Τα golden boys του πόλο

Η Ελλάδα έχει παράδοση στην υδατοσφαίριση. Εκείνο που τα πέντε μέλη της εθνικής ομάδας νέων έπρεπε να επιβεβαιώσουν ήταν ότι υπάρχει το έμψυχο δυναμικό για μια άξια συνέχεια. Και τα κατάφεραν κατατροπώνοντας τους αντιπάλους τους στο σύνολο των μαχών που έδωσαν στο υδάτινο γήπεδό τους. «Η δική μας γενιά είναι προβληματισμένη γιατί ουσιαστικά μεγάλωσε μέσα στην κρίση. Πολλοί από τους φίλους μας, αφού ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους, έσπευσαν να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό. Αλλοι κατέληξαν να εργάζονται σε τομείς που είναι τελείως άσχετοι με το αντικείμενό τους. Παρόλο που ο αθλητισμός εκπέμπει αισιοδοξία, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι η επιτυχία για εμάς και τους συνομηλίκους μας απαιτεί εξειδίκευση, προσπάθεια και αγώνα», λέει ο Κώστας Γκιουβέτσης.

Ανήμερα τα Θεοφάνια και βρισκόμαστε στο ατελιέ του Δημήτρη Πέτρου στο Κολωνάκι. Τέσσερις από τους αθλητές της εθνικής ομάδας, η οποία πριν από λίγες ημέρες κέρδισε επάξια τον τίτλο στο Παγκόσμιο Πρωταθλημα Πόλο, καταφτάνουν πρόθυμοι να αποχωριστούν για λίγο τα μαγιό και τα σκουφάκια τους και να φορέσουν κομψά σακάκια για τις ανάγκες της φωτογράφησής μας. Ανταλλάσσουν ατάκες μεταξύ τους, κάνουν πλάκα και μας κλείνουν πονηρά το μάτι. Είναι μια κεφάτη νεανική αντροπαρέα. «Σαφώς και φοράμε κοστούμια. Τι νομίζατε, ότι όλη την ημέρα είμαστε με το μαγιό; Οποτε η περίσταση το απαιτεί, εννοείται ότι υιοθετούμε ένα πιο σικάτο dress code. Η τελευταία φορά που φόρεσα σακάκι ήταν την Πρωτοχρονιά», δηλώνει ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, αρχηγός της ομάδας.

Συζητάμε για την ιεραρχία και τις ισορροπίες μεταξύ τους: «Στον αθλητισμό υπάρχει σεβασμός στους τίτλους, στη θέση, στην προσπάθεια. Τηρούνται οι υποδείξεις του προπονητή και η ιεραρχία, παρόλο που σε ένα ομαδικό άθλημα υπάρχει η λογική τού ένας για όλους και όλοι για έναν», αναφέρει ο Παπαναστασίου, ο οποίος προέρχεται από μια οικογένεια με παράδοση στο άθλημα, αφού ο πατέρας του Τάσος Παπαναστασίου υπήρξε διεθνής παίκτης του πόλο με σημαντικές διακρίσεις. «Γεννήθηκα το 1999 και ο πατέρας μου σταμάτησε να παίζει το 2001, οπότε δεν έχω μνήμες από εκείνον σε αγώνα στην πισίνα. Παρέμεινε ωστόσο στον χώρο της υδατοσφαίρισης, γι’ αυτό και παρακολουθούσαμε μαζί προπονήσεις και αγώνες. Θυμάμαι ότι όταν ήμουν 8 ετών με πήγε δοκιμαστικά να παίξω πόλο. Ηξερα να κολυμπάω γιατί είχα κάνει μαθήματα σε μικρότερη ηλικία. Μου έχει μείνει έντονα η ανάμνηση πως εκεί απέκτησα μια ωραία παρέα που παίζαμε καθημερινά. Το κλίμα μέσα στην ομάδα ήταν από τα πρώτα πράγματα που με κράτησαν στο πόλο», εξομολογείται σήμερα ο αρχηγός της ομάδας. Η Εθνική Ελλάδος, όμως, δεν είναι η μοναδική ομάδα στην οποία διαπρέπει. Το όνομά του είχε εμφανιστεί ξανά στον αθλητικό Τύπο πριν από περίπου δύο καλοκαίρια όταν είχε πάρει μεταγραφή για την κροατική Γιουγκ Ντουμπρόβνικ.

Ο Κώστας Κάκαρης ξεκίνησε την αθλητική του καριέρα στις πισίνες επιλέγοντας την κολύμβηση. Δεν άργησε ωστόσο να θεωρήσει το άθλημα μονότονο. Ετσι στράφηκε στο πόλο που είναι εξωστρεφές και ομαδικό. «Ακόμη θυμάμαι το πρώτο μετάλλιό μου με την ομάδα Παίδων. Ηταν το πρώτο τρόπαιο που έπαιρνα και γι’ αυτό είχε περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη του δωματίου μου. Αυτή τη στιγμή ο χώρος είναι γεμάτος από μετάλλια και κούπες. Η αλήθεια είναι ότι οι αθλητές είμαστε βουλιμικοί στις διακρίσεις. Πρωταθλητισμός σημαίνει ένας διαρκής αγώνας να ξεπεράσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Αυτό το τελευταίο μετάλλιο έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα, δεν συγκρίνεται με τα άλλα, γιατί ήταν το πρώτο μου σε παγκόσμιο επίπεδο». Ο Κώστας Κάκαρης σπουδάζει Διοίκηση Επιχειρήσεων και αργότερα θέλει να ασχοληθεί με τα ξενοδοχειακά.

