Η μάστιγα του revenge porn: O εφιάλτης για τα θύματα και πώς μπορούν να προστατευτούν

Το 2006 η Κιμ Καρντάσιαν, τότε προσωπική βοηθός και στυλίστρια της Πάρις Χίλτον, έγινε γνωστή εν μια νυκτί στην οικουμένη εξαιτίας του πολυθρύλητου πια sex tape της με τον ράπερ Ray J που διέρρευσε στο Διαδίκτυο. Το αρχικό σάστισμα διαδέχτηκε η συμφωνία της με την εταιρεία πορνογραφικών ταινιών Vivid. Η ίδια θρυλείται ότι έγινε κατά 5 εκατ. δολάρια πλουσιότερη και η φαμίλια της επιβιβάστηκε έναν χρόνο μετά στον δούρειο ίππο του ριάλιτι «Keeping Up with the Kardashians» εκπορθώντας το κάστρο των κοινωνικών δικτύων και της επιδραστικότητας. Το 2014 η Τζένιφερ Λόρενς πρωταγωνίστησε στη μεγαλύτερη υποκλοπή δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα με θύματα Χολιγουντιανές διασημότητες. Οι γυμνές φωτογραφίες της έγιναν θυρεός του περίφημου Celebgate, ενώ η ίδια, παρότι έχουν μεσολαβήσει επτά χρόνια, μόλις πριν από λίγες ημέρες δήλωσε πως ακόμα προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές της, τις οποίες αποπειράθηκε να γλείψει δημοσίως σε συνέντευξή της στο αμερικανικό περιοδικό «Vanity Fair».

Το 2016 η 22χρονη φοιτήτρια Λίνα Κοεμτζή αυτοκτόνησε πέφτοντας από τον ένατο όροφο της φοιτητικής εστίας του ΑΠΘ, έχοντας προηγουμένως διαπομπευτεί και χλευαστεί για μια σειρά ημίγυμνων φωτογραφιών της που είχαν διαρρεύσει στο Διαδίκτυο. Ο άνθρωπος που την είχε απαθανατίσει καταδικάστηκε σε 120 ημέρες κοινωνικής εργασίας και η δικογραφία τελικά αρχειοθετήθηκε, αφού ο εισαγγελέας Εφετών θεώρησε τότε πως δεν στοιχειοθετούνταν εγκληματική ενέργεια. Και αυτό παρότι η αυτόχειρας είχε στην πραγματικότητα αναγορευτεί σε μαύρο πρόβατο από τους συντοπίτες της στα Γιαννιτσά, οι οποίοι είχαν γίνει αποδέκτες και κοινωνοί των επίμαχων φωτογραφιών της.

Οσο τραγική ή μη κατάληξη έχει μια ιστορία εκδικητικής ή μη συναινετικής πορνογραφίας, η πραγματικότητα δεν αλλάζει, δεν διαστέλλεται και δεν ερμηνεύεται κατά το δοκούν. Πρόκειται για προϊόν βίας και εγκληματική πράξη. Το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ισότητα των Φύλων (EIGE), υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης με έδρα το Βίλνιους της Λιθουανίας που δημιουργήθηκε το 2006 και με το οποίο επικοινωνήσαμε, όχι μόνο αναγνωρίζει τα παραπάνω, αλλά μας έδωσε έναν πολύ σαφή και στέρεο ορισμό του: «Γνωστή και ως διαδικτυακή εκμετάλλευση ή εκδικητική πορνογραφία, η μη συναινετική πορνογραφία περιλαμβάνει τη διαδικτυακή διανομή φωτογραφιών ή βίντεο σεξουαλικού περιεχομένου χωρίς τη συναίνεση του ατόμου που πρωταγωνιστεί σε αυτά. Ο δράστης είναι συχνά πρώην σύντροφος, ο οποίος απέκτησε εικόνες ή βίντεο κατά τη διάρκεια προηγούμενης σχέσης και στοχεύει στον δημόσιο εξευτελισμό του θύματος για να εκδικηθεί για το τέλος της σχέσης.

