Με τα μάτια των Γιατρών του Κόσμου στα μέτωπα της φωτιάς

Sponsored Content

«Όπου υπάρχουν άνθρωποι». Αυτό είναι το μότο των Γιατρών του Κόσμου. Στην Εύβοια οι άνθρωποι είναι πολλοί. Και σε απόγνωση. Είδαν το πύρινο μέτωπο να εξαπλώνεται ανεξέλεγκτο, τη φωτιά να κατατρώει κάθε σπιθαμή γης και να αφήνει πίσω της αποκαΐδια.

Οι Γιατροί ανέλαβαν δράση άμεσα. Οργάνωσαν αποστολές και, με την υποστήριξη της bwin, ταξίδεψαν στις καμένες περιοχές της Εύβοιας. Ο πυκνός καπνός, οι πεσμένοι κορμοί και τα ηλεκτροφόρα καλώδια που κείτονταν απειλητικά στον δρόμο τους, δεν κατάφεραν να ανακόψουν την πορεία. Πόρτα-πόρτα, βρέθηκαν πλάι σε κάθε άνθρωπο, προσφέροντας ιατρική και ψυχοκοινωνική βοήθεια. Καταγράφοντας τις ανάγκες, προκειμένου στο άμεσο μέλλον να οργανωθούν νέες αποστολές, εστιασμένες στις ανάγκες των ανθρώπων.

Μέσα από τα λόγια των Γιατρών που βρέθηκαν στο πύρινο μέτωπο, γίνεται αντιληπτή η σημασία του έργου τους και μέσα από τις ιστορίες ανθρώπων που έζησαν τον εφιάλτη, γίνεται κατανοητό το μέγεθος της καταστροφής.

«Βιώνουν ακόμα κατάσταση τρόμου»
Η γεροντολόγος Αθηνά Γρέκα βρίσκεται εδώ και καιρό στην πρώτη γραμμή, έχοντας πάρει μέρος σε πολλές ανθρωπιστικές αποστολές και γνωρίζοντας καλά τις δυσκολίες. Τούτη τη φορά όμως, τα πράγματα ήταν ακόμα πιο φορτισμένα.

«Ήταν μια πολύ δύσκολη αποστολή, γιατί δεν είχαμε εύκολη πρόσβαση προς τα χωριά. Υπήρχαν πεσμένα δέντρα που έκαιγαν ακόμα. Επίσης, υπήρχαν πολλά πεσμένα ηλεκτροφόρα καλώδια. Ακούσαμε πολλές ανθρώπινες ιστορίες. Ένας ασθενής με άσθμα, 90 χρονών, στον Βούτα, όταν δόθηκε εντολή εκκένωσης δεν έφυγε από το χωριό. Είχε τρομερό πρόβλημα με δύσπνοια. Εκεί του χορηγήσαμε οξυγόνο και εισπνεόμενα και λίγο με την κουβέντα και την ασφάλεια που αισθάνθηκε, άρχισε να νιώθει καλύτερα. Το ίδιο και η σύζυγός του. Στο ίδιο χωριό συναντήσαμε μια ηλικιωμένη που επέστρεψε. Τα παιδιά της έμειναν για να βοηθήσουν στην κατάσβεση του σπιτιού και να το σώσουν. Είδαν μια τρομερή εικόνα, γιατί η φωτιά κυριολεκτικά "έγλυψε" το σπίτι. Ήταν απίστευτο, έβλεπες καμένα τα πάντα και το σπίτι μετά. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ ανήσυχοι για το τι θα συμβεί όταν έρθει ο χειμώνας και οι πρώτες βροχές, γιατί το βουνό πλέον δεν έχει δέντρα», λέει χαρακτηριστικά η κυρία Γρέκα.

