθελες δηλαδή από τότε να γίνεις ηθοποιός;
Γ.Γ.: Όχι, και όποιος το πει αυτό θα είναι μεγάλος ψεύτης. Όταν είσαι 10 με 11 ετών πώς να ξέρεις τι θέλεις να γίνεις στη ζωή σου; Μπορεί να έχεις μια κλίση, την οποία τη σέβομαι και μπορώ να την ακούσω. Έδειχνα, λοιπόν, σε εκείνη την ηλικία να έχω μια κλίση στο να αντιλαμβάνομαι πολύ γρήγορα έναν χώρο στον οποίο δεν είχα υπάρξει ποτέ. Αυτό που μπορώ να σου πω ότι μου έδωσε το έναυσμα ήταν το ρήμα «παίζω». Αυτό το ρήμα εμπεριέχει τη χαρά - κι εγώ πάντα ήθελα να περνάω όμορφα σε ό,τι κάνω, χωρίς να βλέπω με σκοπιμότητα ούτε τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι, ούτε το ποδόσφαιρο, ούτε τη δουλειά μου.

G.: Αμφιταλαντεύτηκες μεταξύ ποδοσφαίρου και υποκριτικής;
Γ.Γ.: Κοίταξε, είχα την τύχη μετά το «Peppermint» να δουλεύω μέχρι να ενηλικιωθώ σε πολλές σειρές και ταινίες, ενώ έπαιζα και ποδόσφαιρο παράλληλα. Ήταν σαν να δούλευα επαγγελματικά σε δύο χώρους. Για μένα ουσιαστικά το ένα συμπλήρωνε το άλλο. Κάποια στιγμή, όμως, βρίσκεσαι μπροστά σε ένα σταυροδρόμι στη ζωή σου και πρέπει να επιλέξεις έναν δρόμο. Εμένα μου συνέβη στα 17 μου. Δίστασα αρχικά να αφήσω τον αθλητισμό για έναν άλλο αθλητισμό, έναν άλλο μαραθώνιο. Ο γνώμονάς μου ήταν η χαρά, τι με χαροποιούσε περισσότερο. Και η απάντηση ήταν πολύ απλή. Αποφάσισα να μην υπογράψω το συμβόλαιο με ποδοσφαιρική ομάδα και να ασχοληθώ με το θέατρο.

G.: Τι παιδί ήσουν αλήθεια;
Γ.Γ.: Ήμουν ένα παιδί πάρα πολύ ήρεμο, πάρα πολύ ανήσυχο για τα πράγματα που μπορεί να είναι ανήσυχος ένας έφηβος, αλλά ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος που θα προβάλει αυτό που κάνει. Δεν χρησιμοποιούσα ποτέ τη δύναμη που μπορεί να έχει ένα προβεβλημένο παιδάκι σε μια προβεβλημένη σειρά.

G.: Πού νομίζεις ότι οφείλεις τη σεμνότητά σου;
Γ.Γ.: Δεν θα πω τώρα το κοινότοπο «να είναι καλά το σπίτι μου και η οικογένειά μου». Θα πω ότι είχα την πολύ μεγάλη τύχη να ξεκινήσω από πολύ μικρός στον συγκεκριμένο χώρο, δούλεψα με σημαντικούς ανθρώπους και έμαθα βλέποντάς τους έναν τρόπο διαχείρισης της δουλειάς: ότι δεν είναι σημαντικό αυτό που κάνουμε, ότι πρέπει να είμαστε εγκρατείς και ότι πάνω απ’ όλα πρέπει να κάνουμε καλά τη δουλειά μας. Οπότε αυτό το αφομοίωσα ως άνθρωπος και με βοήθησε σε στιγμές που θα μπορούσα να ξεφύγω. Είμαι πολύ τυχερός γιατί με δίδαξαν τι σημαίνει πραγματικά να είσαι άνθρωπος της δουλειάς.

G.: Είχες κάποιους μέντορες;
Γ.Γ.: Δεν θα τους έλεγα μέντορες, είναι άνθρωποι που με βοήθησαν με τις συζητήσεις τους. Ο Γιώργος Χωραφάς, η Αννυ Λούλου, η Μαριάννα Τουμασάτου, η Κάτια Δανδουλάκη, ο Κώστας Καζάκος, ο Κωνσταντίνος Καζάκος, ο Δάνης Κατρανίδης, ο Παύλος Κοντογιαννίδης, όλοι αυτοί οι άνθρωποι με τους οποίους έχω συνυπάρξει πολλά χρόνια κι αυτοί ήταν, αν θέλεις με εισαγωγικά, οι μεγάλοι μου φίλοι ανά τα χρόνια και μέσα στην εφηβεία μου. Ημουν ένα παιδί που πήγαινε στο σχολείο και στο φροντιστήριο και προσπαθούσε να είναι όσο γινόταν καλός σε αυτό το κομμάτι και παράλληλα ήμουν ένας επαγγελματίας που έπρεπε να βγάλω τη σκηνή και να βγάλω ασπροπρόσωπους τους ανθρώπους που με επέλεξαν.

