Βασίλης Παλαιολόγος: «Δεν είμαι είδηση. Εκανα απλώς το χρέος μου»

«Ηθική, συνείδηση, ευθύνη, αξίες, αξιοπρέπεια, ανθρώπινα δικαιώματα, συλλογική συνείδηση που καθορίζει άμεσα ή έμμεσα τη μοίρα των ανθρώπων. Ηρωας, θύτης ή θύμα; Εσύ αποφασίζεις!». Είναι φθινόπωρο του 2019 όταν η εξαιρετική παράσταση «Terror» κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο Αθηνών με πρωταγωνιστή τον ηθοποιό Βασίλη Παλαιολόγο. Τέσσερις μήνες μετά, η πανδημία του κορωνοϊού βάζει άνω τελεία στη ζωή μας, καλώντας μας να αναμετρηθούμε με όλα όσα μέχρι εκείνη τη στιγμή το μεγάλο αυτό έργο μάς καλούσε απλώς να αναλογιστούμε. Ηθική, συνείδηση, ευθύνη, αξίες, αξιοπρέπεια, ανθρώπινα δικαιώματα, συλλογική συνείδηση που καθορίζει άμεσα ή έμμεσα τη μοίρα των ανθρώπων. Ηρωας, θύτης ή θύμα; Εσύ αποφασίζεις! Ξανά...

Νοσηλευτής στο Παίδων

Πρωινό Δευτέρας 4 Ιανουαρίου 2020. Ενας άνδρας κατευθύνεται στο Νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία». Είναι ο Βασίλης Παλαιολόγος. Ο άνθρωπος που εδώ και πάρα πολλά χρόνια, παράλληλα με την υποκριτική, εργάζεται και ως νοσηλευτής στο Τμήμα Νεογνών. Αυτή τη φορά θέλει να προσφέρει τις υπηρεσίες του όχι με τη στενή έννοια του όρου, αλλά τον εαυτό του στην πιο ευρεία εκδοχή. Εχει αποφασίσει να κάνει το εμβόλιο κατά του COVID-19. Δεν σκέφτηκε στιγμή το «εάν», δεν μπήκε λεπτό σε κάποια «τεχνική» απώθησης φόβου, δεν έπεσε με τα μούτρα σε ιατρικά δεδομένα, ούτε επέτρεψε στον εαυτό του να τα αμφισβητήσει. Λίγο αργότερα ανεβάζει στα social media μία φωτογραφία από τη στιγμή του εμβολιασμού μαζί με τη φράση: «Δεν νομίζω ότι θα επιτρέψω σε έναν ιό να με κάνει να νοσήσω. Εξάλλου έχω πολλά να κάνω ακόμα... ας πιούμε στην καινούρια δεκαετία. Σας ευχαριστώ για τις ευχές σας. Καλή χρονιά σε όλους». Ακολουθούν χιλιάδες μηνύματα και σχόλια, φρενίτιδα μιας δημοσιότητας που δεν επεδίωξε ο ίδιος, «εγώ τη χαρά μου ήθελα να μοιραστώ». Του τηλεφωνώ ζητώντας του να μοιραστεί και τις σκέψεις του, κάθε ψήγμα λογικής είναι κάτι παραπάνω από αναγκαίο σε μια εποχή χαρακτηρισμένη από κύματα παράνοιας.

