«Ηρθα με τον 6 μηνών γιό μου στην Ελλάδα για να τον σώσω αλλά η καρδιά μου είναι με τον άντρα μου στην Ουκρανία»

Τον εφιάλτη του ξεριζωμού βιώνουν από την πρώτη κιόλας ημέρα των ρωσικών επιθέσεων στην Ουκρανία, την Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου, πάνω από ένα εκατομμύριο πρόσφυγες, σύμφωνα με απολογισμό του ΟΗΕ, οι οποίοι εγκατέλειψαν την πατρίδα τους με σκοπό να σωθούν από τους βομβαρδισμούς και την δίνη του πολέμου.

Μάνες με μικρά παιδιά, αλλά και ηλικιωμένοι, φεύγουν με όποιον τρόπο από την πατρίδα τους, προς πιο ασφαλείς προορισμούς μεταξύ των οποίων και την Ελλάδα, με την ελπίδα πως όλα σύντομα θα τελειώσουν και θα επιστρέψουν ξανά. Υπολογίζεται πως μόνο από τα σύνορα της Ουκρανίας με την Ρουμανία καθημερινά περνούν πάνω από 600 άτομα έχοντας μαζί τους μόνο τα άκρως απαραίτητα.

Ανάμεσα σ αυτούς και η 30χρονη Λιάνα, που μαζί με τον 6μηνων γιο της άφησε στην Ουκρανία τον σύζυγο της και το σπίτι τους στο χωριό Κολομία της πόλης Ιβάνο Φρανκίφσκ και έχουν εγκατασταθεί εδώ και λίγα 48ωρα στα Άνω Πατήσια, όπου ζει εδώ και δεκαετίες η μητέρα της.

Από την ημέρα που έχει έρθει στην Ελλάδα η σκέψη της είναι συνεχώς στους συμπατριώτες της, ενώ το μοναδικό που επιθυμεί αυτή την ώρα, είναι να αφήσει το μωρό στους δικούς της και να επιστρέψει πίσω για να πολεμήσει μαζί τους.

Όπως αναφέρει με δάκρυα στα μάτια στο “Πρώτο Θέμα” όλα άλλαξαν μέσα σε λίγες ώρες, καθώς η πόλη που ανήκει διοικητικά το χωριό της ήταν από τις πρώτες που δέχτηκαν την ρωσική εισβολή :

“Μια μέρα πριν την ρωσική εισβολή τα πάντα κυλούσαν φυσιολογικά στη χώρα, καθώς τίποτα δεν προμήνυε αυτό το κακό. Λίγες ώρες μετά τα πάντα άλλαξαν, αφού όλοι έλεγαν πως θα ξεκινήσει ο πόλεμος από την ανατολική Ουκρανία. Σ αυτά τα μέρη όπως το Ντονιέτσκ, το Λουχάνσκ είχαμε ήδη προβλήματα. Εμείς μένουμε κοντά στην πόλη Ιβάνο Φρανκίφσκ και στο χωριό Κολομία. Μέχρι ώρας στο σημείο αυτό της Ουκρανίας δεν υπάρχουν προβλήματα, όμως την πρώτη ημέρα των επιθέσεων βομβαρδίστηκε το αεροδρόμιο της Ιβάνο Φρανκίφσκ και ένας στρατιωτικός χώρος κοντά σ εμάς, όπου υπήρχαν ελικόπτερα και μικρά αεροπλάνα. Ο κόσμος φοβήθηκε κι εκεί καταλάβαμε πια πως ο πόλεμος είχε ξεκινήσει”.

Όπως εξομολογείται η 30χρονη, αρχικά δεν είχε σκοπό να εγκαταλείψει την Ουκρανία, όμως εξαιτίας του 6μηνών παιδιού της δεν ήθελε να φερθεί εγωιστικά με αποτέλεσμα να υπακούσει στις συμβουλές των δικών της:
“

Δεν ήξερα τι να κάνω, από την μια ήθελα να παραμείνω στην Ουκρανία και κοντά στον σύζυγο μου κι από την άλλη σκεφτόμουν και τον 6μηνών γιο μου που έπρεπε να τον προστατέψω από τον εφιάλτη. Έτσι μετά και την παρότρυνση της μητέρας μου αποφάσισα να έρθω να την βρω εδώ στην Ελλάδα όπου μένει.

