Κώστας Πλεύρης: Από τη χούντα στη Χρυσή Αυγή - Η ιστορία μιας αποκτήνωσης

Οικογενειακός καβγάς; Κάθε άλλο. Η λέξη «αποκτήνωση», με την οποία αποδοκίμασε ο γιος τον πατέρα του, συνιστά πολύ βαριά κουβέντα όταν εκστομίζεται δημοσίως. Δεν φανέρωνε απλώς τον απογαλακτισμό του πρώτου από τον δεύτερο. Δεν σηματοδοτούσε την απομάκρυνση του νεότερου από τη σκιά και την περπατησιά του πρεσβύτερου. Δεν υπογράμμιζε τη διάρρηξη σχέσεων στο σόι του με έναν συγγενή που στο κάτω-κάτω δεν τον διάλεξε για παρέα. Ολοκλήρωνε την πολιτική αυτονόμηση του παιδιού από την αχαλίνωτη ιδεολογική τοξικότητα του μπαμπά του.

Ο αποτροπιασμός του Θάνου Πλεύρη για την αποκρουστική χειρονομία του Κώστα Πλεύρη αποτέλεσε μια υπεύθυνη πολιτική ρήξης των αξιών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με την απεχθή ολοκληρωτική ιδεολογία που πρεσβεύει, υπηρετεί και επιδεικνύει με θρασύτητα ο εθνικοσοσιαλιστής πατέρας του. Ο βουλευτής και υπουργός ζύγισε τη συνείδησή του, σεβάστηκε τους θεσμούς, υπερασπίστηκε τον όρκο του στο Σύνταγμα και έκανε ό,τι ορίζει το δημοκρατικό του καθήκον, αφού ο πατενταρισμένος ναζιστής πατέρας του Κώστας Πλεύρης δεν σκέφτηκε ότι αν σε κάποιον η κίνησή του αυτή δημιουργεί πρόβλημα, αυτός δεν ήταν άλλος από τον υπουργό Υγείας γιο του, Θάνο.

Ηδη εδώ και δύο χρόνια υπό σχετική αμηχανία δήλωνε ότι υπάρχουν διακριτές διαφορές του ίδιου με τον πάτερα του, ειδικά σε θέματα που έχουν να κάνουν με την άρνηση της Δημοκρατίας από τον γονιό του. Αυτή όμως τη φορά έφτασε στο απροχώρητο. Ο κόμπος μάγκωσε στο χτένι. Παρότι η λεγόμενη οικογενειακή ευθύνη μυρίζει ό,τι πιο φασιστικό μπορεί να επικαλεστεί κανείς, ο γιος δεν αντέδρασε μην τυχόν και λεκιαστεί το όνομά του. Λειτούργησε ως συνεπής πολίτης. Κατέκρινε δημοσίως και άδειασε επωνύμως τον πατέρα του για τα ατοπήματά του. Μέμφθηκε τον πρόσφατο ξεδιάντροπο ναζιστικό χαιρετισμό του μπροστά στη Μάγδα Φύσσα.

Μία χαροκαμένη μάνα της οποίας το παιδί δολοφονήθηκε με μαχαίρι νεοναζί Χρυσαυγίτη ένα ζοφερό βράδυ στην Αμφιάλη. Απέναντι σε αυτό το φρικτό έγκλημα ο Θάνος Πλεύρης, περισσότερο από τη διάπραξη μιας πολιτικής «πατροκτονίας», παρέδωσε με την ειλικρινή στάση του μια πράξη δημοκρατικής αντίστασης στη φονταμενταλιστική εκδήλωση απανθρωπιάς και προκλητικής ασυδοσίας.

