Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος 1945-2021: Η πολυτάραχη ζωή του στη σκιά μιας δυναστείας

Ο βιομήχανος και εφοπλιστής Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος έφυγε από τη ζωή στα 76 του χρόνια, το μεσημέρι της Δευτέρας, μετά από μακρά νοσηλεία. Τέσσερις μέρες αργότερα έγινε η κηδεία του σε οικογενειακό κύκλο.  Στο διάχυτο πένθιμο κλίμα τα συναισθήματα οδύνης, πόνου και θλίψης ήταν έκδηλα στους μαυροφορεμένους, με υγειονομική μάσκα, προσερχόμενους να απευθύνουν τον ύστατο χαιρετισμό στον εκλιπόντα. Στον Ιερό Ναό Αγίων Θεοδώρων του Α’ Κοιμητηρίου Αθηνών, χοροστατούντος του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, η είσοδος δεν επιτράπηκε στα ΜΜΕ, ύστερα από σύσταση της ασφάλειας της οικογένειας, ενώ οι παριστάμενοι ήταν περιορισμένοι λόγω πανδημίας.

Το «παρών» στην εξόδιο ακολουθία έδωσε ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος με τη σύζυγό του Γιάννα Αγγελοπούλου, οι οποίοι αφίχθησαν συγκινημένοι κρατώντας σφιχτά ο ένας το χέρι του άλλου. Συντετριμμένος από την απώλεια του μικρότερου αδελφού και με τις αναμνήσεις να στροβιλίζονται διαρκώς στο μυαλό, προσκύνησε και στάθηκε με σεβασμό μπροστά στο φέρετρο. Εντός της εκκλησίας οι στενοί συγγενείς παρατάχθηκαν εκατέρωθεν της σορού. Στη μια πλευρά ο γιος του Κωνσταντίνου, Παναγιώτης, με τη σύζυγό του Ελευθερία και τον αδελφό του Γιώργο είχαν ανάμεσά τους τη μητέρα τους, πρώην σύζυγο του μεταστάντος, Αννα-Μαρία Παπαδημητρακοπούλου, καθώς και τα εγγόνια του. Στην απέναντι πλευρά βρίσκονταν η νυν σύζυγός του Γέλη (Ευανθία) Παπαγιαννοπούλου-Αγγελοπούλου, η Μαρία-Χριστίνα Μπιλιμάτση, θυγατέρα του θείου του ακαδημαϊκού Αγγελου Αγγελόπουλου, ο εκ των θεραπόντων του ορθοπεδικός χειρουργός Βασίλειος Κ. Μπιτούνης, καθώς και ο εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου

«Λύτρωση»

Ανάμεσα στους μελαγχολικά κατηφείς προσελθόντες στο προαύλιο του ναού για το τελευταίο αντίο ήταν ο προπονητής μπάσκετ του Ολυμπιακού Γιώργος Μπαρτζώκας, παίκτες της ομάδας, φίλοι, συνεργάτες, επιχειρηματίες, κληρικοί. Στη σιωπηλή διαδρομή της σορού μέχρι τον οικογενειακό τάφο ακούστηκε μόνο ψιθυριστά «λυτρώθηκε ο άνθρωπος» από έναν απλό επισκέπτη του νεκροταφείου.

