Οι «πικρές αλήθειες» του Ματθαίου Γιωσαφάτ για το σεξ, τον έρωτα και το γάμο

Από τις αλησμόνητες συναντήσεις σε αυτή τη συναρπαστική, δημοσιογραφική μου πορεία. Και από τις ελάχιστες -το εννοώ- κορυφαίες προσωπικότητες που μου έκαναν τη χάρη να με δεχτούν και να μου μιλήσουν. Οταν άκουσα για την τελική «αναχώρηση» του Ματθαίου Γιωσαφάτ από αυτό τον κόσμο, άφθονες εικόνες επανήλθαν από εκείνη την ιστορική, για μένα, ημέρα, τον Ιούνιο του 2019, στο ιατρείο του. Η αρχή, σχετικά με τις πρώτες ακουστικές εμπειρίες του. Το τέλος, με τη φράση «γι’ αυτό και η ζωή με έχει διδάξει ότι αν δεν αγαπήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, δεν πρόκειται ποτέ να αγαπήσεις τους άλλους γύρω σου». Προτού τον συναντήσω, μια περιγραφή του σχετικά με το σεξ, με τη μητέρα του και τον πατέρα του, με είχε ακολουθήσει και με είχε στοιχειώσει:

«Μια φορά, μεσημέρι ήταν, είχα ακούσει τη μητέρα μου να κάνει έρωτα με τον πατέρα μου. Φώναζε, δεν μπορούσα όμως να αντιληφθώ τι είχε συμβεί. Η μητέρα μου αργότερα βγήκε από το δωμάτιο με απίστευτη ευδιαθεσία. Κι εγώ την πέρασα για πόρνη. Δεν της μιλούσα για τρεις μήνες. Οταν το συζήτησα με τους συμμαθητές μου, μου είπαν ότι κι εκείνοι τα ίδια άκουγαν. Ετσι, τότε, τις θεωρήσαμε όλες πόρνες. Αλλες εποχές, χωρίς Διαδίκτυο ή τηλεόραση. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία».

Εθνος αμόρφωτων, χώρα υπανάπτυκτη

Ποιος ήταν; Ο γίγας της Ψυχιατρικής και της Ψυχανάλυσης. Απόδειξη, οι ουρές από ασθενείς που ξεροστάλιαζαν να τον συναντήσουν και να τον συμβουλευτούν. Το σεξ, το σύμπαν της ανθρώπινης ύπαρξης. Από εκεί όλα πηγάζουν. Από εκεί οι στρεβλώσεις, η υποκρισία, οι ψυχικές διαταραχές, όλα! Ηταν ακόμα η καθαρότητα του λόγου του και οι ευθείες βολές εναντίον της «αγίας ελληνικής οικογένειας», του εκπαιδευτικού συστήματος, του γάμου που, όπως λέει, «είναι η βασική αιτία της χρόνιας κατάθλιψης από την οποία πάσχουν οι περισσότεροι παντρεμένοι». Και η επιθετική, σχεδόν «βλάσφημη» ρήση του σχετικά με τη φυλή μας:

«Οι Ελληνες είναι ένα έθνος αμόρφωτων μιας χώρας παραδοσιακής και υπανάπτυκτης. Το σχολείο είναι απαίσιο. Ο τρόπος διδασκαλίας είναι εντελώς ακατάλληλος. Η Ιστορία που μαθαίνουμε είναι ένα συνονθύλευμα από μύθους. Και δεν έχουμε φροντίσει ώστε να εισαχθούν τα “μαθήματα ζωής” στη σχολική εκπαίδευση. Μεγαλώνουν τα παιδιά έχοντας την αντίληψη ότι το σεξ είναι βρόμικο και κάτι κακό. Οτι ο μόνος τρόπος επιτυχίας είναι να παντρευτείς, καθώς και ότι σε διαφορετική περίπτωση είσαι μια πόρνη».

Να παντρευτεί κανείς ή να μην παντρευτεί;

Από μικρός, πολύ μικρός, στοιχειωμένος από τον εφιάλτη του Νταχάου. Λόγω καταγωγής. Από μικρός στο Βουνό. Και από τα παιδικά του χρόνια ερωτευμένος με τη μάθηση, τη γνώση, την καλλιέργεια και την κουλτούρα. Μια ματιά στο σύντομο βιογραφικό του είναι αρκετή για να υποκλιθείς στον δάσκαλο και τον θεραπευτή ψυχών.

Πριν από 85 χρόνια γεννήθηκε στην Κατερίνη Πιερίας. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στο Βουνό, στη διάρκεια της Κατοχής. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Κατερίνη. Απέκτησε το δίπλωμα Ιατρικής από το Πανεπιστήμιο της Αθήνας και την ειδικότητα του Νευρολόγου-Ψυχιάτρου το 1967.

Την ίδια χρονιά, για περισσότερες σπουδές στο Λονδίνο όπου και παρέμεινε για 15 χρόνια. Εκεί λοιπόν σε διάφορες θέσεις σε νοσοκομεία διαδοχικά ως βοηθός, επιμελητής, υποδιευθυντής και τελικά ισόβιος διευθυντής στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Διετέλεσε για τέσσερα χρόνια υποδιευθυντής και αναπληρωτής διευθυντής στο Tavistock Center, τη σημαντικότερη, ίσως, ψυχαναλυτική κλινική του κόσμου.