Στέκει απέναντί μου. «Οπως βλέπεις, δεν παραμορφώθηκα», μου λέει στα πρώτα λεπτά της συνάντησής μας. Μοιάζει να χαμογελά. Τον παρατηρώ. Δεν είναι χαμόγελο. Είναι μία υποψία πικρού γέλιου για όλα όσα ακούγονται αναφορικά με τις κρυφές -ενίοτε και κουφές- παρενέργειες του εμβολίου. Για λίγο μιλάμε για το παρελθόν: «Οσον αφορά το χθες, θα σου πω απλώς ότι το θέατρο μπήκε σφήνα στις νοσηλευτικές σπουδές μου. Δεν τo ’χα στο μυαλό μου, προέκυψε, κι από κει και πέρα το ένα έφερε το άλλο. Σαν να κόλλησα μία ανίατη ασθένεια... Δεν ξέρω αν θα μπορούσα πια να είμαι ένα από τα δύο, αφού και τα δύο είναι κομμάτια της ύπαρξής μου», λέει και συνεχίζει: «Σε ό,τι αφορά το σήμερα, η άποψή μου είναι ότι δεν θα έπρεπε καν να αποτελώ είδηση... Το προφανές, το λογικό, το αυτονόητο δεν συνιστούν είδηση. Εκανα το χρέος μου και ως πολίτης, αλλά και ως επαγγελματίας υγείας. Τίποτε παραπάνω. Και το χρέος όλων μας είναι να συμβάλουμε έμπρακτα στην μάχη κατά του εχθρού που ακούει στο όνομα COVID-19, προκειμένου να επανέλθουμε στην κανονικότητα. Δεν μου πέρασε στιγμή από το μυαλό ότι η απόφασή μου να κάνω το εμβόλιο θα προκαλούσε τέτοιο σάλο. Δεν ξέρω γιατί και δεν με ενδιαφέρει κιόλας να το ψάξω. Δεν έκανα κάτι άξιο θαυμασμού εκτός κι αν αυτή μου η πράξη ωθήσει κάποιους ανθρώπους να μη φοβηθούν να κάνουν το εμβόλιο. Από τη στιγμή που η απόφασή μου να εμβολιαστώ έγινε πράξη κι ύστερα εικόνα στα social media, έλαβα μηνύματα από χιλιάδες ανθρώπους. Ολα θετικά εκτός από μία περίπτωση όπου κάποιος μου έγραψε: “Το έκανες για τον εαυτό σου, για την προβολή σου...” Αν μπορούσα να αλλάξω το σκεπτικό αυτού του ανθρώπου θα είχα πετύχει ένα θαύμα...».

«Καιρός να σοβαρευτούμε...»