Πριν από 9 χρόνια. Βράδυ Κυριακής της 13ης Μαΐου 2012. Κωνσταντινούπολη. Το κλειστό γήπεδο μπάσκετ «Σινάν Ερντέν» δονούνταν από ενθουσιασμό. Σε έναν συγκλονιστικό τελικό του F4 της Ευρωλίγκας ο Ολυμπιακός, παρότι είχε μείνει 19 πόντους πίσω στο σκορ από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, έκανε δυναμική ανατροπή και κατέκτησε το βαρύτιμο τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης. Με τυλιγμένο ένα ερυθρόλευκο κασκόλ γύρω από τα πέτα του κομψού pinstripe μπλε κοστουμιού του, το οποίο συνόδευε με κόκκινη γραβάτα, συνεπαρμένος, μοιραζόταν μαζί με όλους τους παρευρισκόμενους τον θρίαμβο. Το ολιγόσαρκο κορμί του με το οστεώδες πρόσωπο παλλόταν από περηφάνια. Ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος ανήκε σε εκείνη την πάστα των ανθρώπων που μπαίνουν κατευθείαν, σταράτα και με ακρίβεια στο θέμα. Κυρίως, δεν επέτρεπε ποτέ το θέμα της εύθραυστης υγείας του να «καπελώνει» την ικανότητα αλλά και το κέφι του να απολαμβάνει τη ζωή. Δεν έλειψε από καλαίσθητες εκδηλώσεις, επιλεγμένες εκθέσεις και καλλιτεχνικές βερνισάζ. Συχνά δεχόταν επισκέψεις από εκπροσώπους της εγχώριας επιχειρηματικής κοινότητας στο πρυμνιό ντεκ της θαλαμηγού του «Smile» και του μετέπειτα σούπερ γιοτ του«Imagination» με τα οποία όργωνε Αιγαίο και Ιόνιο ως παιδιόθεν ιστιοπλόος. Επανειλημμένα, είχε φιλοξενήσει διεθνείς προσωπικότητες στο σαλέ του στο Σεν Μόριτς, καθώς και στις εξοχικές κατοικίες του στο Πόρτο Χέλι, στη Σαντορίνη, στη Μύκονο. Στο φιλόξενο και άνετο, αλλά όχι χλιδάτο, σπίτι του στην οδό Διαδόχου Παύλου στο Παλαιό Ψυχικό μοιραζόταν τις ανησυχίες του κουβεντιάζοντας με έγκυρους, αξιοπρεπείς συνομιλητές του. Ανάμεσά τους, σε ποικιλία εμβέλειας, διαμετρήματος και αντικειμένου οι Μίκης Θεοδωράκης, Γιάννης Μαρκόπουλος, Διονύσης Σαββόπουλος, Σεραφείμ Φυντανίδης, Μιχάλης Σάλλας, Πρόδρομος Εμφιετζόγλου, Ανδρέας Ανδριανόπουλος, Κώστας Καζάκος, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος κ.ά.

Είχε, άλλωστε, αντιμετωπίσει με θάρρος τις δοκιμασίες που η ζωή επιφύλασσε στην υγεία του. Οπως είχε εκμυστηρευτεί, επισκέφθηκε τους πιο εξειδικευμένους γιατρούς σε όλο τον κόσμο. Δοκίμασε, χωρίς να δειλιάσει, πειραματικά φάρμακα που την εποχή εκείνη ήταν απαγορευμένα. Ταξίδεψε κρυφά απ’ όλους μόνος του με έναν «σκαραβαίο» στην Ελβετία και έκανε εγχείρηση για να του τοποθετήσουν βίδες τιτανίου, την εποχή που ήταν ανεπίτρεπτες πειραματικά ακόμη και στις ΗΠΑ. Με δυο λόγια, τα προβλήματα δεν περιχαράκωσαν τη ζωντάνια, την τρομερή μνήμη, το ενίοτε αυτοσαρκαστικό χιούμορ και τη στοχαστικότητά του. Ούτε τον κράτησαν αμέτοχο από την κοινωνική, πολιτιστική και πνευματική ζωή.

