Aνδρέας Γεωργίου: Η επιτυχία δεν χωρά μόνο σε «8 λέξεις»

Πολύ μικρός αναγκάστηκε να φερθεί ως ενήλικας, να συνειδητοποιήσει, να κατανοήσει, να αποδεχτεί το τετελεσμένο και το άδικο μέσα από τον θάνατο της μητέρας του από AIDS, ασθένεια την οποία της μετέδωσε ο πατέρας του, ενώ και ο αδερφός του βρέθηκε οροθετικός. Από εκείνο το δεκάχρονο παιδί μέχρι τον νεαρό που μπαίνει στο «Dream Show» για να κάνει την επανάστασή του και τον σημερινό άντρα που πλέον έχει αγγίξει το όνειρό του η διαδρομή μοιάζει συναρπαστική, όχι πάντα εύκολη, αλλά σίγουρα ουσιαστική.

Τον θυμάμαι το 2005 να έρχεται μαζί με τον πατέρα του σε εκπομπή του ALPHA όπου μίλησαν ανοιχτά για όλο αυτό που έζησε η οικογένειά τους. Από τότε μέχρι σήμερα, κέρδισε ή έχασε στο μέτρημα των στιγμών; «Ξεκάθαρα θα σου πω ότι απ’ όλο αυτό βγήκα κερδισμένος. Πάντα είχα την ανησυχία να γίνω καλύτερος, πάντα με τραβούσαν οι άνθρωποι που είχαν βιώματα. Ηθελα να περνώ χρόνο με ανθρώπους που είχαν ιστορίες να πουν, είχαν κάνει λάθη, είχαν διορθώσει τα λάθη τους και με θυμάμαι να προσπαθώ να ταυτιστώ μαζί τους. Πάντα ψαχνόμουν και στη δουλειά μου και στην προσωπική μου ζωή και στις σχέσεις με τ’ αδέρφια και τους φίλους και κάθε χρόνο στόχος μου είναι η συνολική εξέλιξή μου. Θεωρώ λοιπόν πως από τότε είμαι ένας άλλος άνθρωπος. Η βάση είναι εκεί, ίδια, δεν νιώθω ότι άλλαξα, απλά είναι πλέον διαφορετική η αντίληψή μου, αλλιώς αντιδρώ σε καταστάσεις, δεν αφήνω να με αγγίζουν τα γύρω-γύρω θέματα τα καθημερινά, αυτά που μπορεί να σε ρίξουν, να σε αποθαρρύνουν».Τον ρωτάω αν αυτό είναι θέμα αυτοπεποίθησης που προκύπτει από την επιτυχία ή απλά καλής θωράκισης. «Μάλλον καλής θωράκισης, θα έλεγα. Πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να προστατεύουμε τον εαυτό μας απ’ όλα αυτά. Κάθε φορά που μου συμβαίνει κάτι σκέφτομαι ότι αύριο θα το θυμάμαι και θα γελάω. Πάντα θυμάμαι τους δικούς μου να λένε: “Οταν έχουμε την υγεία μας, είμαστε καλά”. Στο πρόβλημα υγείας δεν μπορείς να κάνεις και πολλά πέρα από το να ελπίζεις. Ολα τα υπόλοιπα είτε λύνονται, είτε κόβονται. Και το πιστεύω αυτό και το τηρώ».

Η χαμένη ξεγνοιασιά της παιδικής ηλικίας εξαιτίας των προβλημάτων μοιάζει πλέον κάτι μακρινό. «Είμαι 37 και έζησα την εφηβεία μου στα 25. Ναι, έζησα δύσκολα από παιδί, όμως στην πορεία βρήκα τα πατήματά μου. Εζησα πολλά και δεν έχω παράπονο από τη ζωή μου. Δεν μου λείπει κάτι. Ετσι ήμουν από μικρό παιδί. Σκεφτόμουν θετικά και προσπαθούσα να αντλώ χαρά απ’ αυτά που έχω. Είμαι ευτυχισμένος γιατί υπάρχουν στη ζωή μου άνθρωποι που αγαπάω και μ’ αγαπούν, έχω τρία αδέρφια που είναι το άλλο μου μισό και είμαστε καθένας η δύναμη του άλλου. Τους βλέπω ότι πάνε καλά στη ζωή τους και χαίρομαι, έχω την υγεία μου, έχω ό,τι χρειάζομαι».
Ο όγκος της δουλειάς του καθημερινά είναι τεράστιος. Οκτώ επεισόδια την εβδομάδα, 12ωρα καθημερινά γυρίσματα και πολλές επιπλέον ώρες στο μοντάζ δεν αφήνουν και πολύ χρόνο για προσωπική ζωή. Ο ίδιος βέβαια το αντιμετωπίζει όλο αυτό με χιούμορ: «Είναι προτεραιότητά μου να είμαι καλά και στην προσωπική μου ζωή. Από τις 7 μέρες της εβδομάδας φροντίζω να έχω δύο ημέρες για μένα, οπότε μέσα στον χρόνο, δεν μπορείς να πεις, μαζεύονται δύο μήνες».

