Στρατηγός Κόρκας, ο τελευταίος ήρωας της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας

«Ο αείμνηστος στρατηγός Κωνσταντίνος Κόρκας  (1921-2022)υπήρξε ο τελευταίος ίσως μιας ηρωικής και δοξασμένης γενιάς που την επέλεξε η μοίρα αλλά κι η ίδια ανταποκρίθηκε σ’ αυτό το κάλεσμα και επέλεξε να ζήσει μέσα στον κίνδυνο, προκειμένου να οδηγήσει την Ελλάδα στην ελευθερία. Ακολουθώντας κάποιος τα βαθιά χνάρια του βίου του ανδρός, ακολουθεί ουσιαστικά τα χνάρια του θρύλου και της Ιστορίας. Κι αυτό γιατί αξιώθηκε να δώσει το δυναμικό “παρών” στα μεγάλα γεγονότα που σημάδεψαν την Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας, να γνωρίσει πολύ σημαντικούς ανθρώπους και να συνυπηρετήσει μαζί τους εν Οπλοις διά πυρός και σιδήρου...».

Τα παραπάνω λόγια του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ Κωνσταντίνου Φλώρου από τον επικήδειο που εκφώνησε την περασμένη Τρίτη κατά το τελευταίο «ταξίδι» του στρατηγού Κωνσταντίνου Κόρκα προς το «πάνθεον των ηρώων», αποτυπώνουν ανάγλυφα την ιστορία, τον βίο και την πολιτεία μιας ολόκληρης γενιάς που πέρασε, πολέμησε και η οποία με πολύ κόπο, ιδρώτα και αίμα μεγάλωσε, λίγο ακόμη, την Ελλάδα σημαδεύοντας με ανεξίτηλα γράμματα τη νεότερη Ιστορία της.

Κατά την εξόδιο ακολουθία του «στρατηγού-θρύλου» των Ε.Δ., που τελέστηκε στο Κοιμητήριο Παπάγου, ήταν όλοι εκεί: η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία των Ε.Δ., μέλη της κυβέρνησης και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αλλά κυρίως πλήθος κόσμου και πολλά απλά στελέχη του στρατεύματος που ήρθαν να πουν αντίο και να αφήσουν ένα λουλούδι στον τελευταίο, ίσως, Ελληνα που είχε την τιμή να φέρει την τριπλή ιδιότητα του Ιερολοχίτη, του καταδρομέα και του πολεμιστή. Ο Κωνσταντίνος Κόρκας είχε όμως ταυτόχρονα και την τύχη να φτάσει στην ηλικία των 101 ετών, πράγμα δύσκολο για κάποιον που είχε λάβει μέρος σε αμέτρητες μάχες, σε διάφορα πολεμικά μέτωπα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και στις εμφύλιες συμπλοκές που ακολούθησαν στην Ελλάδα μετά το τέλος του.

Οντας ένας από τους τελευταίους θρύλους των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, ο στρατηγός συνόψισε στην πορεία και τον βίο του τη σύγχρονη πολεμική Ιστορία της Ελλάδας.Για εκείνους που τον ήξεραν και είχαν την τύχη να συναναστραφούν μαζί του, ο Κωνσταντίνος Κόρκας ήταν μία πολεμική εγκυκλοπαίδεια της σύγχρονης Ιστορίας του ελληνικού κράτους, με τη διαφορά ότι όλα όσα μετέφερε τα είχε ζήσει ο ίδιος. Αεικίνητος, εξαιρετικά νευρώδεις και με τεράστιο σθένος, χάρις στην εξαιρετική του μνήμη, όπου τον καλούσαν, είτε σε σπίτια είτε σε κάθε είδους εκδηλώσεις, είχε το προσόν να περιγράφει με λεπτομερή δεινότητα πρόσωπα και καταστάσεις που συντάραξαν τον κόσμο και μαζί και την Ελλάδα.

Η ζωή του πέρασε μέσα από τα γεγονότα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αλλά και των ταραγμένων χρόνων που ακολούθησαν. Πολεμιστής, ευπατρίδης και εκπρόσωπος μιας άλλης ηρωικής εποχής, ο Κωνσταντίνος Κόρκας ήταν ένας από τους Ελληνες που έκαναν πράξη τον όρκο που έδωσαν να υπερασπίζονται μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός τους τα ελληνικά ιδεώδη. Είχα την τύχη να τον γνωρίσω πριν από σχεδόν 10 χρόνια, κατόπιν σχετικής παραίνεσης ενός άλλου ευπατρίδη, του αείμνηστου εφοπλιστή Ανδρέα Ποταμιάνου.


Τον είχα επισκεφθεί για τις ανάγκες μιας ιστορικής καταγραφής, στο σπίτι του στο Ψυχικό, μερικές εκατοντάδες μόλις μέτρα από το υπουργείο Εθνικής Αμυνας. Το ραντεβού είχε κλειστεί από παλιό στρατιωτικό, ο οποίος λίγο νωρίτερα μου είχε δώσει μία περίεργη συμβουλή λέγοντάς μου ότι θα έπρεπε στη συνομιλία μας να είμαι ιδιαίτερα προσεκτικός και κυρίως να μην παρεξηγηθώ, αφού ο στρατηγός είχε τη συνήθεια όταν απευθυνόταν στον συνομιλητή του να κάνει ευρεία χρήση της λέξης «ρε»… «Μην το πάρεις προσβλητικά, για τον στρατηγό είναι ένδειξη οικειότητας», μου είχε πει.