Παρ’ όλα αυτά, οι δράστες δεν είναι κατ’ ανάγκη σύντροφοι ή πρώην σύντροφοι και το κίνητρο δεν είναι πάντα η εκδίκηση. Οι εικόνες μπορεί επίσης να υποκλαπούν από τον υπολογιστή, τους λογαριασμούς μέσων κοινωνικής δικτύωσης ή το τηλέφωνο του θύματος και μπορεί να χρησιμοποιηθούν με σκοπό την πρόκληση πραγματικής βλάβης στην πραγματική ζωή του στόχου, όπως η απόλυση του θύματος από την εργασία του». Τα στοιχεία της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος στην Ελλάδα επιβεβαιώνουν ότι το εκδικητικό πορνό εξελίσσεται σε μάστιγα. Το 2021 οι υποθέσεις που καταγράφηκαν ήταν αυξημένες κατά 66% σε σχέση με το 2020 και μάλιστα το 30% των θυτών εκβίασε τα θύματά του.

Η κυρία Κέλλυ Ιωάννου, διευθύντρια του Διεθνούς Ινστιτούτου Κυβερνοασφάλειας (CSI Institute) και υποψήφια διδάκτωρ Ψηφιακής Εγκληματολογίας, επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές: «Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, η αύξηση μόνο από το 2020 στο 2021 αγγίζει το 66%, ενώ οι επιπτώσεις για τα θύματα είναι σε κάθε περίπτωση δυσβάσταχτες, με τα ποσοστά εκείνων που φτάνουν μέχρι και να τερματίσουν τη ζωή τους να είναι τεράστια. Ωστόσο, η ουσία της υπόθεσης δεν είναι να παραθέσουμε απλώς αριθμούς. Ο κόσμος χρειάζεται να γνωρίζει ότι ο συνδυασμός της πανδημίας, της καραντίνας και της εξ ολοκλήρου αφοσίωσής μας στις οθόνες σε μια ούτως ή άλλως τεχνολογική κοινωνία της οποίας είμαστε μέρος κορύφωσε τα ποσοστά υποθέσεων μη συναινετικής διανομής σεξουαλικού υλικού. Και όσο δεν υπάρχουν επαρκής ενημέρωση, ευαισθητοποίηση, πρόληψη και δράση, οι υποθέσεις που καλούμαστε να εξετάζουμε αντί να μειώνονται θα συνεχίσουν να αυξάνονται. Η θυματοποίηση αξίζει να σημειωθεί ότι αφορά εξίσου και ίσως και στην πλειονότητα των υποθέσεων ανήλικα κορίτσια. Στο Διεθνές Ινστιτούτο για την Κυβερνοασφάλεια δεχόμαστε 2 με 3 κλήσεις σε εβδομαδιαία βάση από γυναίκες που καταγγέλλουν πως υπήρξαν θύματα ενώ ήταν ακόμη ανήλικες».