Αγαθοεργίες

Εξάλλου ο ίδιος ήταν μέλος μιας από τις πιο οικονομικά ισχυρές οικογένειες, με μακρά ιστορία, αδιαπραγμάτευτο κοινωφελές προφίλ και διαρκή μέριμνα, αγαθοεργίες και δωρεές υπέρ της Εκκλησίας. Διόλου τυχαία την επομένη μέρα του νικηφόρου αγώνα επισκέφτηκε το Φανάρι για να συνομιλήσει και να λάβει την ευχή του πατριάρχη. Ο πατέρας του Παναγιώτης έφερε τον τίτλο του Αρχοντος Μεγάλου Λογοθέτη, επικεφαλής των Οφφικίων του Οικουμενικού Θρόνου, ως μέγας ευεργέτης του Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη. Με τον ίδιο τίτλο του Μεγάλου Λογοθέτη έχει τιμηθεί από το 2002 ο πρωτότοκος γιος του Παναγιώτη, Θεόδωρος Αγγελόπουλος, ενώ το Πατριαρχείο έχει σφυρηλατήσει ιδιαίτερους δεσμούς με όλη την οικογένεια και την αγκαλιάζει με περίσσια θέρμη. Σε εκείνη, πάντως, την επίσκεψη του Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου στο Φανάρι τον συνόδευσαν οι δύο γιοι και οι νύφες του. Τα βαριά σύννεφα που θα σκίαζαν τις σχέσεις πάτερα και παιδιών δεν είχαν φανεί ακόμη στον ορίζοντα. Μέχρι τότε τα τάνκερ της ιδρυμένης το 1918 κοινής εφοπλιστικής εταιρείας τους Arcadia -αναφορά στην πατρογονική γη- έπλεαν σε ήρεμα νερά. Το ίδιο κι εκείνα της Aegean Bulk από το 2000.

Η σάγκα της οικογένειας Αγγελόπουλου ξεκινά από τον Βλαχορράπτη (Μάραθα, σήμερα) Γορτυνίας, ένα αμφιθεατρικά πετρόκτιστο χωριό σε υψόμετρο 650 μέτρων, κοντά στο Φαράγγι του Λούσιου. Εκεί στις αρχές του περασμένου αιώνα εργαζόταν ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος ως ταχυδρόμος . Εγγράμματος, πρόεδρος της κοινότητας και εγγονός ήρωα του ’21, διέθετε όλα τα «περιττά» εφόδια για να μην μπορεί να θρέψει την πολυμελή οικογένεια που δημιούργησε με τη Χριστίτσα Παπαθανασίου, επίσης εγγονή αγωνιστή της Επανάστασης. Εφυγε το 1918 για να δουλέψει στον αδελφό της γυναίκας του, Ιωάννη Παπαθανασίου, που λειτουργούσε εμπορικό κατάστημα σιδηρικών στην Αιόλου 77Β και Ευριπίδου. Με σκληρή δουλειά επί 7 χρόνια μετεγκατέστησε την οικογένειά του στην Αθήνα σε ένα δίχωρο σπιτάκι μιας αυλής στη Νεάπολη. Το 1925 κατορθώνει να ανοίξει το δικό του κατάστημα στην οδό Αθηνάς 35, στο ισόγειο της Πολυκλινικής Αθηνών. Πουλούσε σιδηρικά οικοδομών, καρφοβελόνες, βελονάκια, πριτσίνια με την οκά, που τα μετέφεραν στους πελάτες οι γιοι του.

Σκληρή δουλειά

Ο πρωτότοκος Αγγελος, που ήταν αριστούχος στο σχολείο, ο Δημήτρης, ο Παναγιώτης και ο μικρός, ο Ιωάννης, που πήγαινε ακόμη στο Δημοτικό δούλευαν φουλ χειρωνακτικά στη μεσοπολεμική Ελλάδα του μόχθου. Ο δημιουργικός και δραστήριος πατέρας τους, πούλησε το σπίτι που είχαν αγοράσει στην οδό Ρόμβης και αγόρασε οικόπεδο επί της οδού Πειραιώς 187. Εκεί ίδρυσε τη βιοτεχνία  Ελληνικά Συρματουργεία Θ.Α. Αγγελόπουλου η οποία, μεταξύ άλλων, κατασκεύαζε τσαρουχόπροκες και τα πεταλόκαρφα Αλφα για τα άλογα του Ελληνικού Στρατού. Παράλληλα μπήκε με ποσοστό και σε μπίζνες βιομηχανίας ξύλου και κατασκευαστικές. Οι δουλειές πήγαιναν πρίμα. Είχε κιόλας συστήσει την ομόρρυθμη εταιρεία βαριάς βιομηχανίας παραγωγής χάλυβα Θ.Α. Αγγελόπουλος και Υιοί και ετοιμαζόταν να παραγγείλει ηλεκτροκλιβάνους τελευταίας τεχνολογίας. Τον πρόλαβαν ο Πόλεμος, η επιστράτευση, η ναζιστική κατοχή, η επίταξη του εργοστασίου. Η Χριστίτσα είχε πεθάνει το 1939, ενώ ο Αγγελος μπήκε την Εθνική Αντίσταση και συμμετείχε ως γραμματέας Οικονομικών στην «Κυβέρνηση του Βουνού», ενώ στη συνέχεια διετέλεσε υφυπουργός Οικονομικών στην πρώτη μεταπολεμική κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου. Χρόνια αργότερα με την έλευση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Ελλάδα τον Αύγουστο του 1974 θα αναλάμβανε διοικητής της Εθνικής Τράπεζας.