Θέλω όμως να γυρίσω πίσω και να πολεμήσω για την Ουκρανία για την πατρίδα μου και τους πατριώτες. Θέλω να γυρίσω πίσω δεν αξίζει σε κανέναν μας όλο αυτό που έχει συμβεί. Κορίτσια και αγόρια πάνω από 15 χρονών παίρνουν μέρος στον πόλεμο. Οι στρατιωτικές υπηρεσίες δεν προλαβαίνουν να συγκεντρώσουν τα στοιχεία για την καταγραφή τον ατόμων αυτών. Έχω πληροφορίες ότι πολλοί Ουκρανοί άνδρες κυρίως έφυγαν από την Ελλάδα για να πάνε ως πατριώτες να πολεμήσουν στην πατρίδα.” εκμυστηρεύεται και προσθέτει :

“Σκέφτομαι σοβαρά ν αφήσω το παιδί μου εδώ και να γυρίσω πίσω, αν και ξέρω πως οι δικοί μου δεν θα με αφήσουν. Απ όπου όμως κι αν βρίσκομαι τόσο εγώ όσο και όλοι οι Ουκρανοί που εγκαταλείψαμε την πατρίδα μας έτσι θα παρακαλάμε για την ειρήνη. Έχουμε μεγάλη πίστη στο Θεό και κάθε μέρα τον παρακαλάμε για την ειρήνη. Είναι τρελό αυτό που συμβαίνει Χριστιανοί σκοτώνουν Χριστιανούς, φίλοι σκοτώνουν φίλους. Ήρθαμε στην Ελλάδα από Ρουμανία και Βουλγαρία. Πήραμε το πούλμαν από το Τσερνιβτσί της Ουκρανίας και για 36ώρες ταξιδεύαμε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου όλες εκείνες τις ώρες, όπου γυναίκες και παιδιά προσευχόμασταν για την πατρίδα μας και τους ανθρώπους που αφήναμε πίσω μας. Ξέρω πως τα σπίτια και οι περιουσίες μπορούν να γίνουν ξανά, όμως τόσοι άνθρωποι που χάθηκαν και μάλιστα τόσο άδικα γιατί; γιατί τόσος πόνος;”.

Όλες αυτές τις ημέρες ο Λιάνα επικοινωνεί συνεχώς με τον σύζυγο της στην Ουκρανία, προκειμένου να μαθαίνει από πρώτο χέρι αυτά που συμβαίνουν:

“Ο άνδρας μου δουλεύει στην Ουκρανία στο φυσικό αέριο και εθελοντικά βοηθάει στον πόλεμο. Όσοι είναι εκεί με κάθε τρόπο βοηθάνε. Δυστυχώς υπάρχει μεγάλη ανησυχία μήπως και ο πόλεμος μεταφερθεί και προς την πόλη μας στην άλλη πλευρά της χώρας. Εκεί και συγκεκριμένα στην πόλη Γροντέμκα ζει η θεία μου και ήδη δυο φορές την ημέρα χτυπάνε οι σειρήνες και τρέχουν στα καταφύγια γιατί υπάρχουν πληροφορίες για βομβαρδισμούς. Η κατάσταση είναι δύσκολη πλέον σε όλη την χώρα. Τα σούπερ μάρκετ δεν έχουν τρόφιμα, ενώ δύσκολα είναι και με την βενζίνη που έφτασε πια τα δυο ευρώ το λίτρο. Υπάρχουν βασικές ελλείψεις”.

Προσεύχονται για ειρήνη

Για την οικογένεια της 51χρονης Αρίνας Πιοντκόβσκα από την Οδησσό το ταξίδι για την Ελλάδα διήρκεσε, με το βαν τους, πάνω από 50ώρες. Αν και λίγες ημέρες εδώ και συγκεκριμένα στα Λουτρά Ποζάρ στην Αριδαία, ακόμα πετάγεται και κλαίει τα βράδια, για την Ουκρανία που άφησε πίσω της :

“Δεν γινόταν σε αυτή την κατάσταση να παραμείνουμε άλλο στην Ουκρανία. Έτσι μαζί με τον σύζυγο μου πήραμε τις δυο μας κόρες και τα εγγόνια μας και ξεκινήσαμε το ταξίδι για την Ελλάδα. Έγιναν όλα τόσο βίαια που δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Ο σύζυγος μου είναι άρρωστος έκανε ένα σοβαρό χειρουργείο πριν από τρεις μήνες και πρέπει ακόμα να τον παρακολουθούν οι γιατροί. Η μετακίνηση του δεν είναι και τόσο εύκολη. Έτσι έπρεπε να σκεφτούμε κάτι και γρήγορα. Η Ελλάδα που ερχόμαστε συχνά για διακοπές κι έχουμε φίλους εδώ ήταν η πρώτη μας σκέψη”.

