Η κάτω βόλτα, όμως, του ναζιστικού μορφώματος είχε ξεκινήσει από καιρό. Φαλαγγίτες, λοχίες, πυρηνάρχες, ομαδάρχες, φαλαγγάρχες και «λοχαγοί»-εκπαιδευτές των ταγμάτων εφόδου είχαν λακίσει άρον άρον από την παρακρατική οργάνωση.
Απλά, παρασυρμένα μέλη που λέρωσαν τα χέρια τους παρέα με θρασύδειλους μαχαιροβγάλτες και αμετανόητους μακελάρηδες την εγκατέλειψαν όπως τα ποντίκια το μπαταρισμένο σαπιοκάραβο. Προηγουμένως, ντροπιασμένη, η μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων της την απέρριψε στις εθνικές κάλπες του Ιουλίου 2019 αφήνοντάς την εκτός Βουλής. Σε λιγότερο από έναν χρόνο ο κατήφορος προς τον παρακμιακό πάτο ολοκληρωνόταν με πάταγο. Τα γραφεία-ορμητήριά της σε όλη τη χώρα έβαζαν το ένα μετά το άλλο λουκέτο. Αράχνιασε, άδεια και έρημη, η κεντρική της Κομαντατούρ στη Μεσογείων.
Η κάνουλα της χρηματοδότησης στέρεψε και η ιστοσελίδα της κατέρρευσε σε ένα σκηνικό πλήρους απαξίωσης που το τροφοδοτούσαν οι αποστασιοποιήσεις, οι παραιτήσεις, οι ανεξαρτητοποιήσεις, οι διασπάσεις και οι τριχοτομήσεις. Με το τσούρμο των υπόδικων στελεχών της πανικόβλητο σε μια ατμόσφαιρα φθοράς, εκφυλισμού και ψυχορραγήματος, τυλιγμένη στην αποφορά της αποσύνθεσης.
Αλληλοφαγώματα
Απέμειναν τα αλληλομαχαιρώματα των χτεσινών υμνητών του αρχηγού τής αποδεδειγμένα, πλέον, εγκληματικής οργάνωσης. Χωρίς το βόλεμα, την ασφάλεια και την οικονομική άνεση που τους παρείχε η βουλευτική έδρα και αντιμετωπίζοντας με τρόμο τη δικαστική ετυμηγορία επιδόθηκαν στα αλληλοκαρφώματα.
Κατηγορούσαν ο ένας τον άλλον με την ευκολία που οι μαφιόζοι δίνουν τους δικούς του στη συμμορία για να να γλιτώσουν το τομάρι τους. Το πρωτοπαλίκαρο -ως υπεύθυνος εκπαίδευσης και ιδεολογίας- της οργάνωσης Ηλίας Κασιδιάρης, με ταλέντο στις πολεμικές τέχνες, ζήλεψε την καρέκλα του ντόπιου «Φίρερ». Αφότου, όμως δεν έγινε χαλίφης στη θέση του χαλίφη Νίκου Μιχαλολιάκου εξέδωσε διάγγελμα αποχώρησής και ίδρυσε δικό του κόμμα.
Το βάφτισε με θράσος «Ελληνες για την πατρίδα» και ως γεωπόνος προσπάθησε να καλλιεργήσει τον μύθο του σφριγηλού πατριώτη. Παράλληλα απειλούσε ότι θα μηνύσει όποιον τολμήσει να τον χαρακτηρίσει ναζιστή. Δεν ανεχόταν τέτοια άστοχη περιγραφή ο πρώην βουλευτής που υπέγραφε επιδεικτικά ως ΗλίαS ΚαS, ώστε να σχηματίζει επωνύμως το ευδιάκριτο σήμα των Ες-Ες.
Προφανώς δεν ανεχόταν την προσβολή του ως ναζιστή ο άνθρωπος των σε απευθείας μετάδοση χαστουκιών σε ανυπεράσπιστες γυναίκες, ο τύπος που πόζαρε αναιδώς με τη σβάστικα τατουάζ στο μπράτσο. Θα ενοχλούνταν ο εκπαιδευτής που όρκιζε νεοσύλλεκτους χρυσαυγίτες στη σημαία της Βέρμαχτ και ο συγγραφέας που φανατικά υμνούσε, όχι απλώς απολογούνταν, σε άρθρα του τα εγκλήματα του Χίτλερ σαν υπάκουος σερβιτόρος του Ράιχσταγκ. Ταυτόχρονα απέδιδε διαμέσου τρίτου προσώπου στον πρώην αρχηγό του τις κατηγορίες του «προδότη» και του «πατριώτη της κονόμας».
