Κως 1976. Στο μυαλό του 17χρονου πιτσιρικά με την ιδιότητα του DJ, τα μακριά σπαστά μαλλιά, το χαρακτηριστικό μουστάκι, και το όνομα Νότης, “παίζουν” ήχοι rock, funky και soul μουσικής με κρεσέντο το ιδανικό ενός δίκαιου κόσμου. Στα τραγούδια μπορεί και τον συναντά, στους στίχους μπορεί και τον αναπαράγει, στις μελωδίες έχει την ελευθερία να τον κάνει κτήμα του.
“Why did you do it?”
Το 1984 φτιάχνει ένα μικρό club, στήνει μια ορχήστρα, παίζει ξένη μουσική και τραγουδά ξανά και ξανά _ με διάθεση ακατάσχετου ρομαντισμού _ το “Why did you do it” των Stretch. Τον ακούνε λίγοι, τον καταλαβαίνουν μερικοί, τον χειροκροτούν ελάχιστοι. Ένα χρόνο μετά η ορχήστρα διαλύεται κι ο Νότης τραβά την επαγγελματική οδό με την επιγραφή “διάφορα”. Αντίθετα με τις προβλέψεις φίλων και γνωστών, το τέλος εκείνης της οδού δεν του επιφυλάσσει κάποιο ανήλιο αδιέξοδο αλλά μία φωταγωγημένη λεωφόρο γεμάτη δόξα, χρήμα και αναγνώριση. Ο αμετανόητος ροκάς τραγουδάει τώρα ελληνικά, πρώτα σ' ένα μικρό μαγαζί κι ύστερα σε μεγάλες πίστες. Είναι πλέον 34 ετών, ερωτευμένος με την βρετανίδα Κίλι και αστέρας της ελληνικής δισκογραφίας.
Στις τηλεοπτικές του εμφανίσεις εκπέμπει την εικόνα του διαφορετικού, όχι μόνο λόγω των εξεζητημένων στιλιστικών επιλογών του αλλά και του τρόπου με τον οποίο “πουλάει” τις όποιες πολιτικές του πεποιθήσεις. Μοιάζει γλυκός, ήρεμος, κουλ, ένας επαναστάτης του λαϊκού πενταγράμμου με άποψη και αιτία: “Όσα βλέπω γύρω μου με ενοχλούν”, δηλώνει το 1993 στον οικοδεσπότη Νίκο Μαστοράκη σε μια συνέντευξη όπου μεταξύ άλλων αυτοπροσδιορίζεται “αναρχικός”:“Με ενοχλεί η αναξιοκρατία. Με ενοχλεί το ότι αυτοί οι άνθρωποι που κυβερνούν αυτόν τον τόπο δεν είναι αυτοί που θα' πρεπε να είναι. Εγώ δεν ψηφίζω. Απομακρύνομαι. Όχι, δεν είμαι ψιλοαναρχικός. Είμαι Αναρχικός! Δεν μ' αρέσει ο συμβιβασμός. Μ' αρέσει η επανάσταση. Μέσα απ' τον συμβιβασμό δεν βγαίνει τίποτα. Μέσα από την επανάσταση βγαίνουν καινούρια πράγματα...”. Η συνέντευξη τελειώνει, τα φώτα σβήνουν, κι εκείνη ακριβώς την στιγμή στο μυαλό του Νότη και σε αντίθεση με εκείνα μιας ανερχόμενα νεόπλουτης Ελλάδας, “παίζει” αποκλειστικά το “Sorry Seems To Be The Hardest World...”.
“Θέλω να την κάνω, να πάρω τα βουνά...”
