Σύμη: Ο ερασιτέχνης ψαράς που έζησε την αυτοκτονία των καλαμαριών

Στον πανέμορφο και καταγάλανο κόλπο του Πανορμίτη της Σύμης, όπου δεσπόζει η ιστορική Μονή του θαυματουργού Ταξιάρχη Μιχαήλ του Πανορμίτου, εκεί που χιλιάδες επισκέπτες σπεύδουν να προσευχηθούν, να κλάψουν, να ζητήσουν χάρη, παρηγοριά ή συγχώρεση και τελικά να επιστρέψουν για να Τον ευχαριστήσουν, κάποιοι έχουν βρει τον καλοκαιρινό τους παράδεισο.

             Ηρεμος τόπος, που σε υποδέχεται και σε αγκαλιάζει με στοργή, που γαληνεύει μυαλό ψυχή και καρδιά. Γι’ αυτό και έχει πολλούς φανατικούς-μόνιμους επισκέπτες. Ένας μικρός καλοκαιρινός παράδεισος ανάμεσα στα βραχώδη Αιγαιοπελαγίτικα τοπία, για όσους επιλέγουν την γαλήνη και την ηρεμία στις ολιγοήμερες διακοπές τους και όχι τον “θόρυβο” και την πολυκοσμία των κυκλαδίτικων και των άλλων δημοφιλών ελληνικών προορισμών.

             Μεταξύ προβλήτας, μοναστηριού και θάλασσας συναντήσαμε τον Σταμάτη Σταθάκη. Εργοδηγός μηχανολόγος επίσημα στην Αθήνα, φανατικός ερασιτέχνης ψαράς για τους φίλους του, ο οποίος όπως λέει δεν ψαρεύει μόνο όταν τρώει και όταν κοιμάται. Τις υπόλοιπες ώρες των διακοπών του, τις περνάει ή μέσα στη βάρκα του ή στον βυθό του κόλπου του Πανορμίτη παραμονεύοντας τη λεία του. Φτάνει μέσα Ιουλίου στον Πανορμίτη πλήρως εξοπλισμένος: φουσκωτό με μηχανή, παραγάδια, δολώματα, πετονιές ψαροτούφεκο, απόχη, καλάμια, αγκίστρια, και πιάνει από χταπόδια μέχρι καλαμάρια, σουπιές, τσιπούρες γόπες σκάρους, αθερίνα, σαργούς, λιθρίνια μουρμούρες, σκορπιούς, λαβράκια, μελανούρια και το καθένα έχει τον δικό του τρόπο, χρόνο και τόπο. Το καλοκαίρι το «κελί» της οικογένειας (στην πραγματικότητα είναι μικρά σπίτια γύρω από το μοναστήρι) αναδύει προκλητικές μυρωδιές από ψάρια μαγειρεμένα με ποικίλους τρόπους: στο φούρνο, στο τηγάνι, βραστό, ψητό…

            Ο Σταμάτης Σταθάκης, γνώρισε το ψάρεμα όταν ήταν 25 ετών και ο έρωτας ήταν και αμοιβαίος και κεραυνοβόλος. «Με αγάπησε και το αγάπησα. Μου δίνει και του δίνω. Δεν το εγκαταλείπω ποτέ και όταν δεν είμαι μαζί του το σκέφτομαι και το ξέρει…» λέει ο ψαράς- φιλόσοφος… Κόλλησε με το ψάρεμα, γιατί στην αρχή συνδυαζόταν πάντα με την παρέα των φίλων του και γιατί του αρέσει πολύ το ψάρι ως έδεσμα. Το θεωρεί την καλύτερη, πιο νόστιμη και πιο θρεπτική τροφή. Βοήθησε όμως και η τύχη γιατί η πρώτη του ψαριά ήταν από τις πιο πλούσιες στην… καριέρα του. Ο Εθισμός ήρθε γρήγορα. Κάθε βράδυ από τότε, πάει για ψάρεμα όταν φυσικά το επιτρέπουν οι συνθήκες και οι υποχρεώσεις και, το πρωί δουλειά. Καμιά φορά ξυπνάει αξημέρωτα στον Πειραιά για να πάει έστω για λίγο να ψαρέψει και μετά σφαίρα στη δουλειά. Το ψάρεμα δεν σε κουράζει. Μόνο ξεκουράζει όπως λέει και τονίζει ότι τα συναισθήματα που του χαρίζει το ψάρεμα είναι μόνο θετικά: ευφορία, ηρεμία χαρά, προσμονή, αγωνία, ευχαρίστηση, ικανοποίηση… ζει κάθε μέρα την δική του περιπέτεια.

-Τα περισσότερα ψάρια που έχεις ψαρέψει σε μία ημέρα; Τον ρωτήσαμε

 -Αυτό ναι, το θυμάμαι. 580 τσιπούρες σε μία εβδομάδα στον κόλπο του Πανορμίτη τρο 1995 και την επόμενη χρονιά 40 κιλά καλαμάρια σε δύο ώρες, που επίσης είχαν εγκλωβιστεί μέσα στον κόλπο…Ιστορικές στιγμές

 -Πως και γιατί μπήκαν τα καλαμάρια στον κόλπο;

 -Ίσως κάτι τα κυνήγησε... μπορεί ένας ξιφίας, ή μεγάλοι κυνηγοί, ή μαγιάτικα, δεν ξέρουμε τι ήταν και μπήκαν στον κόλπο να σωθούν ή να… «αυτοκτονήσουν» ! Και λέω ότι προσπάθησαν να αυτοκτονήσουν γιατί έφτασαν στο σημείο να χτυπάνε πάνω στην προβλήτα, ενώ δεν φυσούσε καθόλου και μερικά έβγαιναν και μόνα τους έξω. ΄Ηταν ένα απίστευτο θέαμα, μία πρωτόγνωρη εικόνα. Το ανεξήγητο περιστατικό συνέβη τέλη Ιουλίου περασμένα μεσάνυχτα και ξυπνήσαμε όλο τον Πανορμίτη. Τα πιάναμε με ότι βρίσκαμε. Καφάσια, επαγγελματικές ακόμα και παιδικές απόχες, κουβάδες, λεκάνες, τσουβάλια, σακούλες, τσουκάλια, τηγάνια, ότι είχε ο καθένας… Βέβαια μετά διάβασα ότι αυτό συμβαίνει με τα γιγάντια καλαμάρια του Ατλαντικού, όπου λαμβάνουν χώρα οι “κόκκινες παλίρροιες” οι οποίες ευθύνονται για τις «μαζικές αυτοκτονίες» των καλαμαριών.  Διαβάστε περισσότερα εδώ