Κώστας Σπυρόπουλος: Οι επώνυμες καταγγελίες, η «μισή» συγγνώμη, η Αλίκη, η Μιμή

Ο Κώστας Σπυρόπουλος πιστεύει ότι είναι στη φύση της δουλειάς ενός ηθοποιού να τον θυμούνται για λίγα και καλά ή για λίγα και κακά. Μετά τις πρόσφατες εναντίον του για πράξεις γενετήσιας ορμής θα τον θυμούνται και για τα δύο.

Ηταν η εβδομάδα των αποκαλύψεων από κάθε άποψη. Ηταν επίσης η εβδομάδα που γνωστοί θεατράνθρωποι έχασαν τον ύπνο τους, οι μεν που θα αποκάλυπταν το μυστικό που τους στοίχειωνε, οι δε για τις συνέπειες της ίδιας της αποκάλυψης. Θύματα και θύτες μαζί στο πιάτο της δημόσιας έκθεσης και των λαϊκών δικαστηρίων προτού αναλάβουν ενεργό ρόλο οι επίσημες αρχές της κρίσης και της απόδοσης ευθυνών. Η ομερτά έσπασε (συμπτωματικά, αγαπημένη λέξη του Κώστα Σπυρόπουλου), η κακοποίηση κάθε είδους -ψυχολογική, σωματική, σεξουαλική, λεκτική- βγήκε από τις χαραμάδες κι έγινε η σπίθα πυρκαγιά. Ο θυμός ξεχείλισε, οι φωνές ενώθηκαν, οι εποχές είναι πια άλλες, ουδείς στο απυρόβλητο, ουδείς ανώτερος των πράξεών του δεν πά’ να ’ναι και ο τάδε μεγαλοπαραγωγός και ο δείνα σταρ σκηνοθέτης ή/και ηθοποιός.

Το όνομα του Κώστα Σπυρόπουλου ακουγόταν από στόμα σε στόμα ως εκείνο που θα ακολουθήσει το γαϊτανάκι των αποκαλύψεων, η φήμη απλώθηκε σε όλη την πόλη, μέχρι που έγινε γεγονός: Σήμερα είναι η Τζένη Μπότση, η Αγγελική Λάμπρη, η Λουκία Μιχαλά, αύριο ποιος ξέρει ποια ακόμα θα πει την αλήθεια της ή θα κρυφτεί πίσω από την αλήθεια των άλλων για να πει ένα μεγάλο ψέμα διασύροντας προσωπικότητες και καταστρέφοντας ζωές. Το κουτί της Πανδώρας άνοιξε, δεκάδες τα θύματα και άλλοι τόσοι οι θύτες, όλοι μαζί στο ίδιο γαϊτανάκι, καλός ο δημόσιος λόγος αλλά η ετυμηγορία ανήκει στον εισαγγελέα - και σίγουρα όχι στα social media. Είναι μία αρχή, αλλά δεν είναι και το τέλος αν θέλουμε όντως να μιλάμε για την εποχή της αλήθειας και όχι της διαπόμπευσης.

Οι καταγγελίες είχαν τρεις υπογραφές

Στην περίπτωση του Κώστα Σπυρόπουλου οι καταγγελίες είχαν τρεις υπογραφές και πολλούς συμπαραστάτες, ένα ολόκληρο κύμα σηκώθηκε και θέριεψε στα social media. Ολοι υπέρ των αποκαλύψεων - άγνωστο αν όλοι με τα ίδια αθώα κίνητρα ή με διάθεση ανθρωποφαγίας. Οι ιστορίες ακούγονταν στα πηγαδάκια, θεατρικά και δημοσιογραφικά, αλλά ουδείς τολμούσε να σηκώσει το λάβαρο των αποκαλύψεων. Αν δεν το έκανε ο θιγόμενος, δεν μπορούσε να το κάνει ουδείς. Και ο θιγόμενος ήθελε αλλά δεν μπορούσε. Και όσοι μπορούσαν, μετά δεν ήθελαν - έμπλεξαν, λύγισαν, δεν άντεχαν ή βολεύτηκαν. Και τελικά δεν μπορούσαν, αν και το ήθελαν.

