Πόσο κινδυνεύει η γλώσσα μας από τις ξενόφερτες λέξεις

Πριν από λίγες μέρες προκλήθηκαν έντονες συζητήσεις από μία ανάρτηση στο facebook του Ομότιμου καθηγητή Γλωσσολογίας και πρώην πρύτανη του ΕΚΠΑ  κ. Γεώργιου Μπαμπινιώτη σχετικά με τρεις λέξεις που έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας την περίοδο της πανδημίας του κορωνοϊού. Πρόκειται για τις λέξεις delivery, lockdown και take away (δύο λέξεις κατά τον κύριο καθηγητή). Ο κ. Μπαμπινιώτης αντιπρότεινε ελληνικές λέξεις ή όρους για τις συγκεκριμένες ξενόφερτες λέξεις.

Συγκεκριμένα, για το delivery (ντελίβερι) προτείνει το «τροφοδιανομή», για το lockdown (λοκντάουν) το «απαγορευτικό» και ανάλογα με την περίπτωση το γενικό ή μερικό απαγορευτικό και τέλος για το take away (τέικ αγουέι) το «για το σπίτι». Σχετικό άρθρο δημοσίευσε το protothema.gr στις 4/11/2020. Ας δούμε όμως περισσότερα στοιχεία για τις τρεις συγκεκριμένες λέξεις.

Ξεκινάμε από το delivery, που χρησιμοποιείται στη χώρα μας αρκετά χρόνια. Ο κ. Μπαμπινιώτης το 2020 προτείνει τη λέξη «τροφοδιανομή». Το 2019 όμως στην 5η έκδοση του «ΛΕΞΙΚΟΥ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ», στο οποίο έχουμε αναφερθεί σε δύο άρθρα μας, ο κ. καθηγητής έχει συμπεριλάβει τις λέξεις ντελίβερι και ντελιβεράς (σελ. 1421). Εκεί διαβάζουμε τα εξής:
ντελιβεράς: (ο)(ντελιβεράδες): υπάλληλος καταστήματος ή επιχείρησης, ο οποίος παραδίδει κατ’ οίκον συνήθ. με μηχανή έτοιμο φαγητό ή αγαθά που έχουν παραγγελθεί. Συνώνυμο:διανομέας (φαγητού)
ντελίβερι: (το)η παράδοση κατ’ οίκον έτοιμου φαγητού η αγαθών που έχουν παραγγελθεί: υπηρεσία καφέ / πίτσα, αλυσίδα καταστημάτων με ~ (η τίλντα, ~ αντικαθιστά τη λ.ντελίβερι).

Πριν από 1,5 χρόνο ο κ. καθηγητής είχε συμπεριλάβει, και ορθότατα, στο λεξικό του τις λέξεις ντελίβερι και ντελιβεράς. Εκεί όμως δεν έκανε καμία αναφορά σε τροφοδιανομή και τροφοδιανομέα. Τι άλλαξε και ξαφνικά προτείνει τις συγκεκριμένες λέξεις; Όπως βλέπουμε στους ορισμούς του λεξικού του, εκτός από το έτοιμο φαγητό, το ντελίβερι μπορεί να περιλαμβάνει και διανομή (άλλων) αγαθών. Συνεπώς, η τροφοδιανομή και ο τροφοδιανομέας δεν αποδίδουν πλήρως την έννοια των λέξεων ντελίβερι και ντελιβεράς.

Άλλωστε το ντελίβερι με 214.000 εμφανίσεις στο Google και ντελιβεράς (232.000) έχουν για τα καλά εδραιωθεί στην ελληνική γλώσσα. Και μάλιστα ενώ το ντελίβερι είναι άκλιτο, ο ντελιβεράς κλίνεται, όπως και άλλες παρόμοιες λέξεις ξενικής προέλευσης (π.χ.σεκιουριτάς). Αν παρ’ όλα αυτά κάποιοι επιμένουν να χρησιμοποιούμε ελληνικές λέξεις, υπάρχει και η λέξη πακετάς (3.840 εμφ. στο Google), που χρησιμοποιείται στη βόρεια Ελλάδα και ιδιαίτερα στην αγαπημένη μας Θεσσαλονίκη, αντί για τη λέξη ντελιβεράς. Η λέξη πακετάς προέρχεται από το πακέτο (pacchetto) που είναι λέξη ιταλικής προέλευσης! Όπως κάποτε, άγνωστο πότε, το πακέτο μπήκε στη γλώσσα μας και αφομοιώθηκε, το ίδιο πιστεύουμε ότι θα γίνει με το ντελίβερι και τις άλλες ξενικές λέξεις. Ερχόμαστε τώρα στο περιβόητο lockdown.

