Το αγοροκόριτσο από την Αρκαδία πέρασε από τα γήπεδα ως αθλήτρια και ρεπόρτερ, αλλά τελικά βγήκε νικήτρια στο παιχνίδι της ζωής, στέλνοντας το δικό της μήνυμα πρόληψης και υγείας
Βράδυ Κυριακής, 25 Οκτωβρίου 2020. Η παρουσιάστρια της «Αθλητικής Κυριακής» Ελενα Μπουζαλά ρίχνει μια τελευταία ματιά στις σημειώσεις της κι ύστερα ζητάει από τον αρχισυντάκτη την άδεια να ξεκινήσει την εκπομπή με δύο δικά της λόγια. Εκείνος καταλαβαίνει, τα φώτα του στούντιο ανάβουν, το φως της Ελενας μοιάζει να είναι ακόμη πιο δυνατό: «Επειδή σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου του Μαστούκαι επειδή έχω ζήσει την εμπειρία, θέλω να πω μόνο δύο πράγματα: το πρώτο είναι πρόληψη, πρόληψη, πρόληψη. Κάνουμε τις εξετάσεις μας τακτικά και ευλαβικά. Γιατί η έγκαιρη διάγνωση κυριολεκτικά σώζει ζωές… Το δεύτερο είναι ότι δεν το βάζουμε ποτέ κάτω, ακόμα και όταν αισθανόμαστε ότι δεν αντέχουμε άλλο. Γιατί η πραγματική δύναμη δεν έρχεται από αυτά που μπορούμε να κάνουμε, αλλά ξεπερνώντας αυτά που πιστεύαμε ότι δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε. Και μια συμβουλή προς τους άνδρες: μην αφήσετε πότε τη γυναίκα σας μόνη της να περάσει μία τέτοια δοκιμασία, σταθείτε δίπλα της. Καμιά γυναίκα δεν πρέπει να το περάσει μόνη της αυτό». Το μήνυμά της ταξιδεύει στα social media με ταχύτητα φωτός, κάποιοι εκπλήσσονται μπροστά στην είδηση που κατάφερε να βρεθεί για τρία ολόκληρα χρόνια εκτός κουτσομπολίστικων γηπέδων, το τρίποντο «ενημέρωση - πρόληψη - γκολ» είναι δικαιωματικά δικό της…
Γεννημένη μαχήτρια
Την επόμενη μέρα τής τηλεφωνώ. Είκοσι χρόνια στον στίβο της δημοσιογραφίας έχουμε βρεθεί μόλις μία φορά, αλλά κάποιες φορές ακόμη και το ελάχιστο αρκεί για να καταλάβεις τον άλλον. Ακομπλεξάριστη, άνετη, αληθινή, απαντά με ένα «με πετυχαίνεις σε ένα καζάνι στο Κοντοπούλι Λήμνου… Είναι το χωριό του άντρα μου και κάθε χρόνο τέτοια εποχή φτιάχνει παραδοσιακό τσίπουρο για να γιορτάσουμε με φίλους την 28η Οκτωβρίου… Φέτος λόγω κορωνοϊού θα έχουμε σκέτο τσίπουρο χωρίς φίλους… Πες μου κάτι για να σου φέρω ένα μπουκάλι. Σου αρέσει με γλυκάνισο ή χωρίς;». Χωρίς. Κλείνουμε ραντεβού για το απόγευμα της Πέμπτης, «ξέρεις να πίνεις», λίγα γέλια, πολλά φιλιά. Καθόμαστε πλάι-πλάι σε κάποιο καφέ στα Βριλήσσια, «μια χάρη μόνο, δεν θέλω να απασχολήσουμε τον κόσμο με λεπτομέρειες, την ουσία να δώσουμε… Και η ουσία είναι αλλού. Να προλάβεις το κακό χωρίς χρονοτριβές και υπεκφυγές».