Η Κατερίνα Στούκερτ είναι παιδίατρος. Βρέθηκε κι εκείνη από την πρώτη στιγμή στις πληγείσες περιοχές, προσπαθώντας να συνεισφέρει με κάθε τρόπο. «Η αποστολή μας συνεχίζεται. Αρχικά, στόχος μας ήταν να αξιολογήσουμε τις ανάγκες των ανθρώπων. Μπορώ να πω ότι μου έκανε μεγάλη εντύπωση το ότι ακόμα οι άνθρωποι αισθάνονται ότι δεν έχουν ξεπεράσει τον κίνδυνο, δεν είναι έτοιμοι να σκεφτούν την επόμενη μέρα. Περισσότερο συναντήσαμε μεγάλους ανθρώπους και κυρίως άνδρες, οι οποίοι ήταν σε κατάσταση σοκ. Ο καθένας το εξέφραζε με τον τρόπο του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια ηλικιωμένη γυναίκα, η οποία όποτε έβγαινε έξω και τη ρωτούσαμε αν χρειάζεται κάτι, έβαζε τα κλάματα και έλεγε "δεν χρειάζομαι τίποτα". Δεν μπορούσε να πει τίποτα άλλο. Ήταν πιθανόν μόνη της, πολύ κοντά στη φωτιά. Ξέρετε, η απόγνωση είναι ακόμα πολύ μεγάλη και ο φόβος δεν περνάει εύκολα».

Όπως τονίζει η κυρία Γρέκα, οι κάτοικοι προσπαθούσαν να βρίσκονται σε ομάδες. Οι ιστορίες τους είχαν κοινό παρονομαστή. «Σε άλλα χωριά, όπως για παράδειγμα στην Κοκκινομηλιά, εξετάσαμε πολύ κόσμο στην πλατεία, γιατί μαζεύονταν εκεί. Προσπαθούσαν να είναι σε ομάδες για να νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια. Ήταν πολύ δύσκολο να μπει αυτοκίνητο μέσα, οπότε συνεχίσαμε με τα πόδια. Πλακόστρωτα, ανηφόρες, κατηφόρες, σε ένα χωριό που τα πάντα δεξιά και αριστερά ήταν καμένα. Απίστευτές εικόνες. Μας έκαναν εντύπωση τα μεγάλα σκυλιά, τα οποία υπό κανονικές συνθήκες πιθανόν να μας γαύγιζαν, αλλά εκείνα έρχονταν κοντά μας. Και αφού τα χαδεύαμε, μετά μας ακολουθούσαν. Μας έμεινε όχι μόνο η ερήμωση των σπιτιών και η ταλαιπωρία των ανθρώπων, αλλά και αυτή των ζώων». Η εικόνα των ζώων θα μείνει αξέχαστη και στην κυρία Στούκερτ. «Δεν θα ξεχάσω, επίσης, ποτέ τα ζώα που είδαμε καμένα και τα πουλιά που προσπαθούσαν να πετάξουν και ζαλισμένα καθώς ήταν από τον καπνό, δεν μπορούσα να περάσουν ανάμεσα στα δέντρα. Ήταν μεγάλης διάρκειας αυτός ο τρόμος και νομίζω η αίσθηση δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Όλο αυτό που βλέπεις, που αισθάνεσαι, η δυσκολία στην αναπνοή».

«Τώρα τι θα κάνουμε;»
Η Αθηνά Γρέκα συνεχίζει την αφήγηση: «Φτάσαμε μεσημέρι, με 43 βαθμούς, η ατμόσφαιρα ήταν πολύ αποπνικτική. Ακόμα και σήμερα η μύτη μας βγάζει κάπνα. Μου έκανε εντύπωση μια γιαγιά 90 χρονών, η οποία έχει παλέψει πολύ στη ζωή της και ήταν σκληρό καρύδι. Αφού την εξέτασα και μίλησα μαζί της, μου είπε: «Κοπέλα μου, εγώ με την πολλή δουλειά ζω και έφτασα ως εδώ, όμως τώρα τι θα κάνουμε;». Μας ζόρισε πολύ, να βλέπεις μια γιαγιά 90 χρονών, με το σπίτι τις καμένο σε απόγνωση για την επόμενη μέρα, δεν είναι εύκολο. Πιο πάνω, αντιμετωπίσαμε μεγάλη δυσκολία να περάσουμε έναν δρόμο που είχε μια κολώνα πεσμένη, με ηλεκτροφόρα καλώδια. Κυρίως για την κινητή μονάδα, που έχει μεγαλύτερο ύψος. Ήταν κι εκεί, στον Κρυονερίτη, ηλικιωμένοι στην πλατεία.