Αντίστοιχα, ο Ζαννής Αλαφραγκής, που σπουδάζει ναυπηγός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, ονειρεύεται να ασχοληθεί κάποτε με τον σχεδιασμό και την κατασκευή πλοίων: «Οταν κάνεις πρωταθλητισμό και παρακολουθείς μαθήματα σε μια τόσο δύσκολη σχολή, δεν υπάρχει η πολυτέλεια της ενασχόλησης και με άλλα πράγματα. Ολη μου η ζωή κινείται γύρω από το πόλο. Ακόμη και οι παρέες μου είναι αυτοί οι άνθρωποι που βλέπεις. Θα βγούμε να φάμε ή να πιούμε έναν καφέ για να πούμε τα δικά μας. Η ομάδα είναι πραγματική οικογένεια».

Αποκαλούν τον Κώστα Γκιουβέτση «παραλία», αφού είναι το πειραχτήρι της παρέας. Με καταγωγή από τη Χίο, διατηρεί την ιδιοσυγκρασία των ανθρώπων της. Τον πειράζω κι εγώ ρωτώντας τον αν ισχύει η λαϊκή ρήση που λέει ότι οι Χιώτες πάνε δυο-δυο. «Αυτό συνέβαινε κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Κουβαλούσαν πάντα κάποιον μαζί τους για να μπορούν να περνούν τα ποτάμια και τις λίμνες. Εμείς στο πόλο έχουμε ξεπεράσει τον αριθμό αυτό. Πάμε πέντε-πέντε, και μάλιστα καλοσυντονισμένα, για να σαρώνουμε τα μετάλλια», απαντά χαμογελώντας. Σπουδάζει Φυσικοθεραπεία και τα δύο χρόνια όπου ζει στην Αθήνα έχει αλλάξει τον τρόπο ζωής του. «Οταν πρωτοήρθα και είδα πώς ζει ο κόσμος μου ήρθε κάτι σαν τρέλα. Ευτυχώς είχα δύο δυνατά αντίδοτα: το πόλο και τους συναθλητές μου. Eίμαστε οικογένεια, οπότε όλα ήταν ευκολότερα». Παρά την αγωνιστική ευδαιμονία που βιώνουν ως σύνολο, ο Κώστας Γκιουβέτσης ονειρεύεται τα καλοκαίρια στον Βροντάδο Χίου. Αρωμα από άνθη λεμονιάς και μαστίχα. Ηλιος, θάλασσα και ανεμελιά. Τον ρωτώ αν είναι αλήθεια ότι το αντίθετο φύλο γοητεύεται περισσότερο όταν εκείνος δηλώνει αθλητής - και δη πολίστας. «Η αλήθεια είναι ότι είναι ένα άθλημα που έλκει τις γυναίκες. Με το που λες “πολίστας” κάποια γυναικεία βλέμματα γίνονται πιο επίμονα. Ο αστικός μύθος θέλει τους πολίστες εντυπωσιακά αρσενικά. Ειλικρινά, δεν ξέρω πώς ξεκίνησε όλο αυτό», απαντά.

Ο Δημήτρης Πέτρου δυσκολεύεται να τους βρει σακάκια. Αλλος φοράει 54, άλλος 58. Το νούμερο στα παπούτσια, δε, κυμαίνεται από 46 έως 48. «Μπασκετμπολίστες ή πολίστες είστε; Εχουμε μπερδευτεί», τους λέει γελώντας. Εκείνοι το διασκεδάζουν. Η επικράτησή τους στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Κουβέιτ δεν ήταν εύκολη. Υπήρξαν αγώνες στους οποίους χρειάστηκε να παλέψουν ακόμα πιο σκληρά για τη νίκη. Τελικά, δεν έχασαν ούτε έναν, ολοκληρώνοντας το πρωτάθλημα αήττητοι. «Θέλαμε να επιστρέψουμε με τον τίτλο των πρωταθλητών για εμάς τους ίδιους, τους φίλους μας, τις οικογένειές μας. Αλλά πάνω απ’ όλα για την πατρίδα και τους συνομηλίκους μας», λένε και οι τέσσερις. Ο αρχηγός συμπληρώνει: «Κακά τα ψέματα, η δική μας γενιά, η γενιά των εικοσάρηδων, είναι η γενιά της κρίσης. Η γενιά της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής ασφυξίας. Οφείλουμε να περάσουμε το μήνυμα ότι εκεί όπου υπάρχει όραμα και προσπάθεια υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει φως στο τούνελ. Στον αγώνα με τους Αμερικανούς, στον οποίο δυσκολευτήκαμε, είπα στους συναθλητές μου: “Παιδιά, έχουμε δυνατούς αντιπάλους, υπάρχουν δυσκολίες, αλλά μπορούμε”. Επιστρατεύσαμε τις δυνάμεις μας και τα καταφέραμε».

Κα κάπως έτσι, η χρυσή γενιά της ελληνικής υδατοσφαίρισης, έχοντας στο προπονητικό της τιμόνι τον παλιό μύθο του αθλήματος Τεό Λοράντο, κάθισε και πάλι στη θέση που της ανήκει: στο υψηλότερο βάθρο.

Φωτογράφος: Πάνος Γιαννακόπουλος