Με δίπλωμα Ψυχολογικής Ιατρικής και αργότερα το ανώτατο Δίπλωμα Ψυχιατρικής, έγινε μέλος του Βασιλικού Κολεγίου Ψυχιάτρων. Παράλληλα με την ψυχιατρική εκπαίδευση και εργασία, έκανε συστηματική εκπαίδευση στην Ατομική (πέντε χρόνια), Ομαδική (τρία χρόνια) και Οικογενειακή Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεία (δύο χρόνια). Ετσι έγινε πλήρες μέλος των αντίστοιχων εταιρειών. Εκτός από την κλινική εργασία σε νοσοκομεία, είχε πολλαπλή διδακτική εμπειρία σε διάφορα ψυχιατρικά κέντρα και νοσοκομεία.

Μεταξύ άλλων, δίδαξε και στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, στο Ιατρικό Μεταπτυχιακό Κέντρο (Royal Postgraduate Medical Federation) ως Senior Lecturer. Προσκλήθηκε να μιλήσει στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Διετέλεσε διευθυντής και υπεύθυνος Εκπαίδευσης στο Ινστιτούτο Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας Λονδίνου. Ιδρυτής και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Ομαδικής Ανάλυσης και Οικογενειακής Ψυχοθεραπείας. Ιδρυσε με άλλους την Ελληνική Εταιρεία Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας, της οποίας διετέλεσε επανειλημμένα πρόεδρος, και την Παιδοψυχιατρική Εταιρεία Ελλάδας της οποίας υπήρξε ο πρώτος πρόεδρος.

Επί σειρά ετών ήταν προσκεκλημένος ομιλητής σε διεθνή και ελληνικά επιστημονικά συνέδρια και έδωσε διαλέξεις σε πολλές πόλεις.

Οργάνωσε και δίδαξε σε διετές πρόγραμμα μετεκπαίδευσης στην Ψυχιατρική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθήνας. Το βιβλίο του «Μεγαλώνοντας μέσα στην Ελληνική Οικογένεια» έγινε best seller (28 εκδόσεις σ’ ένα χρόνο). Ηταν τακτικό μέλος πολυάριθμων διεθνών και ελληνικών εταιρειών, μεταξύ των οποίων η Παγκόσμια Ψυχιατρική Εταιρεία, η Διεθνής Εταιρεία Ομαδικής Ψυχοθεραπείας, η Ευρωπαϊκή Εταιρεία Οικογενειακής Θεραπείας και πολλές άλλες.
Δύο τα κορυφαία βιβλία του. Το πρώτο με το προκλητικό δίλημμα «Να παντρευτεί κανείς ή να μην παντρευτεί;» (2014). Χρησιμότατος «οδηγός προς ναυτιλλομένους». Και το δεύτερο ακόμα πιο ριζοσπαστικό, «Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια», για τη σεξουαλική ανάπτυξη του παιδιού και τον ρόλο των γονιών (2021).

Τα επτά στάδια

Επτά τα στάδια στην πορεία κάθε ανθρώπου: το σεξ, τα παιδικά χρόνια, ο έρωτας, η αγάπη, ο γάμος, το διαζύγιο και όλα αυτά «εντοιχισμένα» στον θεσμό της «Αγίας Οικογένειας».

Οπως ο ίδιος περιληπτικά τα εξηγεί με τις απόψεις του. Να τις διαβάσουμε. Να τις μελετήσουμε. Να τις επεξεργαστούμε. Να τις αφομοιώσουμε. Και αν μπορούμε, να τις υιοθετήσουμε. Γι’ αυτό και τις αντιγράφω. Να μας ταράξουν. Να μας αμφισβητήσουν. Να μας ανατρέψουν. Και καλά θα κάνουν. Η μακαριότητά μας, ο μεγαλύτερος εχθρός μας. Η υποκρισία μας, η καταστροφή μας.

Εχουμε και λέμε. Το ανθολόγιο, όπως προκύπτει, από συνεντεύξεις του, τις ελάχιστες, τόσο τηλεοπτικές όσο και στον Τύπο:

Πρώτα το σεξ

«Το σεξ είναι βασικό κομμάτι της ζωής. Τα στάδια της ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης ενός παιδιού χωρίζονται στον πρώτο χρόνο της ζωής του, τη στοματική φάση, στον δεύτερο χρόνο της ζωής του, την πρωκτική φάση, στον τρίτο χρόνο της ζωής του, τη φαλλική φάση, και τέλος στο διάστημα από τον τρίτο ως τον έκτο χρόνο της ζωής του, που ονομάζουμε οιδιποδειακή ή γενετησιακή φάση. Αρα, όταν δεν μπορείς να αλλάξεις την κληρονομικότητα, χρειάζεται να δίνεται η απαραίτητη προσοχή στην ανατροφή ενός παιδιού».

