H Ελένη Σπανοπούλου αποχαιρετά τον Δημήτρη Κοντομηνά

Από τα συγκλονιστικότερα κείμενα των Γραφών, τα λόγια στην Εξόδιο Ακολουθία της Εκκλησίας μας ακούγονται ακόμη πιο συγκλονιστικά σε περιπτώσεις θανάτων, όπως αυτή του αείμνηστου Δημήτρη Κοντομηνά.

Και με το ιερό κείμενο της Ορθόδοξης Πίστης, για την έσχατη Ώρα κάθε ανθρώπου ας μου επιτραπεί σήμερα να αποχαιρετήσω δημόσια έναν μεγάλο Έλληνα επιχειρηματία και Άνθρωπο, που πολλοί γνώριζαν, αλλά ελάχιστοι κατάλαβαν.

Σαν Αντίο σήμερα στο άνθρωπο που γνώριζα για πάνω από 30 χρόνια , έχω δυο λόγια της καρδιάς και τις υμνωδίες της νεκρώσιμης ακολουθίας, ταιριαστής και συγκλονιστικής στο μεγαλειώδες νόημα τους για κάθε ανθρώπινο πλάσμα που φεύγει από τη ζωή. Ίδια τα λόγια του τελευταίου αποχαιρετισμού για όλους.

Με μόνη μια διαφορά για τον Κοντομηνά.

Ήταν ο άνθρωπος που έκανε και τα πιο απατηλά όνειρα του πραγματικότητα.

Ήταν ο Δημήτρης του Θέλω γιατί Μπορώ ! Αυτός που έχτισε ολομόναχος την τεράστια φήμη του , αλλά και κατέστρεψε με τα ίδια τιυ τα χέρια την υστεροφημία του!

Πολιτικά, οικονομικά, επιχειρηματικά δημοσιογραφικά έχουν δοθεί πολλές προσεγγίσεις στην προσπάθεια ερμηνείας του φαινομένου mr INTERAMERICAN .

Ψυχαναλυτικά,όμως, μπορώ μόνο να το προσεγγίσει κανείς με την αντίληψη για τη ζωή και τον θάνατο , όπως την έχει εκφράσει ο διάσημος αμερικανός ψυχίατρος Ιρβινγκ Γιάλομ , ασπαζόμενος την Επικούρεια φιλοσοφία.

« Δεν τον φοβάμαι θάνατο. Όπου είμαι εγώ δεν είναι εκείνος. Κι όπου είναι εκείνος δεν έιμαι εγώ.» .

Και δεν με νοιάζει καθόλου να μείνω αθάνατος , πιστεύω, ότι θα συμπλήρωνε Κοντομηνάς . Κι έτσι έκανε!

Εκτισε μόνος του και έκαψε μόνος του το οικοδόμημα της ζωής του,εν ζωή. Άφησε στον Θάνατο, μόνο ένα ερειπωμένο κάστρο.....

« Η Ζωή είναι τώρα, εδώ και είναι δική μου Ελένη . Την κάνω ότι και όπως θέλω εγώ» μου είπε σε μια εκδρομή μας με τη Μαριάννα Λάτση και τον Νίκο Κούρκουλο, στα Ρήνεια, αρχές της δεκαετίας του 2000.

Κι έτσι έζησε μέχρι την Κυριακή της Ορθοδοξίας, που παραδόθηκε στην ανυπαρξία. «Δυόμιση χρόνια δεν με άφησαν να το. δω τον αγαπημένο μου», σπάραξε, η πολυαγαπημένη του αδελφή Κίττυ , όταν με είδε στο μνημόσυνο των φίλων του για τα Εννιάμερα από το θάνατο του . Μια πρωτοβουλία του φίλου του Κώστα Καίσαρη, που απέδειξε ότι στη σωρεία των ευεργετηθέντων και αγνωμονούντων, υπάρχουν και εκείνοι ,που , ευγνώμονες τιμούν τον εκλιπόντα .Και δεν ξεχνούν.

Ο Θρήνος της αδελφής του με στοιχειώνει κι όσα ανθρωποφαγικό και μίζερα διάβασα αυτές τις μέρες με θυμώνουν. Έτσι αφιερώνω αυτό το κείμενο στη Μνήμη του ανθρώπου που ήταν στρατιώτης , έγινε Βασιλιάς και έφυγε σαν το αγόρι της οδού Λένορμαν, χωρίς αγκαλιά....

