Τι μπορεί να πάει στραβά σε ένα υπερπολυτελές δείπνο με δυο ζευγάρια; Τα πάντα. Η Κατερίνα Λέχου πρωταγωνιστεί σε ένα ψυχολογικό θρίλερ που ουσιαστικά ζητά από τον θεατή να αναρωτηθεί πόσες θυσίες θα έκανε στον βωμό της ευτυχίας.
«Σχεδόν ενάμιση χρόνο πριν ο Στέλιος Μάινας με προέτρεψε να διαβάσω το βιβλίο του Χέρμαν Κοχ. Ο Στέλιος έχει στενές φιλίες με Ολλανδούς καλλιτέχνες και τον φέρνουν σε επαφή με νέα έργα που αξίζει να ανεβάσει». Αυτή είναι η ιστορία πίσω από τη συμμετοχή της Κατερίνας Λέχου στο ψυχολογικό θρίλερ «Το δείπνο» δίπλα στον Στέλιο Μάινα, τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο, την Κατερίνα Μισιχρόνη και τον Γιώργο Κοτανίδη.
Στο «Δείπνο» παρακολουθούμε δύο παντρεμένα ζευγάρια που συναντιούνται σε ένα υπερπολυτελές εστιατόριο. Οι δύο άντρες είναι αδέρφια με προοδευτικές απόψεις διαπαιδαγώγησης που κρύβουν επιμελώς ένα απύθμενο κενό επικοινωνίας που χάσκει ανεκπλήρωτο, αλλά και την έλλειψη ουσιαστικής τρυφερότητας μεταξύ τους.
Gala: Ζούμε σε έναν κόσμο πολιτικής ορθότητας όπου δεν επιτρέπεται να αποκαλύπτουμε τις κοινωνικές ρωγμές;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΕΧΟΥ: Πιστεύω ότι ζούμε μια εποχή πολιτικής ανορθότητας. Το πολιτικό τοπίο είναι θολό και δεν είμαστε εντελώς σίγουροι ποιος πρεσβεύει τι. Η οικονομική και η πολιτική κρίση έχει ως επακόλουθο μια ηθική και πολιτιστική κρίση. Ζούμε κυρίως μια αμοραλιστική εποχή. Μια μεταβατική εποχή όπου θα επαναπροσδιοριστούν έννοιες και κυρίως το τι είναι σωστό και λάθος. Αν μπορούμε κατηγορηματικά να θεωρήσουμε κάτι σωστό ή λάθος. Αυτό ουσιαστικά συζητάει και η παράσταση μας.
G.: Στο έργο, σύμφωνα με το δελτίο Τύπου, η πολιτισμένη και αψεγάδιαστη βιτρίνα της σύγχρονης, ευτυχισμένης, αστικής οικογένειας ραγίζει ανεπανόρθωτα και τα χειρότερα ένστικτα βγαίνουν στην επιφάνεια. Η υψηλή γαστρονομική εμπειρία μετατρέπεται σε ανελέητο παιχνίδι επιβίωσης και βάζει σε σκληρή δοκιμασία τα όρια και τις αντοχές των συνδαιτυμόνων. Μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει κάποιος, άραγε, για να προστατεύσει τα παιδιά του;
Κ.Λ.: Ο πυρήνας είναι η οικογένεια. Ολα ξεκινούν από εκεί. Φυσικά και πιστεύω στη δύναμη των πολλών, αλλά θεωρώ ότι έχουμε και ατομική ευθύνη. Αν σταθεί ένας θεατής και αναζητήσει τον ηθικό αυτουργό του εγκλήματος, σε ένα δεύτερο επίπεδο, δεν θα κατηγορήσει τα παιδιά αλλά τους γονείς τους. Δεν φύτρωσε μόνο του κανένα παιδί.
G.: Σήμερα έχετε πρεμιέρα. Σας αγχώνει αυτό;
Κ.Λ.: Τα τελευταία 30 χρόνια λέω κάθε φορά ότι δεν αντέχω τόσο στρες. Και κάθε φορά ζω την ίδια κατάσταση μέχρι να μπει το κοινό στο θέατρο και να δούμε την παράσταση στην τελική της μορφή. Γιατί το θέατρο είναι ένα καθημερινό στοίχημα. Είναι interactive, δεν υπάρχουμε χωρίς το κοινό και είναι τεράστια ήττα να μην περάσει καθόλου το μήνυμα της παράστασης.