Σημασία έχει ότι ο Κώστας Σπυρόπουλος, ο φερόμενος ως θύτης, έχει ήδη διασυρθεί αν και το όνομά του δεν βρίσκεται σε κανένα -ακόμα- δημόσιο μηνυτήριο έγγραφο - σύντομα όμως θα γίνει και αυτό. Από την πλευρά του, πάντως, ήδη έγινε μέσω του συνηγόρου του Αλέξη Στεφανάκη, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ προέβη σε μια δήλωση περίπου αποδοχής των όσων του καταμαρτυρούν αναφέροντας «σεβόμενος απόλυτα την αξία του ανθρώπου, ο εντολέας μου υπογραμμίζει ότι, εάν προσέβαλε κάποιον ή τον έκανε να αισθανθεί άβολα, λυπάται ειλικρινά γι’ αυτό και δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν ήταν στις προθέσεις του».

Πολύ αργά για δάκρυα για τα όσα «άβολα», αλλά με καλές προθέσεις αφού, όπως λένε και στον χώρο του θεάτρου, το αποτέλεσμα μετράει. Και λιγουλάκι δύσκολο να διαγράψεις από τη μνήμη σου κάποια τραυματικά περιστατικά όπως εκείνη την πολυπόθητη οντισιόν όπου αντί να απαγγείλεις μονολόγους παρακολουθούσες άφωνη τον εξεταστή σου στον δικό του, χμ, παράφορο «μονόλογο», να παίζει την εργασιακή πρεμιέρα σου στα δυο του χέρια. Κυριολεκτικά.

Οι ιστορίες που κατατίθενται είναι πάνω-κάτω ίδιες: μία οντισιόν, ένας άντρας γυμνός σε ένα καμαρίνι να κάνει ερωτήσεις για σπουδές και πρώην δουλειές, κατεβάζοντας το παντελόνι του, σαν να μη τρέχει τίποτα, σαν να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, σαν να μην κάνει οντισιόν, σαν να μην είναι ένας ξένος απέναντι σε μια ξένη, σαν να μην είναι το αφεντικό απέναντι σε μια υποψήφια εργαζόμενη που όσο εκείνη αυτοσχεδιάζει εκείνος αυτοϊκανοποιείται. Ηταν τόσο το ταλέντο της; Ηταν αυτό το βίτσιο του; Ηταν και τα δύο μαζί; Ηταν ή δεν ήταν, σύντομα θα μάθουμε.

«Παλιόσκυλα»

Ο ξανθός ζεν πρεμιέ, ο τελευταίος σύντροφος της Αλίκης, ο μετά Ανδρέα εραστής της Δήμητρας Λιάνη: προσδιορισμοί που φτιάχνουν αλλά και καταστρέφουν καριέρες. Στην περίπτωση του Σπυρόπουλου η καλλιτεχνική αντοχή του στον χρόνο απέδειξε ότι ήταν πολύ περισσότερα από τις λέξεις-κλειδιά που ανοιγοκλείνουν τις πόρτες της δημοσιότητας.

Η πορεία του από το Αγρίνιο, όπου γεννήθηκε το 1964, μέχρι τους χωματόδρομους της Κυψέλης όπου μεγάλωσε είχε όλα αυτά τα τυχαία, σχεδόν κινηματογραφικά απρόοπτα που καθορίζουν ζωές και καριέρες όπου τελικά τίποτα δεν είναι τόσο τυχαίο, τίποτα μόνο συμπτωματικό. Ολα ξεκίνησαν από έναν φούρνο που υπήρχε απέναντι από το σπίτι του, του κυρ Βασίλη. Εκεί όπου πρόθυμα προσφέρθηκε να δουλέψει με μεροκάματο μία Coca-Cola λίτρου γυάλινη που στη συνέχεια έγινε λουκουμάς, παγωτό φιστίκι και επιτέλους μεροκάματο των 10-20 δραχμών.