Από τη μεριά του, ο Μιχαλολιάκος απαντούσε εμμέσως πλην σαφώς στο άλλοτε πουλέν του, από τη δεκαετία του ’90 κιόλας, χαρακτηρίζοντάς τον «πεμπτοφαλλαγγίτη» και «ψευτοπατριώτη». Αυτής της «όμορφης» εμφυλιοπολεμικής ατμόσφαιρας είχε προηγηθεί στις βολές ο γνήσιος ιδεολόγος και φιλόζωος, παλιός πορτιέρης σε μεγάλα κλαμπ, με τον χιτλερικό αετό στο στήθος Γιάννης Λαγός.
Αφότου εξελέγη ευρωβουλευτής στις ευρωεκλογές του Μαΐου 2019, ανεξαρτητοποιήθηκε ιδρύοντας το δικό του κόμμα, την Εθνική Λαϊκή Συνείδηση. Τα δυο πολιτικά μορφώματα που προέκυψαν από τις αλλεπάλληλες αποχωρήσεις από τη Χρυσή Αυγή περιέφεραν απλώς στα αποκαΐδια της οργάνωσης την παροιμία «ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα».
Μόνο που ο καβγάς δεν είχε ιδεολογικά πρόσημα. Οι κατηγορίες για τα «λάθη» της ηγεσίας ήταν προσχηματικές. Στην ουσία αποσκοπούσαν στα λεφτά. Εξ ου και οι ριπές εναντίον της ηγεσίας για αδιαφάνεια και οικογενειοκρατία. Στη πραγματικότητα ηγεσία ήταν μόνο ένας. Ο ιδρυτής της Χρυσής Αυγής και αδιαμφισβήτητος ισόβιος αρχηγός της.
Το πόστο του επικεφαλής δεν τέθηκε ποτέ σε ψηφοφορία, σύμφωνα με την «αρχή του αρχηγού», δηλαδή του χιτλερικού Fuhrerprinzip. Εξάλλου στο κόμμα του Μιχαλολιάκου δεν υπήρξε ποτέ κάποιο όργανο αρμόδιο για τα οικονομικά του. Μέχρι την είσοδο της οργάνωσης στη Βουλή, το ΑΦΜ που χρησιμοποιούσε το κόμμα ήταν το δικό του. Ολα τα οικονομικά περνούσαν απ’ τα χέρια του. Μόνο μετά τις εκλογές του 2012 έφτιαξε μια Επιτροπή Οικονομικών, με όλα τα μέλη της διορισμένα από τον ίδιο. Ωστόσο άπαντες αποσκοπούσαν στον «κρυμμένο θησαυρό».
Το σινάφι, όμως, των πρωτοπαλίκαρων της οργάνωσης υποψιαζόταν ότι ο Μιχαλολιακος στην περίπτωση που θα «κάθονταν τα λεφτά», δεν θα τα διένειμε. Υποπτεύονταν ότι θα τους έριχνε, καθώς ο ίδιος, το σόι και τα πιστά τσιράκια του θα πόνταραν στην παχυλή κρατική ενίσχυση ώστε να αλλάξουν μουτσούνα το σκουριασμένο πλέον κομματικό κουφάρι και να συνεχίσουν μακιγιαρισμένοι με άλλο δύσοσμο σκαρί τη βάναυση εργαλειακή τους δράση. Χωρίς, φυσικά, το δύσπιστο τσούρμο των πλεονεκτών και χαραμοφάηδων, το οποίο υποτιμούσε με τον δυσοίωνα αλαζονικό «άριο» ελιτισμό του.
Αλλωστε ο ίδιος, ως πούρος οπαδός του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού, θεωρούσε πως τους τράβηξε από τα hardcore γυμναστήρια όπου φούσκωναν μούσκουλα και τους έσυρε από τα νταραβέρια τους με τον υπόκοσμο της νύχτας για να τους αναδείξει βουλευτές.