Τρία χρόνια αργότερα, και συγκεκριμένα το 1996, ο λαοφιλής Νότης ατενίζει το απέραντο γαλάζιο ως καλεσμένος της Νανάς Παλαιτσάκη. Αυτή την φορά μοιάζει θυμωμένος, πικραμένος, παραπονεμένος σαν μικρό παιδί με τα λεγόμενά του να προκαλούν κύματα έκπληξης στην δημοσιογράφο και στους φιλοθεάμον κοινό: “Κάποτε ήμουν κάθετα αντίθετα με τον παππού μου γιατί ο παππούς μου ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος υποστήριζε τους δικτάτορες. Όμως τώρα βλέπω ότι είχε δίκιο σε πάρα πολλά πράγματα. Αυτή η χώρα κι αυτός ο λαός δεν μπορεί να ορθοποδήσει παρά μόνο κάτω από μια τέτοια συνθήκη, μια συνθήκη που θα έχει ποινές. Ο άνθρωπος μόνο με την τιμωρία ανακαλύπτει ποιο είναι το σωστό! Θυμάμαι τότε που ήμουν πιτσιρικάς και ήταν η δικτατορία στα πράγματα, οι Συνταγματάρχες, οι Στρατιωτικοί, τα πράγματα ήταν συγκρατημένα. Θυμάμαι ότι υπήρχε περισσότερο σεβασμός κι όλα αυτά ξεκινούσαν από τον φόβο. Ο άνθρωπος πρέπει κάτι να φοβάται ούτως ώστε να κάνει αυτά που είναι τα σωστά”.
Όσοι ακούν τον Νότη σε εκείνη την “παραλιακή” συνέντευξη, καταλαβαίνουν ότι ο “αναρχικός ροκάς” παραπαίει ήδη ανάμεσα σε μία πλήρη απολυτότητα και μία ελλειμματική ταυτότητα. Δεκαέξι χρόνια αργότερα, σε μία διαδικτυακή αυτή την φορά συνέντευξη του, ο παραπάνω εσωτερικός διχασμός θα πάψει όπως ακριβώς και οι όποιες αντιπαραθέσεις γύρω από τα “πιστεύω” του Νότη με τον ίδιο να δηλώνει: “Τελικά, ο μόνος μάγκας σ' αυτό τον τόπο, μετά τον Ιωάννη Μεταξά που είπε το “Όχι” εξ' ονόματός μας, ο αμέσως επόμενος μάγκας, δυστυχώς ήταν πάλι δικτάτορας: ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ο οποίος είχε το σθένος, την ανδρεία, να τον καταδικάσει η πατρίδα του και να πάει στη φυλακή και να πεθάνει εκεί, χωρίς να ζητήσει χάρη, γιατί θα αποδεχόταν πως έβλαψε την πατρίδα του, ενώ αυτός ήταν πραγματικά πατριώτης!”.
Στα ενδιάμεσα χρόνια ο Νότης παραληρεί κάθε φορά που μιλάει για τους Έλληνες, την Ελλάδα, τους εθνοσωτήρες και το τέλειο κατά την άποψή του πολίτευμα. Είναι το 1999 όταν σε συνέντευξη του στο “Ενώπιος Ενωπίω” του Νίκου Χατζηνικολάου, δίνει ρέστα υποστηρίζοντας ότι η σωτηρία της χώρας “κρύβεται” στο πολίτευμα της Μοναρχίας και πως μόνο ένας μονάρχης μπορεί να σώσει την χώρα. Το πολιτικό “ξύπνημα” του Νότη έχει μόλις συντελεστεί με ορισμένους εκ των πλέον ένθερμων “ακροατών” του, να τραγουδούν παράλληλα το γνωστό του άσμα “θέλω να την κάνω, να πάρω τα βουνά...”.
“Σώμα μου καημένο δεν σε ορίζω πια...”