Μετά την απελευθέρωση, ο αεικίνητος Θεόδωρος Αγγελόπουλος έθεσε ως πρώτη προτεραιότητα την ίδρυση χαλυβουργείου. Οι εγκαταστάσεις ολοκληρώνονται τον Μάρτιο του 1946. Το 1951 οι δραστηριότητες μεταφέρθηκαν στην Ελευσίνα οπότε και ξεκίνησε η μεγάλη εκτίναξη της Χαλυβουργικής. Εκτοτε με τα προϊόντα της συμμετείχε στην εντατική ανοικοδόμηση της χώρας μετά τα ερείπια που της κληροδότησε η αιματηρή δεκαετία του 40. Ο πατριάρχης της οικογένειας Θεόδωρος έκλεισε για πάντα τα ματιά του, το 1953. Με τον διανοούμενο Αγγελο εκτός επιχειρηματικής δραστηριότητας, το τιμόνι της ραγδαία αναπτυσσόμενης εταιρείας ανέλαβαν ο Δημήτρης, ο Παναγιώτης και ο Ιωάννης. Μαζί εγκαινίασαν στις 27 Ιουλίου 1963 στο εργοστάσιό τους την πρώτη υψικάμινο στην Ελλάδα, παρουσία του τότε βασιλιά Παύλου. Το 1974, δυο χρόνια μετά τα εγκαίνια της δεύτερης υψικαμίνου, πέθανε ο Ιωάννης.

Το πραγματικό σοκ, όμως, το επέφερε στην οικογένεια ο θάνατος του οικονομικού εγκέφαλου της βιομηχανικής αυτοκρατορίας Δημήτρη Αγγελόπουλου, ο οποίος τον Απρίλιο του 1986 πυροβολήθηκε εν ψυχρώ και έπεσε νεκρός από τις σφαίρες των στυγερών δολοφόνων της τρομοκρατικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη» στην οδό Κανάρη στο Κολωνάκι. Απέμεινε μόνος ο Παναγιώτης να τρέξει την επιχείρηση. Δυναμικός, εργασιομανής, αλλά και αγνός φιλάνθρωπος, ο τεχνικός σύμβουλος της εταιρείας -στην πραγματικότητα η ψυχή που συνέγειρε το οικογενειακό φρόνημα και το μετουσίωνε σε ευθύνη- επωμίστηκε το καθήκον της συνέχειας. Και καθώς ο Ιωάννης, που είχε νυμφευτεί τη Μαρία Γεωργάκη, και ο Δημήτρης με τη σύζυγό του Αναστασία Σταυροπούλου δεν είχαν αποκτήσει απογόνους, είχε την υποχρέωση να παραδώσει την οικογενειακή σκυτάλη στην τρίτη γενιά. Στους γιους του Θεόδωρο και Κωνσταντίνο.