Την περιφρόνηση απέναντι τους την εκδήλωσε κατά την απολογία του στη δίκη. Υπέδειξε ως φυσικούς ενόχους, κάρφωσε και άδειασε τους μέχρι χθες πιστούς συνεργάτες του επιδιώκοντας να τη βγάλει ο ίδιος καθαρή ως ηθικός αυτουργός. Στη έξοδο του από το δικαστήριο κραύγασε «Ζήτω η Νίκη», μια μετάφραση του χιτλερικού «Sieg Heil», σύνθημα με το οποίο έκλεινε τις ομιλίες του ο ορίτζιναλ Φύρερ. Μόνο που οι λεονταρισμοί του παρέπεμπαν στη μάταια ελπίδα της «παρηγοριάς στον άρρωστο (ώσπου να βγει η ψυχή του)».
Ο ίδιος ανέμενε πια, ως υπόδικος, την ετυμηγορία του δικαστηρίου, για την οποία δεν ήθελε καν να φαντάζεται ότι θα του σφραγίσει το ιδεατά φουσκωμένο πορτοφόλι της κρατικής ενίσχυσης και, πόσο μάλλον, θα τον σύρει πίσω από τα κάγκελα της φυλακής.
Την ίδια στιγμή ο νέος υπαρχηγός του, ο Αρτέμης Ματθαιόπουλος, σύντροφος της μοναχοκόρης του Ουρανίας τόνωνε το φρόνημα των εναπομεινάντων ομοϊδεατών της Χρυσής Αυγής ποστάροντας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τον «μαύρο ήλιο», γνωστότερο ως Schwarze Sonne, ένα από τα πιο σκοτεινά σύμβολα της αποκρουστικής ναζιστικής περιόδου.
Η αξιοθρήνητη υποκουλτούρα του ως πρώην μπασίστα στο εθνικιστικό συγκρότημα της «λευκής υπεροχής» ονόματι Πογκρόμ -με τραγούδια που παρότρυναν σε νέο Αουσβιτς και ουρλιαχτά που παρέπεμπαν στα λυκόσκυλα που αλυχτούσαν έξω από τα κρεματόρια των ναζιστικών στρατοπέδων- δεν απείχε από τα εχθροπαθή ιδεολογήματα του μέλλοντος πεθερού του. Ωστόσο ακόμη και σε συνθήκες διάλυσης της μισαλλόδοξης οργάνωσής του ο Μιχαλολιάκος υπερασπιζόταν το μίσος του για τη δημοκρατία και την απέχθειά του προς εκείνους που στο δικό του ακραίο λεξιλόγιο αποκαλούσε «υπανθρώπους».
Ακαμπτος, όπως πριν από καμιά δεκαριά χρόνια στον Ασπρόπυργο, όταν σφιγμένος μέσα σε ένα δερμάτινο μπουφάν ξεστόμιζε «εγώ θα ήμουν ρατσιστής και χωρίς να υπήρχε το πρόβλημα του ρατσισμού, δηλαδή εγώ και πριν να έρθουν οι ξένοι ήμουνα ρατσιστής, αυτή είναι η ιδεολογία μου». Αυτή την ιδεολογία ανέλαβαν να διαδώσουν νταήδες με ξυρισμένα κεφάλια και μαυρομπλουζάκηδες σφίχτες, γκοθάδες, ντεθάδες και σατανιστές με άρβυλα και στολές παραλλαγής, λουμπεναριό με ρόπαλα του μπέιζμπολ και αλυσίδες, μπράβοι με σιδηρογροθιές και στιλέτα.
Τις «ευγενείς» τους ιδέες τις υλοποιούσαν θρασύδειλα με μαχαιρώματα εναντίον μεταναστών στα βαγόνια του Ηλεκτρικού, με το ξεκοίλιασμα ενός μεροκαματιάρη Πακιστανού, με ανελέητους ξυλοδαρμούς και απόπειρες δολοφονίας με επιθέσεις στους δρόμους και στις πλατείες, με μηχανοκίνητες πορείες και αναμμένους πυρσούς. Με αποκορύφωμα τη στυγερή δολοφονία με άνανδρες θανατηφόρες μαχαιριές στο σώμα του αντιφασίστα ράπερ Παύλου Φύσσα, ένα φθινοπωριάτικο ξημέρωμα πριν από επτά χρόνια στην Αμφιάλη.