Γιος ενός ταξιτζή, το χρήμα δεν περίσσευε στην οικογένεια για τις ανάγκες των δύο γιων της. «Στην οικογένειά μου, ο πατέρας μου ήταν αριστερός, μου ’δωσε το “Δικαίωμα στην Τεμπελιά” του Πωλ Λαφάρκ κι εγώ 14 χρόνων το είχα ξεφτιλίσει και η μάνα μου θεούσα, από την άλλη άκρη. Δεν ήθελα τα λεφτά. Νομίζω ότι είχα ρόλο ζωής, να κάνω κάτι για να βοηθάω το σπίτι. Δεν μου είπε βέβαια, προς Θεού, κανένας πήγαινε να δουλέψεις σε τέτοια ηλικία. Απλά θεωρούσα αυτό σωστό. Εβλεπα να γίνεται το ψωμί και τρελαινόμουν. Ξεκινάω εκεί και είχα τη μικρότερη αδερφή του πατέρα μου, που ζούσε μαζί μας και ήταν κοντά μου με την έννοια της δεκαετίας plus και η οποία έψαχνε αγγελίες στην εφημερίδα και βρίσκει γραφείο παιδικών διαφημίσεων. Μου λέει “θέλεις;”. Θέλω», έχει ο ίδιος διηγηθεί για τα παιδικά βιώματα που τον οδήγησαν τελικά στις θεατρικές μαρκίζες.

Ο άνθρωπος που είχε το γραφείο παιδικών διαφημίσεων είχε και παιδικό θέατρο. Η πρώτη απόπειρα έγινε με το έργο «Κρητική Ψυχή» του Δημήτρη Γιαννουκάκη, όπου έκανε έναν «Τούρκο ξανθομπάμπουρα» στο Σινέ Ανεμώνη στην Αγία Παρασκευή. Η πρώτη του ατάκα ήταν η φράση «Κιοπέχ Κιοπέουγλου» (σ.σ.: παλιόσκυλα). Και κάπου εκεί θα γίνει το γνωστό «ο θάνατός σου η ζωή μου». Ή κάτι τέτοιο αφού η ξαφνική αρρώστια του πρωταγωνιστή δύο ώρες πριν από την παράσταση τον ανάγκασε να μάθει τον ρόλο και να ανέβει στη σκηνή ως πρωταγωνιστής. Ετσι ξεκίνησαν όλα. Μόλις τελείωσε το σχολείο έδωσε εξετάσεις στο Πολυτεχνείο και πέρασε στη Σχολή Ηλεκτρονικών - Φυσικών.

Η Αλίκη

Μετά από δύο χρόνια φοίτησης, μπήκε με υποτροφία στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, με δασκάλους τη Μαίρη Αρώνη και τον Τάσο Λιγνάδη. Χάρη στον πατέρα του σημερινού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου και ηθοποιό Δημήτρη Λιγνάδη καταφέρνει να παίρνει άδειες για να πηγαίνει έτσι να αφήνει έστω λευκές κόλλες στο Πολυτεχνείο, για να μπορώ να είναι παράλληλα και στις δύο σχολές - είχε και μια αναβολή στράτευσης που έπρεπε να διατηρήσει. Φυσικά ο πατέρας του αντιδρούσε «Πού πας, παιδί μου, στο θέατρο, υπάρχουν 2.500 άνεργοι ηθοποιοί», του έλεγε. «Εγώ δεν θα είμαι», απαντούσε εκείνος. «Το παιδάκι είναι χαζό», έλεγε απηυδισμένος εκείνος. Είχε άδικο.

Από τη σχολή αποφοίτησε αριστούχος και αφού έβαλε στο κάδρο και το πτυχίο της Ηλεκτρονικής - Φυσικής, άρχισε να ψάχνεται. Στο μεταξύ είχε εξελιχθεί σε έναν γοητευτικό νεαρό άντρα, με τα ξανθά μαλλιά και τα ανοιχτόχρωμα μάτια, κληρονομιά από τον πατέρα του, να είναι και το σήμα κατατεθέν του. Η γνωριμία με την Αλίκη θα γίνει στην οντισιόν για το έργο «Λίγο πιο νωρίς. Λίγο πιο αργά», το καλοκαίρι του 1987. Από τους 400 που πέρασαν, εκείνος πήρε τον ρόλο. «Τι ύψος έχεις;». Aυτή ήταν η πρώτη ερώτηση που του έκανε. «Τότε ούτε καν μπορούσα να διανοηθώ πόσο μακριά θα έφτανε αυτή η σχέση. Πάντα στη ζωή μου μού ερχόντουσαν καταστάσεις παραπάνω από αυτές που θα μπορούσα να αντέξω. Και τελικά τα κατάφερνα. Η σχέση μου την Αλίκη ήταν κάτι το υπερβατικό για μένα. Τότε προέκυψε πολύ φυσιολογικά, αλλά δεν ήταν φυσιολογικό», είχε δηλώσει κάποτε στο «ΘΕΜΑ». Η σχέση τους κυλούσε τυπικά μέχρι που ήρθε εκείνη η στιγμή στις πρόβες που άλλαξε τη ζωή του.