Την καταλαβαίνω. Σε μια τέτοια μάχη δεν χρειάζονται λεπτομέρειες. Φτηναίνεις τη νίκη, υποτιμάς τον νικητή. Ωστόσο, η προσέγγιση της ψυχοσύνθεσης, της φτιαξιάς του ανθρώπου που επικρατεί σε έναν τέτοιο αγώνα, φαντάζει κάτι παραπάνω από επιτακτική. Της ζητάω να γυρίσουμε στο χθες για να καταλάβω τον τσαμπουκά του δικού της σήμερα. Χαμογελάει και ξεκινά: «Γεννήθηκα στο Περθώρι Αρκαδίας, ένα χωριό 4 χιλιόμετρα έξω από τη Τρίπολη. Εκεί πήγα Δημοτικό, Γυμνάσιο στην Τρίπολη. Ημουν αγοροκόριτσο. Πάνω σ’ ένα ποδήλατο έτρεχα κάθε μέρα για το στάδιο της Τρίπολης με τη φράση “πάω να κάνω αθλήματα” και το όνειρο να γίνω κάποτε γυμνάστρια. Μπήκα στα ΤΕΦΑΑ Θεσσαλονίκης, τελείωσα τις σπουδές μου με ειδικότητα στην αντισφαίριση, ύστερα βρήκα δουλειά στην Τρίπολη ως δασκάλα τένις, αλλά ήθελα να κάνω και κάτι άλλο. Σκεφτόμουν τη φυσικοθεραπεία μέχρι τη στιγμή που ένας φίλος μου είπε: “Ρε, γιατί δεν πας στη σχολή του Σωτηρακόπουλου να κάνεις αθλητικό ρεπορτάζ;”. Κάπως έτσι βρέθηκα στη σχολή του Χρήστου στην Καλλιθέα και ξεκίνησα να δουλεύω ως μαθητευόμενη δημοσιογράφος. Τη γυμναστική δεν την άφησα ωστόσο ποτέ. Για πάρα πολλά χρόνια δούλευα παράλληλα και ως γυμνάστρια. Το 1999 μπήκα και επισήμως στην αθλητική δημοσιογραφία ξεκινώντας από το περιοδικό του Παναθηναϊκού “Τριφύλλι”. Το είδα ως μια συνέχεια της ενασχόλησής μου με τα σπορ, έπαιζα βόλεϊ, έκανα tae-kwon-do, τένις, αερόμπικ, ό,τι μπορείς να φανταστείς…», λέει και συνεχίζει: «Το 2006 πήγα στην ΕΡΤ. Ρεπορτάζ, βίντεο, μοντάζ, επιμέλεια εκπομπών, έγραφα σκιπάζ, μετέδιδα αγώνες, παρουσίαζα ειδήσεις, έκανα τα πάντα. Το 2010 δεν ανανεώθηκε η σύμβασή μου, έφυγα από την ΕΡΤ, έπιασα δουλειά στην 24MEDIA, έμαθα να παίζω στα δάχτυλα την online δημοσιογραφία, έγινα αρχισυντάκτρια στο Ladylike και τρία χρόνια αργότερα επέστρεψα ξανά στην κρατική τηλεόραση. Κύκλους κάνει η ζωή… Στην ΕΡΤ είχα πάρα πολλές ευκαιρίες να κάνω πράγματα, εντός και εκτός του αθλητικού τομέα. Ταξίδια, μεταδόσεις, το multi culti magazino “Πάμ’ αλλιώς” με τον Τάκη Σαράντη. Το 2010, όταν ήρθε στον κόσμο ο γιος μου, σταμάτησα να λέω “ναι” σε όλες τις δουλειές. Ηρέμησα, χαλάρωσα, ήθελα τα απογεύματα να είναι αφιερωμένα στο παιδί… Δεν ξέρω πώς, αλλά πάντα ζύγιζα τις καταστάσεις κι έβαζα προτεραιότητες στη ζωή μου». «Ακόμη και όταν αυτή είχε άλλα σχέδια;», τη ρωτάω διακόπτοντας τον ρυθμό μιας πορείας σε διαρκή αγώνα. «Ακόμη και τότε…», μου απαντά.