Αυτή ήταν η ναζιστική ιδεολογία του Νίκου Μιχαλολιάκου που μόλις 20χρονος με τη στολή δόκιμου εφέδρου αξιωματικού των Ειδικών Δυνάμεων ατίμασε το εθνόσημο που φέρει τα σύμβολα της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Τα χαράματα της 24ης Ιουλίου 1978 μετά από 13 αλυσιδωτές εκρήξεις σε Αθήνα και Πειραιά ήταν ο πρώτος που συνελήφθη, κατηγορήθηκε για «κατάρτιση και συμμετοχή σε τρομοκρατική ομάδα, προς διάπραξη εγκλημάτων δι’ εκρηκτικών υλών» και καταδικάστηκε αμετάκλητα σε 12 μήνες φυλάκιση. Ο άλλοτε έφηβος της Μεταπολίτευσης που σύχναζε στα γραφεία του κόμματος της 4ης Αυγούστου του Κωνσταντίνου Πλεύρη στα Εξάρχεια, εξέδωσε τον Δεκέμβριο του 1980 το πρώτο τεύχος του περιοδικού «Χρυσή Αυγή» δίνοντας μεμιάς το ξεκάθαρο χιτλερικό στίγμα του.
Τον Μάιο της επόμενης χρονιάς στις σελίδες του περιοδικού οι συντάκτες του εκστασιασμένοι με αχαλίνωτη έπαρση και φανατισμό δήλωναν «είμαστε παγανιστές, τυχοδιώκτες, αναρχικοί μέχρι τη στιγμή που θα κυριαρχήσει η Αρχή τής Εθνικοσιαλιστικής Εξουσίας και εξτρεμιστές γιατί μάθαμε να αγαπούμε και να μισούμε χωρίς μέτρο, αβυσσαλέα και αιώνια».
Και φυσικά, μην τυχόν και υπάρξει παρανόηση, τόνιζαν εμφατικά «είμαστε ναζιστές, γιατί μέσα στο θαύμα τής Γερμανικής Επαναστάσεως του 1933 είδαμε την Δύναμη πού θα λυτρώση την ανθρωπότητα από την εβραϊκή σαπίλα». Ολα αυτά απροκάλυπτα σε μια χώρα που γνώρισε κακουχίες, κτηνωδίες, φρικαλεότητες, πείνα, σφαγές, εν ψυχρώ εκτελέσεις, εκτοπίσεις, πυρπολισμούς και χαροκαμένη μέτρησε 800 χιλιάδες θανάτους αμάχων κατά την ολέθρια κατοχή της από τους ναζί.
Αμετανόητος
Τον Μιχαλολιάκο οι ευαισθησίες, η συμπόνοια, ακόμη και ο οίκτος για τα δεινά των συμπατριωτών του από τους κτηνώδεις ομοϊδεάτες του δεν τον άγγιζαν. Εξαλλου η ντροπή δεν είναι το ιδανικότερο αξεσουάρ σε παχύδερμα που μοίραζαν το 1987 προκηρύξεις στην Αθήνα, της μέρα της αυτοκτονίας του 93χρονου νάζι ισοβίτη, κουμπάρο του Χίτλερ Ρούντολφ Ες, με τη φράση «Αθάνατος».
Νευρωσικά, σχεδόν, κολλημένος στην αιμοβόρικη μοχθηρία του ναζισμού, ο αμετανόητος Μιχαλολιάκος κόμπαζε ότι «..είμαστε η σπορά των ηττημένων του 1945, αυτοί είμαστε οι εθνικιστές οι εθνικοσοσιαλιστές οι φασίστες, …..είμαστε οι μαχητές που θα ακονίσουν αν χρειαστεί τις ξιφολόγχες στο πεζοδρόμιο να ελευθερώσουμε τις πατρίδες μας από τον εβραίο που έχει καθίσει στο σβέρκο ολόκληρου του κόσμου».