G.: Τι θα θέλατε να ακούσετε όταν πέσει η αυλαία από τους θεατές;
Κ.Λ.: Πιστεύω ότι το καλό θέατρο συγκινεί. Κινεί δηλαδή διάφορες διαδικασίες και δημιουργεί ερωτήματα. Στο «Δείπνο» βλέπουμε τέσσερις διαφορετικές οπτικές γωνίες. Ακόμη κι αν δεν συμφωνεί κάποιος με τους ήρωές μας θα αναρωτηθεί για τη σημασία του καλού και του κακού. Και θα καταλήξει στην προσωπική ευθύνη. Οταν έρχεται κάποιος θεατής μετά την παράσταση, κάνω mute. Σημασία δεν έχουν τα λόγια αλλά το βλέμμα, τα μάτια λένε όλη την αλήθεια. Δεν μπορούν να πουν ψέματα.
G.: Τον τελευταίο χρόνο το παγκόσμιο κίνημα #metoo έφερε στην επιφάνεια την πίεση που υφίστανται οι γυναίκες της βιομηχανίας του θεάματος για να καταφέρουν να επιβιώσουν. Είναι και στην Ελλάδα τα πράγματα όσο σκληρά είναι στο Χόλιγουντ;
Κ.Λ.: Είμαστε μια μικρή αγορά που δεν μπορεί να συγκριθεί με το Χόλιγουντ. Σε κάθε επάγγελμα οι γυναίκες δίνουν αγώνα για να κερδίσουν τον χώρο τους γιατί ζούμε σε ανδροκρατούμενη κοινωνία. Στην καριέρα μου δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι έπρεπε να κάνω τέτοιες θυσίες για να φτάσω κάπου. Ας πάρουμε για παράδειγμα την παράσταση. Δεν θεωρώ ότι ο Στέλιος Μάινας ως άντρας απολαμβάνει μεγαλύτερο σεβασμό ή έχει περισσότερα δικαιώματα. Ξέρετε, το διακύβευμα είναι πάντα τα χρήματα και η εξουσία.
G.: Σίγουρα, όμως, και η ελληνική αγορά θέλει τις γυναίκες αψεγάδιαστες σε όποια ηλικία κι αν βρίσκονται.
Κ.Λ.: Ναι, αυτό, ίσως, είναι κοινό με τη χολιγουντιανή αγορά. Ενας άντρας 55άρης με κοιλιά και φαλάκρα μπορεί να παίζει τον εραστή ενώ μια 45άρα δεν έχει αυτή την πολυτέλεια στον χώρο μας. Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Μπορείς να επιβάλεις τα δικά σου θέλω, ακόμη και να σπάσεις τα στερεότυπα. Εχουμε δει τη Μέριλ Στριπ και την Ελεν Μίρεν να το καταφέρνουν εξαιρετικά. Προσέχω και σέβομαι τον εαυτό μου σίγουρα. Δεν ξέρω αν έχω χάσει ρόλο επειδή δεν ήμουν αρκετά ζουμερή, με καμπύλες ή επειδή με θεώρησαν «μεγάλη». Δεν με ενδιαφέρει, ειλικρινά, να το γνωρίζω. Αν σε κρίνει κανείς μόνο επιφανειακά είναι δικό του θέμα. Με αφορά καθημερινά, πριν κοιμηθώ, να ρωτάω τον εαυτό μου αν θέλω πραγματικά να το κάνω αυτό. Είναι μια απλή ερώτηση που σου αποδεικνύει τι πραγματικά σε αφορά και σε κάνει ευτυχισμένη.
G.: Eχετε βάλει ποτέ όρια σε δημοσιογράφους;
Κ.Λ.: Oχι. Μπορούν να με ρωτούν ό,τι θέλουν. Δεν έβαλα ποτέ κάποιο όριο. Απλώς όταν με ρωτήσουν κάτι που θεωρώ αγένεια, τότε θα το πω ξεκάθαρα. Μετά από κάποια χρόνια στον χώρο μπορείς να εμπνεύσεις σεβασμό χωρίς να έχεις κάνει σαματά και να επιβάλεις τα όριά σου. Προσωπικά με έχουν σεβαστεί.
G.: Σας λείπει η τηλεόραση, η πρόσβαση στο σαλόνι τόσων ανθρώπων και η συμμετοχή σε δουλειές όπως το «Νησί»;
Κ.Λ.: Μου λείπει η εμβέλεια της τηλεόρασης. Μπορείς να αγγίξεις πολύ κόσμο. Βλέπω σειρές όπως το «Sharp Objects» και το «Patrick Melrose» και βλέπω πόσα σπουδαία πράγματα μπορείς να κάνεις με την τηλεόραση. Ανασταίνεται κάπως η μυθοπλασία κι αυτό είναι αισιόδοξο, αλλά θεωρώ ότι η Ελλάδα πάντα φτάνει μετά τα γεγονότα. Ακολουθεί.