Οργή και αγανάκτηση

Ωστόσο, για τον πατενταρισμένο ακροδεξιό, αρνητή του Ολοκαυτώματος, αντισημίτη και ναζιστή φυρερίσκο Κώστα Πλεύρη ήταν απλώς μια ακόμη Τρίτη. Οχυρωμένος στο δόγμα του, δεν ίδρωσε καν το αυτί του στο συναίσθημα απέχθειας που εξέφρασε για τον ίδιο ο γιος του. Οπως δεν έδωσε δεκάρα τσακιστή για την κατακραυγή και τις αγανακτισμένες φωνές «ντροπή», όταν τέντωσε το δεξί χέρι ευθεία μπροστά με την παλάμη στραμμένη προς τα κάτω σε ναζιστικό χαιρετισμό. Οχι μία, αλλά δύο φορές μέσα στη δικαστική αίθουσα του πενταμελούς Εφετείου Κακουργημάτων της Αθήνας. Εκεί όπου παρίσταται στη δευτεροβάθμια δίκη της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή ως συνήγορος υπεράσπισης του πρωτόδικα καταδικασμένου μέλους της Γιάννη Λαγού. Στον ίδιο χώρο πρόσβαλε με την αποκρουστική χειρονομία του τα εκατομμύρια θυμάτων του ναζιστικής κτηνωδίας.
Εφτασε στα 83 του χρόνια και υποστηρίζει τα ίδια απολιθωμένα ιδεολογήματα, δηλώνοντας με έπαρση, τιμή και καμάρι ναζί και φασίστας. Διερωτώμενος, μάλιστα, δημοσίως αν υπάρχει νόμος να το απαγορεύει.

Αλλά σε ποια παραπάνω ανυποληψία να περιέλθει ο άνθρωπος που επί μισό αιώνα υποστηρίζει γραφικά μια αυτοσχέδια παραλλαγή του εθνικοσοσιαλισμού, καμουφλαρισμένη από τον αντικοινοβουλευτισμό του Ιωάννη Μεταξά και τον εμφυλιοπολεμικό αντικομμουνισμό; Και πού χάθηκε η ντροπή για τις ουμανιστικές ιδέες, όταν ένας πολιτικά αφυδατωμένος υπερήλικας σε ογκώδες πόνημά του «Εβραίοι, όλη η αλήθεια» έκτασης 1.394 σελίδων εξωράιζε τον ναζισμό, συνηγορούσε υπέρ των «ορθών» απόψεων του Αδόλφου Χίτλερ, εγκωμίαζε τα κρεματόρια και τους θαλάμους αερίων του Αουσβιτς. Εγγράφως επιπλέον προδίκαζε, όπως πάντα σε επιμελημένη καθαρεύουσα, ότι στη σημερινή Πολωνία «καλώς κάνουν και διατηρούν το στρατόπεδον εις καλήν κατάστασιν, διότι ουδείς γνωρίζει τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον». Για αυτές τις νοσηρές του απόψεις καταδικάστηκε πρωτοδίκως σε ποινή φυλάκισης 14 μηνών. Στο Εφετείο οι ίδιες προκατειλημμένες και ρατσιστικές απόψεις του κρίθηκαν ως επιστημονικές! Και αθωώθηκε.

Ανέκαθεν, όμως, έτσι μισαλλόδοξα συμπεριφερόταν ο Κώστας Πλεύρης. Ποτέ δεν έκρυψε την παρακμιακή ιδεολογία του. Αντίθετα, περηφανευόταν γι’ αυτήν. Το φουσκωμένο «εγώ» του ξεφορτωνόταν τα ξόρκια για τα σαθρά δόγματα που σέρβιρε. Ταυτόχρονα ο ιδεοληπτικός φανατισμός του δεν του επέτρεπε να τηρεί αμυντική στάση απέναντι στην πολιτική του απόρριψη. Σχεδόν απολάμβανε να είναι το μαύρο πρόβατο σε ό,τι θεωρούσε κοπάδι. Ακόμη και στην περίοδο της πρώιμης Μεταπολίτευσης, όταν στον δημόσιο διάλογο κάλπαζαν ηγεμονικά οι ριζοσπαστικές ιδέες για την επανεκκίνηση της Δημοκρατίας, αυτός κορδωνόταν όταν τον αποκαλούσαν φασίστα.

