Εσπερίδα στη μνήμη του μεγάλου πολιτικού, νομοθέτη και αναμορφωτή της Ελληνικής Δικαιοσύνης Νικολάου Δημητρακόπουλου πραγματοποιήθηκε στην κεντρική πλατεία, στην Καρύταινα, υπό τη σκιά του φράγκικου κάστρου που στα χρόνια της Επανάστασης του 1821 αποτέλεσε το ορμητήριο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.
Δείτε το video από την τελετή των αποκαλυπτηρίων του 1959:
Οι εκδηλώσεις μνήμης για τα 100 χρόνια από τον θάνατο του Νικολάου Δημητρακόπουλου γίνονται με τη στήριξη της Βουλής των Ελλήνων και περιλαμβάνουν την εκδήλωση στην Καρύταινα, εκδήλωση που θα διοργανωθεί στην Παλιά Βουλή τον Δεκέμβριο και την επισκευή του τάφου του στο Α΄Νεκροταφείο. Τη διοργάνωση των εκδηλώσεων έχουν αναλάβει ο Δήμος Μεγαλόπολης και οι σύλλογοι «Θ. Κολοκοτρώνης» και «Κοινόν Καρυτινών».
Ποιος ήταν ο Νικόλαος Δημητρακόπουλος
Προσωπικότητα διεθνούς βεληνεκούς, που είχε διακριθεί ως δεινός ρήτωρ ήταν ο άγνωστος στο ευρύ κοινόΝικόλαος Δημητρακόπουλος. Νοµικός και βουλευτής, κοσμοπολίτης και πολυμαθής, από τους πιο επιφανείς άνδρες που γνώρισε η Ελλάδα, γεννήθηκε το 1864 στην Καρύταινα της Γορτυνίας.
Θεωρείται ο πλέον σπουδαίος νομοθέτης μετά τον Μάουερ, ο αναμορφωτής της Eλληνικής Δικαιοσύνης και ένας γνήσιος οραματιστής που έγινε αποδεκτός από τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Ο Νικόλαος Δημητρακόπουλος έθεσε τις βάσεις του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος του ανέθεσε το κρίσιμο χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Δικαιοσύνης, στο οποίο διέπρεψε επιτυγχάνοντας την αναβάθμιση του δικαστικού σώματος και εξασφαλίζοντας την αποκατάσταση και την εύρυθμη λειτουργία της Δικαιοσύνης σε εποχές απόλυτης ανομίας.
Τα βασικά μέτρα που πήρε ξεκινούσαν από την αναβάθμιση των αποδοχών των δικαστών και την αναγνώριση του έργου τους έως την κάθαρση του Σώματος από τα «ανάξια στοιχεία» όπως ο ίδιος τα αποκαλούσε, και την ουσιαστική και αδέκαστη λειτουργία της Δικαιοσύνης.
Προετοίμασε δε το μεγάλο σχέδιο των αναθεωρητικών διατάξεων του Συντάγματος, που υλοποιήθηκαν το 1911 θέτοντας τις βάσεις του σύγχρονου ελληνικού κράτος. Εκτός από την εξομάλυνση του βίου της υπαίθρου, όπου επικρατούσαν ληστείες, ανομία κ.λπ. - είναι αυτός που απαγόρευσε τη ζωοκλοπή -, προασπίστηκε την ελευθερία του Τύπου αλλά και των αδυνάτων.
Η πολιτική του σταδιοδρομία
Το 1909 αρνήθηκε υπουργικό αξίωμα επειδή ο ίδιος δεν είχε εκλεγεί από τον λαό και δεν το επέτρεπε στον εαυτό του ενώ έναν χρόνο αργότερα, έχοντας δημιουργήσει δικό του κόμμα κατάφερε να κερδίσει 21 έδρες και να εκλεγεί βουλευτής Αρκαδίας, συμπράττοντας στη συνέχεια με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Το 1912 αποχώρησε από το Κόμμα των Φιλελευθέρων ύστερα από διαφωνία με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και ίδρυσε το Προοδευτικό Κόμμα καταφέρνοντας μάλιστα στις επόμενες εκλογές, το 1915, να κατακτήσει επτά έδρες, ενώ το 1920, αν και δεν κατάφερε να κατέβει ως υποψήφιος ο ίδιος για λόγους υγείας, είδε το κόμμα του να αποσπά 14 έδρες.
Ως κοσμοπολίτης και πολυμαθής φρόντισε να ενημερωθεί για τα κείμενα περί Δικαιοσύνης σε όλο τον κόσμο, ενώ γνώριζε σε βάθος και την αρχαιοελληνική γραμματεία και τις θέσεις και παρατηρήσεις των Αρχαίων περί στρατηγικής και τακτικής.
Πέθανε στη Βιέννη έναν χρόνο αργότερα, σε ηλικία μόλις 57 ετών, αναγκάζοντας εκ των υστέρων ακόμα και τον αιώνιο εχθρό του, τον βασιλέα Γεώργιο Α’, να παραδεχτεί πως ποτέ «δεν συνεργάσθην με τόσο μεγάλο υπουργό».