Οση ώρα μιλάει, μοιάζει σαν η πειθαρχία και η ηρεμία να έχουν πάρει σάρκα και οστά στο πρόσωπό του. Δεν έχει εντάσεις, ούτε θυμό, ούτε το παραμικρό μένος απέναντι σε αρνητές και συνωμοσιολόγους. Για τον Βασίλη Παλαιολόγο όλα αυτά και όλοι αυτοί είναι απλώς σαν να μην υπάρχουν: «Κατανοώ τον φόβο κάποιων απέναντι σε κάτι άγνωστο, αλλά δεν τον δικαιολογώ. […] Κάποιοι μιλάνε για μελλοντικές παρενέργειες. Τι τους απαντώ; Πως εάν μετά από πέντε χρόνια παρουσιάσω κάτι, δεν θα μπορεί κανείς να με πείσει ότι η αιτία θα είναι το εμβόλιο. Αν δεν είχα κάνει το εμβόλιο και παρουσίαζα κάτι μετά από πέντε χρόνια, δεν θα είχα ποιον να ενοχοποιήσω. Είναι σαν να ψάχνουμε να ενοχοποιήσουμε κάποιον πριν κάνει το έγκλημα... Σε ό,τι αφορά την υγεία μας, μπορεί να μας συμβούν τα πάντα ανά πάσα ώρα και στιγμή. Πιο πολλά μπορεί να συμβούν σε έναν άνθρωπο η ζωή του οποίου είναι χτισμένη μέσα στο στρες και στην αδυναμία καταπολέμησής του από το να κάνει ένα εμβόλιο. Είναι η πρώτη και η μοναδική φορά που η παγκόσμια ιατρική κοινότητα κινητοποιήθηκε τόσο άμεσα σε οικονομικό και τεχνολογικό επίπεδο προκειμένου να σωθούν ζωές κι εμείς αναλωνόμαστε σε θεωρίες συνωμοσίας και σε παραμύθια της Χαλιμάς. Κάποιοι λένε πως είναι πολύ νωρίς, ότι δεν θέλουν να το κάνουν. Το να μη θέλεις να κάνεις το εμβόλιο είναι αναφαίρετο δικαίωμά σου ως προς το πώς θα χειριστείς τις αποφάσεις που αφορούν την προσωπική σου υγεία. Ως προς το πώς θα χειριστείς όμως τη συμμετοχή σου στο κοινωνικό σύνολο, που αφορά τη δημόσια υγεία, θα πρέπει να ακολουθήσεις τους εκάστοτε κανόνες που θα θεσπιστούν. Και κάτι ακόμη: δεν είναι κακό να ψάχνουμε. Κακό είναι να μην ακούμε. Να κινούμαστε με βάση ένα ακατανόητο, αυθαίρετο κι εγωιστικό “υπερεγώ”. Εάν έβλεπε κάποιος το βλέμμα των ανθρώπων στις εντατικές, ένα βλέμμα-καθρέφτη της αγωνίας για ζωή, θα καταλάβαινε πως η καλύτερη απόφαση που θα μπορούσε να πάρει για τον εαυτό του είναι να κάνει το εμβόλιο. Γι’ αυτό και δεν ασχολούμαι με τους αρνητές και τους συνωμοσιολόγους. Εμένα με ενδιαφέρει το μπροστά. Και αυτό το μπροστά στην προκειμένη περίπτωση είναι η υγεία. Δεν ζεις με θεωρίες συνωμοσίας, αλλά με την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα έχει θάνατο. Η πραγματικότητα έχει πόνο. Και αυτή η ίδια πραγματικότητα υπαγορεύει πως τις αποφάσεις για την υγεία μας τις παίρνουν άνθρωποι που έχουν φάει τη ζωή τους σπουδάζοντας και μελετώντας. Δεν μπορεί να αμφισβητούμε τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, τον ΕΟΔΥ, το υπουργείο Υγείας, τους γιατρούς, τους πάντες και τα πάντα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι εκεί για να καταστρέψουν τον κόσμο, αλλά για να τον σώσουν. Πώς μπορεί να υπάρχει κάποιος που να πιστεύει ότι η παγκόσμια κοινότητα υγείας θα έβαζε στην πρώτη γραμμή του εμβολιασμού το υγειονομικό προσωπικό διακινδυνεύοντας εκατομμύρια απώλειες γιατρών και νοσηλευτών; Αυτά είναι αστεία πράγματα και πιστεύω πως ήρθε η ώρα να γίνουμε σοβαροί... Και να προσφέρουμε... Καταλαβαίνω ότι μπορεί να είμαστε ζορισμένοι, πιεσμένοι, κουρασμένοι, αλλά αυτό είναι ένα κοινό πρόβλημα για ολόκληρη την οικουμένη».

Η προσφορά

«Να προσφέρω». Είναι πολλές οι φορές κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας που ο Βασίλης θα επαναλάβει αυτή τη φράση. Τόσες που αναρωτιέμαι αν γεννήθηκε για να δίνει ή αν έμαθε πως το δόσιμο αποτελεί τον πιο ασφαλή δρόμο προς την απόλυτη ευτυχία: «Από παιδί έχω διδαχθεί την προσφορά μέσα από την οικογένειά μου και πάντα μου άρεσε να δίνω... Ηρεμα, αθόρυβα, ό,τι, όσο και όπως μπορώ. Δεν σταμάτησα ποτέ να ψάχνω και να ψάχνομαι. Κάθε κίνηση στη ζωή μου ήταν και είναι μία μελέτη. Από έναν καφέ που πίνω χαζεύοντας τον κόσμο έως ένα μεγάλο ταξίδι, οι σχέσεις, οι λέξεις, οι συμπεριφορές, τα πάντα εμπεριέχουν για μένα την έννοια της παρατήρησης και της μελέτης. Είναι κάτι που έκανα από παιδί. Οχι τόσο συνειδητά, αλλά το έκανα. Γεννήθηκα σε μία μέση ελληνική οικογένεια, στον Πύργο Ηλείας. Ο μπαμπάς χασάπης, η μαμά, απόφοιτος της Εμπορικής, ασχολήθηκε με το σπίτι, το μαγαζί, τα κτήματα, τα πάντα μας. Μπορεί να μην είχαν τις γνώσεις για να ανοίξουν τους ορίζοντές μας, είχαν όμως τον τρόπο να μας ωθούν στο να μπορούμε να γινόμαστε κάθε φορά καλύτεροι. Να πρεσβεύουμε το καλό για τους άλλους, να μη βλάψουμε ποτέ κανέναν, να αγωνιζόμαστε και πάνω από όλα να προσφέρουμε. Δεν μου είπαν ποτέ “γίνε νοσηλευτής για να βοηθάς τον κόσμο”, αλλά από όλα εκείνα που κατέγραφα στον σκληρό μου δίσκο δεν θα μπορούσα να είμαι ή να γίνω κάτι διαφορετικό... Ηθελα να σηκώσω τον πόνο των άλλων για να ελαφρύνω το μέσα μου. Η ζωή ανταποδίδει το καλό. Δώσε και θα πάρεις. Με αυτό πορεύομαι στη ζωή μου».