 Η λέξη αυτή δεν υπάρχει ούτε στο Λεξικό Μπαμπινιώτη (2019) ούτε στο «Χρηστικό Λεξικό της Νεοελληνικής Γλώσσας» της Ακαδημίας Αθηνών (2014), που αν και παλαιότερο, υπερτερεί και σε νεολογισμούς του Λεξικού Μπαμπινιώτη. Ανατρέξαμε στο κορυφαίο αγγλικό λεξικό Merriam Webster για να βρούμε περισσότερα στοιχεία για τη λέξη. Πρόκειται για μία σχετικά καινούρια λέξη, καθώς χρονολογείται από το 1973. Αυτή ήταν η πρώτη έκπληξή μας. Η δεύτερη είχε να κάνει με την αρχική σημασία της λέξης. Μεταφράζουμε από το Merriam Webster: lockdown: «ο περιορισμός των φυλακισμένων στα κελιά τους για ολόκληρη την ημέρα ή το μεγαλύτερο μέρος της ως προσωρινό μέτρο ασφαλείας».




Η σημασία με την οποία χρησιμοποιείται το lockdown στη χώρα μας σήμερα είναι μεταγενέστερη. Ο κύριος Μπαμπινιώτης προτείνει τη λέξη «απαγορευτικό». Η συγκεκριμένη λέξη χρησιμοποιείται κυρίως στην Ελλάδα για την απαγόρευση απόπλου καραβιών από τα λιμάνια, συνήθως λόγω σφοδρών ανέμων και γενικότερα κακοκαιρίας. Θεωρούμε ότι η λέξη απαγορευτικό δεν καλύπτει πλήρως την έννοια του lockdown και δημιουργεί σύγχυση. Πάντως στο Google οι λέξεις λοκντάουν( όπως είναι το σωστό, μία λέξη) με 14.900 εμφανίσεις και λοκ ντάουν με 90.500 εμφανίσεις δείχνουν ότι το lockdown τείνει να καθιερωθεί γραμμένο στα ελληνικά βέβαια.

 Όσο για το take away ο κύριος Μπαμπινιώτης προτείνει το «για το σπίτι». Δηλαδή δεν μπορεί να πάρει κάποιος έναν take away καφέ για το γραφείο ή για μία βόλτα; Τόσο στην έντυπη όσο και την ηλεκτρονική μορφή του Merriam Webster βρήκαμε ότι το takeaway είναι μία λέξη και όχι δύο, (take away) όπως εσφαλμένα χρησιμοποιείται και στις κυβερνητικές ανακοινώσεις. Και το takeaway είναι σχετικά πρόσφατη λέξη (του 1961). Στις ΗΠΑ χρησιμοποιείται κυρίως ως αθλητικός όρος στο γκολφ και άλλα αθλήματα. Το takeaway χρησιμοποιείται κυρίως στη Μ. Βρετανία αντί για το takeout, το οποίο με τη σειρά του πρωτοεμφανίστηκε το 1965. Ας μην δημιουργήσουμε όμως περαιτέρω σύγχυση και ας μείνουμε με το takeaway προς το παρόν.Ο χρόνος θα δείξει τι θα γίνει και με τη λέξη αυτή.

Σύντομη ιστορία της ελληνικής γλώσσας

 Το 1999 εκδόθηκε από το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΚΑΙ ΣΤΟΡΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ (Ε.Λ.Ι.Α.) ένα μνημειώδες βιβλίο με τίτλο «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ», στο οποίο καταγράφεται η πορεία της από τα πανάρχαια χρόνια ως τα τέλη του 20ού αιώνα. Στο βιβλίο αυτό τα άρθρα υπογράφουν κορυφαίοι επιστήμονες: ο αείμνηστος Θ. Ι. Κακριδής, η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, οι νυν ακαδημαϊκοί Θεόδωρος Παπαγγελής, Αντώνης Ρεγκάκος, Νικόλαος Κοντοσόπουλος και Πασχάλης Κιτρομηλίδης, οι κορυφαίοι γλωσσολόγοι Χριστόφορος Χαραλαμπάκης, Γεώργιος Μπαμπινιώτης και Ιωάννης Καζάζης, ο σπουδαίος Βρετανός ελληνιστής και συγγραφέας Peter Mackridge κ.α. - με γενική επιμέλεια του καθηγητή Μιχάλη Κοπιδάκη.