Μικρός το δέμας, αλλά νευρώδης, μετρ των πολεμικών τεχνών για αυτοπροστασία λόγω του σωματοτύπου του, δεν ήταν μια φιγούρα που περνούσε απαρατήρητη. Με ροδαλά καλοξυρισμένα μαγούλα, ισιωμένη στο πλάι χωρίστρα, ξυρισμένο σβέρκο, ενδυματολογικά κομψός με μαύρο γυαλί ηλίου, ανυπερθέτως γραβάτα και ενίοτε μακριά μαύρη καμπαρντίνα- παρόμοια με τα δερμάτινα πανωφόρια στις στολές των SS, όταν τον ρωτούσαν αν είναι χουντικός, απαντούσε αφοπλιστικά: «Οχι! Δεν είμαι χουντικός. Είμαι χουντικότατος».

Τηλεοπτικές εμφανίσεις

Ανέκαθεν, άλλωστε, έφερε το επιβερνικωμένο λούστρο του φυλετιστή διανοούμενου, τύπου Γκέμπελς, χωρίς πάντως τις υστερικές αγορεύσεις του τελευταίου. Λάνσαρε το ύφος του καλλιεργημένου πολυγραφότατου συγγραφέα -που πράγματι είναι, με περίπου 100 βιβλία στο παλμαρέ του- και το ήπιο στυλ του διαλλακτικού συνομιλητή, γνώστη της αρχαιοελληνικής Ιστορίας - που επίσης είναι. Το διαπίστωναν όσοι έτυχε να τον έχουν παρακολουθήσει στο τηλεοπτικό κανάλι «Τηλεάστυ», μετέπειτα «ΑΡΤ», του Γιώργου Καρατζαφέρη στην εκπομπή του «Ιστορικές Μνήμες» καθώς και στην εκπομπή «Εδώ Ελλάς» στο «Extra Channel» του Γιώργου Κουρή. Ο ποινικολόγος και αναγορευμένος -άγνωστο πώς- καθηγητής του πανεπιστημίου της Γκουανταλαχάρα του Μεξικού, παρέδιδε στη μικρή οθόνη το δικό του σόου.

Ως οικοδεσπότης που παραπονιόταν ότι «ο εβραϊσμός προσπαθεί να τον φιμώσει», ενόσω διατηρούσε σταθερό τηλεοπτικό στασίδι, πλάσαρε καθησυχαστικά το προφίλ φιλήσυχου μετριοπαθή σχολιαστή. Η αλήθεια είναι ότι απέκρουε το έκδηλο μίσος, την έμπρακτη βία και τον πρωτογονισμό του λούμπεν νεοναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής. Παρότι οπαδός της «χειρουργικής» βίας αλά Μουσολίνι, δεν υιοθετούσε τις χοντροκομμένες μπρουτάλ μεθόδους των Χρυσαυγιτών που δήθεν ακόνιζαν εριστικά τις ξιφολόγχες στο πεζοδρόμιο.

Το 2012, αμέσως μετά την άνανδρη επίθεση με χαστούκια του Ηλία Κασιδιάρη στη Λιάνα Κανέλλη, σε ζωντανή πρωινή μετάδοση εκπομπής του ΑΝΤ1, εμφανίστηκε στη δική του τηλε-εκπομπή διαμηνύοντας στο κοινό του: «Ψηφίστε ό,τι θέλετε. Μην ψηφίσετε τραμπούκους. Ξέρετε πόσο αντικομμουνιστής είμαι. Χίλιες φορές ψηφίστε Παπαρήγα παρά Μιχαλολιάκο». Ελάχιστοι, βέβαια, θυμούνταν ότι ο Νίκος Μιχαλολιάκος υπήρξε ένα από τα πιο δραστήρια στελέχη του ακροδεξιού προδικτατορικού κόμματος του Πλεύρη. Οτι τα στελέχη των ομάδων κρούσης ή ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής είχαν μελετήσει και εμπνευστεί από τα αντιδημοκρατικά ξενοφοβικά βιβλία του Πλεύρη.