Παρότι το ζήτημα δεν είναι απλώς επίκαιρο -στα καθ’ ημάς με αφορμή την υπόθεση του Στάθη Παναγιωτόπουλου-, αλλά καθημερινή βάσανος για εκατοντάδες ανθρώπους, το EIGE παραδέχεται ότι, σύμφωνα με την τελευταία έρευνά του που πραγματοποιήθηκε το 2017, τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. έχουν ακόμα δρόμο να διανύσουν προκειμένου να αντιμετωπίσουν ένα φαινόμενο που μπορεί στην περίπτωση της Καρντάσιαν να δημιούργησε μια ολόκληρη μυθολογία γύρω από το όνομά της, όμως έχει οδηγήσει άλλες γυναίκες στην απαξίωση, στο περιθώριο, ακόμα και στον θάνατο. «Αρκετά κράτη-μέλη θέσπισαν πρόσφατα νομοθεσία που στοχεύει στην αντιμετώπιση των μορφών διαδικτυακής βίας σε βάρος γυναικών και κοριτσιών. Οι έρευνες πάντως υπογραμμίζουν το γεγονός ότι οι γυναίκες που πέφτουν θύματα διαδικτυακής βίας δεν αντιμετωπίζονται όπως θα άρμοζε από τις διωκτικές αρχές. Για παράδειγμα, από τα 1.160 περιστατικά εκδικητικής πορνογραφίας που καταγγέλθηκαν τους έξι πρώτους μήνες μετά την ποινικοποίησή της στο Ηνωμένο Βασίλειο (σ.σ.: τα στοιχεία αφορούν το 2017, όταν το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν ακόμα μέλος της Ε.Ε.), σε ποσοστό 61% των περιστατικών δεν ασκήθηκε περαιτέρω δίωξη κατά του φερόμενου ως δράστη». Η αποκάλυψη της δράσης του Στάθη Παναγιωτόπουλου έφερε τις στρεβλώσεις και τις αδυναμίες του ελληνικού Ποινικού Κώδικα στην άκρη της γλώσσας όλων και τελικά στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης.

Ο κ. Στέργιος Κωνσταντίνου, δικηγόρος με ειδίκευση στα προσωπικά δεδομένα και μέλος της Homo Digitalis, τις αναγνωρίζει αμφότερες. «Ο νέος νόμος ήταν μια προχειροδουλειά. Ο 46/24 ήταν στην πραγματικότητα ένα copy-paste από έναν γερμανικό νόμο και έχει μια θεμελιώδη παθογένεια: ενώ διατηρήθηκε το γράμμα του προηγούμενου νόμου, ορίστηκε ως προϋπόθεση ότι για να υπάρξει κακούργημα πρέπει να αποδεικνύεται ζημία του θύματος ή όφελος του θύτη ύψους 120.000 ευρώ. Αυτό όμως είναι προβληματικό. Πώς μπορεί να αποδείξει κανείς τη ζημία που έχει υποστεί με οικονομικούς όρους;» αναρωτιέται.

Ας είμαστε όμως πρακτικοί. Τι μπορεί να κάνει κάποιος που διαπιστώνει πως ένα βίντεο από κάποια συνεύρεσή του διακινείται ή είναι διαθέσιμο σε κάποια διαδικτυακή σελίδα; «Απευθείας μπορεί να στείλει αίτημα στο site ώστε να κατεβάσει το βίντεο το συντομότερο δυνατό. Αυτό γίνεται στο πλαίσιο του δικαιώματος διαγραφής. Επειτα μπορεί να χρησιμοποιήσει όποιο άλλο νομικό τόξο έχει στη φαρέτρα του για να επισπεύσει τις διαδικασίες. Ο φορέας που φιλοξενεί το βίντεο έχει δικαίωμα να το κατεβάσει εντός ενός μήνα. Παράλληλα, το θύμα μπορεί να υποβάλει και το δικαίωμα πρόσβασης ώστε να πληροφορηθεί από ποιον χρήστη ανέβηκε το συγκεκριμένο βίντεο. Η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος αναλαμβάνει κατόπιν να εντοπίσει τον χρήστη και έπειτα το θύμα μπορεί να κινηθεί νομικά, τόσο αστικά όσο και ποινικά με αγωγή για προσβολή προσωπικότητας και ηθική βλάβη». Το ίδιο, λέει ο κ. Κωνσταντίνου, έχει τη δυνατότητα να πράξει κανείς ακόμα κι αν κάποιο βίντεο ή φωτογραφία του δεν είναι δημοσιευμένο σε κάποιο site, αλλά διακινούνται μέσω μηνυμάτων στα κοινωνικά δίκτυα - κάτι που συμβαίνει ολοένα συχνότερα. «Και πάλι αναζητάς τον χρήστη ιχνηλατώντας τους ανθρώπους που το στέλνουν. Ακολουθείς το νήμα μέχρι να βρεις τον χρήστη μηδέν, κάτι που τελικά είναι άνευ ουσίας, γιατί όταν κυκλοφορεί ένα τόσο προσωπικό βίντεο τα θύματα στις περισσότερες περιπτώσεις γνωρίζουν ποιος το έχει τραβήξει. Οπότε καλό είναι να απευθύνονται στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος και να αναλαμβάνουν εκείνοι τη διαδικασία ώστε να κερδίζεται χρόνος».



