Γιώργος Θεοφάνους: Δεν πίστεψα ποτέ σε ήρωες

ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ: Γιατί αποφασίσατε να επιστρέψετε στην τηλεόραση και μάλιστα για μία ακόμη φορά στην ηλεκτρική καρέκλα του κριτή του «X Factor»;
GALA: Συμμετείχα σε αυτό το talent show από την πρώτη φορά που έγινε στην Ελλάδα και πραγματικά, πέρα από το γεγονός ότι ο κόσμος με έχει συνδέσει με το συγκεκριμένο project, το όμορφο και το ωραίο είναι ότι το πιστεύω. Το στήσιμο του παιχνιδιού έχει μια μοναδικότητα, όπως και η κατηγοριοποίηση ανά ηλικιακή ομάδα, φύλο και συγκροτήματα. Εάν ένας διαγωνιζόμενος έχει το ταλέντο και την τύχη να παραμείνει μέσα στο σόου, μπορεί ο κόσμος πολύ πιο εύκολα να τον αναγνωρίσει, να δει και να ακούσει τι μπορεί να κάνει - περισσότερο ίσως από ανάλογα σόου.
G.: Πολλά talent shows στην ελληνική τηλεόραση, πολλοί νέοι τραγουδιστές. Μήπως τελικά παράγουμε περισσότερους καλλιτέχνες από όσους μπορούμε να καταναλώσουμε;

Γ.Θ.: Είναι άδικο να το λέμε αυτό, γιατί θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο για τους πολλούς δικηγόρους, τους πολλούς αρχιτέκτονες, τους οικονομολόγους ή οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα θέλει να σπουδάσει και να μάθει κάποιο παιδί. Οπως κάθε τομέας, έτσι και ο καλλιτεχνικός έχει τους καλούς, τους μέτριους και τους κακούς. Αν κάποιος είναι καλός, έχει τιμόνι, ταλέντο αλλά και μυαλό, εννοείται ότι θα μπορέσει να παραμείνει στον χρόνο με τις επιλογές που θα κάνει. Το παιχνίδι είναι το παν; Οχι, είναι απλώς η αρχή.
G.: Θα έχετε βαρεθεί να το ακούτε -και να το διαβάζετε-, ωστόσο η τηλεοπτική εικόνα που υπάρχει για σας είναι ενός αυστηρού, ενίοτε ακόμα και οξύθυμου τύπου. Εχετε ενδεχομένως αναθεωρήσει τον τρόπο -ή τον ρόλο- που θα σας δούμε φέτος στο OPEN;

Γ.Θ.: Είμαι αυτός που έχω αναθεωρήσει συμπεριφορές μου στο παρελθόν απέναντι σε παίκτες. Οταν ακούω κάποιον διαγωνιζόμενο, κάνω μια κριτική. Δεν κάθομαι προκαταβολικά να σκεφτώ τι θα πω, πώς θα το πω ή πώς θα ακουστεί. Ισως η προηγούμενη εμπειρία από την τηλεόραση μου έδειξε ότι αυτό το αδηφάγο Μέσο το οποίο μπορεί να σου τρελάνει το μυαλό, θέλει τον τρόπο του όπως καθετί.
G.: Επαγγελματικά μιλώντας, υπάρχουν ακόμα στόχοι που θέλετε να πετύχετε, πήχεις που θέλετε να ξεπεράσετε ή πιστεύετε ότι τα έχετε κάνει όλα;