Πόσο μάλλον είχε λησμονηθεί ότι στις ευρωεκλογές του Ιουνίου 1999 Πλεύρης και Μιχαλολιάκος συνεργάστηκαν άψογα σε κοινό ψηφοδέλτιο του κόμματος «Πρώτη Γραμμή» που είχε ιδρύσει ο πρώτος. Αλλά έτσι πάντα συμβαίνει στον μικρόκοσμο των σχημάτων της ντόπιας Ακροδεξιάς. Αμοιβαία καχυποψία, γκρίνιες, μουρμούρες, ζήλιες, ανταγωνισμοί και έριδες ανάμεσα στους φιλόδοξους αρχηγίσκους. Τσακώνονται, τα βρίσκουν, μαλλιοτραβιούνται και μετά συνεννοούνται μέχρι να ξαναπλακωθούν και να ξανασυμφωνήσουν έως ότου ξαναχωρίσουν πριν ξαναταιριάξουν, και πάει ατέρμονα λέγοντας.

Εκλογικές αποτυχίες

Με όλους τους ελιγμούς, τα προσχήματα, τα τεχνάσματα και τις υποκρισίες αυτής της παρωδίας. Κορυφαίος ερμηνευτής της ο Κώστας Πλεύρης, που ως ο κατεξοχήν θεωρητικός του χώρου και διαπρύσιος κήρυκας του αντικοινοβουλευτισμού, έχει επιχειρήσει αλλεπάλληλα να εκλεγεί βουλευτής συνεργαζόμενος κατά καιρούς με διάφορα κόμματα. Με πρώτο και καλύτερο, ανάμεσά τους, το δήθεν πολυσυλλεκτικό ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη. Το άδοξο για τον επίμονο υποψήφιο ήταν ότι όλες οι εκλογικές απόπειρές του πήγαν φούντο. Δεν εκλέχτηκε ποτέ και πουθενά. Ούτε στη Βουλή, ούτε στην Ευρωβουλή. Παρέμεινε ωστόσο μονίμως αδιάβροχος στους αλλεπάλληλους καταποντισμούς. Οπως ακριβώς συνέβαινε σε όλες τις εμπλοκές της πολιτικής ή παραπολιτικής του ενεργοποίησης.

Την έβγαλε καθαρή το 1976, όταν μαζί με ομοϊδεάτες του συμμετείχε στον άγριο ξυλοδαρμό πέντε ρεπόρτερ οι οποίοι κατέληξαν με σοβαρές κακώσεις στο νοσοκομείο. Οι δημοσιογράφοι δέχτηκαν επίθεση όταν κάλυπταν ειδησεογραφικά στο Α’ Νεκροταφείο Αθήνας την κηδεία του δολοφονημένου από τη «17 Νοέμβρη» χουντικού αστυνομικού και βασανιστή Ευάγγελου Μάλλιου. Με τον εκτελεσμένο από την τρομοκρατική οργάνωση ο Πλεύρης είχε διατελέσει συμφοιτητής στη Νομική Θεσσαλονίκης, πράγμα που δικαιολογούσε το εκ μέρους του βαρύ πένθος.

Αλλά όχι και το μένος που εκδήλωσε με τη λυσσαλέα απόπειρα λιντσαρίσματος αθώων ανθρώπων που έκαναν τη δουλειά τους. Διατάχτηκε τότε από τις Αρχές η σύλληψή του. Χάρη όμως στις δικτυώσεις του με στέλεχος της Αστυνομίας πληροφορήθηκε έγκαιρα ότι καταζητείται. Και με τις διασυνδέσεις του με παρακρατικούς μηχανισμούς, απομεινάρια της χούντας των συνταγματαρχών, γλίτωσε τη σύλληψη και απέφυγε την άσκηση δίωξης εις βάρος του. Εναν χρόνο αργότερα, το 1977, ο Πλεύρης δικάστηκε ως ηθικός αυτουργός των πράξεων του νεαρού νεοφασίστα Αριστοτέλη Καλέντζη, ο οποίος είχε συλληφθεί για κατοχή εκρηκτικών και όπλων, σε γιάφκα στα Κάτω Πατήσια.

