Mark Kamen: Ο location manager του White Lotus Effect μιλάει στο Gala

Είκοσι έξι χρόνια περίπου πριν, όταν η τηλεόραση streaming ήταν ακόμα στα νηπιακά της βήματα, ξεκινούσε μια σειρά που έμελε να αποτελέσει σταθμό. Αυτή δεν ήταν άλλη από το «Sopranos», σειρά που βρίσκεται σταθερά στο Top 10 όλων των εποχών στις περισσότερες σχετικές λίστες. Eκτός του σεναρίου, βασικό ρόλο στην επιτυχία του «Sopranos» είχε και η τοποθεσία, το Νιου Τζέρσι. Από τις σκηνές της οικογενειακής ζωής σε έπαυλη στο Νορθ Κόλντγουελ μέχρι το στριπτιτζάδικο στο Λόντι και το χασάπικο «Satriale’s», η σειρά γοήτευσε τους θεατές με την αυθεντικότητά της.


Δυόμισι δεκαετίες μετά, μια άλλη σειρά κλέβει την παράσταση και αποτελεί κοινό τόπο συζήτησης από παρέες ανά την υφήλιο μέχρι τα γραφεία των ατζέντηδων και εταιρείες παραγωγής: το «White Lotus», το οποίο έχει προκαλέσει το «White Lotus effect». Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι το ξενοδοχείο «San Domenico Palace, A Four Seasons Hotel» στην Ταορμίνα, όπου διαδραματίζεται η δεύτερη σεζόν, ήταν κλεισμένο για πολλούς μήνες μετά τα γυρίσματα.


Το δε «Four Seasons Resort Maui at Wailea» στη Χαβάη, που εμφανιζόταν στην πρώτη σεζόν, σημείωσε 425% αύξηση επισκεψιμότητας σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο λειτουργίας του. Και όταν στα μέσα του 2024 ανακοινώθηκε ότι η τρίτη σεζόν θα γυριστεί στην Ταϊλάνδη, το παγκόσμιο ενδιαφέρον για τη χώρα εκτοξεύτηκε στα ύψη, με τις πλατφόρμες κρατήσεων να αναφέρουν άμεση αύξηση των αναζητήσεων και αεροπορικές εταιρείες, όπως η Finnair, να προσθέτουν επιπλέον εβδομαδιαίες πτήσεις προς το Πουκέτ.


Η Hotels.com ανέφερε αύξηση 40% στο ενδιαφέρον για κρατήσεις για το «Four Seasons Resort Koh Samui», άλλη μία από τις τοποθεσίες των γυρισμάτων. Κοινός σύνδεσμος των «Sopranos» και του «White Lotus» είναι ο Μαρκ Κέιμεν. Ο location manager, ο άνθρωπος που επιλέγει και προτείνει τοποθεσίες στην παραγωγή, μιλάει στο «Gala» με αφορμή το βιβλίο του «Locations», όπου αφηγείται πολλές ιστορίες της καριέρας και της ζωής του.


Η πρώιμη καριέρα του στη σόουμπιζ περιλάμβανε πολλή «λάντζα». Αρχικά ως βοηθός τοποθεσίας στην ταινία «Quiz Show» του 1994, που σκηνοθέτησε ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ. «Μεταξύ των καθηκόντων μου ήταν να παίρνω άδειες για γυρίσματα και να συντάσσω καταλόγους τοπικών υπηρεσιών σε περίπτωση που κάποιος τις χρειαστεί: στεγνοκαθαριστήρια, καταστήματα σιδηρικών, ξυλουργεία, εστιατόρια. Αργότερα πήρα “προαγωγή”- έμαθα να δωροδοκώ ουσιαστικά τους ιδιοκτήτες καταστημάτων και άλλους ντόπιους για να μην μπλέκονται στα πόδια μας ή να μη μιλούν τις ημέρες των γυρισμάτων», μας λέει για τα πρώτα χρόνια της καριέρας του.