Επικεφαλής μιας ομάδας 100 ανθρώπων στα συνεργεία και στο γραφείο παραγωγής, παρών στο post production, μιλάει ατελείωτες ώρες στο τηλέφωνο καθημερινά, ενώ κατά καιρούς δημοσιεύματα τον παρουσιάζουν ως εξαιρετικά απαιτητικό και δύσκολο συνεργάτη. «Είμαι των άκρων. Εχω πολύ καλά και πολύ κακά στοιχεία και είμαι τυχερός γιατί έχω ανθρώπους στη ζωή μου που αγαπάνε και την κακή μου πλευρά. Είμαι αυθόρμητος και υπερβολικός. Αν αισθάνομαι κάτι το αισθάνομαι επί δέκα. Είμαι υπερβολικός στο συναίσθημά μου και μ’ αρέσει να το εκφράζω. Αν υπάρξει κάποιο πρόβλημα μπορεί να γίνει χαμός εκείνη την ώρα και μετά από 5 λεπτά να είμαι μια χαρά. Οταν θέλω κάτι στη δουλειά, είμαι πολύ απαιτητικός με τους συνεργάτες μου. Επίσης έχω ένα πρόβλημα με την ώρα. Δεν μπορώ να υπολογίσω τον χρόνο μου. Δηλαδή θα δώσω ένα ραντεβού στις 5, θα κάνω τα πάντα, θα το προσπαθήσω να είμαι συνεπής, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μην αργήσω. Δεν μπορώ ποτέ να είμαι στην ώρα μου. Οταν πάλι αργούν οι άλλοι, δεν μ’ ενοχλεί. Για μένα αυτό είναι το νορμάλ».

Για πρώτη χρονιά ο ΣΚΑΪ επενδύει στη μυθοπλασία και η σειρά «8 λέξεις» αποτελεί τη ναυαρχίδα του καθημερινού προγράμματος. Τα νούμερα τηλεθέασης έγιναν αντικείμενο αναλύσεων αλλά και παρανοήσεων. Ο Ανδρέας Γεωργίου, πάλι, δηλώνει ευχαριστημένος: «Εμείς, όπως και το κανάλι, είμαστε πολύ ευχαριστημένοι. Πάμε καλά αν μελετήσεις τα νούμερα, καθημερινά έχουμε πιο αυξημένο κοινό. Είμαστε ευχαριστημένοι με την απόδοσή μας. Συμφωνώ με τον προγραμματισμό και δεν ήξερα καν ότι υπάρχει συζήτηση για αλλαγή ώρας προβολής. Χρειάζεται πάντα χρόνος και να μην ξεχνάμε τη σημασία του timing, σε ποιο κανάλι θα βγεις, πότε θα ξεκινήσεις, τι ανταγωνισμό έχεις απέναντί σου. Οπως και να ’χει, έχω συνηθίσει να είμαι πάντα πάνω από τον μέσο όρο του καναλιού. Οσο είμαι πάνω από τον μέσο όρο του καναλιού είμαι ευχαριστημένος».

Μαζί με τους συνεργάτες του, Κούλλη Νικολάου και Βάνα Δημητρίου, είναι πλέον ένα. «Μετά από τόσα χρόνια πλέον δεν είμαστε συνεργάτες, συνέταιροι, είμαστε οικογένεια. Εγώ όταν ήμουν μόνος μου δεν μπορούσα. Αυτό που έχω σήμερα προέρχεται και από τους τρεις μας. Πριν από αυτό δεν μπορούσα να ολοκληρώσω καμία δουλειά. Δεν θυμάμαι να έχουμε έρθει σε ρήξη ούτε μια φορά. Αντίθετα υπήρξε μια στιγμή που δοκιμαστήκαμε και ενωθήκαμε ακόμα περισσότερο. Ηταν όταν έκλεισαν όλες οι τράπεζες στην Κύπρο. Τότε κάναμε ένα σίριαλ που γνώρισε και μεγάλη επιτυχία στο νησί, όμως για αρκετούς μήνες ήμασταν απλήρωτοι, ενώ υπήρχε και κόσμος που έπρεπε να πληρώσουμε. Μετά τραβηχτήκαμε στα δικαστήρια γιατί είχαμε υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος, όμως τα βγάλαμε πέρα γιατί μείναμε δυνατοί, μείναμε μια γροθιά».