Στο μυαλό της φέρνει ξανά και ξανά την στιγμή που την ενημέρωσαν για τον πόλεμο λίγο μετά τις πρώτες εκρήξεις σε Κίεβο, Χάρκοβο, Οδησσό εκείνη την Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου :

“Ζούμε στην Οδησσό, όπου ήταν από τις πρώτες πόλης μαζί με το Κίεβο και το Χάρκοβο που δέχτηκαν τις ρώσικες επιθέσεις. Ο φόβος με έχει πλημμυρίσει. Δεν μπορώ να πιστέψω πως όλα αυτά συμβαίνουν στην πατρίδα μου. Πως οι Ρώσοι αποφάσισαν να κάνουν όλο αυτό το κακό σε γυναίκες, άνδρες και παιδιά. Από την ημέρα που έχουμε έρθει εδώ κλαίω συνέχεια. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα ζήσει κάτι παρόμοιο, ποτέ δεν είχα βιώσει τον πόλεμο”.

Μέσα σ ένα βαν μαζί τα τέσσερα σκυλιά και την χελώνα της, η οικογένεια Πιοντκόβσκα βρίσκεται πια στην Ελλάδα, την οποία και επισκέπτονται συχνά τα καλοκαίρια για διακοπές :

“Φεύγοντας εγκαταλείψαμε τα πάντα το σπίτι μας, τις δουλειές μας, τις περιουσίες μας. Πρέπει να τελειώνει η τρέλα αυτή και να επιστρέψουμε πίσω. Να σταματήσουν οι εχθρικές επιθέσεις και να πάμε πίσω το γρηγορότερο γιατί αυτή την στιγμή είναι πολύ επικίνδυνα εκεί. Κλαίω συνεχώς, ενημερώνομαι από φίλους και βίντεο που μου στέλνουν. Πως μπορούν και σκοτώνουν αθώος ανθρώπους, καταστρέφουν ιστορίες. Έχω χάσει την ηρεμία μου, τον ύπνο μου. Πετάγομαι τα βράδια και η σκέψη μου είναι εκεί” αναφέρει και συνεχίζει :

“Εδώ στην Ελλάδα έχουμε φίλους στα Λουτρά Ποζάρ κοντά στην Αριδαία, εκείνοι μας κάλεσαν να έρθουμε και να μείνουμε σπίτι τους. Μας έδωσαν ένα χώρο και ζούμε, μας προσφέρουν την βοήθεια τους, δεν θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου αυτό. Αυτή την στιγμή έχουμε τα πάντα και τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Το μόνο που θέλω και εύχομαι πλέον είναι να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί στην Ουκρανία και να επιστρέψει η ασφάλεια στην πατρίδα μου. Το ταξίδι από την Ουκρανία κράτησε τουλάχιστον 50 ώρες. Φύγαμε μέσω Μολδαβίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας και Ελλάδα. Πραγματικά απ όπου κι αν περάσαμε όλοι ήταν υποστηρικτικοί δεν συναντήσαμε πουθενά καμία δυσκολία. Όλοι μας καλοδέχτηκαν πραγματικά”.
Ειδήσεις σήμερα:

Πόλεμος στην Ουκρανία: Νεκρός και ο αδερφός της μικρής Πωλίνας που σκοτώθηκε μαζί με τους γονείς τους από Ρώσους σαμποτέρ

Έγκλημα στην Ανδραβίδα: Ομολόγησε το τετραπλό φονικό ο 61χρονος - Σκότωσε την οικογένεια για λίγα ενοίκια!

Απαγωγή Κυπαρίσση: Οργανωμένοι και διαβασμένοι οι απαγωγείς - Σε ποια λάθη εστιάζει η ΕΛΑΣ