Γ.Θ.: Ολα; Ημαρτον αν κάποιος πιστεύει κάτι τέτοιο για τον εαυτό του! Κάθε μέρα που ξυπνάω για μένα είναι σαν ένα νέο ξεκίνημα. Κάθε μέρα γράφω. Το έχω ξαναπεί πολλές φορές αυτό - είτε μικρά στιχάκια, είτε μελωδίες, είτε ολοκληρωμένα τραγούδια. Αυτό με κάνει να είμαι ζωντανός, είτε κυκλοφορήσει το τραγούδι, είτε όχι. Οχι ότι δεν έχει σημασία για μένα. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι ένας καλλιτέχνης πρέπει να δημιουργεί το έργο του -έναν πίνακα, ένα βιβλίο, ένα τραγούδι, ένα ποίημα- και να το κρατά κλεισμένο στο συρτάρι του. Συγγνώμη αν παρεξηγηθώ με αυτό που λέω, αλλά αυτό πιστεύω. Χαίρομαι και είμαι πραγματικά ευγνώμων που από την πρώτη στιγμή που ήρθα στη μεγάλη μου πατρίδα, την Ελλάδα, και έφυγα από το νησί μου, την Κύπρο, το κοινό αγκάλιασε τα τραγούδια μου. Και ελπίζω να τα αγκαλιάζει για πολλά χρόνια ακόμα. Και φυσικά όχι μόνο τα τραγούδια μου, αλλά και άλλες δραστηριότητές μου, όπως τα παιδικά βιβλία που γράφω, τις παραστάσεις που κάνω στο θέατρο ή τις εμφανίσεις μου με ένα πιάνο, όπως αυτές που θα κάνω στο Θέατρο Βεργίνα στη Θεσσαλονίκη από την επόμενη εβδομάδα, ή ακόμα και πιο εξειδικευμένα καλλιτεχνικά projects όπως το Ορατόριο για την Παναγία. Το έργο παρουσιάστηκε πέρυσι στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και τώρα κάνει περιοδεία στην Κύπρο και το εξωτερικό. Θα περάσει από τη Θεσσαλονίκη από το Μέγαρο Μουσικής στις αρχές του Φλεβάρη. Είναι ένα μεγάλο εγχείρημα με 250 καλλιτέχνες πάνω στη σκηνή. Είμαι ενθουσιασμένος με αυτό.

G.: Ποιον θεωρείτε καθοριστικό για τη ζωή σας άνθρωπο;
Γ.Θ.: Υπήρξαν πάρα πολλοί άνθρωποι που βρέθηκαν στη ζωή μου την κατάλληλη στιγμή και τους ευγνωμονώ γι’ αυτό. Από τον Φίλιππο Παπαθεοδώρου, που έδωσε το πράσινο φως και ξεκίνησα να κάνω δισκογραφία όταν ήρθα στην Ελλάδα, μέχρι τον Γιώργο Χατζηνάσιο, τον Μίμη Πλέσσα, τον Διονύση Σαββόπουλο, τον Μάριο Τόκα, τον Γιώργο Κατσαρό, τον Αντώνη Βαρδή και πολλούς ακόμη από την παλαιότερη γενιά των συναδέλφων μου, οι οποίοι με αγκάλιασαν με αγάπη και με συμβούλευσαν. Καθοριστικές υπήρξαν και οι συνεργασίες μου με τους μεγάλους της προηγούμενης γενιάς, τη Μούσχουρη, τη Μαρινέλλα, τον Νταλάρα, τον Πάριο, την Αλεξίου, τον Τερζή, τη Γλυκερία, την Πίτσα Παπαδοπούλου, τον Μητσιά και πολλούς άλλους ακόμη, αλλά και με αυτούς από τη γενιά μου, τον Ρέμο, τη Θεοδωρίδου, τη Ζήνα, τον Ρουβά, τον Δάντη, τον Μακεδόνα, την Ευρυδίκη και τόσους άλλους. Η λίστα είναι μεγάλη και μπορεί να γίνει ακόμα μεγαλύτερη. Δεν σταματάω ποτέ. Είμαι μικρός ακόμα - και ηλικιακά, και καλλιτεχνικά.

G.: Μικρός τι ονειρευόσασταν για τον εαυτό σας;
Γ.Θ.: Μικρός έκανα μεγάλα όνειρα. Ονειρα σαν αυτά που θέλω να κάνουν τα παιδιά μου, όνειρα σαν αυτά που θέλω να κάνουν οι παίκτες όταν είμαι σε ένα talent show ή οι μαθητές μου στο εργαστήρι ή στο πανεπιστήμιο όταν διδάσκω.

