Η Καρολίνα Παπαδημητρίου-Μαύρου φέρνει στην Ελλάδα «απολυμαντικά» τούνελ για τον κορωνοϊό σαν του Πούτιν

Πρωινό έξω από την εκκλησία των Αγίων Πάντων επί της λεωφόρου Συγγρού: «Εκεί να δώσουμε ραντεβού θέλω να ανάψω στην εκκλησία ένα κεράκι, θα στα πω όλα από κοντά, πιστεύω πολύ», μου είχε πει στο πρώτο μας τηλεφώνημα. Κι εγώ πιστεύω πολύ σε ανθρώπους που παρότι έζησαν μια θεϊκή ζωή, προφέρουν με μια απροσδιόριστη οικειότητα αυτό το «θα στα πω όλα από κοντά». Την παιδική και συνάμα μεγάλη αυτή φράση που καταρρίπτει κοινωνικά στερεότυπα και υπόσχεται ωραίες κουβέντες. Στέκομαι για λίγο έξω από την εκκλησία κι ύστερα συνοδηγός στο μαύρο επταθέσιο τζιπ που η Καρολίνα πασχίζει να παρκάρει με την φράση: «Έχω πέντε παιδιά και δεν χωράμε σε άλλο αυτοκίνητο… Σαν όνειρο μου φαίνεται να οδηγείς smart». Σκέφτομαι πως τα όνειρα είναι σχετικά και πως οι συνθήκες αποτελούν συχνά το μόνο εμπόδιο της πραγμάτωσής τους…

Καθόμαστε αντικριστά σε ένα καφέ. Πρώτο θέμα συζήτησης τα παιδιά «όλα τα άλλα έπονται», δεν μπορώ παρά να της σφίξω το χέρι, σφραγίδα μιας σιωπηρής συμφωνίας. Μιλάει έντονα, με κινήσεις και χαμόγελο _ το τελευταίο πλαταίνει κάθε φορά που αναφέρεται στα παιδιά της: «Πέντε που λες. Δεκαέξι, οκτώ, επτά και πέντε ετών τα δίδυμα. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς παιδιά. Και ναι. Προλαβαίνω να ασχολούμαι καθημερινά με όλα. Δεν μπορώ τις μαμάδες που πνίγουν την απουσία τους σε “δεν προλαβαίνω”. Για τα παιδιά μας, πρέπει να προλαβαίνουμε ο κόσμος να χαλάσει…».

Τη ρωτάω πώς ήταν εκείνη ως παιδί. Παρότι το πρόσωπό της λάμπει, ένα σύννεφο μοιάζει να κρύβει πού και πού το φως της επιστροφής σε εκείνα τα χρόνια: «Γεννήθηκα στην Αθήνα, το πέμπτο στη σειρά παιδί του δικηγόρου, επιχειρηματία και κατασκευαστή Κωνσταντίνου Παπαδημητρίου και της Ναυσικάς Παπαδημητρίου. Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου κύλησαν στο Κολωνάκι και ήταν πολύ όμορφα. Οι γονείς μας, παρότι δούλευαν και οι δύο πολύ, μας γυρνούσαν κάθε καλοκαίρι σε όλα τα μουσεία και τις εκθέσεις του κόσμου, όνειρο του μπαμπά να μας συντροφεύει σε κάθε σημείο-ταυτόσημο της τέχνης και του πολιτισμού. Το όνειρο έσβησε μαζί με τον θάνατό του στα επτά μου χρόνια», λέει η Καρολίνα και είναι ακριβώς αυτή η στιγμή που το χαμόγελο της αρχίζει να σβήνει: «Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ακόμη και σήμερα είναι αδύνατον να ξεπεράσω εκείνον τον πόνο του πρόωρου αποχωρισμού. Ήμουν παιδί και ως παιδί έτρεφα για χρόνια την ελπίδα πως κάποια μέρα θα ανοίξει η πόρτα και ο μπαμπάς θα γυρίσει. Συμφιλιώθηκα με την ιδέα πως αυτό δεν θα συμβεί ποτέ όταν τελείωνα το γυμνάσιο και τότε αποφασίστηκε να φύγω από την Ελλάδα και να μπω εσωτερική σε σχολείο της Ελβετίας. Το ήθελα πολύ, πάντα ήθελα να αλλάζω την πορεία της ζωής μου σε πράγματα που θα με οδηγούσαν κάπου αλλού. Σε ανθρώπους, μέρη και πράγματα που από άγνωστα θα γίνονταν οικεία…»