Τα παιδικά χρόνια

Γεννημένος στην Αθήνα στις 11 Νοεμβρίου του 1945, ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος έζησε τα παιδικά του χρόνια στο Χαλάνδρι, σε ένα απλό σπίτι που απέκτησε ο πατέρας του Παναγιώτης με τη σύζυγό του, τη γεννημένη στο Μαντράς της Ινδίας Ελένη, θυγατέρα του Κλεόβουλου Μάρκου, όταν παντρεύτηκαν μέσα στα δεινά της Κατοχής το 1942. Ο Κωνσταντίνος μετά τα μαθητικά του χρόνια στο Κολλέγιο Αθηνών ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην ΑΣΟΕΕ και συνέχισε τη μετεκπαίδευσή του στην Ελβετία, προτού επιστρέψει για να ασχοληθεί ενεργά με την οικογενειακή επιχείρηση. Οχι σε κάποιο εργαστήρι ή βιοτεχνία αλλά σε ένα βιομηχανικό κολοσσό όπως  η Χαλυβουργική, που επί πολλά χρόνια ήταν η μεγαλύτερη και ίσως η πιο ανταγωνιστική ιδιωτική εταιρεία παραγωγής χάλυβα στον πλανήτη. Βαθμιαία είχε επεκταθεί διεθνώς με δημιουργία χαλυβουργείων στο εξωτερικό: Ουαλία, Ελβετία, Ιντιάνα των ΗΠΑ, με αύξηση του ιδιόκτητου στόλου δεξαμενόπλοιων, συμμετοχές σε ελβετικές τράπεζες και τοποθετήσεις στην αγορά ακινήτων. Οι επενδυτικές αυτές κινήσεις, σύμφωνα με έμπειρους οικονομικούς αναλυτές, πιστώνονταν στον Θεόδωρο Αγγελόπουλο. Είτε με αποκλειστικά δικές του αποφάσεις, είτε με την παρότρυνση του πατέρα του οι αναπτυξιακές επιλογές του είχαν ως αποτέλεσμα την αύξηση του οικογενειακού πλούτου. Εκτιμάτο ότι το δυσαναπλήρωτο κενό που άφησε πίσω του ο δολοφονημένος Δημήτρης Αγγελόπουλος το κάλυπτε πλέον με επιτυχία ο πρωτότοκος γιος του Παναγιώτη. Ωστόσο ο ρόλος του ως πρωταγωνιστή με διεθνές προφίλ στον επιχειρηματικό στίβο δημιούργησε ενδοοικογενειακές τριβές, αντιζηλίες και ανταγωνισμούς. Εξάλλου ήταν ευδιάκριτο ότι οι δυο γιοι του Παναγιώτη Αγγελόπουλου είχαν ιδιοσυγκρασιακές διαφορές.

Ισως να μην ήταν σαν δύο ξένοι στην ίδια οικογένεια, στην ίδια επιχείρηση, στην ίδια πόλη και στην κοινή εστία, αλλά οι τροχιές τους δεν διασταυρώνονταν. Ο μεγαλύτερος κατά δυο χρόνια Θεόδωρος εμφανιζόταν πιο αυθόρμητος, ο Κωνσταντίνος περισσότερο συγκρατημένος, στον πρώτο άρεσε η αεροπλοΐα, στον δεύτερο η ιστιοπλοΐα, ο ένας εξωστρεφής ασπαζόταν τις διαστελλόμενες προοπτικές του διεθνούς περιβάλλοντος, ο άλλος εγκόλπωνε τις αρετές της περισυλλογής και των ανιχνεύσεων σε συζητήσεις με καθωσπρέπει εγχώριους συνομιλητές. Ο Κωνσταντίνος θεωρούσε, σχεδόν πεισματικά, ότι ο αδελφός του συνέχιζε να τον κρατάει με συμπάθεια και προστατευτικότατα από το χέρι, όπως συνέβαινε όταν οι δυο τους ήταν πιτσιρίκια. Στην ωριμότητά τους, ισχυρίζονται οι γνώστες των σχέσεών τους, αυτό δεν ίσχυε ούτε κυριολεκτικά ούτε μεταφορικά. Ηταν πλέον δύο αυτόνομες προσωπικότητες.