«Στις πρόβες κάνουμε το φιλί της παράστασης. Εκεί τα ξεχνάω όλα και κάτι μαγικό συνέβη. Φιλιόμαστε κανονικά και γυρίζει η Αλίκη και λέει μπροστά στους ηθοποιούς, στον σκηνοθέτη, στους τεχνικούς: “Ωπα, κοίτα απόδοση ο μικρός”!». Από το 1987 μέχρι που το 1996 που η Αλίκη έφυγε από τη ζωή, ήταν αχώριστοι. Ο Σπυρόπουλος μπήκε στο λεύκωμα με τους μεγαλύτερους έρωτες της ζωής της. «Εμείς οι δύο, αγάπη μου, μαζί θα γεράσουμε», του έλεγε αλλά δεν πρόλαβαν.

Στο μεταξύ η σχέση τους και τα 30 χρόνια που τους χώριζαν είχαν γίνει το θέμα-κλισέ των ημερών ξεσηκώνοντας τσουνάμι σχολίων, με τα σκάγια να παίρνουν κυρίως εκείνον αφού η Αλίκη ήταν εκείνη που ήταν, κι εκείνος ο αριβίστας. «Το τι γράφανε δεν περιγράφεται! Από την άλλη, η Αλίκη έδινε και μια ελπίδα σε γυναίκες που βρίσκονταν στην ωριμότητά τους ότι η διεκδίκηση δεν σταματάει. Το ’87 φαντάσου, όχι σήμερα. Εκεί, αν θέλεις, έμαθα ότι πολλές φορές ο φθόνος είναι η κρυφή επιθυμία του άλλου. Η Αλίκη ήταν σαν ροκ σταρ. Οποιος πιστεύει ότι καριέρες που κρατάνε δεκαετίες είναι τυχαίες, για μένα είναι βλάξ και αφελής. Εγραφαν διάφορα και εκείνη μου έλεγε: “Aσε, ρε Κώστα, να νομίζουν ότι είμαι χαζή. Χαζή, χαζή… Τους έξυπνους δεν τους θέλουν”. Η διαφορά ηλικίας δεν έβαζε τρικλοποδιά. Μη σου πω ότι εγώ ήμουν πιο κουμπωμένος και μου έλεγε: “Αμάν πια! Πήρα έναν νέο και βρήκα ένα γέρο”», περιέγραφε εκείνος για όσα του έλεγε η Βουγιουκλάκη στις δικές τους εκείνες στιγμές που μοιράζονταν στο σπίτι της.

Στο μεταξύ, ο Κώστας Σπυρόπουλος είχε χτίσει τη δική του καριέρα. Η σειρά «Λάμψη» του Νίκου Φώσκολου, όπου εμφανιζόταν στον ρόλο του Αλέξη Δράκου για πέντε σεζόν, ήταν το επαγγελματικό του διαβατήριο για τη γνωριμία του με το τηλεοπτικό κοινό. Η Αλίκη και η επιρροή της ήταν εκείνη που του έδωσε το πάσο. Κι εκείνος το πήρε και το έκανε διαβατήριο. Είναι η εποχή που έβγαλε καλά λεφτά. Με τα κέρδη γκρέμισε το πατρικό του σπίτι και το ξανάφτιαξε. Σήμερα είναι εκτός από ηθοποιός και παραγωγός. Η παράσταση «Τοκ Τοκ» ήταν το τελευταίο μεγάλο θεατρικό σουξέ για πέντε σερί σεζόν, ένα έργο στο οποίο υπέγραφε και τη σκηνοθεσία. Η χαρακτηριστική ξανθιά φράντζα του είναι πλέον παρελθόν. «Μαλάκα, δεν είμαι μόνο η φράντζα», λέει σε όσους επιμένουν σε εκείνες τις εποχές του ξανθού γόη με τα πλούσια μαλλιά.

Και μετά η Μιμή

Οταν πέθανε η Αλίκη το καλοκαίρι του 1996, λίγες μέρες μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου, ο Σπυρόπουλος επανέρχεται στην επικαιρότητα για όλους τους λάθος λόγους.