Το σπίτι του ασκητικό, όπως ήταν και η ζωή του. Μου είχε ανοίξει ο ίδιος, μιλώντας μου με το αψύ ύφος του στρατιωτικού που έχει ζήσει μάχες, κακουχίες και πολέμους. Με έβαλε μέσα, αλλά πριν ξεκινήσουμε να μιλάμε, μου ζήτησε να τον ακολουθήσω. «Θέλω πριν ξεκινήσουμε να μιλάμε, να δεις με ποιον έχεις να κάνεις», μου είπε. Μου έδειξε το γραφείο του. Και οι τέσσερις τοίχοι από πάνω μέχρι κάτω ήταν καλυμμένοι με αριστεία, εύφημους μνείες και παράσημα. Βγήκαμε και καθίσαμε στο σαλόνι. Φώναξε τη σύζυγό του να φέρει καφέ, κάποια από τα βιβλία που ήθελε να χρησιμοποιήσει για τη συνομιλία μας και το σπαθί του. Τα έβαλε όλα πάνω στο τραπέζι και σηκώθηκε.

«Θέλω να δεις ακόμη κάτι», μου είπε και βγάζοντας το πουκάμισό του μου έδειξε τις ουλές στο κορμί του. «Μέτρα», μου είπε. Περισσότερες από 7 ουλές ήταν διάσπαρτες σε όλο τον κορμό του. «Κάθε μία από αυτές οφείλεται σε κάποια σφαίρα που έχω φάει κατά τη διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων που συμμετείχα. Ούτε κι εγώ ξέρω πώς κατάφερα να ζήσω από ορισμένες από αυτές», συμπλήρωσε.

Ο στρατηγός Κωνσταντίνος Κόρκας γεννήθηκε το 1921. Η γερμανική εισβολή θα τον βρει στο 1ο έτος της Σχολής Ευελπίδων. Μαζί με τους συμμαθητές του θα περάσει το 1941 στην Κρήτη, πολεμώντας δίπλα στους Βρετανούς και εναντίον των δυνάμεων του Αξονα. Από εκεί θα φτάσει περιπετειωδώς, μέσω Τουρκίας και Παλαιστίνης, στη Βόρεια Αφρική, όπου και θα συνεχίσει τη δράση του ως ιδρυτικό μέλος του «Ιερού Λόχου». Επί τέσσερα χρόνια λαμβάνει μέρος σχεδόν σε όλα τα μέτωπα της Βόρειας Αφρικής, αντιμετωπίζοντας τις δυνάμεις του στρατηγού Ρόμελ.

Θα συμμετάσχει σε όλες τις αποστολές της Αιγύπτου, του Ελ Αλαμέιν, της Παλαιστίνης, του Αιγαίου, της Βόρειας Αφρικής, φθάνοντας μέχρι και την Καρχηδόνα. «Είμαι αλεξιπτωτιστής από την πρώτη φουρνιά του 1942. Εκανα την πρώτη μου πτώση με αεροπλάνο Wellighton, το οποίο αντί για πόρτα είχε μία τρύπα για να πηδάμε. Επεσα και στη Σάμο με αλεξίπτωτο. Με πήρε ο αέρας και έπεσα στα βράχια, αλλά δεν σταμάτησα, συνέχισα και η αποστολή πέτυχε, απελευθερώσαμε τη Σάμο και ήμασταν μόλις 13 άτομα», αναφέρει ο ίδιος σε μία από τις πολλές διηγήσεις του. Με τον βαθμό του λοχαγού θα λάβει μέρος στις επιχειρήσεις της περιόδου 1947-49 όπου και θα τραυματιστεί δύο φορές.

«Κόκκινη Προβιά»

Η δεκαετία του 1950 θα βρει τον Κωνσταντίνο Κόρκα επικεφαλής ενός από τα πλέον γνωστά σχέδια των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων για την αντιμετώπιση της, τότε, κουμουνιστικής απειλής. Επρόκειτο για το περιώνυμο σχέδιο «Κόκκινη Προβιά». Ο στρατηγός, με τον βαθμό του ταγματάρχη τότε, και με τη βοήθεια 22 υπολοχαγών θα γυρίσει όλη την Ελλάδα, εντοπίζοντας κατάλληλα σημεία για τη δημιουργία κρυπτών με σκοπό να τοποθετήσουν εντός τους πολεμικό υλικό, προμήθειες και είδη πρώτης ανάγκης για τη διεξαγωγή ανταρτοπόλεμου, στο ενδεχόμενο που η Ελλάδα δεχόταν επίθεση και καταλαμβανόταν από δυνάμεις που εκείνα τα χρόνια, όπως και τα πολλά που ακολούθησαν, συνιστούσαν τον «από Βορρά κίνδυνο». Επρόκειτο για κρύπτες που αποκτώντας μυθικές διαστάσεις θα αποτελέσουν αντικείμενο του πόθου για πολλούς επίδοξους κυνηγούς θησαυρού στην πατρίδα μας, αφού θεωρούσαν πως σε ορισμένες από αυτές εκτός από όπλα, είχαν θαφτεί και χρυσές… λίρες! «Αρχίσαμε από τα Αγραφα την 1η Ιουλίου.