«Είδον τα οστά τα γεγυμνωμένα και είπον άρα τις εστί, βασιλεύς ή στρατιώτης, ή πλούσιος, ή πένης, ή δίκαιος ή αμαρτωλος;;;»

Το ζήτημα με τον Δημήτρη Κοντομηνά είναι πως ήταν όλα αυτά μαζί! Υπήρξε στη ζωή του και στρατιώτης και βασιλιάς και πλούσιος και πένης και δίκαιος και αμαρτωλός.

Τον φίλο μου τον Δημήτρη δεν τον άγγιξε κανένα μαγικό ραβδάκι της τύχης. Δεν τον έθρεψε κανένα τζάκι της αστικής τάξης. Τον έστησε στα πόδια του το σπουδαίο επιχειρηματικό του μυαλό και η πίστη του στον Άνθρωπο και το Θεό. Τι κι αν προδόθηκε από φίλους;;; Τι κι αν πρόδωσε κι έδιωξε από κοντά του πολλούς;;; Ο αναμάρτητος πρώτος την πέτρα να βάλει! Σημασία είχε ότι ο Κοντομηνάς παρέμεινε Έλληνας και Χριστιανός από πίστη και θέση σταθερή σε όλη του τη ζωή και δεν υποχώρησε από αυτές τις αξίες όσα χρήματα κι αν έβγαλε με τις ,αδιαμφισβήτητα , πιο έξυπνες επιχειρηματικές συμφωνίες του 20ου αιώνα στον τόπο μας.

Θα διαβάσατε αυτές τις μέρες και θα διαβάζετε καιρό για τη ζωή του και το έργο του. Σαν δημοσιογράφος δεν εργάστηκα ποτέ για γι αυτόν. Ίσως γιατί καταλαβαίναμε κι οι δυο, ότι αυτό θα κατέστρεφε αναπόδραστα μια αληθινή φιλία.

Σαν άνθρωποι και σαν φίλοι μοιραστήκαμε στιγμές που, την ώρα του ύστατου αποχαιρετισμού μου δίνουν το δικαίωμα να πω με βεβαιότητα πως ο Δημήτρης Κοντομηνάς αγάπησε πολύ δυο δημιουργήματα του: Την ακατανόητη για τη συμπεριφορά της μοναχοκόρη του Μαρία και την Interamerican. Αγάπησε τη δουλειά κι εργάστηκε σκληρά. Αγάπησε τις γυναίκες και δεν αδίκησε καμία. Αγάπησε την καλή ζωή και την έζησε πίνοντας το ποτήρι της, άσπρο πάτο. Μέχρι την τελευταία σταγόνα . Μέχρι όσο τον κρατούσαν οι δυνάμεις του. Όλα όσα σχολιάζονται αυτές τις μέρες, αν ζούσε κι όταν ζούσε , θα τον άφηναν παγερά αδιάφορο. Γιατί ο Κοντομηνάς έκανε μόνο αυτό που ήθελε εκείνος, όπως το ήθελε εκείνος ! Γιατί είχε τη δυνατότητα και την άνεση να το κάνει με τα χρήματα που έβγαλε εκείνος. Υπ’ αυτή την έννοια έζησε ελεύθερος από κάθε δέσμευση κάνοντας μόνο και πάντα ότι επιθυμούσε , όπως το επιθυμούσε, όταν το επιθυμούσε.

Ήξερε και είχε να πληρώνει για τα λάθη του. Ήταν απλός και ανοιχτός στους ανθρώπους, αλλά και αμείλικτος στην προδοσία . Είναι πολλά τα κεριά που άναψαν σε εκκλησίες σε όλη την Ελλάδα για το ξόδι του, από ανθρώπους που βοηθήθηκαν και είδαν καλό από την καλοσύνη του. Είναι ,όμως και πολύ το δηλητήρια που έτρεξε, ακόμη και από αγνώμονες ευεργετηθέντες πλουσιοπάροχα....

Όπως είναι και πολλά τα σπίτια και τα στόματα που έθρεψαν οι επιχειρήσεις του. Μερικές φορές ρωτούσε πράγματα να μαθαίνει σαν μικρό παιδί κι άλλες έκλεινε ένα μεγάλο ντηλ με δυο κινήσεις και μια χειραψία. Τα έχω ζήσει δίπλα του και τα καταγράφω.