Εκείνο το καλοκαίρι έκανε κολλητή παρέα με τη Ζωή Λάσκαρη. Ηταν εκείνη που τον γνώρισε στη Δήμητρα Λιάνη, ένα βράδυ στο σπίτι της, στο Πόρτο Ράφτη. Ηταν εκείνη επίσης που τον παρακίνησε να κάνει σχέση μαζί της, κάτι που, όπως η Ζωή αποκάλυψε αργότερα, ήταν προμελετημένο. «Εσύ έχασες την εθνική σταρ της Ελλάδας, η Δήμητρα έναν ηγέτη. Μόνο αυτή είναι ισάξια να αντικαταστήσει την απώλειά σου. Μόνο εσείς οι δυο μπορείτε και πρέπει να γίνεται ζευγάρι», μετέφεραν αυτόπτες μάρτυρες εκείνης της συνάντησης στο Πόρτο Ράφτη.

Και το προξενιό ευοδώθηκε. Εναν μήνα αργότερα, ο Κώστας και η Δήμητρα είναι πια ζευγάρι. Είναι εκείνος που της επιβάλλει την απαγόρευση των δημόσιων εμφανίσεων, την οποιαδήποτε αναφορά στη σχέση τους. Δεν ήθελε να αποκαλυφθεί το παραμικρό. Της είχε επιβάλει τον «νόμο της σιωπής» που η Δήμητρα, αφοσιωμένη και ερωτευμένη όπως ήταν μαζί του, τον δέχτηκε. «Σαν τον λίβα που καίει τα σπαρτά», οι παπαράτσι προσπαθούν να απαθανατίσουν ένα καρέ του ζευγαριού.

Το καταφέρνει το περιοδικό «Ciao», το 1998, και σπάει κάθε ρεκόρ κυκλοφορίας. Μένουν στην περιβόητη ροζ βίλα της Εκάλης -που τώρα έχει γκρεμιστεί- σε περιορισμένο χώρο γιατί τότε δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να ανταποκριθούν τις υποχρεώσεις του σπιτιού. Θα χωρίσουν άτσαλα όταν εκείνος το 2003, στο σίριαλ του AΝΤ1, «Σαν τον σκύλο με τη γάτα», θα ερωτευτεί τη συμπρωταγωνίστριά του Μαρίνα Ασλάνογλου. Η Δήμητρα θα βρει παρηγοριά στην αγκαλιά του Νοράι Σαπουτζιάν, πρώην συντρόφου της Αντζελας Δημητρίου, και εκείνος θα γίνει έξαλλος μαζί της. Μάλιστα βάζει όρο σε όσους του ζητούν συνέντευξη να μην τον ρωτήσουν τίποτα για εκείνη.

Αν και συχνά δήλωνε αμετανόητος εργένης, αποφασίζει το καλοκαίρι του 2008 να παντρευτεί τη Μαρίνα Ασλάνογλου, με κουμπάρους την Ελένη Κούρκουλα και τον Λευτέρη Λαμπράκη. Ο άνθρωπος τον οποίο η Ασλάνογλου είχε αφίσα-κάρτα-κορνίζα στο παιδικό της δωμάτιο στο Ψυχικό έγινε ο πρώτος της σύζυγος. Ούτε στα πιο τρελά της όνειρα. Από τη δική του μεριά εκείνος την εκθείαζε με απόλυτο σεβασμό, δηλώνοντας πως είναι η μόνη γυναίκα που του ενέπνευσε την ιδέα της πατρότητας.

Το ζευγάρι εκείνη την πρώτη περίοδο της έγγαμης ζωής κάνει παρέα με την Ελισάβετ Μουτάφη, την Κάτια Δανδουλάκη και τον Αλέξανδρο Σταύρου. Τα βράδια συχνάζουν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες στο «Tops» στο Κολωνάκι και όλα φαίνονται να βαίνουν ομαλά. Μέχρι που το καλοκαίρι του 2011, ο Κώστας Σπυρόπουλος αποφασίζει να γίνει παραγωγός και αρχίζει να απομακρύνεται. Αλλού αυτός, αλλού κι εκείνη. Οι φήμες για την κρίση στον γάμο τους αρχίζουν να βγαίνουν από τον στενό κύκλο των φίλων τους, γίνονται το νέο κουτσομπολιό της πόλης. Τελικά θα τις επιβεβαιώσει ο ίδιος ρητά και λακωνικά: «Ο χωρισμός μας είναι οριστικός, αλλά πάντα θα αγαπιόμαστε».