Χέρι-χέρι με τις εθνικιστικές απόψεις του Νότη βαδίζουν χρόνο με το χρόνο και συνέντευξη με την συνέντευξη και οι απόψεις του για τους ομοφυλόφιλους. Η πρώτη επίσημη τοποθέτησή του χρονολογείται το 1996 όταν μέσω της TV απευθύνει στην πολυαγαπημένη του μητέρα την παρακάτω ιστορική ατάκα: “Πως σου γλίτωσα, ρε μάνα, και δεν σου βγήκα πούστης με τόσα δαχτυλίδια...”. Έκτοτε, οι φορές που θα καταφερθεί με λόγια υποτιμητικά απέναντι στους ομοφυλόφιλους _ για την ύπαρξη των οποίων ευθύνονται τα περιοδικά τύπου NITRO (!)_ ξεπερνούν κατά πολύ σε αριθμό τα δάχτυλα και των δύο χεριών μαζί: “Το πιο φυσιολογικό είναι το μείγμα ανδρός και γυναίκας. Στο Μιλάνο, στον ναό της παγκόσμιας μόδας, δεν υπάρχουν άνδρες. Είναι όλοι πούστηδες”, θα πει το 1998 σε συνέντευξη του στον εμβρόντητο Νάσο Αθανασίου: “Όπου κι αν πήγα είδα ανθρώπους ουδέτερους που έμοιαζαν με αρσενικά και στην ουσία ήταν κορίτσια. Και στον τόπο μας υπάρχει έξαρση λόγω του ότι υπάρχουν πάρα πολλοί γκέι στα μέσα ενημέρωσης. Είναι δυνατόν νέα αγόρια χωρίς ορμόνες θηλυκές να θεωρούν αυτούς πρότυπα και να πηγαίνουν προς τα εκεί; Όλοι αυτοί πηγαίνουν ενάντια στην φύση. Και να σας πω κάτι; Εγώ έχω την ικανότητα να βλέπω αυτό που θα συμβεί μετά από είκοσι χρόνια: τότε, θα υπάρχει ένα υβρίδιο, ένα συνονθύλευμα αρσενικοθήλυκο, ένας άνθρωπος ουδέτερος, ούτε γυναίκα, ούτε άνδρας...”. Τα χρόνια πέρασαν με τις συγκεκριμένες δηλώσεις του Νότη να μένουν στην ιστορία και στην φαντασία όσων τρέμουν το διαφορετικό...
“Παράλληλα, περπατάμε παράλληλα κι όλα είναι ακατάλληλα για να σμίξουμε πάλι...”
Το 1998 ο Νότης ανεβαίνει στην πίστα με την Δέσποινα Βανδή δηλώνοντας στο τέλος της συνεργασίας εκείνης: “Καλή είναι η Δέσποινα. Θα μπορούσε όμως να είναι και καλύτερη...”. Ο χρόνος αποδεικνύει περίτρανα ότι η Δέσποινα δεν είναι απλώς καλύτερη αλλά “το δέκα το καλό” για όποιον καλλιτέχνη στέκει δίπλα της στην πίστα. Και ο Νότης το γνωρίζει καλά. Είναι φθινόπωρο του 2013 όταν λίγες ημέρες πριν την επίσημη πρεμιέρα η Δέσποινα Βανδή τινάζει στον αέρα την επί σκηνής συνεργασία της με τον Σφακιανάκη. Αιτία, η αντίθεσή της στις εκθειαστικές δηλώσεις του τραγουδιστή για τη “Χρυσή Αυγή”, την οποία εκφράζει με μία λιτή ανακοίνωση που καταχειροκροτείται από την πλειονότητα του καλλιτεχνικού και πολιτικού στερεώματος της Χώρας: “... Αυτή την στιγμή αισθάνομαι ότι τα πράγματα που μας χωρίζουν είναι περισσότερα από αυτά που μας ενώνουν. Αποχωρώ με λύπη. Και κάτι τελευταίο... Εμένα οι γονείς μου ήταν μετανάστες... Αυτό.” Η απάντηση του Νότη έρχεται λίγες ημέρες αργότερα από την “γαρυφαλλοφορεμένη” πίστα στην οποία εμφανίζεται με παντελόνι παραλλαγής, χακί μπουφάν, γερμανική σημαία και... πολιτικό λόγο: “Θα σας παρακαλούσα πάρα πολύ, σύντομα που θα γίνουν εκλογές, να δώσετε το παρόν βροντερά και να διώξετε τους τυράννους...”. Η Δέσποινα δεν απαντά.