Η ελληνική γλώσσα έχει ιστορία περίπου 4.000 ετών. Διαμορφώθηκε μέσα στον ελλαδικό χώρο και η συγκρότησή της δεν είναι αποτέλεσμα προϊστορικών ή πρωτοϊστορικών μαζικών μεταναστεύσεων. Από τον 8ο π. Χ. αιώνα η ελληνική γλώσσα παρουσιάζει μεγάλη διαλεκτική ποικιλία (αρκαδοκυπριακή, αιολική, δωρική, μακεδονική, ιωνική, αττική κλπ). Τον 6ο π. Χ. αιώνα οιΈλληνες άποικοι της Κάτω Ιταλίας και της Σικελίας εισήγαγαν τις πρώτες ελληνικές λέξεις στα λατινικά. Παρά τον βαθύ διχασμό ανάμεσα στον φυσικό και στον γραπτό λόγο, η ελληνική γλώσσα κατορθώνει στη διαπάλη της με τη λατινική στην Ανατολή να εξέλθει νικήτρια.

Στα χρόνια της ρωμαιοκρατίας, συγγραφείς όπως ο Πλούταρχος, ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς και ο Πολύβιος, εισάγουν στην ελληνική γλώσσα ρωμαϊκές λέξεις, άλλοτε θεωρώντας ότι είναι εύκολα κατανοητές και άλλοτε επεξηγώντας το νόημά τους. Έτσι, από την εποχή αυτή "περνούν" στη γλώσσα μας λέξεις που χρησιμοποιούνται ως σήμερα, χωρίς κανείς να προτείνει να αντικατασταθούν: τίτλος < titulus, κάμπος < campus, φούρνος < furnus, φάβα < faba, κουστωδία < custodia, σκάλα < scala, φραγγέλιο < flagellum, δικτάτορας< dictator, είναι μερικές από αυτές.

Πάρα πολλές λέξεις του σημερινού ελληνικού λεξιλογίου, με κατάληξη σε - άτος και - ούρα, έχουν λατινική καταγωγή. Επίσης, πολλές από τις λέξεις που αναφέραμε παραπάνω, τις συναντάμε και στην Καινή Διαθήκη, από τη οποία, όπως και από την Παλαιά Διαθήκη και τα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας μας, εμπλουτίστηκε η ελληνική γλώσσα. Το γεγονός ότι τα βιβλία της Καινής Διαθήκης γράφτηκαν στα ελληνικά, είχε τεράστια συμβολή στη διάδοση του Χριστιανισμού. Άλλωστε τα ελληνικά για πολλούς αιώνες ήταν lingua franca, γλώσσα επικοινωνίας μεταξύ ομιλητών που δεν έχουν κοινή μητρική γλώσσα, κάτι που συμβαίνει σήμερα με τα αγγλικά.

Στα βυζαντινά χρόνια, από το 330, συνεχίζεται αποδυναμωμένη η χρήση της λατινικής γλώσσας στη νομοθεσία στον στρατό και στη διοίκηση , ωστόσο ήδη με τις "Νεαρές", τους νόμους που θέσπισε ο Ιουστιανιανός(527-565), η ελληνική αρχίζει να χρησιμοποιείται ημιεπίσημα. Είχε προηγηθεί η χρήση της στα τοπικά δικαστήρια και στις νοταριακές (συμβολαιογραφικές) πράξεις. Ο Ηράκλειος (610-641), θέσπισε τα ελληνικά ως επίσημη γλώσσα του κράτους, όμως η λατινική ορολογία διατηρήθηκε στο αυλικό τελετουργικό,στη νομοθεσία, στη στρατιωτική διοίκηση και στην οικονομία (ονόματα νομισμάτων, φόρων και θεσμών). Μάλιστα, το 629, ο Ηράκλειος υιοθέτησε αντί για τον παραδοσιακό τίτλο "αυτοκράτωρ", αντίστοιχο του λατινικού imperator, τον τίτλο "βασιλεύς", σηματοδότησε την οριστική ρήξη της αυτοκρατορίας με τη λατινική παράδοση.

Ποια γλώσσα όμως μιλούσαν οι Βυζαντινοί; Οι διανοούμενοι χρησιμοποιούσαν τη γλώσσα των Αττικών ρητόρων και του Πλάτωνα, ενώ ο απλός λαός, ιδίως της υπαίθρου και των επαρχιών, εκφράζεται στην καθομιλουμένη ελληνική Κοινή, που εξελίσσεται μακριά από κάθε σχολική, εκπαιδευτική επιρροή.