Παρά τα διαφορετικά επιχειρηματικά μονοπάτια που, από ένα σημείο και μετά, τράβηξαν στη μνήμη αμφοτέρων ήταν φωλιασμένη η φωνή του πατέρα τους Παναγιώτη ο οποίος δεν έλεγε ποτέ «εγώ». Aναφερόταν πάντα με τη φράση «εμείς και η οικογένειά μας». Και συχνά υπενθύμιζε στα παιδιά του ότι η οικογενειακή προκοπή οφειλόταν στη σύμπνοια, στη σκληρή δουλειά και το ομαδικό πνεύμα.

Σκληρό καρύδι

Ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος δεν ήταν και ο ευκολότερος άνθρωπος στις διαπροσωπικές του σχέσεις. Σκληρό καρύδι, δεν επιδίωκε να γίνει σώνει και καλά συμπαθής, ούτε ανεχόταν συμπονετικές συμπεριφορές προς το εμφανώς ευάλωτο σωματικό παρουσιαστικό του, διαβεβαιώνουν όσοι τον συναναστράφηκαν. Οι ίδιοι διέκριναν, ωστόσο, τα μικροψεγάδια που αποτυπώνει στον χαρακτήρα η σωματική καταπόνηση ενός βίου που η ίδια η ζωή δεν του επέτρεψε να δουλέψει κινητικά στο ρελαντί. Λογικό για έναν άνθρωπο με κοφτερό μυαλό που ομολογούσε ανοιχτά πως πέρασε χρόνια ολόκληρα με αγωνίες, κόπους και ελπίδες παλεύοντας για να βγει από την ασθένεια που τον κατέβαλε. Τον εσωτερικό πλούτο, την αριστεία σε ήθος και την ευαισθητοποιημένη κοινωνική του προσφορά εκτιμάται ότι άρχισε να τα εκδηλώνει δημοσίως, εγκαταλείποντας τους χαμηλούς τόνους, όταν συνδέθηκε με τη Γέλη (Ευανθία) Παπαγιαννοπούλου, η οποία φρόντιζε τον επιχειρηματία, ο οποίος από τη δεκαετία του ’90 βρισκόταν σε διάσταση με την πρώην σύζυγό του.

Την Κυριακή 9 Ιουνίου 2002 στο Λιμποβίσι Αρκαδίας, παντρεύτηκαν στο πετρόχτιστο εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, που αποκατέστησε και συντήρησε το ζευγάρι, το τέμπλο του οποίου προσκυνούσαν ευλαβικά οι Κολοκοτρωναίοι. Μετά την τέλεση του μυστηρίου ακολούθησε τρικούβερτο γλέντι . Περισσότεροι από 1.000 καλεσμένοι, που είχαν καταφθάσει με τζιπ και ελικόπτερα στη δύσβατη τοποθεσία σε 1.200 μέτρα υψόμετρο, κάθισαν σε στρωμένα τραπέζια με τουλίπες και ηλιοτρόπια, στα οποία σερβιρίστηκαν πλούσια εδέσματα. Ωστόσο, στο χαρωπά ανάλαφρο σκηνικό οι παρατηρητικότεροι εκ των παρόντων εντόπισαν και σχολίασαν δύο ανυποψίαστα εκ πρώτης όψεως στοιχεία. Καταρχήν το «ευχαριστώ στη Γέλη» που απεύθυνε στην ομιλία του στο γαμήλιο τραπέζι ο γαμπρός «που με κάνει να πιστεύω ότι δεν έχω τίποτα». Και, κυρίως, την απουσία του αδελφού του Θεόδωρου και της οικογένειάς του.