G.: Σου στέρησε κάτι από την παιδική ανεμελιά;
Γ.Γ.: Θα μπορούσαμε να πούμε και ναι, θα μπορούσαμε να πούμε και όχι. Εγώ κρατάω το θετικό: ότι βρίσκομαι εδώ μετά από 25 χρόνια. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Νιώθω πολύ περήφανος στα 35 μου που κατάφερα να είμαι εδώ, ασχέτως πού μπορεί να έχω φτάσει.

G.: Πού θέλεις να φτάσεις;
Γ.Γ.: Στο εξωτερικό. Αυτός είναι ο στόχος μου αυτή τη στιγμή. Το ξέρω ότι είναι ένας δρόμος πολύ δύσκολος, αλλά είναι κάτι που σκέφτομαι τα τελευταία χρόνια. Απλώς δεν ήρθε ακόμα η στιγμή για να το κάνω.

G.: Δεν φοβάσαι να ξεκινήσεις από το μηδέν;
Γ.Γ.: Η ζωή είναι πολύ μικρή για να φοβόμαστε - και το λέω για να το ακούσω κι εγώ που φυσικά και φοβάμαι. Τα πάντα είναι ρίσκο. Ηταν ρίσκο που ήρθα εδώ για να μιλήσουμε, είναι ρίσκο που βγαίνω στον δρόμο και οδηγώ, είναι ρίσκο το να προσπαθώ καθημερινά να κρατάω κοντά μου τους ανθρώπους που θέλω.

G.: Φέτος λοιπόν πήρες το ρίσκο να υποδυθείς τον Ρήγα στο «Grand Hotel». Εχετε κοινά στοιχεία;
Γ.Γ.: Νομίζω ότι κάνουμε μια πολύ ωραία συζήτηση με τον συγκεκριμένο χαρακτήρα, με τον οποίο είμαστε κυρίως αντίθετοι, αλλά κι αυτό έχει την ομορφιά του: το να κάτσεις δηλαδή να συζητήσεις γιατί είσαι αντίθετος. Οχι, δεν έχω κάποια ιδιαίτερα κοινά με τον Ρήγα ως χαρακτήρας και δεν ξέρω κι αν θα έπρεπε να έχω. Τους ήρωες που θα ερμηνεύσω δεν προσπαθώ να τους συμπαθήσω, προσπαθώ να τους καταλάβω. Ο Ρήγας είναι ανταγωνιστικός. Ανταγωνίζεται τον εαυτό του, τη θέση του, τον έρωτα που μπορεί να έχει, τα συναισθήματα που προσπαθεί να κρύψει. Το δικό του ρήμα, λοιπόν, είναι «ανταγωνίζομαι», ενώ το δικό μου είναι «συναγωνίζομαι». Ο Ρήγας σκοτώνει οτιδήποτε είναι καλύτερο από εκείνον. Εγώ προσπαθώ να συμπορευτώ μαζί του.

G.: Είναι πρόκληση να παίζεις χαρακτήρα που είναι μακριά σου;
Γ.Γ.: Μα και ο Μελέτης στις «Αγριες Μέλισσσες» και ο Γιώργος Βιδάλης στον «Σασμό» ήταν μακριά μου. Δεν έχει σημασία όμως πόσο κοντά ή μακριά μου είναι οι χαρακτήρες που παίζω, σημασία έχουν οι ωραίες συνεργασίες, οι ρόλοι για τους οποίους με επιλέγουν -και μετά επιλέγω κι εγώ- να είναι τέτοιοι που να μπορώ να δω κάτι σε αυτούς.
Η πρώτη μου σκέψη δεν είναι ποτέ τι επιτυχία θα έχω. Πριν πάω στις «Αγριες Μέλισσες» ήμουν σε ένα εξαιρετικό σίριαλ που λεγόταν «Ο πρίγκιπας της φωτιάς», το οποίο κόπηκε. Θα μπορούσα να τα βάψω μαύρα. Και έκανα έναν ήρωα ο οποίος ήταν πάρα πολύ καλός, έναν τυρέμπορα που αγαπούσε υπερβολικά μια γυναίκα. Θα μπορούσα να σου πω ότι και εκεί ήμουν πολύ μακριά. Τους ήρωες τους φτιάχνεις, τους ακούς, συζητάς μαζί τους και τους φέρνεις πιο κοντά σου και παράλληλα σε φέρνουν και εκείνοι πιο κοντά τους.

