Νίκος Ζαχαριάδης: Θλίψη για τον θάνατο του δημοσιογράφου - Το αντίο φίλων και συναδέλφων
16.04.202107:34
Ραγίζουν καρδιές τα μηνύματα συναδέλφων, φίλων, μαθητών και αναγνωστών του δημοσιογράφου
Θλίψη στον δημοσιογραφικό κόσμο προκάλεσε χθες η είδηση του αιφνίδιου θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδημόλις στα 55 του χρόνια, αφήνοντας πίσω τους τη σύζυγό του Ελίζα Μπενβενίστε και τον γιο του.
Ο δημοσιογράφος ένιωσε αδιαθεσία ενώ βρισκόταν χθες σε επαγγελματικό ραντεβού. Κλήθηκε ασθενοφόρο, εντούτοις εξέπνευσε κατά τη διακομιδή του στο νοσοκομείο. Κατά τις πρώτες εκτιμήσεις, ο θάνατός του οφείλεται σε ανακοπή καρδιάς.
Συνάδελφοι, φίλοι, μαθητές και αναγνώστες του Νίκου Ζαχαριάδη δεν μπορούν να πιστέψουν τον ξαφνικό χαμό του και έχουν κατακλύσει με συγκινητικά μηνύματα το προφίλ του στο facebook. Όλοι είχαν να πουν κάτι για το χιούμορ του και τα γέλια που είχαν κάνει μαζί. Ο Νίκος δεν είναι πια εδώ για να τρολάρει τον οποιοδήποτε του έδινε την αφορμή για να κάτσει στο πληκτρολόγιο.
Δείτε παρακάτω τις αναρτήσεις φίλων και συναδέλφων του:
Ποιος ήταν ο Νίκος Ζαχαριάδης
Γεννημένος στην Αθήνα το 1966, τελείωσε το Κολλέγιο Αθηνών και σπούδασε στο Πολιτικό Τμήμα της Νομικής Σχολής, στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.
Παράλληλα ξεκίνησε να εργάζεται στο Ραδιόφωνο της ΕΤ-2. Το 1989 πέρασε στην εφημερίδα «Αυγή» ως κριτικός κινηματογράφου -ποιος να φανταζόταν την συνέχεια- και αυτό εξακολούθησε να κάνει στις εφημερίδες «Ελεύθερος Τύπος» και «Μεσημβρινή».
Η μετάβαση από τις εφημερίδες στον περιοδικό τύπο σηματοδοτεί την αρχή ενός εξαιρετικού γραφιά, η αιρετική πένα του οποίου δεν χαρίζεται ενίοτε σε κανέναν.
Αρχισυντάκτες του και συνάδελφοι που τον έζησαν θυμούνται ακόμη τα τηλέφωνα κυριών που ο Νίκος σχολίαζε το dress code τους, αναλύοντας ακόμη και αυτό που οι άλλοι δεν έβλεπαν.
Από το 1993 όταν άφησε τις εφημερίδες βούτηξε στον κόσμο των περιοδικών, αρχικά ως αρχισυντάκτης στο περιοδικό ΜΑΧ και στη συνέχεια στο Nitro του Πέτρου Κωστόπουλου.
Οι «Απορίες Ενός Ζαλισμένου Αθηναίου» που έγραφε επί μια πενταετία στο περιοδικό Downtown, γέννησαν δύο βιβλία ενώ το 2005 ήρθε στο «Πρώτο Θέμα» όπου και έμεινε για εφτά ολόκληρα χρόνια.
Λάτρευε την πρόκληση για ένα διαφορετικό ρεπορτάζ και δεν δίσταζε να το κάνει και ο ίδιος, όπως το βράδυ που ντύθηκε κλοσάρ και πήγε στα εγκαίνια μεγάλου εμπορικού.
Κρατώντας ένα χαρτόνι που έγραφε «Σας παρακαλώ μια βοήθεια, είμαι φτωχός και θέλω να αγοράσω Μπράντα» (σ.σ. εννοώντας Prada) στάθηκε για τρεις ώρες κάνοντας ένα από τα πολλά εμπρηστικά του θέματα.
Στο «Πρώτο Θέμα» είχε την ευθύνη του ένθετου περιοδικού «Big Fish» μέχρι το 2008 μετά ακολούθησε η Athens Voice με την στήλη «Forrest Gump» καθώς και η καθημερινή διαδικυακή στήλη Moufanet στο www.athensvoice.gr.
Δίδαξε Applied Jourlanism στο Metropolitan College από το 2015, λάτρευε το ραδιόφωνο και ήταν αεικίνητος αναζητώντας συνεχώς αυτό το κάτι διαφορετικό.
Είχε παντρευτεί την δημοσιογράφο Ελίζα Μπενβενίστε, η οποία του χάρισε ένα γιο που λάτρευε για τον οποίο είχε δημιουργήσει την στήλη «Γράμματα στο παιδί μου».