Ο Καλέντζης με την κατηγορία του βομβιστή καταδικάστηκε σε 12τή φυλάκιση, ενώ ο Πλεύρης αθωώθηκε. Από τη φυλακή ο καταδικασμένος ισχυρίστηκε ότι ο Πλεύρης τον παγίδευσε και τον «κάρφωσε», πουλώντας τον στις αστυνομικές αρχές. Τον χαρακτήρισε «αλητήριο πράκτορα της ΚΥΠ», «αργυρώνητο απατεωνίσκο», «χαφιέ της πεντάρας», «σεσημασμένο ρουφιάνο». Ο Πλεύρης τον μήνυσε για συκοφαντική δυσφήμηση. Η υπόθεση βαθμιαία έσβησε, παρότι οι καταγγελίες του φυλακισμένου επιβεβαιώνονταν με στοιχεία αργότερα στο βιβλίο «Κορυδαλλός 1975-79» του μακαρίτη πλέον δημοσιογράφου Γιώργου Τράγκα.

Προς τα τέλη των 70ς, η εμπεδωμένη πια Δημοκρατία φερόταν ανεκτικά στον Πλεύρη. Εφόσον δεν την ενοχλούσε, κανείς σχεδόν δεν ασχολιόταν μαζί του, ούτε επιχειρούσε να τον εκθέσει πολιτικά για τις αναχρονιστικές ιδέες του. Ηταν πλέον ανώδυνος ως υπονομευτής του ισχυρού πλέον δημοκρατικού πολιτεύματος, με ασήμαντη επιρροή και πλήρως απαξιωμένος. Μετά τις αστυνομικο-δικαστικές του περιπέτειες είχε βάλει λουκέτο στο κόμμα του και αναστείλει τη λειτουργία της δεκαπενθήμερης ομότιτλης εφημερίδας του. Ωστόσο άπαντες γνώριζαν -και δεν τις έκρυβε ούτε ο ίδιος- τις πομπές του με τα δικτατορικά ζόμπι της χουντικής επταετίας που κατέλυσαν τη δημοκρατία στη χώρα.

Συνεργάτης της χούντας

Είχε διατελέσει στενός συνεργάτης, γραμματέας του ιδιαίτερου γραφείου του χουντικού συνταγματάρχη Ιωάννη Λαδά. Ο τελευταίος είχε γίνει και κουμπάρος του, καθώς τον πάντρεψε με τη Νίκη Λύτρα, θυγατέρα γνωστής βλάχικης οικογένειας κτηνοτρόφων από την Αβδέλλα Γρεβενών. [Η σύζυγός του, μητέρα των παιδιών τους Θάνου και Φαιναρέτης (Φένιας) απεβίωσε τον Ιούνιο του 2020 στο ΚΑΤ ύστερα από τροχαίο ατύχημα]. Εκείνα τα δυσοίωνα για τις ελευθερίες φεγγάρια διορίστηκε καθηγητής Κοινωνιολογίας και Προπαγάνδας στη Σχολή Γενικής Μόρφωσης του Αρχηγείου Στρατού και στις Σχολές Αστυνομίας Πόλεων και Χωροφυλακής.

Με την κατάρτισή του στη μετεμφυλιακή εθνικοφροσύνη ανέλαβε και ειδικός συνεργάτης του αρχιπραξικοπηματία δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου, τον οποίο προσπάθησε να πείσει ώστε να προσθέσει στη ρυπαρή ιδεολογική φαρέτρα της «επαναστάσεως» και τον αντισημιτισμό. Στον συνταγματάρχη, όμως, που το «έπαιζε» πομπωδώς τότε πρωθυπουργός αρκούσε μόνο ως σημαία -ψυχροπολεμική περίοδος γαρ- ο «αντικομμουνισμός» γαρνιρισμένος με τσάμικα και κλαρίνα. Πλαισιωμένος με διώξεις, φυλακίσεις, εκτοπίσεις, εξορίες και αιμοβόρικα βασανιστήρια των αντιστασιακών δημοκρατικών πολιτών.