Ο έμπειρος νομικός διευκρινίζει ακόμα ότι δεν είναι απαραίτητο στο επίμαχο υλικό να εμφανίζεται το πρόσωπο του θύματος. «Μπορείς να κινηθείς νομικά αν στο βίντεο εμφανίζεται οτιδήποτε μπορεί να σε ταυτοποιήσει ως πρόσωπο. Μπορεί να είναι τα γεννητικά όργανα ή ακόμα και συγκεκριμένα σημεία του σώματος, όπως ένα σημάδι ή ένα τατουάζ. Σε κάθε περίπτωση, ό,τι δύναται να ταυτοποιηθεί αποτελεί προσωπικό δεδομένο και υπάγεται στο καθεστώς που προαναφέραμε». Οσο για την ανταπόκριση που υπάρχει από τις σελίδες πορνογραφικού περιεχομένου στα αιτήματα για κατέβασμα βίντεο ή φωτογραφιών μη συναινετικού πορνό; «Οι επαγγελματικές σελίδες που ασχολούνται με την πορνογραφία έχουν ένα δίκτυ ασφαλείας και ανταποκρίνονται σχετικά άμεσα.

Από τη στιγμή που θα τους ενημερώσεις, ευθύνονται πλέον και οι ίδιοι για την παραμονή του υλικού online, έχουν και εκείνοι σημείο έκθεσης. Με τη σωστή πίεση η διαδικασία κινείται πιο γρήγορα». Τελικά, τα θύματα τι αναζητούν προσφεύγοντας αρχικά στις ιστοσελίδες και κατόπιν στη Δικαιοσύνη; Την επανάκτηση του δικαιώματος στην ιδιωτικότητα; Χρηματική αποζημίωση; Ηθική αποκατάσταση; «Εξαρτάται από τη ζημία», απαντά ο κ. Κωνσταντίνου. «Είναι διαφορετικό να είσαι θύμα στην Αθήνα, διαφορετικό στη Θεσσαλονίκη και διαφορετικό στη Δράμα. Τι εννοώ; Οτι το θύμα σε μια μικρή κοινωνία έχει πολύ μεγαλύτερη ζημία. Συνήθως πάντως όλοι θέλουν να κατέβει το βίντεο άμεσα και αφού ηρεμήσουν διεκδικούν να αποζημιωθούν στο πλαίσιο της εύλογης τιμωρητικής διάθεσης που έχουν αναπτύξει απέναντι στον θύτη».