Ακολουθεί το παιδί

«Κατά τον δεύτερο χρόνο της ζωής μας όλοι περνάμε μια ομοφυλοφιλική φάση. Επίσης, κάποια ομοφυλοφιλικά στοιχεία τα έχουμε όλοι μέσα μας λόγω ορμονών από τα δύο φύλα, αλλά και επειδή αγαπούσαμε εξίσου τη μητέρα και τον πατέρα μας. Σταδιακά, τα φυσιολογικά ομοφυλοφιλικά αισθήματα τα απωθούμε και ξαναζωντανεύουν στην ηλικία των 12-14 ετών. Τότε σχεδόν όλα τα παιδιά είναι για μια περίοδο ομοφυλοφιλικά. Και στον στρατό αναπτύσσονται αντίστοιχα αισθήματα. Αν εμάς τους δύο μάς αφήσουν σε ένα νησί μόνους μας, είναι σίγουρο ότι θα ξυπνήσει το σεξουαλικό μας ένστικτο, το οποίο θα θέλει εκτόνωση. Υπάρχει και ομοφυλοφιλία που μπορεί να είναι εν μέρει γονιδιακή και, φυσικά, υπάρχουν κι άλλες μορφές, που μπορεί να δημιουργηθούν μέσα στην οικογένεια».

Υστερα ο έρωτας

«Οι άνθρωποι είναι άσχετοι με τον έρωτα. Οι περισσότεροι δεν έχουν ζήσει τον έρωτα, γιατί ο έρωτας είναι η ικανότητα να αγαπάς. Δεν έχουμε ρεαλιστικά πρότυπα για τον έρωτα και γι’ αυτό δεν συνιστώ να παντρευόμαστε όταν λέμε ότι είμαστε τρελά ερωτευμένοι. Αυτό θα σβήσει μέσα σε μία μέρα ή σε ένα χρόνο. Μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε ερωτευμένοι, αλλά σε πραγματικό, ρεαλιστικό επίπεδο».

«Ο τρελός έρωτας φεύγει γρήγορα και δεν έχει σχέση με τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας, αλλά με τον εαυτό μας: χρησιμοποιούμε το ταίρι μας ως καμβά πάνω στον οποίο ρίχνουμε τις δικές μας προβολές. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα εξαιρετικά ναρκισσιστικό συναίσθημα, διόλου δημιουργικό. Μέσα από τον έρωτα αναζητούμε διακαώς να βρούμε εκείνο που δεν είχαμε από παιδιά, αδιαφορώντας για το αν ο άνθρωπός μας αισθάνεται βολικά μέσα στο κοστούμι που του ετοιμάσαμε».

Φυσικά ο γάμος

«Ο γάμος ή η συντροφικότητα είναι ίσως η μόνη σχέση όπου μπορεί κανείς να ζήσει βαθιές συναισθηματικές και συχνά παιδικές ανάγκες. Οπως είναι η ανάγκη για αγάπη, για τρυφερότητα, για να μωρουδίζει κανείς, να αφήνεται, να εξαρτάται. Ολα αυτά έξω στη ζωή δεν μπορούμε να τα κάνουμε, γιατί δεν γίνεται. Η ενήλικη ζωή και η κοινωνία είναι κανονισμένες αλλιώς. Οπότε, όλες αυτές οι βαθιές, παιδικές, έντονες ανάγκες που έχουμε όλοι οι άνθρωποι, μερικοί παραπάνω, μερικοί λιγότερο, ικανοποιούνται στον “γάμο”. Ικανοποιούνται όμως;».

Από κοντά η αγάπη

«Αγάπη είναι να μην περιμένεις να πάρεις, αλλά να θες να δώσεις, όπως συμβαίνει με τη σωστή μητέρα που δίνει τα πάντα στο παιδί χωρίς αντάλλαγμα. Αγάπη, φυσικά, σημαίνει νοιάζομαι για κάποιον πέρα από τον ίδιο μου τον εαυτό. Σημαίνει αφοσίωση, ενδιαφέρον, δημιουργείς έναν δεσμό, είτε φιλικό είτε συντροφικό. Στην αγάπη, όταν εναρμονίζεις το σεξ με τις συναισθηματικές ανάγκες, μπορείς να βρεις μια μόνιμη ευτυχία, γιατί θα έχεις καταφέρει να έχεις κάποιον που υπάρχει για σένα».

«Την έχουμε ταυτίσει με... “τσάι και συμπάθεια”, χλιαρά συναισθήματα που ακολουθούν το θυελλώδες πάθος του έρωτα. Λίγοι είναι σε θέση να εκτιμήσουν το μεγαλείο της, αλλά και τη δύναμή της να μας οχυρώσει σε μια υγιέστατη σχέση, ερωτικότατη και καθόλου ρουτινιάρικη».

Προσωπική εμπειρία

«Η γυναίκα μου Αθηνά είναι η μακρόχρονη σύντροφός μου στις περιπέτειες του γάμου μας. Είμαστε 60 χρόνια μαζί κι έχουμε ζήσει στιγμές αγάπης, τρυφερότητας, πάθους, αλλά και θυμού, απογοήτευσης, μίσους. Υπάρχουν μέρες που δεν μπορώ να είμαι μαζί της και θέλω να χωρίσουμε, αλλά και άλλες τόσες που δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν. Εχουμε αποκτήσει μια κόρη, η οποία με βοήθησε πολύ σημαντικά στην εκπαίδευσή μου ως πατέρα, και έναν υπέροχο εγγονό».