Η διάγνωση, το χειρουργείο και η επόμενη μέρα
Είναι 2017, λίγο μετά την παρουσίαση της Eurovision, όταν σε έναν τακτικό έλεγχο μαστογραφίας ο γιατρός βρίσκει στο στήθος της Ελενας κάτι ανησυχητικό. Λίγο διάστημα πριν αυτό το παράξενο γρομπαλάκι που άλλοτε εμφανιζόταν και άλλοτε όχι, το ’χε ψηλαφίσει και η ίδια. «Είπα να το ψάξω περισσότερο, δεν άκουσα όσους μου είπαν “άσʼ το λίγο καιρό και θα το δεις”. Δεν ήθελα να το δω σε έναν, δύο ή έξι μήνες, αλλά την ίδια στιγμή. Πώς ένιωσα όταν ο γιατρός μού ανακοίνωσε πως ήταν καρκίνος; Σαν να έπαθα λάστιχο… Είπα: “Ω, ρε γαμώτο. Πρέπει να βγάλουμε το λάστιχο, να βάλουμε καινούριο και να προχωρήσουμε…”. Δεν έπαθα σοκ, αρνήθηκα κάθε μορφή μοιρολατρίας. Πήγα για επέμβαση αφαιρώντας από μέσα μου ακόμη και την παραμικρή υποψία… Ακολούθησα πιστά όσα έπρεπε να γίνουν ακόμη και για λόγους προληπτικούς. Μπήκα στο χειρουργείο, έκανα την επέμβαση, την πλαστική, ανάρρωσα και πήρα ξανά μπρος», αφηγείται με μια δύναμη που δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία για το μετά: «Δέκα μέρες μετά το χειρουργείο αποφάσισα να πάω ξανά στη δουλειά. Τι να έκανα στο σπίτι; Να κοιτάζω το ταβάνι; Ηθελα να συνεχίσω τη ζωή μου. Τα ρεπορτάζ, την εκπομπή, όλα όσα αγαπούσα κι έπρεπε να κάνω. Δεν ένιωσα την ανάγκη να κάτσω να ξεκουραστώ, δεν είχα κάτι να σκεφτώ. Οχι. Δεν φοβήθηκα ποτέ τον θάνατο ούτε ως ενδεχόμενο. Δεν ήθελα να μπω στη διαδικασία. Ηθελα να κάνω αυτά που έπρεπε να γίνουν και να προχωρήσω μπροστά».
Κοιταζόμαστε χωρίς να μιλάμε, περνώντας στο κεφάλαιο «άνδρας», αυτό με το οποίο έκλεισε τα λόγια της το βράδυ της προσωπικής της αποκάλυψης: «Προέτρεψα τους άνδρες να μην αφήσουν πότε τη γυναίκα τους να περάσει μόνη της μία τέτοια δοκιμασία και να σταθούν δίπλα της γιατί ο καρκίνος δεν είναι μία γυναικεία υπόθεση και επειδή κανείς άνθρωπος δεν αξίζει να το περάσει αυτό μόνος. Υπάρχουν η αγωνία, τα ράμματα, η αποκατάσταση, ένας πραγματικός άνδρας δεν φεύγει ποτέ. Ο Γιάννης, ο σύζυγός μου, με βοήθησε πολύ. Ηταν αισιόδοξος, θετικός, υποστηρικτικός. “Ο,τι κι αν συμβεί, θα το αντιμετωπίσουμε” είναι το μότο του. Ενα μότο που κατάφερε να μετατρέψει σε κοινό σκεπτικό και σε στάση ζωής».