Τα ακριτικά τραγούδια, αποτελούν τα παλαιότερα δείγματα ηρωικής ποίησης που μας έχει σωθεί από τα βυζαντινά χρόνια. Όπως γράφει ο Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας Αρέθας (πέθανε το 935), ήδη κατά τον 10ο αιώνα, οι Παφλαγόνες, λαϊκοί ραψωδοί της εποχής, γύριζαν στα εδάφη της αυτοκρατορίας "... ωδάς τινας συμπλάσαντες πάθη, περιεχούσας ενδόξων ανδρών και προς οβολόν άδοντες καθ' εκάστην οιχίαν". Η γλώσσα του έπους του Διγενή Ακρίτα, του γνωστότερου από τους Βυζαντινούς ακρίτες, είναι η δημώδης ελληνική.

Σταδιακά, απ' τα χρόνια του Μανουήλ Κομνηνού (12ος αι.), επανεμφανίζονται τα ερωτικά μυθιστορήματα. Πρόκειται για μια καινοτομία των ελληνιστικών χρόνων, που έφτασε στην κορύφωσή του με τα "Αιθιοπικά", του Ηλιόδωρου.

Η φραγκική επίδραση, αρχίζει να διαφαίνεται στα παλαιολόγεια ιπποτικά μυθιστορήματα και στις έμμετρες μυθιστορίες.

Παράλληλα όμως, η ελληνική γλώσσα λόγω της εμπλοκής των Βυζαντινών σε πολέμους, αλλά και σε συναλλαγές με άλλους λαούς, αλληλοεπιδρά με τις γλώσσες των λαών αυτών.

Οι Σλάβοι, όπως έχουμε αναφέρει σε πολλά άρθρα μας, άρχισαν να εγκαθίστανται σε εδάφη της Βυζαντινής αυτοκρατορίας από τα τέλη του 6ου αιώνα. Ανάμεσα σε βυζαντινούς και Σλάβους, υπάρχουν αμοιβαίες γλωσσικές "επιδράσεις". Στα ελληνικά, διατηρείται ως σήμερα ένας μικρός αριθμός σλαβικής προέλευσης λέξεων, που δηλώνουν κυρίως ονόματα φυτών ή ζώων π.χ. πέστροφα (pbstrb), ανθρώπινες ιδιότητες, π.χ. ντόμπρος (dobr), ποιμενική ή γεωργική δραστηριότητα, π.χ. στάνη < stanb και σβάρνα < barna, ενδυμασία, π.χ. ρούχο < roucho, διατροφή, π.χ. καρβέλι < kravaj και γενικότερα τη φύση, π.χ. βάλτος < bolto. Φυσικά, σλαβικά γλωσσικά κατάλοιπα είναι και αρκετά τοπωνύμια στον ελλαδικό χώρο.

Οι Άραβες τον 7ο αιώνα κατέκτησαν τη Συρία και την Αίγυπτο. Ωστόσο, δέχτηκαν την ισχυρή πολιτιστική επίδραση των πληθυσμών που ζούσαν εκεί. Ελληνικές λέξεις μπήκαν στο αραβικό λεξιλόγιο, όπως afendi < αυθέντης, kharadj < χορηγία κ.ά. Πολλές από αυτές, "επέστρεψαν" στα ελληνικά μετά την άλωση της Κων/πολης από τους Τούρκους το 1453.

Αν και η φραγκοκρατία στην Ελλάδα είχε μεγάλη διάρκεια (1204-1566 κατά την επικρατέστερη άποψη των ιστορικών), ελάχιστες φραγκικές λέξεις έμειναν στη γλώσσα μας. Εξαίρεση αποτελούν κάποια τοπωνύμια όπως το Σαντορίνη < Santa Irene.

Αντίθετα, η βενετσιάνικη επίδραση στην ελληνική γλώσσα, ήταν σημαντική: αβανταδόρος < avantadore, βελούδο < beloudo, γαλαντόμος < galantomo, καντάδα < cantada, κατσάδα < cazzada κλπ. Πολύ μεγάλη ήταν η επίδραση της βενετικής γλώσσας στη ναυτική ορολογία: άλμπουρο < alboro, βαρκάδα < barkada, γολέτα (είδος πλοίου) < goleta, αρμάδα < armada, καδένα < cadena,κάβος<cabo κ.ά.