Ο αεικίνητος Πλεύρης από τη μεριά του, διαχειριζόμενος πρώτη φορά πραγματική εξουσία στα ολοκληρωτικά ιδεολογικά του μέτρα, έπλεε σε πελάγη ευτυχίας. Με εντολή της χούντας επέκτεινε στα 30 του μόλις χρόνια τις δραστηριότητές του και στο εξωτερικό. Διατηρούσε επαφές και σχέσεις με τις ιταλικές νεοφασιστικές εξωκοινοβουλευτικές και παραστρατιωτικές οργανώσεις, όπως η «Ordine Nuovo» και η «Avanguardia Nazionale».

Αργότερα κατηγορήθηκε και ως ΚΥΠατζής, που ασχολήθηκε με τη βρώμικη δουλειά της ανίχνευσης της αντιδικτατορικής δράσης των Ελλήνων μεταναστών στη Δυτική Ευρώπη. Εκτός από τα ταξίδια του στην Ιταλία, φέρεται να επισκέφτηκε και τη Λιβύη για να συναντήσει το συνταγματάρχη Μουαμάρ Καντάφι, το καθεστώς του οποίου θαύμαζε. Το πρότεινε μάλιστα στον χουντικό συρφετό των επίορκων αξιωματικών και καραβανάδων που υποδύονταν τους πολιτικούς ως ιδανικό μοντέλο λειτουργίας της εγχώριας δικτατορίας. Σε αυτό το προνομιακό για τον ίδιο τοπίο εμπνεύστηκε, δημιούργησε και οργάνωσε με τη χρηματοδότηση του πραξικοπηματία αντισυνταγματάρχη Κωνσταντίνου Ασλανίδη το παραστρατιωτικό σώμα των Αλκίμων.

Στα εκφυλισμένα πρότυπα από τα μπουλούκια των μελανοχιτώνων του Μουσολίνι στον Μεσοπόλεμο και της ηθικοθρησκευτικής ΕΟΝ με τους φασιστικούς χαιρετισμούς του Μεταξά προσέλκυσε και στρατολόγησε καμπόσους πολιτικά θολωμένους νέους. Τους έντυσε με κάτι φανφαρόνικες μπλε στολές, δίκοχα με έμβλημα τον βυζαντινό δικέφαλο αετό, άσπρη ζώνη, φλώρικο γαλάζιο φουλάρι, μαύρα άρβυλα με λευκές γκέτες και τους «προίκισε» με 500 καραμπίνες Ρέμινγκτον ώστε να αποτελέσουν τον «νεανικό λαϊκό σιδηροβραχίονα» του καθεστώτος. Με τη σύσταση αυτού του πειθαρχημένου παραμιλιταριστικού σχήματος με ιεραρχία, βαθμούς και υπό την εποπτεία ενός συνταγματάρχη της ΚΥΠ ξεκίνησε μαζική προπαγάνδα υπέρ της στρατιωτικής δικτατορίας.

Γεννημένος το 1939 στην Αθήνα, από τον Αθανάσιο και την Αικατερίνη Πλεύρη, αντλούσε οικογενειακές μεταγωγικές ρίζες από το Ικόνιο της Μικράς Ασίας. Ο πατέρας του διατηρούσε γαλατάδικο μαγαζί -ΕΒΓΑ το έλεγαν τότε- στα Πατήσια. Ο νεαρός Κώστας ολοκλήρωσε τη μέση εκπαίδευση του στη γαλλική σχολή του Λεοντείου Λυκείου στη γειτονιά του. Μαθητής κιόλας συμμετείχε μαχητικά στα συλλαλητήρια του 1956 με την έκρηξη των οδομαχιών για το Κυπριακό.