Ηταν κοινό μυστικό ότι οι σχέσεις των δύο αδελφών ήταν από χρόνια ιδιαίτερα τεταμένες. Κοινώς από καιρό βρίσκονταν «στα μαχαίρια». Μία από τις ελάχιστες φορές που τα δυο αδέλφια συνέπεσαν από κοντά ήταν ένα χρόνο πριν από τον δεύτερο γάμο του Κωνσταντίνου. Και οι δυο συντετριμμένοι παραβρέθηκαν το θλιβερό απόγευμα της Πέμπτης 7 Ιουνίου 2001 στο A’ Νεκροταφείο της Αθήνας, όπου κηδευόταν ο 92χρονος πατέρας τους Παναγιώτης. Μετά την απώλεια του πατέρα τους, ο οποίος υποδυόταν συχνά τον διαιτητή στις διαμάχες τους, οι δυο γιοι του δεν θα ξανασυναντιόνταν. Η αλήθεια είναι ότι ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος, που είχε με πυγμή κουμαντάρει το πηδάλιο της επιχειρηματικής αυτοκρατορίας του, τη χώρισε στα δύο με δημόσια ανακοίνωσή του στις αρχές του 1999. Ανέθεσε τις επιχειρήσεις στην Ελλάδα στην ευθύνη και τη διαχείριση στον μικρότερο και τις εκτός Ελλάδας στον μεγαλύτερο αδελφό. Τον Μάρτιο της επόμενης χρονιάς τα δυο αδέλφια υπέγραψαν στη Ζυρίχη συμφωνία με την οποία δημιουργούνταν δύο μπλοκ επιχειρήσεων.

Δυσαρέσκεια

Ο Κωνσταντίνος, ωστόσο, παρότι είχε ήδη κάνει τα πρώτα του ανεξάρτητα επιχειρηματικά βήματα στην Ελλάδα -αποκτώντας σημαντικά μερίδια σε εταιρείες του τραπεζικού, του βιομηχανικού, εμπορικού και τεχνικού τομέα, ενώ ήλεγχε πλήρως εφοπλιστικές εταιρείες με τάνκερ- ένιωσε ριγμένος. Αντέδρασε και στράφηκε ενάντια στον μεγαλύτερο αδερφό κατηγορώντας τον για «υφαρπαγή» περιουσίας, «αδηφάγο διάθεση» και «λαθροχειρίες». Στο στόχαστρο του Κωνσταντίνου τοποθετήθηκε ακόμη και η σύζυγος του αδελφού του Γιάννα Αγγελοπούλου. Τη στιγμή μάλιστα που εκείνη έδινε με αυταπάρνηση μάχη ώστε να παραδώσει στη χώρα την αρτιότερη μέχρι τότε διοργάνωση, όπως και έγινε, Ολυμπιακών Αγώνων. Εικάζεται πως η Γιάννα με τον ρεαλισμό, την ευστροφία, τη γυναικεία ματιά και διαίσθησή της είχε παροτρύνει τον πεθερό της να φανεί όσο πιο πολύ γαλαντόμος γίνεται προς τον Κωνσταντίνο. Ως ανταπόδοση εισέπραξε από τον κουνιάδο της καυστικά σχόλια, πικρόχολους υπαινιγμούς και απόπειρα τσαλακώματος της εικόνας της. Την ώρα που η ίδια για την έκβαση των Ολυμπιακών Αγώνων προσέφερε σε όλη την οικογένεια μια χωρίς προηγούμενο διεθνή προβολή με ταυτόχρονη αναγνώριση των δυνατοτήτων της χώρας. Οπως και να ’χει, προϊόντος του χρόνου η αντιδικία των δύο αδελφών μαλάκωσε και μετά από πολλά χρόνια η πυροδοτημένη κόντρα κατασίγασε.