Ήταν ένας χαρισματικός γραφιάς, που τολμούσε να γράψει αυτά που δεν θα έγραφαν άλλοι, ακροβατώντας συχνά σε ένα λεπτό σχοινί, από το οποίο δεν έπεσε ποτέ.
Κάτι που εύκολα διαπιστώνει κανείς διαβάζοντας ένα απόσπασμα στο οποίο «τιμάει» με την πένα του τον Μάιο του 2017 τον τότε κυβερνητικό εκπρόσωπο Δημήτρη Τζανακόπουλο:«Tα όρια του Δήμου Αιγάλεω είναι γνωστό ότι αποτελούν το αόρατο σύνορο της πόλης. Πέρα από αυτά βρίσκεται το άβατο.
Ενας από τους βέρους Αιγαλεώτες είναι και ο Δημήτρης Τζανακόπουλος... Ομως όταν κατάλαβε ότι υπάρχουν φλώροι βουλευτές της κυβέρνησης που πολιτεύονται χωρίς να έχουν ζήσει την βαθιά τουριστική αυτή λαϊκή εμπειρία δίπλα στους αυτόχθονες, αποφάσισε να επέμβει.
Χωρίς να χάσει καιρό, δρομολόγησε ειδικό τουριστικό λεωφορείο που θα κάνει ημερήσιες εκδρομές στην «πόλη των σκληρών λαϊκών». Στο πρόγραμμα της ξενάγησης (που την έχει αναλάβει ο ίδιος ο Δημήτρης Τζανακόπουλος ως βετεράνος) περιλαμβάνονται προσκυνήματα στο σπίτι του Βίκτωρα Μητρόπουλου, της Αθανασίας του Αιγάλεω και του ίδιου».
Δεν ήταν φυσικά ο μόνος πολιτικός που «πιάστηκε» στο πληκτρολόγιο του Νίκου, ο οποίος έγραψε κι έναν «καλό λόγο» για τον πρώην υπουργό Γιάννο Παπαντωνίου και τις περιπέτειες του.
«Δεν πρόλαβε καλά-καλά να κοπάσει ο θόρυβος από την προφυλάκιση του Γιάννου Παπαντωνίου και μια νέα εξέλιξη-βόμβα έρχεται να δώσει νέα τροπή στην υπόθεση του πρώην υπουργού Εθνικής Άμυνας και της συζύγου του.
Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες ο πρώην υπουργός ζήτησε ήδη να μεταβεί εσπευσμένα στο νοσοκομείο των φυλακών καθώς η υγεία στα άκρα του, εξαιτίας ενός χρόνιου προβλήματος με τις παρανυχίδες και τα πετσάκια, τον καθιστούν ανίκανο για προφυλάκιση με ποσοστό αναπηρίας 65-70%».
Απτό δείγμα και αυτό του σαρδόνιου χιούμορ που διέκρινε έναν άνθρωπο που έγραφε πολύ τρυφερά όταν ήθελε και όταν του έβγαινε αυθόρμητα όπως στο τελευταίο κείμενο που έδωσε στην Athens Voice:«Ήταν 2001. Χριστούγεννα. Ούτε είχα πάρει χαμπάρι πώς είχε γίνει όλο αυτό αλλά η δεκαετία του ’90 είχε πάει καλά. Επιτυχημένες στήλες, περιοδικά, διευθυντικές θέσεις. Και όλα αυτά με μια χαριτωμένη ελαφρότητα. Με μια χαώδη ευκολία. Ολονυχτίες για «να κλείσει το περιοδικό», κείμενα που γραφόταν τις πρώτες πρωινές ώρες, δικαιολογίες σε αγχωμένους αρχισυντάκτες για τις καθυστερήσεις των κειμένων. Αλλά όλα έμοιαζαν σαν μια γιορτή. Το Wrangler μου κι εγώ σε μια πόλη πού, όπως όλη η χώρα, ζούσε σε ένα ατέλειωτο πάρτι. Ήταν καλή δεκαετία για να είσαι 35 χρονών. Μόλις είχε εκδοθεί το πρώτο βιβλίο με τις «Απορίες ενός ζαλισμένου Αθηναίου» και για πρώτη φορά καταλάβαινα τι σημαίνει δημοσιότητα. Πάρτι για το λανσάρισμα, συνεντεύξεις σε εκπομπές, άνθρωποι που δεν τους γνώριζα ποτέ να μου κάνουν επιθέσεις οικειότητας, του τύπου «εσύ είσαι ο ζαλισμένος Αθηναίος, που γράφει αυτά στο Downtown;». Κι εγώ μόλις είχα μετακομίσει σε ένα καινούργιο σπίτι, όπως πάντα δυσανάλογα μεγαλύτερο από τις ανάγκες μου. Άλλωστε η γενιά μου ήταν η πρώτη γενιά που μετέτρεπε εκ συστήματος το δεύτερο υπνοδωμάτιο σε «δωμάτιο για τα ρούχα και τα παπούτσια».