Τον λόγο παίρνουν πολιτικοί, καλλιτέχνες και συγγραφείς με περισσότερο εκκωφαντικό απ' όλους εκείνον την Έλενας Ακρίτα: “Σαν πληγωμένο φασιστόπουλο στο χώμα, ψάχνω τη δύναμη να κρατηθώ ακόμα. Δικό σας...”
“Μήπως είμαι τρελός, μήπως τα' χω χαμένα”
Τώρα πλέον ο Νότης δεν σταματά πουθενά. Και το κυριότερο: αυτό το πουθενά δεν εξαντλείται μόνο στις όποιες πολιτικές του απόψεις. Στις αρχές του 2013, καλεσμένος στην εκπομπή “ΟΛΑ μπάχαλο” του Θέμου Αναστασιάδη, υποστηρίζει λίγο-πολύ ότι την Ακρόπολη την έφτιαξαν εξωγήινοι για να επανέλθει λίγο αργότερα επισημαίνοντας ότι κι εμάς εξωγήινοι μας έχουν φτιάξει:“Εξωγήινοι έχουν φτιάξει εσένα κι εμένα... Κατεβαίνουν συνέχεια εξωγήινοι. Είμαστε πειραματόζωα και υβρίδια. Ανάμεσά μας κυκλοφορούν εξωγήινοι που ενδεχομένως έχουν την ίδια μορφή μ' εμάς και ενδεχομένως κάνουν επισκέψεις νοήμοντα όντα από άλλες περιοχές του γαλαξία μας που έχουν άλλη αντίληψη για τα πράγματα, άλλες γνώσεις και άλλη τεχνολογία...” Κι όσο για τους... γήινους, ο Νότης δηλώνει... στ' άρματα αν τολμήσουν να του ζητήσουν χαράτσια και πληρωμές: “Δεν πληρώνω χαράτσι και δεν έχουν κανένα δικαίωμα να μου κόψουν το ρεύμα. Επαναστατείστε ρε παιδιά! Δεν χρωστάω, δεν στα δίνω... Αν έρθουν σπίτι μου να μου κόψουν το ρεύμα, θα τους τουφεκίσω!”
“Είσαι ένα πιστόλι”
Οι τουφεκιές του Νότη δεν σταματούν ωστόσο απέναντι σε χαράτσια, πολιτικούς και φοροεισπράκτορες, αλλά επεκτείνονται τόσο σε πρόσωπα του καλλιτεχνικού στερεώματος όσο και σε μεγάλες μορφές της χώρας όπως η αείμνηστη Μελίνα στην οποία επιτέθηκε... δια πίστας με ασσύλυπτους χαρακτηρισμούς: «Στο δικό μου σπίτι πετάνε άνθη στων άλλων καρέκλες και ότι θέλουν Πήγα στον Παρθενώνα και ήθελα να φουντάρω. Είναι μέγιστη ντροπή από το 1992 τα κοπρόσκυλα που διαφεντεύουν τις τύχες μας λέγεται Μελίνα Μερκούρη και τα ρέστα η Θεά.. του κώλου!».
