Ζούμε μία παραδοξότητα: ανυπομονούσαμε να «επιστρέψουμε» ο ένας στον άλλον και όμως εμπιστευόμαστε αλλήλους λιγότερο από ποτέ. Όπως λέει ο Μπουκάι «η μοναχικότητα είναι επικίνδυνη, εθιστική. Μόλις καταλάβεις πόση ηρεμία κρύβει, δύσκολα γυρνάς στους ανθρώπους».
Όμως αλίμονο σε μία κοινωνία μοναχικών ανθρώπων. Αλίμονο σε μία κοινωνία που έμαθε να “βολεύεται” στα κρυμμένα από τις μάσκες πρόσωπα και δεν χρειάζεται να συναναστραφεί. Αλίμονο σε μία κοινωνία ανθρώπων που συνήθισε τη γροθιά ως κυρίαρχο χαιρετισμό. Αλίμονο σε μία κοινωνία που έμαθε να “μπαίνει” ο ένας στο σπίτι του άλλου όχι από την πόρτα, ούτε από το παράθυρο αλλά από μια τόσο δα μικρή οθόνη. Αλίμονο. Δεν είναι κοινωνία.
Απειλήθηκε η ζωή μας από έναν εχθρό απρόβλεπτο κι έτσι χτίσαμε τοίχος προστασίας απέναντι σε όλα. Και σε όλους. Νιώσαμε αδικημένοι αλλά δεν είχαμε απέναντι μας αυτόν που μας αδίκησε κι έτσι η έλλειψη ορατού αντιπάλου μετατράπηκε σε θυμό. Και έτσι πληγωμένοι, απομονωμένοι και θυμωμένοι προσπαθούμε να αναρρώσουμε από μία πρωτοφανή πανδημία. Δύσκολο να περπατήσουμε ξανά αγέρωχοι δίχως μάσκα. Θα είναι κάτι σαν “γύμνια”.
Μπορούμε όμως να… “μπουσουλήσουμε”. Μπορούμε να στραφούμε σε όσους, αποδεδειγμένα, παλεύουν κι άλλους πιο ορατούς εχθρούς-ασθένειες, ακατάλληλες συνθήκες διαβίωσης, κοινωνικό αποκλεισμό – και μέσα από το παράδειγμα αυτών των ανθρώπων να ξανασταθούμε στα πόδια μας, να μάθουμε εκ νέου να περπατάμε. Στην αρχή σκυφτοί, μετά καμπουριαστοί και πολύ σύντομα αγέρωχοι. Γιατί όταν προσφέρεις, αντλείς περισσότερα από όσα δίνεις. Πιθανώς τώρα είναι ευκολότερο να κεράσουμε ένα δείπνο τη μοναχική 90χρονη του δευτέρου ορόφου παρά να ξαναβρεθούμε σε μία συνθήκη με γνωστούς και φίλους γύρω από ένα τραπέζι.
Ένας από τους Οργανισμούς που συνεχίζει να υπηρετεί το σκοπό του παρά τις δυσκολίες και εμπόδια που έκαναν αδύνατη την υλοποίηση του έργου του για ένα διάστημα, είναι το Make-A-Wish (Κάνε-Μια-Ευχή Ελλάδος). Από τα πρώτα 24ωρα της πανδημίας, αποφασίσαμε πως δεν υπήρχε μέση οδός. Είτε θα εξερευνούσαμε καινοτόμους τρόπους να σταθούμε κοντά στα παιδιά μας όταν ξαφνικά δεν μπορούσαμε ούτε να τα συναντήσουμε, πόσο μάλλον δε να τα αγκαλιάσουμε, είτε η ύπαρξή μας θα απειλείτο άμεσα. Δεν είχαμε δικαίωμα να στερήσουμε την ελπίδα και το όνειρο σε παιδιά που είχαν συνηθίσει σε συνθήκες απομόνωσης πολύ σκληρότερης από αυτή στην οποία εμείς είχαμε μόλις μπει.