G.: Εχεις κάποιο bucket list; Συνεργασίες που θα ήθελες να κάνεις, ρόλους που ονειρεύεσαι να παίξεις;
Γ.Γ.: Δεν πίστευα ποτέ ότι θα συνεργαζόμουν με όλους αυτούς τους τεράστιους καλλιτέχνες που έβλεπα από παιδάκι, οπότε το έχω απομυθοποιήσει αυτό. Αν δηλαδή βρεθώ με έναν ηθοποιό του εξωτερικού και παίξω μαζί του, δεν θα μου φανεί παράξενο. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι είμαι συγκρατημένα αισιόδοξος για τα πράγματα - γιατί είναι ωραίο να πετάς, αλλά και ο Ικαρος πέταξε και πήγε πολύ πιο ψηλά απ’ όσο έπρεπε. Οπότε οφείλω να πετάω ως εκεί που μου αρμόζει, χωρίς να σημαίνει ότι δεν μπορώ να πετάξω ψηλότερα. Αυτή η δουλειά είναι μαραθώνιος, όπως είναι και η ζωή - στην επόμενη στροφή δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί. Οπότε προσπαθώ καταρχήν να είμαι υγιής, να έχω τους ανθρώπους που θέλω στη ζωή μου, να είμαι ισορροπημένος δηλαδή, και οι στόχοι μου για τη δουλειά έρχονται τελευταίοι - με την έννοια ότι αν έχω μια ισορροπημένη ζωή, θα έχω την ηρεμία να επιλέξω τις δουλειές που θα με πάνε ένα βήμα παραπάνω. Οι επιλογές που έχω κάνει, είτε στη ζωή μου είτε στη δουλειά μου, έχουν γίνει κατόπιν πολλής σκέψης. Δεν είναι πράγματα της στιγμής και του τώρα.

G.: Ολα τα πράγματα όμως τα κάνεις κατόπιν σκέψης; Λειτουργείς ποτέ αυθόρμητα; Θα κάνεις, για παράδειγμα, μια τρέλα;
Γ.Γ.: Φυσικά και θα κάνω. Αλλά αυτό που σε μένα φαίνεται τρελό σε κάποιον άλλο φαίνεται κανονικό, οπότε δεν έχει νόημα να σου τα αναφέρω. Για μένα είναι πολύ ωραίο να κάνεις πέντε πράγματα για τους φίλους σου και την οικογένειά σου που να τους δείχνει ότι είσαι εκεί για εκείνους με οποιοδήποτε κόστος, με οποιονδήποτε τρόπο. Αυτό είναι τρέλα.

G.: Ποιο είναι το κρυφό ταλέντο σου;
Γ.Γ.: Μου άρεσε από παιδί η φωτογραφία. Πάντα με γοήτευε το να αποτυπώνεις ένα τοπίο, ένα πρόσωπο, κάτι το οποίο μπορεί να αποκτήσει μεγάλη αξία κάποια στιγμή, κάτι που γεμίζει εσένα. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που φωτογραφίζουν συνέχεια, αλλά έχω πάρα πολλές φωτογραφίες, δεν ξέρω πώς εξηγείται αυτό. Μπορεί να βγάλω μια φωτογραφία την ημέρα, κάτι περίεργο που βλέπω ή που εμένα μου κάνει περίεργο. Εχω την τάση να φωτογραφίζω τους ανθρώπους και το αποτέλεσμα που βγαίνει τους αρέσει. Θέλω να αποτυπώσω τη στιγμή και όχι κάτι στημένο.

G.: Τη ζεις τη στιγμή;
Γ.Γ.: Ζω τη ζωή μου.

G.: Ζεις και μόνος σου. Ξέρεις να μαγειρεύεις;
Γ.Γ.: Προέρχομαι από οικογένεια σεφ, οπότε ξέρω να τρώω καλά. Είμαι πολύ καλός στο ψήσιμο σε οτιδήποτε έχει να κάνει με κρέας, αλλά δεν θα σου πω ότι μαγειρεύω σε επίπεδο σεφ. Αν πεινάσω, θα φτιάξω κάτι να φάω, ή ακόμα καλύτερα θα παραγγείλω κάτι ωραίο. Ξέρω να παραγγέλνω. (γελάει).