Το 1983 κατέθεσε στον Αρειο Πάγο δήλωση ίδρυσης κόμματος ονόματι Λαϊκός Σύνδεσμος, μεταφράζοντας προφανώς το ναζιστικό Völkischer Bund. Τον επόμενο χρόνο διορίστηκε από το φυλακισμένο πρώην δικτάτορα Παπαδόπουλο γραμματέας της νεολαίας ΕΠΕΝ, απ’ όπου σύντομα αποχώρησε, προλαβαίνοντας όμως να συνδεθεί με τους ισοβίτες κρατούμενους χουντικούς πραξικοπηματίες και τους νοσταλγούς του ολοκληρωτισμού τους.
Οι ντόπιοι «φυρερίσκοι»
Στα τέλη του 1985 νοίκιασε γραφεία στην οδό Κεφαλληνίας 52 και ξεκίνησε την οργανωτικά αυτοτελή δράση της Χρυσής Αυγής, ενός εξωκοινοβουλευτικού γκρουπούσκουλου στη φόρμα μιας κλειστής συνωμοτικής σπείρας για μυημένους. Στους τοίχους των γραφείων δέσποζε ο θυρεός Wolfsangel, αρχικό σύμβολο του γερμανικού ναζιστικου κόμματος, ενώ ανάμεσα σε άλλα ναζιστικά παραφερνάλια ξεχώριζε το έμβλημα της 4ης Polizei Panzergrenadier Division των SS, που ήταν υπεύθυνη για τις σφαγές αμάχων στο αιματοκύλισμα του Διστόμου και την αιματοχυσία στη Κλεισούρα.
Στις συγκεντρώσεις τους τα μέλη χαιρετούσαν με υψωμένο το δεξί χέρι και τεντωμένη την παλάμη, υποδέχονταν Γερμανούς νεοναζί και ρατσιστές Αφρικάνερ παραστρατιωτικούς της Νότιας Αφρικής, τραγουδούσαν φάλτσα τον απαγορευμένο ύμνο της ναζιστικής Γερμανίας «Deutschland, Deutschland uber alles» και κάτω από σημαίες με τον αγκυλωτό σταυρό φώναζαν «Juden Raus» λες και κρατούσαν άγρια λυκόσκυλα σε περιπολία στο Νταχάου.
Μετά όλος αυτός ο σκοτεινός θίασος πήγαινε για μπιροποσίες στη γειτονική πιτσαρία «Βερόνα» για να ονειρευτεί τον εαυτό του ντυμένο με τη ναζιστική κολεξιόν. Οι ντόπιοι φυρερίσκοι φαντασιώνονταν την πάρτη τους με την καφέ στολή των Στούρμαμπταϊλουνγκ, των διαβόητων Ταγμάτων Εφόδου δηλαδή, τα αιχμηρά πηλήκια και τις μαύρες στενές δερμάτινες καμπαρντίνες των Ες Ες, και τον βηματισμό χήνας σε παρελάσεις στο ρυθμό εμβατηρίων του Γ’ Ράιχ . Μπορεί να μην έμοιαζαν με τα ξανθά, γαλανομάτικα γομάρια που υπηρετούσαν τα ναζιστικά ινδάλματά τους αλλά κάπως μετρίαζε την αρνητική εντύπωση το μουστάκι και τσουλούφι αλά Χίτλερ του Χρήστου Παππά που είχε ανοίξει το βιβλιοπωλείο «Ηλιοφόρος» κάτω ακριβώς από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής.
Εκείνα τα φεγγάρια ένα ασκέρι φετιχοποιημένης βίας από περιθωριακούς, χουλιγκάνους και skinheads προσέγγισε τη ναζιστική οργάνωση. Ο τσαμπουκάς τους βάλτωνε άπραγος και περιστασιακά εκτονωνόταν σε επεισόδια στο μνημόσυνο στου Μακρυγιάννη και συμπλοκές με αντιεξουσιαστές και αριστεριστές στους δρόμους. Δεν του έφτανε. Με κουρεμένα κεφάλια, άρβυλα, μπουφάν fly ,αλυσίδες, τζιν με διπλωμένα τα μπατζάκια και πολλά τατουάζ με το σήμα SS Division Totenkopf ή αλλιώς τη νεκροκεφαλή των Waffen SS, γύρευαν περισσότερη δράση. Εθνικιστές και καλά, κατά βάθος επηρεασμένοι από τη φυλετική υποκουλτούρα της «Λευκής Δύναμης» και του «Αίμα - Τιμή», με ορμητήριο τη Φωκίωνος Νέγρη, βγήκαν παγανιά μαζί με τους χρυσαυγίτες εναντίον των μεταναστών και των αριστερών νεολαιών της εποχής.