Η Ελβετία, η Αγγλία το Μονακό και η μαμά-Ελλάδα

Η Καρολίνα αρχίζει να φοιτά στο πιο exclusive σχολείο του κόσμου ή αλλιώς στο σχολείο των βασιλιάδων, το Institut Le Rosay. Ανάμεσα στους συμμαθητές και τους φίλους της βρίσκονται ο γιος του Τζον Λένον, Σον Λένον, τα παιδιά του Ρότζερ Μουρ, ο πρίγκιπας Ρενιέ του Μονακό και οι απόγονοι Κασόγκι. Η ίδια είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από party animal. Διαβάζει πολύ, θέλει να πετύχει ακόμη περισσότερο. Στα 17 της πηγαίνει στις ΗΠΑ από όπου και παίρνει το πρώτο της πτυχίο επάνω στην Γεμολογία και μόλις μαθαίνει καλά να πιστοποιεί την αυθεντικότητα των διαμαντιών αποφασίζει να ταξιδέψει στην Αγγλία όπου παίρνει το δεύτερο πτυχίο της πάνω στις πολιτικές επιστήμες. Ο τρίτος μεγάλος της σταθμός θα είναι το Μονακό ή αλλιώς ο τόπος του φίλου της Πρίγκιπα Αλβέρτου: «Εμεινα στο σπίτι μας και μετά από λίγο αποφάσισα να εκδώσω με την έγκριση του Αλβέρτου την free press εφημερίδα «Monaco’s Opinion Leaders», λέει και συνεχίζει: «Τη λάτρεψα αυτή τη δουλειά και το πρώτο τεύχος, αφιερωμένο στον Αλβέρτο, είχε βγει στις 14 Μαρτίου, ημέρα των γενεθλίων του. Βγάζαμε 32.000 αντίτυπα τον μήνα, τα οποία μοιράζονταν σε κάθε γωνιά του πριγκιπάτου, ενώ κάθε μήνα έπαιρνα συνεντεύξεις από πολιτικούς και επιχειρηματίες της διεθνούς σκηνής. Κάπου εκεί και μέσα σε όλα αποφάσισα να δώσω εξετάσεις και στην Νομική Αθηνών. Πέρασα, κατέβαινα στην Ελλάδα για τις εξετάσεις, όλος ο υπόλοιπος χρόνος μου ήταν μοιρασμένος ανάμεσα στην εφημερίδα και σε διάφορες κοινωνικές υποχρεώσεις. Ωραία χρόνια. Γεμάτα από ωραία δουλειά και ωραίους ανθρώπους…».

Μετά από πέντε χρόνια επιστρέφει στην Ελλάδα για μια εγχείρηση ρουτίνας και εντελώς αναπάντεχα ένας μεγάλος έρωτας της χτυπάει την πόρτα. Πίσω της στέκεται ο δικηγόρος Ιωάννης Μαύρος. Η ζωή, της προσφέρει όλα όσα η Καρολίνα έχει ονειρευτεί. Έναν πολύ καλό σύζυγο, πέντε παιδιά κι έναν ορίζοντα γεμάτο νέες προκλήσεις: «Εργάστηκα ως διευθύντρια στο δικηγορικό γραφείο του συζύγου μου και μερικά χρόνια αργότερα αποφασίσαμε να ζήσουμε στο Λονδίνο όπου και συνέχισα την έκδοση της εφημερίδας, αυτή τη φορά, πέρα από το Μονακό, σε Αγγλία, Ελβετία και Βέλγιο. Η ζωή έξω είναι ωραία αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με την μαμά-Ελλάδα», λέει χαμογελώντας και συνεχίζει: «Κάπως έτσι αποφασίσαμε να επιστρέψουμε μόνιμα στη χώρα μας, λίγο πριν τις δημοτικές εκλογές του 2019, μία επιστροφή που συνέπεσε με την ένταξή μου στην ομάδα του Παύλου Γερουλάνου. Η ενασχόληση με τα κοινά, με τις ανάγκες και τις προσδοκίες του κόσμου είναι το επόμενο μεγάλο στοίχημά μου διότι πιστεύω πως έχω και πως μπορώ να προσφέρω πολλά…».