Ακριβώς τη στιγμή που οι παλιές έριδες φαινόταν να καταλαγιάζουν, προέκυψαν σφοδρότερες νέες. Αυτή τη φορά μεταξύ του Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου και των δύο γιων του. Μετά από ένα εκρηκτικό καβγά ανάμεσά τους με σκληρή ανταλλαγή βαριών εκφράσεων τον Δεκέμβριο του 2015, οι Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος προέβαλαν περιουσιακές διεκδικήσεις εναντίον του πατέρα τους, ύψους πολλών εκατομμυρίων ευρώ. Σε απάντηση, ο αλύγιστος Κωνσταντίνος ζήτησε την ανάκληση των δωρεών μετοχών που είχε κάνει στο παρελθόν στα παιδιά του, από εταιρείες που βρίσκονται σε Ελλάδα, Παναμά και Ελβετία. Ενα νέο λυσσαλέα εμφυλιοπλεμικό σίριαλ πήρε τον δρόμο για τις δικαστικές αίθουσες. Τα δυο αδέλφια ισχυρίζονταν ότι ο πατέρας τους πάσχει από εκφυλιστική και μη επιδεχόμενη ιάσεως νόσο, έστρεφαν τα βέλη τους κατά της δεύτερης συζύγου του και υποστήριζαν ότι δεν είναι πλέον σε θέση να ηγείται των εταιρειών τους. Γι’ αυτό ζητούσαν να οριστεί δικαστικός συμπαραστάτης, όπως και αποφάσισε τον περασμένο Φεβρουάριο το Εφετείο, δικαιώνοντας τα παιδιά του.

Tα χρέη της Χαλυβουργικής

Παράταση έχει πάρει το διαφαινόμενο τέλος της Χαλυβουργικής μετά την απόρριψη από το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών μόλις τρεις ημέρες πριν από τον θάνατο του Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου, της αίτησης που είχε καταθέσει ο μεγαλύτερος εκ των πιστωτών, η Εθνική Τράπεζα, για υπαγωγή της ιστορικής βιομηχανίας σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης. Ενα καθεστώς που με τον διορισμό ειδικού διαχειριστή θα άνοιγε τον δρόμο για τη διενέργεια πλειοδοτικών διαγωνισμών για την αξιοποίηση των περιουσιακών στοιχείων της βιομηχανίας. Ηδη πάντως η τράπεζα, με απαιτήσεις 344 εκατ. ευρώ, εξετάζει τις επόμενες νομικές κινήσεις που μπορεί να κάνει. Σημειωτέον ότι η Χαλυβουργική θα ήταν η τελευταία εταιρεία που θα υπαγόταν σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης, αφού από 1ης Μαρτίου ο σχετικός νόμος έπαψε να ισχύει και πλέον αντίστοιχες περιπτώσεις θα οδηγούνται απευθείας σε πτώχευση και εκκαθάριση. Μεταξύ των νομικών επιλογών είναι πάντα και η εκκαθάριση εν λειτουργία ή η επίσπευση της αναγκαστικής εκτέλεσης μεμονωμένων περιουσιακών στοιχείων. Σε κάθε περίπτωση, η Χαλυβουργική συνιστά τη μεγαλύτερη εκκαθάριση ελληνικής βιομηχανίας με βάση το ύψος των υποχρεώσεων, που διαμορφώνονται σε 562 εκατ. ευρώ. Εκτός από την Εθνική, οι απαιτήσεις της Τράπεζας Πειραιώς στα τέλη του 2018 ανέρχονταν σε 132,8 εκατ., της Alpha Bank σε 10,4 εκατ. και της Eurobank σε 8,7 εκατ. Οι πληρωμές της Χαλυβουργικής προς τα τραπεζικά ιδρύματα σταμάτησαν το 2015, όπως είχε γνωστοποιήσει η Εθνική. Παράλληλα οι υποχρεώσεις προς νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου και δημόσιες επιχειρήσεις ήταν 41,5 εκατ. (εκ των οποίων περίπου 30 εκατ. προς τη ΔΕΗ) και προς διάφορους προμηθευτές 6,5 εκατ. ευρώ. Παράλληλα, καταγράφονται φορολογικές υποχρεώσεις 454.000 ευρώ το ίδιο έτος και υποχρέωση προς ασφαλιστικά ταμεία ύψους 1,3 εκατ. ευρώ. Επιπλέον, 36,1 εκατ. εμφανίζονται ως υποχρεώσεις προς διάφορους πιστωτές και έξοδα χρήσεως δεδουλευμένα, ενώ επίσης υπάρχουν αναβαλλόμενες φορολογικές υποχρεώσεις 26,4 εκατ. ευρώ.