Τελικά οι νεαροί ταραξίες ρατσιστές δεν άντεξαν το γραφικό συνονθύλευμα των χρυσαυγιτών και την πλύση εγκεφάλου που επιχειρούσαν με τα τσιτάτα του υστερικού Χίτλερ, του παραληρηματικού Γκέμπελς, του ψυχοπαθούς Γκέρινγκ και λοιπών λατρεμένων τους καθαρμάτων του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού. Τους παράτησαν για τον ντεμοντέ αρχαϊσμό και το φαντασιόπληκτο αποκρυφισμό τους, μέχρι που και οι ίδιοι μπαγιάτεψαν και σκόρπισαν. Ωστόσο η εξτρεμιστική κληρονομιά τους στον «ακτιβιστικό» φυλετισμό με τα αντισημιτικά μηνύματα που πλαισιώνονταν από μουσικά ρεύματα κουβάλησε αργότερα στη ναζιστική οργάνωση μια νέα φουρνιά πωρωμένων ρατσιστών.
Ο Ηλίας Παναγιώταρος, γνωστός ως «Rabbit» στις κερκίδες της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, όπου πούλαγε φασιστογκάτζετ στους φίλους της Ναζιστικής Οργάνωσης Παναθηναϊκών Οπαδών (ΝΟΠΟ), είδε φως και μπήκε στη Χρυσή Αυγή. Από άλλα μετερίζια, μουσικά κυρίως, προέκυψαν και συντάχτηκαν στον κτηνώδη παραλογισμό της και άλλοι. Ο «Καιάδας» Γερμενής, μπασίστας στο dark metal συγκρότημα Naer Mataron -αν και προσφάτως ο «εγέρθητου» συντάχτηκε με τον Λαγό ενώ ο Μπαρμπαρούσης πήγε με τον Κασιδιάρη- ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης ή «Πόρκυ» από το γκρουπ War Criminals, ο καλλιεργητής σαλιγκαριών Απόστολος Γκλέτσος (καμία σχέση με τον ηθοποιό) ή «Τόλης 88», ψευδώνυμο που στους μυημένους αναφέρεται στο «Heil Hitler», κιθαρίστας του συγκροτήματος Hellenic Stompers, και Γιώργος Μισιάκας ή «Μάστορας» των Iron Youth, πέρασαν τη χρυσαυγίτικη πόρτα.
Ο αρχηγός τους καλοδέχτηκε για να πλαισιώσει τα στελέχη των ομάδων κρούσης του πεζοδρομίου εναντίον των «λαθρομεταναστών εισβολέων, των αναρχοκαθεστωτικών συμμοριτών και των αριστερών συνοδοιπόρων». Αλλά δεν επαρκούσαν ούτε αυτοί, ούτε οι νοσταλγοί της χούντας, ούτε οι απόγονοι δοσίλογων, ταγματασφαλιτών και λοιπόν φασιστικών ζόμπι για μαζικό πολιτικό φορέα. Με ποσοστό μόλις 0,29% (19.624 ψήφοι) στις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009 η Χρυσή Αυγή διεκδικούσε το σουξέ του περιθωριακού κόμματος αφού την ξεπερνούσαν μέχρι και οι Οικολόγοι του Βεργή. Ο Μιχαλολιάκος, πάντως, καμωνόταν ότι σιχαινόταν τη «ψευτοδημοκρατία που πρέπει να τσακιστεί πρέπει να πέσει πρέπει να γκρεμιστεί» και αηδίαζε με τον λαό που γι’ αυτόν ήταν όχλος.
Από τη άλλη κρατούσε παραμάσχαλα το βιβλίο του Χίτλερ «Ο αγών μου» μελετώντας τη κατάλυση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και την άνοδο του Αδόλφου στην εξουσία. Στους μυημένους αποκάλυπτε κάπως διφορούμενα ότι «κάποτε θα μπούμε στη Βουλή είτε με εκλογές είτε χωρίς εκλογές». Και, παράλληλα τους καλούσε διά στόματος Κασιδιάρη σε εφορμήσεις «εκκαθάρισης για να ξεφορτωθούν» -γιατί όχι να εξοντώσουν;- «τα ανθρώπινα αποβράσματα και σκουπίδια». Με δυο λόγια τους Ρομά, τους μετανάστες, τους αριστερούς, τους κομμουνιστές, τους αντιφασίστες, τους μαύρους, τους Εβραίους, τους ΑμεΑ, τους γκέι κ.λπ.