Η σειρά του διαζυγίου

«Ενώ παλαιότερα μόλις μία στις είκοσι Ελληνίδες αποφάσιζε να ζητήσει διαζύγιο, σήμερα οι οκτώ στους δέκα γάμους διαλύονται ύστερα από γυναικεία απόφαση. Η αλήθεια είναι ότι οι άνδρες βολεύονται περισσότερο με τον ρόλο του συζύγου, αναζητώντας να καλύψουν τις όποιες ελλείψεις εντός σπιτιού μέσα από παράνομες σχέσεις. Αντιθέτως, η γυναίκα, πιο χειραφετημένη από ποτέ, αν φύγει συναισθηματικά, δεν αργεί να κλείσει διά παντός την πόρτα πίσω της»

Η «αγία ελληνική οικογένεια»

«Τα προβλήματα της “αγίας ελληνικής οικογένειας” ξεκινούν από την υποβάθμιση της γυναίκας. Παλαιότερα οι άνδρες την έδερναν, την υποτιμούσαν ή την απατούσαν. Ηταν υποτακτική και δεν είχε ανεξαρτησία. Ετσι, η μητέρα γινόταν προβληματική. Γι’ αυτό βλέπουμε πολλούς νέους, ακόμα και σε μεγάλη ηλικία, να μένουν με τη μητέρα τους. Είναι ο προστάτης-γιος. Ο γάμος είναι μία από τις σημαντικότερες αιτίες της χρόνιας κατάθλιψης. Το 80% των ζευγαριών στην Ελλάδα δεν τα πάνε καλά, το 50% χωρίζουν, το 30% δεν χωρίζουν για κοινωνικο-οικονομικούς λόγους, το 20% είναι σε σχετικά καλό επίπεδο και μόνο το 5%-10% είναι πραγματικά ευτυχισμένοι. Επομένως, η πλειονότητα των σχέσεων είναι ψεύτικες και βολεμένες. Δεν βρήκαν ποτέ το ιδανικό».

Και τα υπόλοιπα; Τα γενικά; Εχει και γι’ αυτά. Οπως για την οικονομική κρίση:

«Κρίση ήταν αυτή που ζήσαμε τη δεκαετία του ’40, όχι όπως την εννοούμε σήμερα. Είναι αστεία η σύγκριση. Τότε δεν μπορούσες να καλύψεις ούτε καν τις πρωταρχικές ανάγκες. Αντιθέτως, τα τελευταία δέκα χρόνια δεν πείνασε κανείς. Ούτε αυτοκτόνησε κανένας λόγω χρεών. Αυτά είναι παραμύθια. Δεν λέω ότι είναι καλό να είσαι φτωχός. Αλλά η ευτυχία δεν εξαρτάται από τα χρήματα. Σύμφωνα με τις στατιστικές έρευνες, ο αριθμός των αυτοκτονιών παρέμεινε στα ίδια επίπεδα. Ωστόσο, αυτό χρησιμοποιήθηκε ως πολιτικό επιχείρημα από τα κόμματα. Η αυτοκτονία είναι ψυχικό πρόβλημα. Οι πιο πολλές, μάλιστα, παρατηρούνται στη Σουηδία, μια κατεξοχήν πλούσια χώρα. Ακολουθούν η Δανία, η Γερμανία, η Ουγγαρία, ενώ η χώρα μας βρίσκεται στην τελευταία θέση. Δεν σας κρύβω ότι έχουν περάσει από το ντιβάνι μου πάρα πολλοί οικονομικά εύρωστοι άνθρωποι, οι οποίοι έπασχαν από βαριά κατάθλιψη. Ομως, κουβαλούσαν θέματα από την παιδική τους ηλικία».

Οπως και για την «κακοδαιμονία» της φυλής με τα «πολλά καθίκια», όπως έλεγε ο ίδιος:

«Αυτό που με ενοχλεί στα χαρακτηριστικά του Νεοέλληνα είναι η έλλειψη πολιτισμού, ο φθόνος, η επιθετικότητα και η αγένεια. Οι μισοί βρίζουν τους άλλους μισούς “γερμανοτσολιάδες”, “προδότες” ή “ξεπουλημένους”. Πάντα είχαμε διχόνοια. Είμαστε λίγο παρανοϊκός λαός, όχι με την έννοια της τρέλας, αλλά με εκείνη της καχυποψίας. Παραδείγματος χάριν, η οδηγική συμπεριφορά μας είναι ενδεικτική των διαθέσεών μας. Ενα νταηλίκι ακατανόητο. Πιστεύω ότι υπάρχουν θαυμάσιοι Ελληνες, αλλά και πολλά καθίκια».

«Οι Ελληνες είναι ένα έθνος αμόρφωτων μιας χώρας παραδοσιακής και υπανάπτυκτης. Το σχολείο είναι απαίσιο. Ο τρόπος διδασκαλίας είναι εντελώς ακατάλληλος. Η Ιστορία που μαθαίνουμε είναι ένα συνονθύλευμα από μύθους. Και δεν έχουμε φροντίσει ώστε να εισαχθούν τα “μαθήματα ζωής” στη σχολική εκπαίδευση. Μεγαλώνουν τα παιδιά έχοντας την αντίληψη ότι το σεξ είναι βρόμικο και κάτι κακό. Οτι ο μόνος τρόπος επιτυχίας είναι να παντρευτείς, καθώς και ότι σε διαφορετική περίπτωση είσαι μια πόρνη».