G.: Είχατε -ή έχετε ακόμα- κάποιον παιδικό ήρωα;
Γ.Θ.: Δεν πίστεψα ποτέ σε ήρωες. Μάλιστα, στο τραγούδι «Μια απ’ αυτές τις μέρες», που έχει ερμηνεύσει η Ευρυδίκη και είναι από τα αγαπημένα μου, λέω πολύ χαρακτηριστικά ότι όταν οι άλλοι θα θέλουν να γίνουν κάτι άλλο εγώ για να σωθώ θα γίνω ο εαυτός μου.
G.: Τι αναπολείτε από την παιδική σας ηλικία;
Γ.Θ.: Είχα μια πολύ δύσκολη παιδική ηλικία, ούτε Δημοτικό δεν είχα πάει όταν έγινε ο πόλεμος. Μέσα στο μυαλό μου είναι τόσο έντονα καταγεγραμμένο όλο αυτό. Και ως εμπειρία από την εισβολή, τους βομβαρδισμούς, τους πρόσφυγες και ό,τι ακολούθησε, αλλά και μέσα στην ίδια μου την οικογένεια όπου η πολυτέλεια ήταν το κρέας ή το φρέσκο γάλα - πόσο μάλλον τα μουσικά όργανα με τα οποία ήθελα να ασχοληθώ και να σπουδάσω. Παρ’ όλα αυτά, οι γονείς μου έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν για να καταφέρω να ασχοληθώ με την αγάπη μου, τη μουσική.
G.: Περιγράψτε μου μια τυπική μέρα σας.



Γ.Θ.: Είναι μια τυπική μέρα ενός οικογενειάρχη με τέσσερα παιδιά. Οποιος έχει παιδιά το καταλαβαίνει. Απλώς το πρώτο δίωρο της μέρας είναι η ώρα που δίνω στον εαυτό μου για τη δημιουργία. Μπορεί να μη φέρει τίποτα, ούτε λέξη, ούτε νότα, αλλά μπορεί να φέρει και κάτι ωραίο το οποίο κάποια στιγμή θα μοιραστώ με τον κόσμο.
G.: Εχετε κάποια καθημερινή ιεροτελεστία, κάποια ρουτίνα που σας αρέσει να απολαμβάνετε με τον εαυτό σας;
Γ.Θ.: Είμαι κλασικός μπαμπάς. Μου αρέσει να καθόμαστε να τρώμε όλοι μαζί στο σπίτι, μου αρέσει όταν μπορούμε να πηγαίνουμε στην εκκλησία χωρίς να είναι Πάσχα, Χριστούγεννα ή κάποια άλλη γιορτή, αλλά μια συνηθισμένη Κυριακή.

G.: Μετά από 30 χρόνια καριέρας στη μουσική, τι θα μπορούσατε να πείτε ότι κερδίσατε: φήμη, δόξα, χρήματα, καλύτερη σχέση με τον εαυτό σας;
Γ.Θ.: Ολα αυτά σίγουρα, αλλά κυρίως ισορροπία μέσα στην οικογένειά μου, με τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου και αγαπημένους φίλους.
G.: Για ποιο χαρακτηριστικό σας θαυμάζετε τον εαυτό σας και για ποιο, ενδεχομένως, ντρέπεστε;
Γ.Θ.: Είμαι πειθαρχημένος και εργασιομανής. Αυτό λέω και στους μαθητές μου και τα παιδιά μου, ότι στο τέλος της μέρας ο νικητής είναι πάντα η χελώνα και όχι ο λαγός που επαναπαύεται στο ταλέντο ή στη γνώση του. Κάθε μέρα δίνουμε εξετάσεις, κάθε μέρα είναι αγώνας.
G.: Αν δεν είχατε ασχοληθεί με τη μουσική, τι άλλο θα μπορούσατε να κάνετε; Σε τι άλλο είστε καλός;
Γ.Θ.: Ασχολούμαι με πολλά πράγματα εκτός από τη μουσική, αλλά βρίσκω έναν τρόπο και τα φιλτράρω μέσα από τις νότες και τις μελωδίες. Ο,τι και να είναι αυτό - είτε παραμύθι, είτε θεατρικό, είτε βιβλίο, είτε ακόμα κι ένα φαγητό που μαγειρεύω