«Θέλω να συμβάλλω στην καλύτερη θωράκιση της χώρας μου ενάντια στην μάχη για τον κορωνοϊό»

Δεν ησυχάζει λεπτό. Φαίνεται από τις κινήσεις της, από τα πράγματα που έχει κατακτήσει στο παρελθόν κι απ’όλα όσα θέλει να πετύχει στο μέλλον. Αναρωτιέμαι πώς μπόρεσε να καθίσει «φρόνιμη» κατά την περίοδο του lockdown, της το λέω υπό μορφή ερώτησης, γελάει δυνατά -αυτή τη φορά περισσότερο από τις άλλες: «Ήταν πράγματι μία δύσκολη περίοδος για μένα όπως και για πολύ κόσμο αλλά αν η κυβέρνηση δεν έπαιρνε αυτά τα μέτρα, σήμερα θα θρηνούσαμε πολλές ζωές όπως δυστυχώς συνέβη στην γειτονική Ιταλία. Η ηγεσία μας αξίζει πολλά συγχαρητήρια, παλέψαμε με το “λιοντάρι” και βγήκαμε νικητές», λέει και συνεχίζει: «Εκείνες τις μέρες του lockdown σκεφτόμουν διαρκώς πώς θα μπορούσα κι εγώ να συμβάλλω στην καλύτερη θωράκιση της χώρας μου στην μάχη ενάντια στον κορωνοϊό. Ρίχνοντας μία ματιά του τι συμβαίνει στον κόσμο ανακάλυψα ένα «τούνελ» ή «διάδρομο» ολικής αποστείρωσης ειδικά σχεδιασμένο ώστε να απολυμαίνει από την κορυφή μέχρι τα νύχια όποιον περνάει μέσα από αυτόν με μία ομίχλη αντισηπτικού. Ο εν λόγω «διάδρομος» βοηθάει στο να μην μεταφέρονται μικρόβια ενώ ταυτόχρονα αποφορτίζει και το ιικό φορτίο. Στους «διαδρόμους» μας θα χρησιμοποιείται μια αντισηπτική ουσία εγκεκριμένη από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) και είμαι ευτυχής που έχουμε ήδη τις πρώτες παραγγελίες από μεγάλες πολυεθνικές και από σχολεία».

Σκέφτομαι πως κάθε «υπερόπλο» στην μάχη με τον κορωνοϊό αποτελεί κάτι παραπάνω από μία απλή επιτυχία και την αποχαιρετώ σκεπτόμενη ότι είναι σπουδαίο να μάχεσαι για ακόμη περισσότερα, ακόμη κι αν η ζωή στα έχει δώσει όλα. Έτσι, όπως η Καρολίνα Παπαδημητρίου…

Δείτε την εν λόγω σήραγγα:

Ειδήσεις σήμερα: 

Ο ψευτογιατρός έκανε «6 ένεσεις από το Βατικανό» σε 35χρονη καρκινοπαθή που κατέληξε

Ρέθυμνο: «Ο πατέρας μου με βίαζε επί 15 χρόνια, δύο φορές την εβδομάδα»

Φρίκη στη Θεσσαλονίκη: Πατέρας ασελγούσε στις κόρες του - Σύζυγος μίας εξ αυτών την εξανάγκαζε να εκδίδεται