«Ολοι έχουμε ανάγκη από θεραπεία»

Ισως εκείνη η συνέντευξη τον Ιούνιο του 2019 να είναι και η τελευταία. Οταν λοιπόν δρασκέλισα το κατώφλι του ιατρείου του, θυμήθηκα την τοποθέτησή του σχετικά με τον «χαζοχαρούμενο» Αλέξη Τσίπρα. «Γελάει συνέχεια, είτε είναι σε κηδεία είτε σε γάμο», είχε πει ο Ματθαίος Γιωσαφάτ. Μια τοποθέτηση που προκάλεσε μύριες αντιδράσεις. Με αρκετή σάλτσα από σαρκασμό, ειρωνεία και χλεύη. Μα έτσι δεν είναι, συντρόφια; Αφού διαρκώς τον πιάνουν τα γέλια. Σαν να του καθαρίζουν αυγά. Ο Γιωσαφάτ φταίει που διαπίστωσε το αυτονόητο;

Και μια δεύτερη τοποθέτησή του ξεσήκωσε το σύμπαν: «Ο Μακρόν αισθάνεται ασφαλής με την Μπριζίτ επειδή αυτή τον μεγάλωσε. Από τα 15 του τον είχε υπό την προστασία της και τον στηρίζει ακόμα. Είναι δημιούργημά της. Καλό είναι αυτό για τη Γαλλία και την Ευρώπη». Πώς μπορεί ο Ανατολίτης Ελληνάρας να συμβιβαστεί με την ιδέα ερωτικής συνύπαρξης ενός σαραντάρη με μια 60φεύγα; Ο μεγάλος με μικρή, ναι. Η μεγάλη με μικρό, ποτέ!

- Εχω διαβάσει ότι τα πρώτα γράμματα τα μάθατε στο Βουνό, όταν ο πατέρας σας ήταν αντάρτης του ΕΛ.ΑΣ. «Ετσι είναι, εκεί έμαθα τα πρώτα μου γράμματα».

-Οι δικοί σας απέφυγαν τα κρεματόρια των ναζί;

«Ευτυχώς τα απέφυγαν. Γλίτωσαν».

-Ολοι έχουμε ανάγκη από θεραπεία;

«Ολοι. Ανθρωποι που δεν καταλαβαίνουν τη ζωή τους είναι σαν να μην την έζησαν».

-Και τα αποτελέσματα της ψυχοθεραπείας;

«Ολες οι περιπτώσεις βελτιώθηκαν. Λίγο. Αρκετές πολύ. Σε μερικούς άλλαξε η ζωή τους. Μας βοηθάει να καταλαβαίνουμε τον εαυτό μας συνειδητά. Πολλά από τα συναισθήματά μας δεν τα καταλαβαίνουμε. Λειτουργούν στο ασυνείδητο».

Ο Νίτσε και οι serial killers

-Ο Νίτσε έλεγε ότι ο πολιτισμός είναι μια λεπτή επιφάνεια που καλύπτει το καζάνι της κόλασης από κάτω.

«Ετσι είναι. Αν και ο Νίτσε ήταν λίγο τρελούτσικος και προς το τέλος της ζωής του αποτρελάθηκε εντελώς. Το ασυνείδητο έχει να κάνει με την παιδική μας ηλικία».

-Και οι serial killers;

«Και αυτοί κάτι είχαν τότε στην παιδική τους ηλικία. Δύο είναι τα πανίσχυρα ένστικτα. Της επιβίωσης και της σεξουαλικότητας. Το ένστικτο της επιβίωσης στηρίζει την επιθετικότητα. Οπως γίνεται με τις μεγάλες δυνάμεις που καταληστεύουν τις μικρές. Οπως συνέβη με την αποικιοκρατία. Οπως έκαναν οι Αρχαίοι Ελληνες».

-Και πώς εξηγείται η κτηνωδία του ναζισμού;

«Γερμανοί και Ιάπωνες ανατράφηκαν με την ιδέα της απόλυτης υπακοής στον αρχηγό της αγέλης. Ο,τι πει ο αρχηγός. Ετσι φεύγει η προσωπική ευθύνη και πάει στον αρχηγό. Οταν ο Θουκυδίδης πήγε στη Μήλο κατ’ εντολή του Περικλή, οι Αθηναίοι ήθελαν τριακόσιες γυναίκες και άλλα τόσα παιδιά. Οι Μηλίσιοι αρνήθηκαν και οι Αθηναίοι τούς κατέσφαξαν».

-Και το ένστικτο της σεξουαλικότητας;

«Απ’ αυτό βγάζω το ψωμί μου. Κάθε μέρα βλέπω δυο-τρία ζευγάρια με παρόμοια προβλήματα. Ο άντρας αγαπάει τη γυναίκα του, αλλά παραλλήλως έχει δυο-τρεις άλλες. Τώρα το ίδιο συμβαίνει και με τις γυναίκες. Το σεξ είναι βιολογική ανάγκη. Οπως με τα ζώα. Διαρκώς θέλουμε να κάνουμε έρωτα. Ιδιαίτερα οι άνδρες. Στην αρχή ο άνδρας πουλάει αγάπες και λουλούδια μέχρι να την καταφέρει. Η γυναίκα διαθέτει λιγότερη σεξουαλικότητα. Γι’ αυτό τα αγόρια αυνανίζονται περισσότερο από τα κορίτσια. Ακόμα και δυο-τρεις φορές την ημέρα».