Δύο μεγάλες κρύπτες, μεγαλύτερες από ένα δωμάτιο και άλλες 8-10 μικρές. Δουλεύαμε έναν μήνα γκασμά. Εγώ λοχαγός και ταγματάρχης έσκαβα μαζί με άλλους αξιωματικούς και στρατιώτες. Μετά από τα Αγραφα πήγαμε Τζουμέρκα, μετά Βωβούσα, Πιερία, Ολυμπο, σε όλη την Ελλάδα εφτιάξαμε κρύπτες με τρόπο εξαιρετικό, να μην περνάει υγρασία, να μην περνάει τίποτα. Βάλαμε το υλικό μέσα μαζί με ρουχισμό, με τρόπον τέτοιο να μην ξέρει κανείς, μόνο εγώ και οι 15 που σκάβαμε σε όλη την Ελλάδα και εμείνανε εκεί» θα πει ο ίδιος.

Η συγκεκριμένη αποστολή ήταν μία από τις λίγες που θα τον σημαδέψουν εν καιρώ ειρήνης, αφού θα αποτελέσει αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου θα αναφερθεί σε αυτή. Τον Δεκέμβριο του 1967 ο Κωνσταντίνος Κόρκας θα λάβει μέρος στο αντικίνημα του βασιλέα Κωνσταντίνου, με στόχο την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών. Η προσπάθεια θα αποτύχει, ο βασιλιάς θα φύγει στο εξωτερικό και ο Κων. Κόρκας θα συλληφθεί. Η καριέρα του στο στράτευμα θα τερματιστεί το 1980, όταν έχοντας φτάσει στον βαθμό του αντιστράτηγου, θα αποστρατευθεί με τον τίτλο του «Επίτιμου Διοικητού της 1ης Στρατιάς».

Η ζωή του

Ο θρύλος των Ειδικών Δυνάμεων γεννήθηκε στο χωριό Πουλλίτσα Κορινθίας στις 9/1/1921. Εισήχθη στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (ΣΣΕ) το 1940, και με τους συμμαθητές του πρωτοετείς και την Πολεμική Σημαία της Σχολής, τον Μάιο του 1941 μετέβησαν στην Κρήτη και πολέμησαν τους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές. Ακολούθως διέφυγε στη Μέση Ανατολή και συνέχισε τις σπουδές του στη ΣΣΕ, που δημιουργήθηκε εκεί, από την οποία και αποφοίτησε το 1943 με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού (ΠΖ). Αποστρατεύτηκε το 1980 με το βαθμό του αντιστρατήγου και με τον τίτλο του «Επίτιμου Διοικητού της 1ης Στρατιάς».

Συμμετείχε στις πολεμικές επιχειρήσεις της Κρήτης (1941), της Βόρειας Αφρικής (1942-43), στων νησιών του Αιγαίου και των Δωδεκανήσων (1943-45) και τέλος στις επιχειρήσεις του εμφυλίου πολέμου (1947- 49), όπου και τραυματίστηκε δύο φορές. Στη διάρκεια της 40ετούς σταδιοδρομίας του στον Ελληνικό Στρατό, υπηρέτησε ως αξιωματικός σε στρατηγεία του ΝΑΤΟ, ως ακόλουθος Ενόπλων Δυνάμεων Βουκουρεστίου-Βουδαπέστης (1968-70), ως Α’ Υπαρχηγός ΓΕΣ (1977) και ως Γενικός Επιθεωρητής Στρατού (1979-80) διοίκησε: τον 14 Λόχο Ορεινών Καταδρομών (1947- 49), τη Γ’ Μοίρα Αμφιβίων Καταδρομών (1954-55), το 3ο Σύνταγμα Πεζικού «Ρίμινι» (1971-72), την ΧΙ (11η) Μεραρχία Πεζικού (1973-74), το Β’ Σώμα Στρατού (1974-1976), το Δ’ Σώμα Στρατού (1976), του οποίου υπήρξε ο πρώτος διοικητής και την 1η Στρατιά.



Ειδήσεις σήμερα:

Μητσοτάκης στο συνέδριο ygeiamou: Πιστεύω ακράδαντα σε ένα ισχυρό δημόσιο Εθνικό Σύστημα Υγείας

Αποποιείται την κληρονομιά του Γιώργου Τράγκα ο ένας εκ των δύο γιων του, Φρέντυ

Είναι επίσημο: Η Ευρώπη αποφάσισε κοινό φορτιστή για κινητά, τάμπλετ και κάμερες έως το 2024