Άρχοντας του Πατριαρχείου και της Ζωής βρέθηκε ως πένης στο Θάνατο. Τόσο που φθάνω στο σημείο να σκεφτώ , ότι το ήθελε! Έκανε κι εδώ αυτό που ήθελε.. Έζησε όπως ήθελε και έφυγε όπως κανείς δεν θέλει.

Έχω, μάλιστα , την σκληρή και πικρή υποψία ότι κι αυτό το προκάλεσε..

Κλεισμένος πάνω από δύο χρόνια στο νοσοκομειακό δωμάτιο θα είχε στις αναλαμπές αρκετό καιρό να τα σκεφτεί όλα. Εννοώ όλα όσα έπραξε και γεύτηκε.

Με παρηγορεί η σκέψη πως αυτά τα δυο χρόνια σκληρής μοναξιάς τον ξεκούρασαν από μια ζωή γεμάτη θόρυβο φώτα και χλιδή, που κατά βάθος δεν του ήταν αναγκαία. Της έδωσε ,όμως, προτεραιότητα. Την έχτισε με όλη τη ματαιότητα των ανθρώπινων, σαν εργαλείο δουλειάς.

Σπίτι το σπίτι, κτήμα το κτήμα, ρολόι το ρολόι, αυτοκίνητο το αυτοκίνητο , κότερο το κότερο αεροπλάνο το αεροπλάνο, έργα τέχνης, σπάνια βιβλία μπριγιάν και χρυσάφια για να μπορεί να προχωρεί κάθε φορά στο επόμενο βήμα.

Κι όταν δεν μπορούσε πια, σταμάτησε και σώπασε.

Αφού ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ πια εγώ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ και αυτά ,δείχνει η στάση του. Τα λόγια της Μαρίας του για τον Πατέρα της δεν τα γνωρίζω. Τα λόγια των ανθρώπων της Interamerican , όμως ,είναι κατά τη γνώμη μου το πιο καλό πορτραίτο αυτού του πανέξυπνου ανθρώπου.

Πιστεύω ότι θα τον ευχαριστούσε, γι αυτό τα μεταφέρω, IN MEMORIAM: «Ο θάνατος του Δημήτρη Κοντομηνά είναι μια μεγάλη απώλεια για όλους εμάς που ανήκουμε στην οικογένεια της INTERAMERICAN αλλά και για την ευρύτερη επιχειρηματική κοινότητα. Υπήρξε πρωτοπόρος, ανοίγοντας νέους δρόμους για την ανάπτυξη της Ελληνικής Ασφαλιστικής Αγοράς για πάνω από τρεις δεκαετίες. Tο πάθος, η γενναιοδωρία, και η φροντίδα για τον άνθρωπο, είναι αξίες που μεταλαμπάδεψε σε όλους μας.

Ήταν οραματιστής διεθνούς επιπέδου και ο πρώτος που αντιλήφθηκε τη διεθνοποίηση της ασφαλιστικής αγοράς, κατανοώντας πως ο κόσμος αλλάζει μέσω της παγκοσμιοποίησης και ότι οι αποστάσεις εκμηδενίζονται. Πίστευε ακράδαντα ότι οι άνθρωποι είναι η καρδιά κάθε εταιρείας και κάθε εγχειρήματος. Είχε ένα μοναδικό χάρισμα να εμπνέει, να παρακινεί και να προκαλεί ενθουσιασμό στους εργαζόμενους και τους συνεργάτες του. Ήταν ένας χαρισματικός ηγέτης με εξαιρετική επιχειρηματική οξυδέρκεια και βαθιά γνώση της ασφάλισης, με λαμπρές και καινοτόμες ιδέες.

Δημιούργησε την INTERAMERICAN ως την πρώτη εταιρεία καθαρά προσανατολισμένη στην

Ασφάλιση Ζωής. Ηγήθηκε της ιδιωτικής Ασφάλισης Υγείας και την ανέπτυξε μέσα από σύγχρονες ιδιόκτητες ιατρικές υποδομές και υπηρεσίες Υγειονομικής Βοήθειας. Αντίστοιχα,

δημιούργησε ένα μοναδικό σύστημα Οδικής Βοήθειας σε κάθε σημείο της χώρας μας.