-Και το συναίσθημα;

«Το συναίσθημα είναι απότοκο της σεξουαλικότητας. Ο πιο ισχυρός στην αγέλη κατέχει την αγέλη των γυναικών. Αυτή η κατάκτηση είναι μια μορφή αθανασίας. Η αναστολή του σεξ δημιουργεί άλλους δεσμούς. Αν, για παράδειγμα, δεν μπορώ να πηδήξω την... (σ.σ.: μου ανέφερε το όνομα της κοινής μας φίλης), τότε θα συνάψω μαζί της σχέση φιλίας».

-Και πώς αναπτύσσονται τα αισθήματα;

«Οταν αναγκάζεσαι να λες “σ’ αγαπώ, τρέφω αισθήματα για σένα”. Παραμύθια. Ολα αρχίζουν από το σεξ. Με τη σεξουαλική επιθυμία αρχίζει και η αναστολή αυτής της επιθυμίας. Γι’ αυτό τα παιδιά θέλουν να κάνουν σεξ. Ομως αν προσπαθήσει ο μικρός αδελφός να πηδήξει την αδελφή του, τότε ο πατριάρχης της οικογένειας, ο πατέρας του, θα τον χτυπήσει, μπορεί και να τον σκοτώσει. Αυτός ο φόβος λειτουργεί ανασταλτικά για την ολοκλήρωση της πράξης. Από τον φόβο του πατριάρχη. Οταν έρχεται μια νέα αγέλη να επιτεθεί, τότε φεύγουν και πάνε να βρουν γυναίκες αλλού».

-Περίπου όλα αυτά παραπέμπουν στο Οιδιπόδειο.

«Φυσικά. Ολα τα κορίτσια θέλουν τον μπαμπά τους. Ολα τα αγόρια επιθυμούν τη μαμά τους. Οταν από τον φόβο του πατριάρχη αναγκάζονται να ψάξουν αλλού, αυτό λέγεται “εξωγαμία”. Αντί να πάμε με τον μπαμπά μας και τη μαμά μας, στα δεκαπέντε χρόνια, στρεφόμαστε και ψάχνουμε αλλού. Η “ενδογαμία” βρομάει μπαρούτι. Αν επιχειρήσω να πηδήξω τη μητέρα μου, θα με σκοτώσει ο πατέρας μου».

-Δηλαδή ο φόβος μάς περιορίζει και μας εκπολιτίζει.

«Ακριβώς. Από εκεί προέρχεται η “πατροκτονία”. Οπως στον Οιδίποδα. Για να κοιμηθείς με τη μητέρα σου, πρέπει πρώτα να σκοτώσεις τον πατέρα σου. Τέτοια περιστατικά τα συναντάω στις θεραπείες που κάνω. Το 90% των ανδρών πάνε και με άλλες γυναίκες. Και το 70% των γυναικών».

-Και οι άλλοι; Το 10% των ανδρών και το 30% των γυναικών;

«Αυτοί υποφέρουν. Κάπως έτσι αναπτύσσεται η πορνεία. Είναι πιο εύκολο να κάνεις σεξ με μια πόρνη. Πηγαίνουν με την πόρνη, πληρώνουν, φεύγουν. Οταν στα εφηβικά μου χρόνια πηγαίναμε στον Βόλο, το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να πάμε σε ένα μπουρδέλο όλοι μαζί».

-Και αν δεν μπορείς να κάνεις σεξ με μια πόρνη;

«Πρόβλημα. Οπως πρόβλημα είναι η πρόωρη εκσπερμάτιση».

-Κι αν αγαπάς μια γυναίκα, αλλά επιθυμείς να πας και με πολλές άλλες;

«Είναι φυσιολογικό. Τρία είναι τα στάδια μιας σχέσης. Πρώτα το σεξ, έπειτα ο έρωτας και τέλος η αγάπη. Η αγάπη είναι το υπέρτατο συναίσθημα. Η αγάπη ξεκινάει από την ευγνωμοσύνη. Ολα όμως αρχίζουν από το σεξ. Πρώτα κοιτάω το κορμί μιας κοπέλας. Μετά τα μάτια και το πρόσωπό της. Προκειμένου να μη φάω χυλόπιτα, αρχίζω να έχω αισθήματα, να εξιδανικεύω. Γι’ αυτό διαρκεί λίγο ο έρωτας. Μετά η αγάπη. Αν σε ένα ζευγάρι συμβαίνουν και τα τρία -σεξ, έρωτας, αγάπη-, μιλάμε για την ιδανική σχέση».

-Πόσες είναι αυτές οι ιδανικές περιπτώσεις;

«Περίπου 10%-15%».

