«Δεν μετανιώνω. Εχω ήσυχη την συνείδησή μου!»

Φωτογραφίες: Γεωργία Γουβαλάρη

«Δεν μετανιώνω. Εγώ με τη συνείδησή μου είμαι καλά. Δεν έχω κάνει κάτι για να μετανιώσω. Δεν ήμουν εγώ αυτή που έβαλε το δηλητήριο μέσα στα τηγανόψωμα»

Η κυρία Μαρία Σαμπανιώτη, γνωστή και ως η «Φαρμακούλα», που κέρασε τον θάνατο σε τρία φιλικά της πρόσωπα, σερβίροντας τους τα «θανάσιμα» τηγανόψωμα επειδή δεν συμφωνούσαν να συμπεθεριάσουν μαζί της μιλάει στο protothema.gr, λίγες μέρες μετά την αποφυλάκισης τη έπειτα από 19 συνεχή χρόνια εγκλεισμού σε σωφρονιστικά ιδρύματα της χώρας.

Η υπόθεση της 57χρονης τότε νοικοκυράς είχε προκαλέσει σοκ στο πανελλήνιο απασχολώντας επί σειρά ετών τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Το περιεχόμενο της, λίγο έως πολύ είναι γνωστό. Αποτέλεσε μάλιστα σενάριο σε τηλεοπτική σειρά αυτοτελών επεισοδίων: Η Μαρία Σαμπανιώτη είχε καταδικαστεί σε ισόβια γιατί έδωσε σε φιλικές της οικογένειες δηλητηριασμένα τηγανόψωμα. Ο λόγος; Είχαν αρνηθεί να δεχθούν ως νύφη τους την κόρη της, με αποτέλεσμα τρία άτομα να χάσουν την ζωή τους και άλλα τέσσερα να δουν το χάρο με τα μάτια τους.

Καταπονημένη από προβλήματα υγείας που την ταλαιπωρούν ακόμα και μέχρι σήμερα συνεχίζει να υποστηρίζει την αθωότητα της. Δεν παραδέχεται ότι ήταν εκείνη που «πότισε» με δηλητήριο τα τηγανόψωμα, αλλά όπως υποστηρίζει, κάποιος άλλος για τον οποίο, σύμφωνα και με τον συνήγορο της, κύριο Γιώργο Παπαϊωάννου, υπάρχουν στοιχεία τα οποία και θα τεθούν σύντομα ενώπιον της Δικαιοσύνης.

-Υποστηρίζετε δηλαδή, έπειτα από τόσα χρόνια ότι δεν ήσασταν εσείς που βάλατε το δηλητήριο;
«Χρίστε μου, Θεέ μου, μην με τρελαίνετε, μη μου λέτε τέτοια πράγματα. Εγώ για αυτά τα ψέματα έχασα τόσα χρόνια από τη ζωή μου εκεί μέσα».
 
-Δεκαεννέα χρόνια μέσα στη φυλακή. Σήμερα σας χαρίζεται η ελευθερία σας. Ποια είναι τα συναισθήματα σας.
«Εγώ τόσα χρόνια μέσα στη φυλακή έχασα την υγεία μου. Ο Θεός το ξέρει. Δεν έκανα κακό, όχι. Δεν είχα τύψεις καθόλου. Μέρα νύχτα έκλαιγα και έλεγα: Αν ήταν στη ζωή η κυρία Ειρήνη (ένα από τα θύματα), εμένα εδώ μέσα δεν θα με άφηνε».

-Συνεχίζετε να δηλώνετε αθώα, παρά το γεγονός ότι καταδικαστήκατε, ενώ όσες αιτήσεις αποφυλάκισης και αν καταθέσατε όλα αυτά τα χρόνια, απορρίφθηκαν.
«Εγώ με τη συνείδησή μου είμαι καλά. Στενοχωριόμουν για αυτή τη γυναίκα και έλεγα ότι και η αδερφούλα μου να ήταν και το παιδί μου να ήταν, τέτοιο πόνο δεν θα ένιωθα».