Ανακαλύψαμε τρόπους να αγκαλιάζουμε τα παιδιά μέσα από την οθόνη με μάτια κλειστά, μουσική υπόκρουση και μυστική μα δυνατή υπόσχεση: «Η ευχή σου θα εκπληρωθεί». Διακοσμήσαμε δωμάτια, στείλαμε ηλεκτρονικά, συνθέσαμε ειδικά αμαξίδια, χτίσαμε δεντρόσπιτα όπου και όπως μπορούσαμε. Δεν σταματήσαμε λεπτό. Όσα μας τρόμαζαν μεταμορφώθηκαν σε μαγικά ραβδιά! Πολύπλοκες τεχνικά ηλεκτρονικές εφαρμογές, καταλάβαμε πως είναι δυνατές όχι εν μία νυκτί μα με ξενύχτια λίγων εβδομάδων πολλών εμπνευσμένων και πεισματάρηδων ανθρώπων. Μάθαμε να ράβουμε και προστατεύσαμε την ανάσα πολλών φίλων και δωρητών του Οργανισμού έναντι δωρεών μα, πάνω από όλα, μείναμε συνδεδεμένοι μεταξύ μας, εθελοντές και λιγοστοί εργαζόμενοι, με τον κοινό σκοπό που ήταν πιο δυνατός από ποτέ.
«Ο Γιώργος μας αντέχει χάρη σε εσάς. Είχε συνηθίσει την απομόνωση και ενώ πίστευα πως η πανδημία θα τον κάνει να νιώσει ελαφρύτερη τη μοναξιά του αφού τώρα και οι φίλοι του θα ζούσαν ό,τι εκείνος τόσους μήνες… δεν ήταν έτσι. ‘Μπαμπά τώρα δεν φτάνει να προσέχουμε. Πρέπει να είμαστε μόνοι, εντελώς μόνοι’, είπε και μετά από μία ώρα -σύμπτωση να το πω;- χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν η νεράιδά του. Δεν σταματήσατε να του τηλεφωνείτε, να συζητάτε ώρες μαζί του για την ευχή του, να μοιράζεστε μαζί του τα μυστικά του κόσμου των ευχών, να τον κάνετε να νιώθει παρέα του τα άλλα παιδιά ευχής, να τον κάνετε να νιώθει… ζωντανός. Το τηλεφωνικό αυτό ραντεβού έγινε η ευχή του. Κι όταν έχεις τη βεβαιότητα πως δεν σε ξεχνούν… ζεις… και κερδίζεις την κάθε μέρα από την αρχή!», μπαμπάς παιδιού ευχής. Με ευγνωμοσύνη για όσα μας κάνουν πιο δυνατούς,
Ένα μέλος της ομάδας του Κάνε-Μια-Ευχή
ΣΖ
Λίγα λόγια για το Make-A-Wish (Κάνε-Μια-Ευχή Ελλάδος)
Κλείσιμο
Το Make-A-Wish (Κάνε-Μια-Ευχή Ελλάδος) εκπληρώνει ευχές παιδιών 3- 18 ετών που νοσούν από σοβαρές ασθένειες. Μια ευχή δεν είναι απλά μια ευχή. Είναι πολλά παραπάνω. Είναι το κίνητρο να συνεχίσει να αγωνίζεται κάθε παιδί που νοσεί. Μια ευχή αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του ταξιδιού για τη θεραπεία, γι’ αυτό και ο οργανισμός δεσμεύεται να εκπληρώνει την ευχή κάθε παιδιού που πληροί τα κριτήρια. Έρευνες καταδεικνύουν ότι τα παιδιά στα οποία έχει εκπληρωθεί η ευχή τους, μπορούν να ανακτήσουν τη σωματική και συναισθηματική δύναμη που χρειάζονται για να αντιμετωπίσουν μια πολύ σοβαρή ασθένεια. Το Make-A-Wish (Κάνε-Μια-Ευχή Ελλάδος) λειτουργεί από το 1996 στη χώρα μας και είναι μέλος του Παγκόσμιου Οργανισμού Make-A-Wish. Από το 1996 που ιδρύθηκε έχει εκπληρώσει περισσότερες από 2.700 ευχές. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το έργο μας επισκεφθείτε το www.makeawish.gr
Εύχομαι να αποκτήσω ένα δωμάτιο Frozen – Ανθή, 9, εγκεφαλική παράλυση
Εύχομαι να αποκτήσω ένα μηχανικό ποδήλατο – Γιάννης, 6, οστεοσάρκωμα
Εύχομαι να συναντήσω τον ItsOnlySkillz – Κωνσταντίνος, 8, οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία
Εύχομαι να αποκτήσω ένα δεντρόσπιτο με κούνιες – Βασίλης, 4, οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία
Εύχομαι να αποκτήσω ένα δωμάτιο με μονόκερους – Κωνσταντίνα, 8, λευχαιμία