-Και το υπόλοιπο 85%;

«Το μισό απ’ αυτό καταλήγει στον χωρισμό. Το υπόλοιπο 35% αποτελείται από ανθρώπους που υποφέρουν μέσα σε μια τέτοια σχέση. Γι’ αυτό έρχονται εδώ. Υποφέρουν και μαλώνουν. Μερικοί εξ αυτών διατηρούν παράλληλες σχέσεις. Να σας το πω διαφορετικά. Μια καρέκλα με δύο πόδια δεν μπορεί να σταθεί όρθια. Αν όμως τοποθετήσεις ένα τρίτο πόδι, μπορεί να σταθεί και να ισορροπήσει. Βρίσκεις μια δεύτερη γυναίκα που σου προσφέρει αυτό που δεν μπορεί η άλλη. Ετσι δημιουργούνται όλα τα δράματα. Ολα αυτά τα τρίγωνα έχουν εμπνεύσει και εμπνέουν λογοτεχνία, θέατρο, κινηματογράφο. Ξέρετε τώρα εσείς λόγω δουλειάς».

-Και η γυναίκα;

«Το ίδιο συμβαίνει και με τη γυναίκα. Και αυτή λειτουργεί σε παράλληλη σχέση. Αφού έρχονται και μου λένε ότι με τον σύζυγο ζήτημα είναι αν έρχονται σε σωματική επαφή μία φορά τον χρόνο».

-Κι εσείς τι ακριβώς προτείνετε;

«Ή να κόψετε το σεξ ή συνεχίστε με την παράλληλη σχέση. Υπάρχει και τρίτη λύση. Να χωρίσετε. Εκείνες, συνήθως, μου λένε “αποκλείεται, είμαι 50 ετών”. Τότε εγώ λέω “να μείνετε με τον άνδρα σας”. Αφήστε που στις περισσότερες περιπτώσεις αναφέρονται και στο πρόβλημα των παιδιών. Ολοι οι γάμοι γεμάτοι τριγμούς».

-Από την απώλεια της σεξουαλικότητας προκαλούνται οι τριγμοί;

«Οταν η γυναίκα είναι η γκόμενά σου έξω από το σπίτι, τότε λειτουργεί το σεξουαλικό ένστικτο. Μέσα στον γάμο πνίγεται η σεξουαλική επιθυμία. Ομως το μπούτι μιας γυναίκας είναι πάντα μπούτι. Τι θέλω να είναι; Από χρυσάφι; Το να επιθυμεί ένας άνδρας κι άλλες γυναίκες είναι φυσιολογικό. Μερικοί το αποφεύγουν από φόβο. Μερικοί επειδή δεν μπορούν να βρουν άλλες γυναίκες».

Στερημένα άτομα

-Η διασημότητα, λένε, λειτουργεί ως αφροδισιακό για τις γυναίκες.

«Η διασημότητα παραπέμπει στον μπαμπά. Θυμίζει τον μπαμπά στα κορίτσια. Οταν η κόρη μου ήταν μικρή, γύρω στα πέντε, με θεωρούσε διάσημο. Με έβλεπε ψηλό, έξυπνο και όμορφο. Τα αγόρια πιστεύουν πως η μαμά τους είναι η καλύτερη και η πιο όμορφη. Οι γυναίκες που γοητεύονται από τους διάσημους το κάνουν επειδή θέλουν έναν άνδρα έξυπνο με αρκετά χρήματα. Ασυνείδητα αυτό γίνεται για την προστασία των παιδιών τους. Αυτός ο άνδρας είναι ο προστάτης τους. Αλλωστε να μην ξεχνάμε ότι προορισμός κάθε γυναίκας είναι να κάνει παιδιά».

-Και η προσωπικότητά μας, ο χαρακτήρας μας;

«Εν μέρει από τα γονίδιά μας, εν μέρει από την οικογένεια. Οι σχέσεις μας καθορίζονται από τον χαρακτήρα μας. Οσοι δεν πήραν από μικροί αγάπη, είναι εξαρτημένοι. Οι άλλοι είναι οι συμπληρωματικοί και οι αντιθετικοί. Οι αντιθετικοί είναι πιο συχνές υποθέσεις. Δηλαδή κάνω σχέση με κάποιον που είναι πιο δυνατός από εμένα, αλλά δεν μιλάει. Οι συμπληρωματικοί συνάπτουν σχέσεις με ανθρώπους που “με συμπληρώνουν”. Οι αντιθετικοί με το αντίθετό τους».

-Να μιλήσουμε για τους πολιτικούς;

«Οχι, το αποφεύγω. Οταν μια φορά είχα τοποθετηθεί με στήσανε στα δύο μέτρα».

-Σας επισκέπτονται πολιτικοί;

«Πάρα πολλοί. Και σημαντικοί. Και υπουργοί. Φυσικά μην περιμένετε να σας πω ονόματα».

-Φυσικά. Ο πολιτικός, λένε, έχει φουσκωμένο υπερεγώ.