«Οταν η δουλειά σου είναι οι τοποθεσίες, ξεκινάς πάντα με ένα σενάριο. Είτε οι σκηνές λαμβάνουν χώρα στην έπαυλη ενός μαφιόζου, είτε σε ένα πάρκινγκ εμπορικού κέντρου, η πρώτη σου δουλειά είναι να βάλεις σκάουτερ τοποθεσιών για να βρουν επιλογές για τον υπεύθυνο παραγωγής», εξηγεί τι ακριβώς κάνει ένας location manager.

«Ας πούμε στο “Sopranos”, το πρώτο επεισόδιο (πιλότος) γυρίστηκε στο σπίτι του Τόνι Σοπράνο και το πρόβλημα ήταν ότι ο ιδιοκτήτης του ακινήτου δίσταζε να επιτρέψει σε ένα κινηματογραφικό συνεργείο να εγκατασταθεί εκεί. Μετά τον πιλότο, είπε: “Δεν θα το ξανακάνουμε”. Σκέφτηκα ότι καταστραφήκαμε», λέει χαρακτηριστικά. Επεισε όμως τον ιδιοκτήτη να παραχωρήσει για τα γυρίσματα μόνο τους εξωτερικούς χώρους και τελικά η στάση του άλλαξε. «Οι αμοιβές αυξάνονταν καθώς περνούσαν τα χρόνια και εντέλει το σπίτι πουλήθηκε για αρκετά εκατομμύρια δολάρια», σημειώνει.

Υπάρχει κάποια σειρά ή ταινία με τοποθεσίες που ζήλεψε αυτή την περίοδο; «Το “Succession”. Είχαν τους πόρους που απαιτούνται για να ανταποκριθούν στο προφίλ των χαρακτήρων της σειράς και στη ζωή που συνεπάγεται ότι κάνουν, όπως τα ιδιωτικά τζετ και ελικόπτερα, τον στόλο από πολυτελή SUV και τα συνεχή ταξίδια.


Η πρόκληση μιας τέτοιας σειράς είναι ότι ο πήχης μπαίνει ακόμα ψηλότερα για την επόμενη σεζόν. Ακόμα και στο “Sopranos”, οι χαρακτήρες του οποίου ζούσαν ως επί το πλείστον μια μεσοαστική ζωή στα προάστια, έπρεπε να βρίσκουμε συνεχώς νέες ιδέες σε όλα τα επίπεδα», καταλήγει για τη δημοφιλή σειρά, ενώ από φιλμ στέκεται στα φετινά πολυσυζητημένα «Anora» και «The Brutalist»: «Θα με ενδιέφερε εξίσου να μάθω πώς ταινίες όπως αυτές, που και οι δύο γυρίστηκαν εκτός του συστήματος των μεγάλων στούντιο, με λίγα χρήματα, πέρασαν τις δικές τους εκδοχές ενός πλούσιου κόσμου, είτε αυτό είναι το περιβάλλον των Ρώσων ολιγαρχών που περιγράφει το “Anora”, είτε της μεταπολεμικής αμερικανικής αριστοκρατίας του “The Brutalist”».

Δεδομένου ότι η θέση του δεν του επιτρέπει να μας μιλήσει για το «White Lotus», τον ρωτήσαμε κάτι που έχει αποτελέσει ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα στην ιστορία της streaming TV: το τέλος του «Sopranos», αφού η σειρά κλείνει απότομα με περίπου 20 δευτερόλεπτα «μαύρου» προτού ολοκληρωθεί οριστικά. «Ουάου!» ενθουσιάζεται στην ανάμνηση και μόνο, «παρόλο που είχα διαβάσει το σενάριο, μέχρι να προβληθεί πρέπει να το είχα ξεχάσει. Το παρακολουθούσα με τη γυναίκα μου, λοιπόν, και όταν η οθόνη ξαφνικά μαύρισε, αναρωτηθήκαμε και οι δύο μήπως χάλασε η τηλεόραση!»