Εκείνη την ώρα ήρθε το πυροσβεστικό, αλλά ο κρουνός δεν είχε νερό, οπότε τους έστειλαν στο πιο κάτω χωριό. Τι στιγμή που συνέβαιναν αυτά, μας ακολουθούσε το σήμα εκκένωσης. Βλέπαμε να εκκενώνεται το ένα χωριό μετά το άλλο, την ώρα που εμείς προχωρούσαμε μπροστά. Σκεφτόμασταν και το θέμα της ασφάλειας. Εξετάζαμε στους δρόμους, στις πλατείες. Μια ηλικιωμένη φοβόταν τόσο, που δεν μας άνοιξε να την εξετάσουμε. Της αφήσαμε μασκούλες και πράγματα, αλλά δεν μας άφησε να τη δούμε».

Συνεχίζοντας, η έμπειρη γεροντολόγος αναφέρθηκε στα πολύπλευρης φύσης προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος: «Συναντήσαμε μια ομάδα ανθρώπων μέσης ηλικίας, γύρω στα 50-60 οι οποίοι ήταν κατά κύριο λόγο ρετσινοσυλλέκτες και κάποιοι μελισσοκόμοι. "Εγώ είμαι 60 χρονών, θέλω ακόμα δύο χρόνια ένσημα για να βγω στη σύνταξη. Τι θα κάνω τώρα;", μας έλεγε χαρακτηριστικά ένας άνθρωπος. Ξέρετε, αυτά τα χωριά έχουν περίπου 150-200 κάτοικους, ανάμεσά τους και νέοι που δεν έφυγαν ποτέ από τον τόπο τους. Δεν έχουν κάνει άλλη δουλειά και η ενασχόλησή τους ήταν αποκλειστικά σε αυτούς τομείς. Μας έλεγαν όλοι "τώρα τι θα κάνουμε; Το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι το ρετσίνι και αναγκαστικά θα πρέπει να φύγουμε". Αναρωτιούνταν πώς θα ζήσουν την οικογένειά τους. Πέρα από τα ιατρικά λοιπόν, υπάρχουν και πολλά προβλήματα επιβίωσης. Οι άνθρωποι αυτοί καταστράφηκαν. Αντίστοιχα και σε μέρη πιο τουριστικά, όπως το Πευκί και η Αγία Άννα».

Όπου υπάρχουν άνθρωποι…
Η κυρία Στούκερτ προσθέτει: «Οι άνθρωποι έλεγαν και ξανάλεγαν τις ιστορίες τους, το πώς το έζησαν. Το βιώνουν ακόμα, είναι ακόμα σε κατάσταση τρόμου. Χρειάζονται βοήθεια, συντροφιά, κάποιον που να είναι δίπλα τους και τους ακούει, να τους απαντάει, να τους κατευθύνει. Είναι άνθρωποι που έχουν μάθει στη σκληρή ζωή και δεν είναι εύκολο να φύγουν από τη ρουτίνα τους, όμως θα χρειαστούν βοήθεια, ακόμα κι αν δεν έχουν μάθει να τη ζητούν. Τόσο οι μεγάλοι, όσο και τα παιδάκια. Τρόμαξαν, έφυγαν από τα σπίτια τους. Τώρα έχουμε φέρει κάποια σε άλλο σημείο, όμως είδαν την καταστροφή και είναι σίγουρο ότι πρέπει να βρεθούμε στο πλευρό τους».

Οι Γιατροί θα επιστρέψουν στην Εύβοια. Να βοηθήσουν περισσότερο κόσμο, να συνεχίσουν το έργο τους. «Εμείς κάναμε μια ανίχνευση της περιοχής, προσφέραμε βοήθεια και την Τετάρτη θα γυρίσουμε πιο στοχευμένα. Αυτό που οι άνθρωποι ήθελαν πιο πολύ ήταν η ανθρώπινη επικοινωνία και η επαφή. Χάρηκαν πολύ όταν τους είπαμε ότι θα ξαναπάμε την Τετάρτη, προκειμένου να δούμε μερικές οικογένειες», καταλήγει η κυρία Γρέκα.

Η αποστολή στην Βόρεια Εύβοια, πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη της bwin.

Περισσότερα για το κοινωνικό έργο της bwin, μπορείτε να βρείτε στο www.bwincares.gr. Εάν θέλετε να υποστηρίξετε οικονομικά και εσείς το έργο των Γιατρών του Κόσμου, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί τους.

21+ | Αρμόδιος Ρυθμιστής: ΕΕΕΠ| Κίνδυνος εθισμού & απώλειας περιουσίας | Γραμμή βοήθειας ΚΕΘΕΑ: 1114 | Υπεύθυνο Παιχνίδι