Τιμή στα 190 χρόνια, πώς θα είμαστε στα 200 χρόνια;

Εχουμε ακόμη το κουράγιο να ΤΟΥΣ τιμάμε;  Ή, μήπως, δεν είναι κουράγιο, αλλά θράσος να ΤΟΥΣ τιμάμε, όταν έχουμε φέρει τη χώρα εδώ που τη φέραμε;

Για μένα, το μεγάλο ενδιαφέρον έχει να κάνει με το εάν θα έχουμε το κουράγιο -ή το θράσος- να ΤΟΥΣ τιμήσουμε το 2021, στη συμπλήρωση της 200ετίας από την άγια εκείνη μέρα.



Να ΤΟΥΣ τιμήσουμε όπως πρέπει, εννοώ. Γιατί παρελάσεις θα γίνουν, εκδηλώσεις θα διοργανωθούν, λόγοι θα εκφωνηθούν. Πόσο συχνά, όμως, αυτά έχουν ουσία;

Ομως, το 2021 -καλά να ’μαστε- θα έχουμε έναν πολύ σοβαρό λόγο για τις χορδές και τα όργανα: θα γιορτάζουμε την ολοκλήρωση της αποπληρωμής του δανείου που έχουμε λάβει από την τρόικα!

Αν δεν έχει υπάρξει νέα επιμήκυνση και αν, φυσικά, έχουμε καταφέρει να αποπληρώσουμε…

Τότε, νιώθω, πως θα ξαναπάρουν νόημα το σήκωμα του ιερού λαβάρου, οι λόγοι του Γέρου του Μωριά, τα ανδραγαθήματα του Καραϊσκάκη, του Ανδρούτσου, του Μπότσαρη, του Νικηταρά, του Διάκου,  του Παπαφλέσσα, του Μιαούλη, της Μαντώς, της Μπουμπουλίνας, του Υψηλάντη, του Ξάνθου, του Σκουφά και του Αναγνωστόπουλου.

Στην καταχνιά που ζούμε -κρυφό σχολειό μιας εποχής που θέλουμε να ξεχάσουμε- είναι, λες, σαν αυτές οι μυθικές μορφές να περιμένουν την έγκριση του Στρος Καν, του Ρεν και του Γιούνκερ για να ξαναπεράσουν από μπροστά μας με το παράστημα που τους έχουμε φανταστεί και τους αρμόζει.



Οχι, δηλαδή, όπως έχουμε καταντήσει να τους βλέπουμε… Αλλά, να, να τους ξανακοιτάμε ίσα στα φλογισμένα μάτια, όχι σαν ικέτες προς αγίους για τη λύτρωση, ούτε με την πίκρα που γεμίζει τις καρδιές ο αμείλικτος στίχος του ποιητή…
«Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις».

Και του χρόνου, Ελληνες!