Όμως πολύ έντονη είναι και η επίδραση της ελληνικής γλώσσας στα βενετσιάνικα. Πολλές λέξεις, επανήλθαν στα ελληνικά από τα ενετικά, ως αντινάδεια: γαλαρία < galaria < λατιν. galeria < ελλην. κάλον (ξύλο), γαρίφαλο < garofolo < λατιν. garofulum < ελλην. καρυόφυλλον.

Πολύ σημαντικές, αναπόφευκτα, είναι οι ελληνοτουρκικές γλωσσικές "σχέσεις". Οι πρώτες "επαφές" ανάμεσα στα ελληνικά και τα τουρκικά, χρονολογούνται στον 11ο αιώνα, μετά την εμφάνιση τουρκικών φύλων στα ανατολικά σύνορα του Βυζαντίου. Από το 1453 ως το 1922, οι "επαφές" αυτές εντάθηκαν. Πρώτα, άρχισε η ελληνική γλώσσα να επιδρά στα τουρκικά. Οι πρώτες "δάνειες" λέξεις στα τουρκικά, υπάρχουν στον κουμανικό κώδικα (13ος αιώνας): chiras < κεράσι, mangdanus < μακεδονήσι (μαϊντανός) uskili < σκουλί (δεσμίδα νήματος). Ο Βαλκανολόγος G. Meyer (1893) και ο τουρκολόγος A. Tietze (1955 και στη συνέχεια), μελέτησαν εξονυχιστικά τις δάνειες λέξεις της τουρκικής γλώσσας που προέρχονται από τα ελληνικά: avli, avlu < αυλή, kilisa, kilise <εκκλησία, ilikmen, ilkmen, < λυχνάρι, zivgar, civgar < ζευγάρι (βόδια).

Ακόμα και σήμερα, στην αργκό της Κωνσταντινούπολης, υπάρχουν ελληνικής προέλευσης λέξεις: ismarid (γόπα τσιγάρου) < (σ)μαρίδα, ispinoz (φλύαρος) < σπίνος κλπ.

Μετά την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους το 1830, έγινε μια "γενναία εκκαθάριση" του λεξιλογίου από τουρκικές, ιταλικές, σλαβικές κλπ. λέξεις. Τουρκικές λέξεις, χρησιμοποιούνται σήμερα κυρίως στη μαγειρική (ιμάμ μπαϊλντί, κεφτέδες, ντολμαδάκια, κα(ν)ταΐφι, μπακλαβάς κλπ).

Ωστόσο η μεγάλη εκφραστική δύναμη κάποιων τουρκικών λέξεων, έχει σαν αποτέλεσμα να χρησιμοποιούνται περισσότερο από τις αντίστοιχες ελληνικές:
΄Έτσι, προτιμούνται περισσότερο το εργένης από τη λέξη άγαμος, ο τεμπέλης, από τη λέξη οκνός (ή και οκνηρός), το ρουσφέτι από τη λέξη δωροδοκία, το ζόρι, από τη βία κλπ. Οι κάποτε ελληνόφωνοι πληθυσμοί ορισμένων περιοχών της Μ. Ασίας (Ικονίου, Καισάρειας κλπ), εκτουρκίστηκαν πλήρως γλωσσικά, ωστόσο δεν έχασαν τη χριστιανική τους πίστη. Για τους ελληνικούς αυτούς πληθυσμούς, εκδόθηκαν από τον 16ο αιώνα εκατοντάδες βιβλία θρησκευτικού κυρίως περιεχομένου, στην τουρκική γλώσσα, αλλά με ελληνικό αλφάβητο, που αποτελούν σήμερα τη βάση για τη μελέτη της λεγόμενης "καραμανλίδης φιλολολογίας".
Λεξικογραφικά... ευρήματα
Στο μνημειώδες "ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΩΔΟΥΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ 1100-1669" (ΛΕΞΙΚΟ ΚΡΙΑΡΑ), βρίσκουμε λέξεις που χρησιμοποιούνταν πριν από πολλούς αιώνες, εξαφανίστηκαν και βρίσκονται πάλι σήμερα στο προσκήνιο. Η λέξη κουρριέρης, σήμαινε τον ταχυδρόμο!

Υπάρχει στο λεξικό του Α. da Somavera (1709). Συνεπώς ήταν σε χρήση τουλάχιστον από τον 17ο αιώνα κι έπειτα. Για εκατοντάδες χρόνια, εξαφανίστηκε.Σήμερα, βέβαια, υπάρχει η λ. κούριερ (ταχυδιανομέας).