-Περιμένατε ότι θα έφτανε κάποτε η στιγμή που θα επιστρέφατε στο σπίτι σας;
«Ναι το περίμενα. Ξέρεις γιατί; Είχα πίστη στο θεό και έλεγα θεούλη μου εσύ ξέρεις. Τα πάντα εσύ. Το έλεγα γιατί να μην το έλεγα. Και εκεί που ήμουν τόσα χρόνια με τόσες στενοχώριες, εγώ έδωσα την καλύτερη διαγωγή. Ρωτήστε έναν να πει για μένα. Μιλάμε τώρα για φύλακες και αρχιφύλακες».




-Ποια ήταν η χειρότερη εμπειρία που βιώσατε μέσα στη φυλακή;
«Για μένα πάντοτε και όλες οι στιγμές ήταν οι χειρότερες στη ζωή μου. Γιατί δεν ήμουν εγώ για εκεί».

-Σας φοβόντουσαν οι άλλες κρατούμενες;
«Α πα πα πα! Ποια να φοβηθεί εμένα; Εγώ όταν ήμουν καλά τους μαγείρευα εκεί πέρα. Αυτοί που ήταν εκεί πολλές φορές τελείωναν το φαγητό και έρχονταν να το πάρουν το δικό μου από τα χέρια. Εμένα όχι μόνο να με φοβηθούν αλλά έτρωγαν από το φαγητό μου. Και ακόμα και αντίδωρο από την εκκλησία να έπαιρνα και εκείνο το ζητούσαν. Οτιδήποτε»

-Θα μπορούσε να υπάρξει έστω μια καλή ανάμνηση σε όλα αυτά τα χρόνια του εγκλεισμού;
«Η καλύτερη στιγμή μου ήταν τώρα που έφυγα».

-Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που κάνατε βγαίνοντας από τη φυλακή;
Χαιρέτισα τον κόσμο με τον οποίο ήμουν τόσα χρόνια μαζί. Ηταν όλοι τους χαρούμενοι που επιτέλους έβγαινα.

-Ποιος σας υποδέχτηκε;
« Τα παιδιά μου ήρθαν».

«Εγώ τόσα χρόνια μέσα στη φυλακή έχασα την υγεία μου. Ο Θεός το ξέρει. Δεν έκανα κακό, όχι. Δεν είχα τύψεις καθόλου. Μέρα νύχτα έκλαιγα και έλεγα», λέει η κ. Σαμπανιώτης στον Φρίξο Δρακοντίδη

-Ηταν η πρώτη φορά που βγαίνατε έξω δεδομένου ότι δεν παίρνατε άδειες κατά την διάρκεια της παραμονή σας στα σωφρονιστικά ιδρύματα. Τι διαφορές εντοπίσατε σε σχέση με το χθες;
«Όλα άλλαξαν. Αυτό διαπίστωσα. Οι δρόμοι μου φαίνονταν όλοι ξένοι. Τότε είχαμε την Αθήνα καθαρή, δεν είχαμε τέτοια βαβούρα και τόση βρωμιά».

-Που μένετε τώρα;
«Στο Περιστέρι».

-Στην ίδια γειτονιά;
«Όχι, σε άλλο σπίτι».

-Αν σας δινόταν η ευκαιρία τι θα λέγατε στις οικογένειες των θυμάτων;
«Ο θεός να τους δώσει μεγάλη υπομονή αλλά εγώ δεν φταίω, δεν φταίω. Χίλιες φορές να με χτύπαγε αυτοκίνητο παρά να γινόταν αυτό. Αυτό πολύ με στενοχώρησε πάρα πολύ. Και μέσα στο δικό μου σπίτι. Εγώ ούτε για κατσαρίδα δεν είχα δηλητήριο».