Η βία δεν ήταν το μέσο για την επίτευξη κάποιου στόχου, ήταν μνησίκακος και αιμοσταγής αυτοσκοπός της οργάνωσης, ενώ ο αρχηγός της προειδοποιούσε τη δημοκρατία διατυμπανίζοντας ότι ακόνιζε τις ξιφολόγχες στο πεζοδρόμιο. Πιθανόν υπό την έξαψη της αυταπάτης ότι χειριζόταν ένα τυφέκιο εφόδου Sturmgewehr 44 της Βέρμαχτ, με ξιφολόγχη. Σαν εκείνη που χρησιμοποίησαν οι γερμανικές ένοπλες δυνάμεις των ναζί, αντί χαριστικής βολής, σε έγκυες γυναίκες και νήπια στο θηριώδες λουτρό αίματος των εκτελέσεων στο Κομμένο της Αρτας. Ωστόσο ο ίδιος είχε με πανουργία ενημερώσει το σκληρό ηγετικό πυρήνα της οργάνωσης πως «αν σήμερα χωρίς βουλευτική ασυλία μπορούμε και κάνουμε όσα κάνουμε, τότε από τη Βουλή θα κάνουμε πολύ περισσότερα».
Η οικονομική κρίση
Την ευκαιρία που αναζητούσε για να πετάξει ο ναζιστικός αετός του την παραχώρησε η οικονομική κρίση. Είχε ήδη από τον Μάρτιο του 2010 μετά από έκρηξη βόμβας στα γραφεία της Χρυσής Αυγής στη Σωκράτους μεταφερθεί στην οδό Δηλιγιάννη τον Σταθμό Λαρίσης. Παράλληλα, η οργάνωση άνοιξε γραφεία και στην Μεσογείων.
Στις αυτοδιοικητικές εκλογές εκείνης της χρονιάς κέρδισε μία έδρα στο δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων. Η επιρροή αυξανόταν και από μυστήριες πηγές το χρήμα έρρεε. Νταραβερίστικες εκδουλεύσεις και υπηρεσίες προς ύποπτα συμφέροντα της οργάνωσης στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη στο Πέραμα και στην Ιχθυόσκαλα του Κερατσινίου, όσο να ’ναι, δεν ήταν τζάμπα. Μπίζνες στη χονδρική έκανε έναντι αντιμισθίας.
Φορτωμένη ρευστό τον Ιανουάριο του 2012, η Χ.Α. είχε 12 γραφεία σε όλη την Ελλάδα, δύο χρόνια μετά είχε φτάσει στα 70 σε πόλεις και κωμοπόλεις όλης της επικράτειας. Παρά τις αποκρουστικές της ιδέες δούλευε γαζί το χρυσαυγίτικο παραμύθι με τους μπόλικους δράκους, με το οποίο πρωτοπροβαλλόταν ως σωτήρας του έθνους που είχε να επιτελέσει εθνική αποστολή.
Για να επωφεληθεί από τους παραζαλισμένους και οργισμένους πολίτες από τα δεινά της κρίσης χρέους προσπάθησε να τροποποιήσει τη ναζιστική φυσιογνωμία της και να μεταλλάξει τη σκληρή ιδεολογική της προβιά. Με υποκρισία, προσποίηση, αναδίπλωση, απάτη, πιασάρικα ψέματα και ανά περίσταση, διαφορετικά προσωπεία απευθύνθηκε σε μια μερίδα απελπισμένων πολιτών που θυμωμένοι αψηφούσαν κάθε ορθολογική αφήγηση.
Η οργάνωση πόνταρε τόσο στην απαξίωση του πολιτικού προσωπικού καταγγέλλοντάς το ως διεφθαρμένο και ανίκανο να δώσει λύσεις όσο και στην έξαρση της εγκληματικότητας και τη μεγάλη ανεργία, κυρίως, ανάμεσα στους νέους. Επένδυσε στις λαϊκιστικές μπαρούφες περί μνημονιακής κατοχής, που τις έλεγαν κι άλλοι.