Ο χρόνος απόκρισης των σελίδων που φιλοξενούν ανάλογα βίντεο αλλά και το κατά πόσο υπάρχει έλεγχος των βίντεο και των φωτογραφιών που δημοσιεύονται από τους χρήστες είναι ένα νευραλγικής σημασίας ζήτημα. Απευθυνθήκαμε στο Pornhub, μία από τις πιο γνωστές ιστοσελίδες περιεχομένου για ενήλικες που βρίσκεται στη 10η θέση των πιο δημοφιλών sites παγκοσμίως και καταγράφει κατά μέσο όρο 2,2 δισεκατομμύρια επισκέψεις κάθε μήνα - περισσότερες δηλαδή από εκείνες του Netflix. Εκ μέρους του πορνογραφικού site με έδρα στον Καναδά ο κ. Ιαν Αντριουζ επισημαίνει: «Το περιεχόμενο που προσδιορίζεται ως ακατάλληλο μπορεί να επισημανθεί χρησιμοποιώντας τη Φόρμα Αιτήματος Κατάργησης Περιεχομένου, η οποία εμφανίζεται σε κάθε σελίδα. Η πολιτική του Pornhub είναι να απενεργοποιεί αμέσως οποιοδήποτε περιεχόμενο αναφέρεται στην εν λόγω φόρμα ελέγχου». Ως δικλίδα ασφαλείας για ανάλογα περιστατικά δημοσίευσης μη συναινετικών πορνογραφικών βίντεο ο εκπρόσωπος της σελίδας προτάσσει ακόμα την «εκτεταμένη εποπτεία», την οποία η σελίδα χρησιμοποιεί και που βασίζεται στη συνεργασία της τεχνητής νοημοσύνης με ανθρώπους που παρακολουθούν νυχθημερόν το διαθέσιμο περιεχόμενο με σκοπό όχι μόνο τη «θεραπεία», αλλά κυρίως την «πρόληψη», όπως λέει. «Το Pornhub έχει εργαστεί για να δημιουργήσει ολοκληρωμένα μέτρα που βοηθούν στην προστασία των επισκεπτών από παράνομο περιεχόμενο.

Το Pornhub και όλες οι πλατφόρμες MindGeek διαθέτουν μια ομάδα ανθρώπων για έλεγχο περιεχομένου αφιερωμένη αποκλειστικά στον έλεγχο των πλατφορμών για δυνητικά παράνομο υλικό. Αυτή η ομάδα παρέχει ένα επιπλέον επίπεδο προστασίας πάνω από το υπάρχον πρωτόκολλο, ελέγχοντας προληπτικά το περιεχόμενο που έχει ήδη μεταφορτωθεί για πιθανές παραβιάσεις και εντοπίζοντας τυχόν βλάβες στη διαδικασία εποπτείας. Επιπλέον, ενώ η λίστα με τις απαγορευμένες λέξεις-κλειδιά στο Pornhub είναι ήδη εκτενής, η εταιρεία συνεχίζει να εντοπίζει πρόσθετες λέξεις-κλειδιά προς κατάργηση σε συνεχή βάση. Η εποπτεία περιεχομένου του Pornhub περιλαμβάνει μια εκτενή ομάδα ανθρώπων συντονιστών, αφιερωμένων στη μη αυτόματη εξέταση κάθε μεταφόρτωσης, ένα ενδελεχές σύστημα επισήμανσης, ελέγχου και αφαίρεσης παράνομου υλικού, ισχυρούς γονικούς ελέγχους και χρήση μιας ποικιλίας αυτοματοποιημένων τεχνολογιών ανίχνευσης».

Το θέμα είναι βέβαια να μη φτάσει κανείς κάτω από τη μαρκίζα του Pornhub, τουλάχιστον δίχως τη δική του απόφαση και συγκατάθεση. Τι είναι όμως εκείνο που εξαρχής οδηγεί κάποιον να εκθέσει έναν σύντροφό του -νυν ή πρώην, μόνιμο ή περιστασιακό- σε κοινή ιντερνετική θέα; Είναι το υλικό εκδικητικής ή μη συναινετικής πορνογραφίας σημείο των καιρών; Για τον κ. Θάνο Ασκητή, νευρολόγο - ψυχίατρο και πρόεδρο του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας, κυρίαρχο ρόλο παίζει η αποσάθρωση των ανθρώπινων σχέσεων. «Οσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, ζούμε την εποχή της απόλυτης ανθρώπινης αποσύνδεσης. Οσο η κοινωνία ευημερεί, οι άνθρωποι θα δυστυχούν. Ο άνθρωπος έχει χάσει τα όρια και έχει αναπτύξει μια επιθετική στάση ως ζώο. Το ενστικτώδες επικρατεί της έλλογης σκέψης. Το Ιντερνετ είναι από τη μία ένα πολύ θετικό εργαλείο γιατί συνδέει ανθρώπους και διαμορφώνει ομάδες, αλλά είναι και εξαιρετικά επικίνδυνο γιατί μας συνδέει χωρίς στην πραγματικότητα να είμαστε συνδεδεμένοι», λέει ο πολύπειρος γιατρός. Επισημαίνει μάλιστα ότι η κινηματογράφηση της συνεύρεσης δύο ανθρώπων με τη συναίνεσή τους δεν είναι ούτε καινούρια, ούτε τόσο ένοχη όσο μπορεί να πιστεύει κανείς. «Η κινηματογράφηση της ερωτικής πράξης υπήρχε. Στις πολλές δεκαετίες που ασκώ την Ιατρική μπορώ να σας πω ότι ένα κομμάτι του sex therapy είναι ακριβώς αυτό.