Επιστρέφουμε για λίγο στα της δουλειάς. Στην «Αθλητική Κυριακή», που τόσο αγαπά να παρουσιάζει με τον Τάσο Κολίτζα, στο ραδιόφωνο της EΡΑ Σπορ. με την καθημερινή εκπομπή της «Τρία πουλάκια κάθονται», στην αίσθησή της ότι αποτελεί κομμάτι μιας ΕΡΤ που προσπαθεί να βγάλει τον καλύτερο της εαυτό. «Χαίρομαι που είμαι μέλος αυτής της προσπάθειας. Είμαι ευλογημένη γι’ αυτό και ευγνώμων σε όλους», λέει λίγο πριν μου πει πως θέλει να κλείσουμε αυτή την κουβέντα με ένα μήνυμα προς όλες τις γυναίκες που παλεύουν με το «θεριό»: «Θέλω να τονίσω σε όλες τις γυναίκες πως είναι πολύ σημαντικό να κάνεις τακτικές εξετάσεις. Ακούω γυναίκες που λένε “θα πάω τον άλλο μήνα. Εχω δουλειά, έχω το σπίτι, έχω το παιδί, έχω υποχρεώσεις, έχω αυτό κι εκείνο και το άλλο… Μην αναβάλετε. Η αρρώστια δεν περιμένει και δεν σηκώνει αναβολές. Είναι πολύ σημαντικό να μη χάνεις τις τακτικές σου εξετάσεις ακόμη και αν δεν υπάρχει κάποια κληρονομικότητα. Εγώ δεν είχα, κι όμως μου συνέβη. Είναι πολύ σημαντικό όταν σου συμβεί να μην κλάψεις, ούτε να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου ως ακόμη ένα στατιστικό. Να συμβουλευτείς τους γιατρούς και να κάνεις ό,τι ακριβώς σου πουν. Το μήνυμα που πέρασα στον κόσμο μέσα από την “Αθλητική Κυριακή” μοιράστηκε τόσο πολύ γιατί δεν είχε τη χροιά του “κοίτα τι πάθαμε” αλλά τη δύναμη του “πάμε και θα τα καταφέρουμε”. Στις γυναίκες που βρίσκονται στη φάση του χειρουργείου και της μαστεκτομής έχω να πω να μην το βάζουν κάτω. Από τη στιγμή που το πήρα απόφαση και που αισθάνθηκα πως αυτό έπρεπε να γίνει δεν με πείραξε τίποτα. Ούτε το χειρουργείο, ούτε η ανάρρωση, ούτε το πώς έπρεπε να κάνω γυμναστική για να “σηκώσω” τα χέρια μου ξανά, ούτε τίποτα. Σηκώθηκα από το κρεβάτι, δεν άκουσα τα “πρόσεχε, κάτσε, ξεκουράσου” της μαμάς, έφτιαξα τα μαλλιά μου, έβαψα τα νύχια μου, κανόνισα να πάω στο γυμναστήριο, διόρθωσα τη διατροφή μου, έβαλα τα πάντα σε μια νέα σειρά, ήταν σαν να ξαναγεννήθηκα. Αποφάσισα να προσέξω όσα πρέπει να προσέξω. Οχι, δεν επαναπροσδιόρισα πράγματα, γιατί πάντα εκτιμούσα αυτά που είχα. Ούτε λογαριασμούς έκλεισα, ούτε βάρη πέταξα. Δεν ξέρω αν προγραμματίστηκα ξανά, στο πρόγραμμά μου πάντα υπερίσχυε το παιδί, η οικογένεια και οι φίλοι μου. Και στη δουλειά ακόμη, μακάρι να είχα περισσότερα πράγματα να κάνω… Τότε είπα μέσα μου “κάτι μου έτυχε και προχωράμε… Θα κατέβουμε στο γήπεδο με αυτό το σύστημα και θα παίξουμε φουλ επίθεση”. Αν φοβάμαι τώρα; Δεν βοηθάει ο φόβος. Πίσω μας κρατάει. Κατάλαβα για τον εαυτό μου πως είμαι πιο δυνατή απ’ ό,τι νόμιζα. Οτι μπορώ να καταφέρω περισσότερα πράγματα αν κάνω πράγματα. Ούτε το αισθητικό κομμάτι με τρόμαξε. Και για να το ελαφρύνουμε λίγο, πρέπει να σου πω πως σήμερα έχω καλύτερο στήθος από πριν». Θέλει να πληρώσει τον καφέ. Την αφήνω. Ετσι κι αλλιώς από αυτή τη συνάντηση της χρωστάω πολλά περισσότερα. Χωρίζουμε. Την ακούω από τη γωνία να μου φωνάζει: «Βρε, ξέχασα να σου φέρω το τσίπουρο. Πάμε στο σπίτι να σ’ το δώσω». «Πάμε», της λέω. Σήμερα το βράδυ θέλω να πιω ένα στην υγειά της…