Με σκληρούς χαρακτηρισμούς είχε επίσης καταφερθεί κατά το παρελθόν τόσο απέναντι στον Αντώνη Ρέμο όσο και στον αδικοχαμένο Παντελή Παντελίδη: “Ο Ρέμος δεν είναι μεγάλο όνομα. Είναι μικρό... Δισσύλαβο... Αντωνάκη, ασχολήσου με τα δικά σου. Ο καθένας στα κυβικά του. Μικροί, μεγάλοι στο ίδιο καφενείο, μπερδευόμαστε...”. “Πριν από κάποιους μήνες έχω πάει στο σκάφος του Γιώργου Πολίτη, είχε ανοιχτό το ραδιόφωνο και άκουσα εμένα σε ένα τραγούδι άγνωστο, δεν το ήξερα το τραγούδι, αλλά άκουγα εμένα. Δεν ήμουν εγώ…Ήταν θλιβερό!». Το θλιβερό μαντάτο του θανάτου του Παντελίδη κάνει ωστόσο τον Νότη όχι απλώς να ανασκευάσει τα λεγόμενά του αλλά και να του ζητήσει μία έμμεση _ αν και καθυστερημένη _ συγνώμη: “Είναι μια δύσκολη και φορτισμένη στιγμή. Και ειδικά όταν έχει φύγει ένα νέο παιδί και μ αυτό τον τρόπο. Είμαι πραγματικά λυπημένος γι' αυτό το παλικάρι που είχε έρθει μάλιστα πριν λίγες μέρες και καθόταν απέναντί μου να δει το πρόγραμμά μας. Μάλιστα τον περίμενα να έρθει στο καμαρίνι μου να δώσουμε τα χέρια και να γνωριστούμε αλλά ντρεπόταν και τελικά δεν ήρθε... Έφυγε και οι δρόμοι μας θα συναντηθούν εκεί ψηλά. Κρίμα πραγματικά. Παντελή μου να είσαι καλά εκεί επάνω..."
“Πάρτα!”
Ο μοιραίος και τραγικός συνάμα θάνατος του Παντελίδη ήταν ίσως το μόνο γεγονός που υποχρέωσε _ για πρώτη φορά _ τον Νότη να μετανιώσει για κάποια από τα λεγόμενά του. Κατά τ' άλλα όχι απλώς συνεχίζει να επιτίθεται με ορμή δεκαεξάρη σε όποιον τον ενοχλεί αλλά και πλάθει με τον λόγο του ακραίες συνειδήσεις ταυτόσημες με τα προσωπικά του “πιστεύω”. “Δεν είναι ακραία επιβολή η Χρυσή Αυγή. Ακραία επιβολή είναι οι τύραννοι, τα φασιστοειδή που μας κυβερνούν αυτή την στιγμή... Ευθαρσώς στα το λέω: Ψηφίστε αυτό και χέστηκα για τον φασισμό που θα μου χρεώσουν. Η Χρυσή Αυγή είναι το μόνο κόμμα το οποίο θα μπορούσε σήμερα να' ναι σωτήριο για την χώρα...”, έχει δηλώσει κατά καιρούς με τον πιο πρόσφατο “προσηλυτισμό” να διαδραματίζεται στην εκπομπή του ΓρηγόρηΑρναούτογλου: “Πρόσφατα έβαλαν στη φυλακή ανθρώπους που ήταν εκλεγμένοι από τον ελληνικό λαό. Τι προσβολή!... Εγώ πρέπει να αισθάνομαι τύψεις που (σ.σ. Οι πρόσφυγες) βάζουν τα παιδιά τους μες στις πλαστικές βάρκες και πνίγονται; Τι να κάνω; Πρώτα βοηθάς το σπίτι σου και μετά το γείτονα...” .
Οι ατάκες του Νότη δεν έχουν τελειωμό. Μοιάζουν με ένα απέραντο ποτάμι, τόσο ορμητικό όσο και το σκεπτικό ενός θυμωμένου παιδιού. Μπορεί να τις υιοθετήσεις ή να τις απορρίψεις. Να τσαντιστείς ή να γελάσεις. Να τις φυλάξεις στο συρτάρι ή να τις πετάξεις στα σκουπίδια. Η μοναδική δυσκολία έγκειται στο να τις συγχωρήσεις αν όλα όσα πρεσβεύει γίνουν κάποτε πραγματικότητα. Ακόμη κι αν αυτή την συγχώρεση ο “επαναστάτης Νότης” στην ζητήσει τραγουδιστά όπως είχε κάνει στο video clip του τραγουδιού “Πατρίδα μου”, εκεί όπου ως τύραννοι του ελληνικού λαού πρωταγωνιστούσαν Γερμανοί κατακτητές συντροφιά με τον “εθνοσωτήρα” του Γεώργιο Παπαδόπουλο...