Να βιντεοσκοπεί ένα ζευγάρι την ερωτική πράξη, να τη βλέπει και να διεγείρεται μέσα από αυτή. Αυτό μπορεί να είναι κάτι πολύ όμορφο που συμβαίνει ανάμεσα σε ένα ζευγάρι. Οχι όμως όταν το υλικό αυτό μετατρέπεται σε καταστροφική εικόνα της σχέσης, γίνεται εκβιαστικό και μηδενίζει οποιαδήποτε βιωματική στιγμή ή εμπειρία δύο ανθρώπων. Ο άνθρωπος που μοιράζεται μια φωτογραφία ή ένα βίντεο μιας προσωπικής στιγμής με τον σύντροφό του, που δηλαδή παραβιάζει προσωπικά δεδομένα και ειδικά τη σεξουαλικότητα, τη σωματική εικόνα του άλλου, είναι ο ανώριμος», καταλήγει ο κ. Ασκητής.

Οσο για το τι θα συνιστούσε σε έναν άνθρωπο που έχει πέσει θύμα μη συναινετικής πορνογραφίας; «Θα τον συμβούλευα να έχει τη δύναμη να δεχτεί τη μήνη της κοινωνίας. Να μιλήσει γι’ αυτό, όμως να μην εκτεθεί στα media, να μην μπει σε ένα σόου, ώστε να δείξει ότι είναι το θύμα ή ο αδικημένος. Και βέβαια, να γνωρίζει ότι ο χρόνος είναι ο μεγάλος θεραπευτής. Ο,τι σήμερα προβάλλεται και αναπαράγεται από τα media έπειτα από ένα χρονικό διάστημα είναι σαν να μην έχει γίνει ποτέ. Ο άνθρωπος έχει τη δύναμη να προσπερνά και το πιο μεγάλο κακό που μπορεί να συμβεί στη ζωή του, αρκεί να συνεχίσει να περπατάει. Οχι να πέσει σε ενοχική κατάθλιψη ή να νιώθει ο ίδιος ένοχος επειδή αποδέχτηκε να βιντεοσκοπήσει ή να φωτογραφήσει μια προσωπική στιγμή του».