Ακουσε τα εξ αμάξης όταν επέλεξε τον Γιώργο Αγγελόπουλο να πρωταγωνιστήσει στο «Τατουάζ», αλλά και για το ότι χρησιμοποιεί τους ίδιους ηθοποιούς στις σειρές του. «Μπορούν να γράφουν ό,τι θέλουν. Δημοκρατία έχουμε. Θυμάμαι όταν είχα επιλέξει τη Δανάη Παππά, που είναι κούκλα και ταλαντούχα, έγραφαν στα social media ότι είναι άσχημη και ατάλαντη. Η κοπέλα υπέστη πολύ άσχημο bullying. Τώρα κάνουν τα ίδια στην Ειρήνη και γράφουν: «Μα γιατί έβαλε αυτήν και όχι τη Δανάη Παππά;». Είναι λογικό μετά την επιτυχία του «Τατουάζ» να θέλουν χρόνο να συνηθίσουν κάποιους ηθοποιούς σε καινούριους ρόλους. Από την άλλη, εκείνοι που έχω επιλέξει να δουλέψω μαζί τους ξανά είναι ηθοποιοί που μου αρέσουν και τους πιστεύω και είναι γάντι για τους ρόλους που τους έδωσα. Επίσης να προσθέσω ότι πήρα 5 ηθοποιούς από το «Τατουάζ» σε ένα καστ 25 ηθοποιών. Οσο για τον Ντάνο τα έχω ξαναπεί, είχε το πακέτο και ταίριαζε σε αυτό που ήθελα τότε».

Οταν τον ρωτώ ποιος από τους ηθοποιούς με τους οποίους συνεργάστηκε είναι η μεγάλη του αδυναμία, απαντά χωρίς δισταγμό: «Η Εβελίνα Παπούλια. Είναι ένας άνθρωπος που στάθηκε δίπλα μου έξι χρόνια και ποτέ δεν είχαμε πρόβλημα μεταξύ μας. Ο,τι κι αν παρουσιαζόταν το συζητούσαμε και το λύναμε μέσα σε τρία λεπτά. Ηταν δύσκολο να αποχωριστώ την Εβελίνα».

Στο συμβόλαιό του με τον ALPHA υπήρχε και ο όρος για μια ταινία, κάτι που δεν περιλαμβάνεται σε αυτό με τον ΣΚΑΪ. «Η ταινία αυτή στον ΑLPHA θα γινόταν αν καθόμουν άλλον έναν χρόνο στο κανάλι. Με τον ΣΚΑΪ δεν εμπλέκεται καμία ταινία στη συμφωνία μας. Ο κινηματογράφος είναι κάτι άλλο από την τηλεόραση, αν δεν έχω κάτι να πω δεν υπάρχει λόγος να το κάνω. Υπάρχουν δυο-τρία σενάρια στο μυαλό μου, αλλά ακόμα δεν νιώθω έτοιμος να προχωρήσω»
Πολλοί λένε ότι είναι αντιγραφή του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Δεν το δέχεται φυσικά, και έχει αντίλογο: «Αντιγραφή του Παπακαλιάτη θα ήμουν αν έκανα ένα εβδομαδιαίο σίριαλ. Εγώ κάνω καθημερινό, γυρίζω 8 επεισόδια την εβδομάδα, που σημαίνει βιομηχανία. Αυτό που δεν ξέρει ο κόσμος είναι ότι η δυσκολία η δική μας έγκειται στο να κρατήσουμε ένα επίπεδο στο αποτέλεσμα σε σχέση με τον χρόνο που έχουμε και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Δουλεύουμε σε πολύ σκληρές συνθήκες, είτε αυτό λέγεται καύσωνας, είτε μετακίνηση μεταξύ χωρών, είτε βροχή, γιατί όλα τα γυρίσματα είναι σε φυσικούς χώρους και όχι σε στούντιο. Και αυτή η μηχανή δεν πρέπει να σταματάει, πρέπει να παράγει σκηνές κάθε μέρα για να βγει ο όγκος της δουλειάς. Γυρίζουμε δύο επεισόδια την ημέρα, ενώ ένα εβδομαδιαίο σίριαλ θέλει δέκα ημέρες για ένα επεισόδιο. Αρα δεν υπάρχει καμία σύγκριση. Γράφονται και λέγονται πολλά. Δεν έχω βγει ποτέ να διαψεύσω ή να απαντήσω, αν και πολλές φορές μπερδεύονται με αυτά που γράφονται στα fan clubs και το κάνουν προσωπικό. Δεν έχω απαντήσει και δεν θα απαντήσω γιατί εγώ κάνω τη δουλειά μου, με τους ανθρώπους που πιστεύω και ο κόσμος επιλέγει, και σέβομαι την επιλογή του κόσμου».