Ίδρυσε την πρώτη ιδιωτική εταιρεία διαχείρισης αμοιβαίων κεφαλαίων στην Ελλάδα. Ήταν πρωτοπόρος στην αξιοποίηση της δύναμης των ψηφιακών τεχνολογιών τόσο σε τόσο σε οργανωτικό επίπεδο όσο και στην παροχή υπηρεσιών.

Ο Δημήτρης Κοντομηνάς ήταν μια λαμπερή προσωπικότητα, με πάθος για τη γνώση, την εκπαίδευση και την πρόοδο, θέτοντας καινούργιους και υψηλούς στόχους για την εταιρική ηγεσία. Είχε έντονο ενδιαφέρον για το δημόσιο βίο και εξέφραζε την κοινωνική του ευαισθησία διαρκώς, μέσα από μια πληθώρα δράσεων και πρωτοβουλιών. Ο θάνατός του μάς άγγιξε όλους. Το όραμα, η κληρονομιά και πάνω απ’ όλα η ανθρωπιά του αποτελούν φάρο για όλους μας».

Με τα λόγια αυτά τον αποχαιρέτησαν οι άνθρωποι της INTERAMERICAN και ο Γιάννης Καντώρος, Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας.

Κι εγώ, από τη μεριά μου, αφιερώνω στον Φίλο που έφυγε, ένα δημοτικό τραγούδι με πικρά κι αληθινά λόγια για τη ανθρώπινη μοίρα: «Mε γέλασαν, με γέλασαν τα πουλιά με γέλασαν τα πουλιά, της άνοιξης τ' αηδόνια. Με γέλασαν και μου είπανε πουτές δε θα πιθάνω. Kι έχτισα το σπιτάκι μου ψηλότερο 'που τ' άλλα μ' εφτά οχτώ πατώματα κι εξήντα παραθύρια. Στο παραθύρι κάθουμι, τους κάμπους αγναντεύω, βλέπω τους κάμπους πράσινους και τα βουνά γαλάζια, βλέπω το Xάρο να 'ρχεται καβάλα στ' άλογό του.»

Τον κοίταζες δυόμιση χρόνια κατάματα το Χάρο να ‘ρχεται Δημήτρη μου και όταν σε πήρε, φρόντισες να είσαι μόνος. Να μη δει κανείς το πικρό παραπονεμένο χαμόγελο σου, στο στερνό Αντίο.

Σε ήχο γ! σιγοψυθιρίζουμε όλοι το νεκρώσιμο ιδιόμελο του Ιωάννη Δαμασκηνού : «Πάντα ματαιότης τὰ ἀνθρώπινα, ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετὰ θάνατον· οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα· ἐπελθὼν γὰρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται.» Μόνο που βαθιά μέσα μου, Δημήτρη , πιστεύω ότι πιο σωστό θα ήταν να κλάψουμε όσοι σε γνωρίσαμε, μακριά από κάθε λογής συμφέροντα και να.ψάλλουμε το ιερόμελο σε ήχο β! από την Εξόδιο Ακολουθία, για τα δυόμιση χρόνια της μοναξιάς σου : « Ἀλίμονο πόσο ἀγώνα ἔχει ἡ ψυχὴ ὅταν παλεύει νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸ σῶμα, πόσα δάκρυα χύνει τότε καὶ δὲν ὑπάρχει κανεὶς νὰ τὴν ἐλεήσει.»

Έζησες κι έπραξες μόνο όπως ήθελες εσύ.

Εύχομαι ν αγναντεύεις, από εκεί ψηλά , τη θάλασσα, που αγαπούσες. ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ!

*H Ελένη Σπανοπούλου είναι δημοσιογράφος


Ειδήσεις σήμερα:

Πόλεμος στην Ουκρανία: Οι 17 στρατηγοί και πολέμαρχοι που έχασε ο Πούτιν

Γερμανία: Η υπόθεση της μάνας που σκότωσε και τα τρία της βρέφη χωρίς να το καταλάβει κανείς

Αλεξάνδρα Τολστόι: Η εγγονή του φημισμένου Ρώσου συγγραφέα «ξεσκεπάζει» τους ολιγάρχες