Ανακατεύτηκε στις εκδηλώσεις των Αγανακτισμένων στις πάνω - κάτω πλατείες με τη μάσκα του εκδικητή που υποσχόταν ότι θα τιμωρήσει για λογαριασμό του θιγόμενου πολίτη όσους τον αδίκησαν. Αποπροσανατολισμένη, μια ρευστή μερίδα της κοινωνίας έσπευσε να να βρει καταφύγιο στο μοχθηρό, ξενοφοβικό λημέρι του μίσους εξαιτίας της ανομίας και της κρίσης. Πάνω από 400.000 ψηφοφόροι «μάσησαν» και την προτίμησαν στις εθνικές κάλπες του 2012. Δεν ήξεραν, σύμφωνοι, δεν ρώταγαν όμως ποια μούτρα υπερψήφιζαν και από ποιους χασάπηδες και μισάνθρωπους αυτά εμπνέονταν; Βαυκαλίστηκαν από τις υποτιθέμενες αντισυστημικές της υποσχέσεις και παραδόθηκαν στις παροξυσμικές της ύβρεις, αγνοώντας ότι με τη Χρυσή Αυγή στη εξουσία δεν ξανάβλεπαν κάλπη ούτε σε μουσείο απολιθωμάτων.
Κοινοί κακοποιοί
Κάπως έτσι, σε μια θολή και περιπετειώδη περίοδο ο χρυσαυγίτικος συρφετός, που άφηνε αιμάτινους λεκέδες στην άσφαλτο, ξεπλυμένος και λουστραρισμένος από τη λαϊκή ψήφο, μπήκε καμαρωτός στη Βουλή. Αναγκάστηκαν οι ναζιστές να υποδυθούν τους βουλευτές και υποχρεώθηκαν να ορκιστούν πίστη στη δημοκρατία. Στάχτη στα μάτια για την περαιτέρω αποθράσυνσή τους.
Εκμεταλλεύτηκαν τη δημοκρατική ανεκτικότητα ή τη θεσμική αμεριμνησία και σπεκούλαραν στην πολιτική αβλεψία και την αφέλεια του δημόσιου σώματος να ερμηνεύσει έγκαιρα τη σκοταδιστική ταυτότητα του ολοκληρωτισμού τους. Κι αυτοί ξέγνοιαστοι με το φτιασίδωτο προσωπείο κοινοβουλευτικού κόμματος επιδόθηκαν σε ξυλοδαρμούς εμπρησμούς, λιντσαρίσματα, στοχοποίησεις, απειλές, εκβιασμούς και δολοφονίες.
Ωσπου ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Καθυστέρησαν να συνειδητοποιήσουν οι δημοκρατικές δυνάμεις ότι το ναζιστικό μόρφωμα που πλασαριζόταν με κοινοβουλευτικό μανδύα δεν ήταν ένας ερεβώδης διάττων αστέρας, ένα παροδικό πυροτέχνημα οργής των ψηφοφόρων που ήθελαν με τον τρόπο αυτόν να τιμωρήσουν το πολιτικό σύστημα.
Οι δήθεν πατριώτες της Χρυσής Αυγής ήταν κακοποιοί του κοινού Ποινικού Δικαίου και είχαν ως πατρίδα μόνο αυτή του βάρβαρου και τυραννικού Γ’ Ράιχ. Ευτυχώς για τους λειτουργούς της δημοκρατίας, τους υπερασπιστές της νομιμότητας, τους εγγυητές της συνταγματικής τάξης, τους υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η τότε κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου αντέδρασε ακαριαία.
Πατενταρισμένοι πλέον με τη στάμπα της εγκληματικής οργάνωσης, οι ξεπεσμένου χρυσαυγίτες γκάνγκστερ , παλιοί όσο η Βαβυλώνα και κακοί όσο η Κόλαση, θα έχουν ενδεχομένως τον χρόνο να σκεφτούν στα κελιά τους πώς την πάτησαν. Ας ξεκινήσουν με τη βασική παραδοχή ότι ο ναζισμός ξεκινάει με τη σκέψη ότι όλοι οι άλλοι είναι ανόητοι. Μέχρι να τους βρει μπροστά του.