Και το θέατρο; Ποιο κομμάτι «δοσίματος» καλύπτει για τον Βασίλη Παλαιολόγο το θέατρο; «Από την τηλεόραση αποφάσισα συνειδητά να απέχω εδώ και πολλά χρόνια. Εκτός του ότι με κούρασε, άλλαξαν οι συνθήκες. Το ενδιαφέρον και η προσοχή μου οδηγήθηκαν στο θέατρο. Εδώ και είκοσι χρόνια, μέσα από την επιλογή των έργων στα οποία βρίσκομαι, μεταφέρω νοήματα ζωής. Το θέατρο ανοίγει την καρδιά και πλαταίνει τον νου. Το τι είμαστε και το τι θα φτάσουμε κάποια στιγμή να είμαστε έχει να κάνει με το πώς λειτουργούμε και πώς συλλέγουμε τα στοιχεία που θα μας οδηγήσουν στο πέρασμα των χρόνων σε έναν τελείως διαφορετικό τρόπο σκέψης. Οφείλουμε στον καιρό που περνάει να αλλάζουμε το “είναι” μας προς το καλύτερο. Δεν με ενδιαφέρει στα πενήντα μου να πάω να ξενυχτήσω στα μπουζούκια. Το είδα, το γλέντησα, το έζησα, το χόρτασα. Τώρα, αν θέλω να εξελίσσομαι, πρέπει να στρέψω την προσοχή μου κάπου αλλού, να ανοίξω το μυαλό μου σε άλλα πράγματα. Στο θέατρο δίνεις πολλά και παίρνεις εξίσου πολλά. Η ηχηρή σιωπή που λαμβάνεις από το κοινό κατά τη διάρκεια μιας παράστασης είναι το μεγαλύτερο δώρο για έναν ηθοποιό. Δεν είμαι περισσότερο νοσηλευτής ή ηθοποιός. Είμαι και τα δύο καθώς και δύο έχουν να κάνουν με την προσφορά και με την αγωγή της ψυχής».

Κλείνουμε την κουβέντα μας με σχέδια, επιθυμίες και στόχους, για τη στιγμή που η πανδημία θα έχει πλέον περάσει: «Ολα μας τα όνειρα και τα σχέδια μπορούν να πραγματοποιηθούν αν χτίσει ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί ένα ισχυρό ανοσοποιητικό “τείχος” απέναντι στην COVID-19. Αυτό πρέπει να είναι ο στόχος μας. Σε ό,τι αφορά τα σχέδια μου, μετά από όλο αυτό, θέλω να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι στη Μαδρίτη. Να βρεθώ με αυτή τη βασίλισσα... Οσο για τη μεγαλύτερη επιθυμία μου; Ο τύπος που μου έγραψε ότι έκανα το εμβόλιο για τη δημοσιότητα, να το κάνει κι εκείνος... Για το δικό του καλό...».

Ειδήσεις σήμερα: 

Επιστρέφουν στα θρανία οι μαθητές - Πώς θα ανοίξουν τα σχολεία τη Δευτέρα

Μέχρι τη Δευτέρα οι αιτήσεις για το επίδομα θέρμανσης - Τα SOS για τη διαδικασία

Το twitter «κατέβασε» μόνιμα τον λογαριασμό του Τραμπ