Η Μαρίνα Ασλάνογλου είναι σήμερα παντρεμένη με τον δικηγόρο Δημήτρη Πέππα και έχει τη δική της οικογένεια. Το επόμενο διάστημα από τον χωρισμό τους ο Κώστας θα έχει διάφορες περιστασιακές σχέσεις. Λάτρης του ωραίου φύλου, αλλά και άνθρωπος που θέλει να ζει στις σχέσεις του ακραίες καταστάσεις, είχε αποφασίσει να μη δεσμευτεί ξανά. Δεν είχε λόγο άλλωστε. Στην παρούσα φάση προτιμούσε να χαίρεται τη ζωή του αφού τα φλερτ ήταν σε ημερησία διάταξη και οι γυναίκες ήταν το μόνο που δεν έλειπε από τη ζωή του. Είναι η περίοδος που κάνει στενή παρέα με τον Πέτρο Λαγούτη και τη Δήμητρα Παπαδοπούλου που τότε έκαναν κολλητή παρέα. Η θεωρία του ελεύθερου αδέσμευτου πουλιού άλλαξε άρδην το 2016 χάρη σε μία απρόσμενη συνάντηση. Η Ναταλία Γερμανού, παρουσιάστρια της πρωινής εκπομπής στο τότε ΕPSILON «Επιτέλους Σαββατοκύριακο», με συνεργάτιδα τη δημοσιογράφο του κοσμικού ρεπορτάζ Χριστίνα Πολίτη, καλεί τον Κώστα Σπυρόπουλο, με τον οποίο συνδέεται με φιλία χρόνων. Η γνωριμία τους σε εκείνο το πλατό εξελίσσεται σε αμοιβαίο φλερτ. Σύντομα και σε σχέση ενώ από τα πρώτα τραπέζια του «Hotel Ερμού», όπου εμφανίζεται η Αννα Βίσση, επιστήθια φίλη της Χριστίνας Πολίτη, εκείνη του αφιερώνει ερωτικά τραγούδια και όλοι γίνονται μάρτυρες του νέου έρωτα της πόλης. Πέντε μήνες μετά τη γνωριμία τους το ζευγάρι συγκατοικεί στο σπίτι της Χριστίνας στην Πλάκα και όλα είναι ειδυλλιακά.

Ο Κώστας δηλώνει πως βρήκε τη δική του οικογένεια ενώ νιώθει τον δεύτερο γιο της Χριστίνας Πολίτη, τον Αλεξ, σαν δικό του παιδί, με την σύντροφό του να επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Την καραντίνα μάλιστα την πέρασαν μαζί στο Πήλιο, ενώ μαζί περνούν και αυτή τη θύελλα καταγγελιών που προς στιγμήν τούς βρίσκει ενωμένους σαν γροθιά. Στην τελευταία της ανάρτηση μετά τις καταγγελίες, ανέβασε φωτογραφία με εκείνον γράφοντας «ο Κώστας είναι ο απόλυτος μπαμπάς της ευρύτερης οικογένειάς μας». Οσο για εκείνον, προσπαθεί να παραμείνει ψύχραιμος μέσα σε όλη αυτή τη λαίλαπα της αρνητικής δημοσιότητας. Είναι μαθημένος από αυτή άλλωστε, από την εποχή της Αλίκης αλλά και μετά το «φευγιό» της. «Το καλό της ιστορίας για να μπορείς να κοιμάσαι όμορφα είναι να απέχεις από τη δημοσιότητα», έλεγε αργότερα. Μόνο που δεν γίνονται όλα όπως τα θέλουμε. Γιατί κάποια στιγμή απλά δεν μπορούμε. Το μόνο που σήμερα συνδέει τόσο τους θύτες όσο και τα θύματα.

Ειδήσεις σήμερα: 

Επιστρέφουν στα θρανία σήμερα οι μαθητές Γυμνασίου με μάσκες, αντισηπτικά και προληπτικά τεστ

Πανεπιστήμια: Ποινές για αντιγραφή και καταστροφές - Ακόμα και οριστική διαγραφή φοιτητή

Τι αλλάζει στις αναστολές συμβάσεων του Φεβρουαρίου