Μόνο που ενώ η λ. κουρριέρης, προερχόταν από το ιταλικό corriere, η λέξη κούριερ, ετυμολογείται από το αγγλικό courier. Ο μαρτζαπάς < βενετ. marzapan, ήταν είδος γλυκίσματος από αμύγδαλα και ζάχαρη. Πρόκειται για την γνωστή αμυγδαλόπαστα, το μάρτζιπαν, που ήλθε πάλι στην επιφάνεια, αυτή τη φορά όμως, προερχόμενο από τα γερμανικά! Η λέξη ντοττόρες, έχει την έννοια γιατρός και γενικότερα επιστήμονας. Προέρχεται από το ιταλικό dottore. Φυσικά, αντιστοιχεί στη λέξη δόκτωρ (ή και δόκτορας), η οποία βέβαια ετυμολογείται από το αγγλικό doctor και χρησιμοποιείται ευρέως σήμερα.

Η λέξη "ρέκλα", σημαίνει σήμερα το αραλίκι, την τεμπελιά.
Υπάρχει στο "Συναξάριον Γυναικών", του 16ου αιώνα και σημαίνει "ραβδί, βέργα". Προέρχεται δε από το παλιότερο ιταλικό regula (και regola).
Πόσοι αλήθεια γνωρίζουν ότι η λέξη "νοσταλγία", μία από τις ωραιότερες της γλώσσας μας, "φτιάχτηκε" το 1688, από τον 20χρονο τότε Ελβετό Johannes Hofer στη διατριβή του ως γιατρός. Άριστος γνώστης της αρχαίας ελληνικής, συνέθεσε τη λέξη από τις πανάρχαιες λέξεις νόστος και άλγος. Η λέξη πρωτοεμφανίστηκε στα ξένα λεξικά το 1729 (γαλλ. nostalgie, αγγλ. nostalgy κλπ.)
Τελικά κινδυνεύει η ελληνική γλώσσα από τις ξένες λέξεις;
Όπως είδαμε, η ελληνική γλώσσα, έχει δεχθεί πολλές επιδράσεις στο πέρασμα 4.000 ετών και παρέμεινε αλώβητη.
Όσοι φοβούνται ότι η ελληνική γλώσσα κινδυνεύει, μάλλον ανησυχούν άδικα. Μάλλον οι ξένες γλώσσες δεν μπορούν να σταθούν χωρίς τα ελληνικά, γιατί αν υπήρχε κάποιος τρόπος να αφαιρέσουμε από αυτές τις ελληνικές λέξεις, θα είχαν σοβαρά προβλήματα. Χαρακτηριστικά είναι όσα αναφέρει ο κορυφαίος Έλληνας γλωσσολόγος κύριος Χριστόφορος Χαραλαμπάκης στο βίντεο που παραθέτουμε, για τη "στεντόρεια φωνή", από τον ομηρικό ήρωα Στέντορα, που υπάρχει σε όλες τις σημαντικές ευρωπαϊκές γλώσσες.

Ο αείμνηστος Ξενοφών Ζολώντας, στην ετήσια σύνοδό του ΔΝΤ το 1957, εκφώνησε έναν λόγο, στον οποίο χρησιμοποίησε μόνο λέξεις με ελληνικές ρίζες, προκαλώντας παγκόσμια αίσθηση. Το 1959 εκφώνησε έναν παρόμοιο λόγο.Παραθέτουμε και τους δύο,για να ενημερωθούν οι αναγνώστες μας.Θα πρέπει να είμαστε περήφανοι για την επίδραση στις ξένες γλώσσες της ελληνικής και να μην μεμψιμοιρούμε για τις ξένες-ξενόφερτες λέξεις. Κάποιες από αυτές θα τις απορροφήσει η γλώσσα μας, κάποιες άλλες θα τις εκτοπίσει.

Και δυστυχώς, υπάρχουν μέχρι σήμερα χιλιάδες αθησαύριστες ελληνικές λέξεις σε κώδικες του Αγίου Όρους, στα βενετικά αρχεία και αλλού. Καμία ελληνική κυβέρνηση μέχρι σήμερα, δεν φρόντισε μέχρι σήμερα να μελετηθούν τα σχετικά έγγραφα, ενώ την ίδια ώρα (δισ) εκατομμύρια ευρώ, ξοδεύονται για το τίποτα...

https://www.youtube.com/watch?v=wgaceiITjBU&t=116s