Tου λείπει κάτι αυτό το διάστημα; όπως μας λέει η κριτική της γιαγιάς του Αντριάνας, που πάντα ήταν ο πιο πιστός τηλεθεατής, αλλά και ο πιο αυστηρός κριτής του. «Τώρα περνάμε μια πολύ άσχημη φάση με την υγεία της και μπορώ να σου πω ότι είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της ζωής μου. Η γιαγιά είναι 84 ετών. Είμαι πολύ συνειδητοποιημένος και με τον θάνατο έχω συμφιλιωθεί γιατί τον ξέρω, μου είναι κάτι οικείο, γνώριμο. Αυτό που θέλω γι’ αυτή τη γυναίκα είναι όταν θα φύγει από τη ζωή να φύγει με αξιοπρέπεια. Είναι το μόνο που με προβληματίζει και με πονάει. Θέλω να φύγει έτσι όπως της αξίζει. Δυστυχώς τώρα δεν είναι σε θέση να μου πει τη γνώμη της για τις “8 λέξεις” και με πληγώνει πολύ αυτό, όμως κατά κάποιον τρόπο ακόμα υπάρχει στη ζωή μας και προσπαθούμε να σκεφτόμαστε θετικά. Πάντα μου έκανε αυστηρή κριτική. Και να μην την άκουγα, στο τέλος ότι αποδεικνυόταν είχε δίκιο. Ηταν καλός τηλεθεατής η γιαγιά μου, δυνατό μυαλό και σκεφτόταν σαν νέος άνθρωπος- και πάντα έπεφτε μέσα. Ηταν υπόδειγμα τηλεθεατή. Πέρα απ’ αυτό η γιαγιά μου για μένα ήταν ο καλύτερός μου φίλος, ο άνθρωπος που πάντα έτρεχα στην αγκαλιά της από μωρό. Εχω μεγάλο δέσιμο μαζί της. Υπήρξε δυναμικός χαρακτήρας, ο αρχηγός της οικογένειας και ήταν το πρότυπό μου. Ηθελα τόσο πολύ να της μοιάσω...».

Οταν τον ρωτώ τι είναι αυτό που του λείπει από τη μητέρα ή τον πατέρα του, σκέφτεται: «Είναι δύσκολο να σου απαντήσω γιατί έχω αποδεχτεί το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πλέον στην καθημερινότητά μου, αν και με κάποιον τρόπο είναι πάντα εδώ. Σίγουρα μου λείπει ένα τηλεφώνημα. Να χτυπήσει το τηλέφωνο και να ακούσω τη φωνή του πατέρα μου, όμως δυστυχώς αυτό δεν μπορώ να το αλλάξω. Εχω όμως τα αδέρφια μου και φυσικά υπάρχουν ο Κούλης και η Βάνα. Μάλιστα σε πολύ δύσκολες φάσεις της ζωής μου και όταν θα είμαι πολύ πιεσμένος, πρήζω τη Βάνα καθημερινά και εκείνη είναι πάντα εκεί για μένα».
Τελικά, ποιες είναι οι «8 λέξεις» που μπορούν να κάνουν κάποιον ευτυχισμένο; «Οκτώ λέξεις που σου υπαγορεύουν μια στάση ζωής… είναι μία φιλοσοφική θέση που προέρχεται από την Αρχαία Ελλάδα… Είναι τρόπος και θέση ενός ουσιαστικού ευ ζην…»