Γιατί όμως η παρατηρείται αυτή η αυξητική τάση στην καταγραφή και τη διακίνηση μη συναινετικής πορνογραφίας; Η κυρία Ιωάννου του CSI Institute τονίζει τις παραμέτρους της μεταφοράς της αληθινής ζωής στο Διαδίκτυο και βέβαια της ανωνυμίας που αυτό δύναται να παρέχει. «Ετσι, όπως όλη μας σχεδόν η καθημερινότητα έχει μεταφερθεί στο Διαδίκτυο, είτε μιλάμε για εργασία είτε για διασκέδαση είτε για ενημέρωση, δεν αποτελεί αίνιγμα γιατί υπάρχει και αύξηση της διακίνησης μη συναινετικού σεξουαλικού υλικού στο Ιντερνετ. Η ύπαρξη των social media έχει συμβάλει ώστε ακόμα και άτομα που βρίσκονται σε διαφορετικές χώρες να μπορούν να έρθουν σε επικοινωνία. Περιπτώσεις στις οποίες δύο άνθρωποι που δεν γνωρίζει ο ένας την πραγματική ταυτότητα του άλλου καταλήγουν να ανταλλάσσουν διαδικτυακά υλικό από ιδιωτικές τους στιγμές είναι πλέον καθημερινότητα. Συνεπώς, η ανωνυμία δίνει μια δόση ασφάλειας στον δράστη. Επίσης, σημαντικό ρόλο παίζει το γεγονός ότι η κοινωνία ως σύνολο, δεν αντιμετωπίζει εξαρχής τα περιστατικά αυτά με την απαραίτητη προσοχή.

Οι δράστες δεν βλέπουν μια νομοθεσία ικανή να τους αποτρέψει από το να ενεργήσουν και τα θύματα επωμίζονται τις ευθύνες. Ενώ παιδιά φτάνουν να στέλνουν το ένα στο άλλο τέτοιου είδους βίντεο ή φωτογραφίες με σκοπό όχι να έχουν οικονομικό κέρδος, αλλά γιατί τους φαίνεται αστείο. Και εφόσον δεν υπάρχει σωστή εκπαίδευση σε όλους, δεν μπορούμε να ευελπιστούμε σε κάτι καλύτερο». Η διευθύντρια του CSI Institute τονίζει ακόμα ότι το revenge porn δεν έχει πάντα και απαραίτητα ως θύματά του τις γυναίκες. «Μπορεί η πλειονότητα των περιπτώσεων οι οποίες έρχονται στη δημοσιότητα αναφορικά με τη μη συναινετική διανομή σεξουαλικού υλικού να έχουν θύματα τις γυναίκες, ωστόσο αφορά ένα φαινόμενο το οποίο απαντάται και σε περιπτώσεις στις οποίες ένας άνδρας βρίσκεται στη θέση του θύματος.

Αυτό συμβαίνει επειδή τα βαθύτερα αίτια του φαινομένου πηγάζουν από μια μείξη ψυχικών διαταραχών, πικρία για τη διακοπή της σχέσης, καθώς και επιθυμία εξευτελισμού του θύματος. Τα κίνητρα ωστόσο μπορεί να είναι ακόμη και οικονομικά». Οσο για το αν τελικά κάποιος που παρακολουθεί ένα τέτοιο υλικό είναι και ο ίδιος έμμεσα θύτης; «Θεωρητικά, οποιοσδήποτε θεατής κάποιου τέτοιου βίντεο ή φωτογραφίας, χωρίς να προχωρήσει σε κάποιου είδους αναφορά ή καταγγελία, γίνεται και συνένοχος. Ωστόσο, στην πράξη δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Εάν κάποιος δεν είναι σε θέση να γνωρίζει πού και σε ποιον να απευθυνθεί, είναι πολύ πιθανόν να κάνει την κατάσταση ακόμα πιο δυσμενή. Επίσης, τα περισσότερα πορνογραφικά sites είναι κατακλυσμένα από βίντεο ερασιτεχνικού περιεχομένου, τα οποία μπορεί να παρακολουθήσει κάποιος χωρίς να γνωρίζει τι κρύβεται πίσω από αυτό. Είναι, λοιπόν, αναγκαίο προτού διαμορφώσουμε άποψη να εξετάσουμε ενδελεχώς όλα τα ενδεχόμενα».

Ειδήσεις σήμερα:

Κορωνοϊός: «Χειροπιαστό σενάριο το τέλος της πανδημίας», λέει ο Δημόπουλος

Σεισμός 5,4 Ρίχτερ στα Αντικύθηρα

Ένα βήμα πριν τα capital control και τη δέσμευση καταθέσεων η Τουρκία