«Πρόκειται για παρεξήγηση. Το προ-εγώ είναι το ένστικτο. Ας πούμε, βλέπω μια γυναίκα και αμέσως θέλω να τη βουτήξω. Θέλω να κλέψω. Θέλω να λεηλατήσω. Οπως συμβαίνει με τις μεγάλες δυνάμεις και τις μικρές. Το υπερεγώ είναι η συνείδηση. Δεν πρέπει να το κάνεις αυτό. Το υπερεγώ καθοδηγείται από τις αρχές μας. Από τους φόβους και τους νομικούς περιορισμούς. Ενα μεγάλο κομμάτι του υπερεγώ στηρίζεται στον φόβο. Βλέπω μια γυναίκα και μου έρχεται να τη βιάσω. Τότε βγαίνει το υπερεγώ και με φρενάρει. Κάθε μέρα συγκρούεται το προ-εγώ με το υπερεγώ. Σε ρόλο διαιτητή λειτουργεί το “εγώ”. Η τελική απόφαση λαμβάνεται από το “εγώ”. Το “εγώ” αποφασίζει πόσα θα κλέψεις από την Εφορία».

-Και ο χαρακτήρας των πολιτικών;

«Κατά κανόνα είναι στερημένα άτομα. “Πόσα θα λαμβάνω από την Ευρωβουλή; Τριάντα χιλιάδες τον μήνα με τις επιτροπές και άλλες συνεδριάσεις”. Είναι άνθρωποι χωρίς ιδιαίτερα προσόντα. Αρκετοί εξ αυτών δεν έχουν ανοίξει ούτε μία φορά το στόμα τους στη Βουλή. Εύκολο χρήμα, εύκολη δύναμη. Είναι από τις “αρετές” του Νεοέλληνα. Ολοι είναι πρόεδροι. Ετσι και στην Ομόνοια πεις “κύριε Πρόεδρε” οι μισοί θα γυρίσουν το κεφάλι τους. Υπάρχει πολιτικός που να είναι έντιμος;».

-Φαντάζομαι, ποια θα είναι η γνώμη σας για την Ελλάδα.

«Η Ελλάδα είναι ημιανάπτυκτη χώρα. Δεν έχουμε κράτος. Εκείνο που μετράει είναι οι γνωριμίες. Εγώ έγινα καθηγητής στην Αγγλία όταν ήμουν 35 ετών. Χωρίς γνωριμίες. Εδώ αν, φέρ’ ειπείν, είσαι γνωστός του Τσίπρα έκανες καριέρα. Αν είσαι του Φούφουτου οι πόρτες είναι κλειστές. Κάπως έτσι βρέθηκα στην Αθήνα. Εντελώς τυχαία κάποιος χαζοχαρούμενος φαντάρος έλεγε κορδωμένος πως μπορεί να με μετακινήσει στην Αθήνα. Ηταν γιος κάποιου Νάτσινα, του τότε αρχηγού της ΕΥΠ. Και πράγματι βρέθηκα από το πουθενά στο ΓΕΣ. Και όλοι μου έλεγαν “βρε, τι γλώσσα που έχεις, παιδάκι μου”, “τι μέσο έβαλες;” κ.λπ.».

-Ερωτευτήκατε ποτέ ασθενή σας;

«Ολες. Με όλες ήμουν και είμαι ερωτευμένος. Σιγά-σιγά τις αγαπώ. Ετσι μπορώ να τις βοηθήσω. Ενας βαθμός έρωτα υπάρχει με όλες. Αλλά δεν κάνω τίποτα. Ποτέ! Ούτε το λέω».

«Στο σχολείο πάντα πρώτος στα μαθήματα. Ημουν ο κράχτης εκείνου του ιδιωτικού εκπαιδευτηρίου στα Ιωάννινα. Γι’ αυτό κατάφερα να κερδίσω υποτροφία. Εγραφα καλές εκθέσεις που τις διάβαζαν σε όλα τα παιδιά. Ημουν και σπουδαίος αθλητής στο μπάσκετ και στον στίβο. Και ξέρετε γιατί; Για να με θαυμάζουν τα κορίτσια. Αλλά τότε εκείνες τις εποχές στην επαρχία τα πράγματα ήταν δύσκολα. Τον πρώτο χρόνο τής έπιανες το χέρι, τον δεύτερο το πόδι. Και στον τρίτο έπρεπε να την παντρευτείς».

Τελικά ο πυρήνας του Γιωσαφατικού σύμπαντος περικλείεται σε δυο-τρεις φράσεις: «Η ζωή μας είναι δύο ειδών: η συνειδητή και η ασυνείδητη. Είναι σύντομη, μία και μοναδική. Ευτυχία δεν υπάρχει, παρά μόνο στιγμές ευδαιμονίας. Καλό, λοιπόν, θα ήταν οι άνθρωποι να στρέφονται στις πραγματικές αιτίες της δυστυχίας τους. Είναι πρώτιστο να ξέρουμε τι συμβαίνει μέσα μας. Να έχουμε το γνώθι σαυτόν αλλά και να ακολουθούμε το γνωμικό που λέει “βίος μη γνωτός, ου βιωτός”, δηλαδή είναι σαν να μη ζεις αν δεν καταλαβαίνεις τον εαυτό σου και τον κόσμο γύρω σου. Γι’ αυτό και η ζωή με έχει διδάξει ότι αν δεν αγαπήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, δεν πρόκειται ποτέ να αγαπήσεις τους άλλους γύρω σου».

Ενα το βέβαιο, ο Ματθαίος Γιωσαφάτ έφυγε οριστικά, όμως το έργο του έχει μείνει. Να μας τον υπενθυμίζει και να μας φωτίζει!