Η πρώτη σύλληψη

Συνελήφθη τότε στα 16 του. Κρατήθηκε στο κρατητήριο μαζί με τον Χρήστο Παρασκευαΐδη, μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Ηταν η πρώτη αφύπνιση των πατριωτικών του αντανακλαστικών. Το πώς τώρα ένας γαλλομαθής αποσπάστηκε από τον γαλλόφωνο σοβινισμό προς τον γερμανοτραφή εθνικοσοσιαλισμό, αυτό οφείλεται στον μέντορά του Κώστα Μανιαδάκη, έναν πρώην αντισυνταγματάρχη του Μηχανικού, υπουργό Ασφαλείας στο δικτατορικό καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά, διαβόητο για τις βάναυσες μεθόδους ανάκρισης των αντιφρονούντων με τη χρήση ρετσινόλαδου.

Αυτό το πιστό μαντρόσκυλο του Μεταξά επισκεπτόταν ο Πλεύρης και κάποιοι ομοϊδεάτες του στο σπίτι του στον δεύτερο όροφο της οδού Νοταρά 51, κοντά στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Αλλοτε σύχναζαν με επικεφαλής τον μεταξικό καθοδηγητή τους στο κοντινό «Green Park» στην οδό Μαυρομματαίων. Εκεί, ο άλλοτε συνεργάτης του αρχηγού της Γκεστάπο Χάινριχ Χίμλερ, αραχτός δίπλα στο τζάκι, με τον ακατέργαστο ρατσισμό, τη μουχλιασμένη εθνικοφροσύνη υπό τον κρότο της μασέλας του, τους διηγούνταν παλαιομοδίτικες, φθαρμένες από την επανάληψη ιστορίες για την καταδίωξη των «ανθελλήνων». Τον Οκτώβριο του 1962 ο Πλεύρης παρουσιάστηκε στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων Κορίνθου προκειμένου να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία.

Με τη μεσολάβηση του τότε συνταγματάρχη Στυλιανού Παττακού, γείτονα στα Πατήσια και πελάτη στο γαλακτοπωλείο του πατέρα του, επιλέχθηκε ως έφεδρος αξιωματικός. Απολύθηκε από τον Στρατό την Πρωτοχρονιά του 1965 και έβαλε μπρος να υλοποιήσει τα σχέδιά του. Είχε ήδη γράψει και εκδώσει το βιβλίο του «Αντιδημοκράτης», στο οποίο περίγραφε την εθνικιστική κοσμοθεωρία του. Το επόμενο βήμα του ήταν να ιδρύσει κόμμα υπό τις ευχές του 72χρονου, τότε, Μανιαδάκη. Πήρε την πρωτοβουλία και το έπραξε τον Ιούλιο του 1965 ονομάζοντάς το -τι άλλο;- Κόμμα της 4ης Αυγούστου. Για τον ίδιο και τα ακροδεξιά στοιχεία που συσπείρωσε δεν ήταν μια απλή ημερομηνία.

Ηταν συνώνυμη της κατάλυσης του δημοκρατικού πολιτεύματος και εγκαθίδρυσης δικτατορίας από τον Ιωάννη Μεταξά το 1936. Και για να γίνει πιο ορατή η ακροδεξιά του ταυτότητα, υιοθέτησε ως σήμα του κόμματος έναν αξιοθρήνητο δικέφαλο αετό που πατάει πάνω σε έναν μαίανδρο. Κατ’ αναλογία με τον σιδερένιο ναζιστικό αετό που κρατούσε στα νύχια του τη σβάστικα.

Τα μέλη και τα στελέχη του κόμματος κατά την προδικτατορική περίοδο συγκεντρώνονταν στα γραφεία τους στην οδό Μπουμπουλίνας και σύχναζαν στο βιβλιοπωλείο εθνικοσοσιαλιστικού ρεπερτορίου «Κόκκινη μηλιά» στην οδό Θεμιστοκλέους. Κατά βάση, στις ανοιχτές εκδηλώσεις αλλά και τις συνωμοτικές συνάξεις τους προπαγάνδιζαν επίμονα την ανάγκη επιβολής στρατιωτικής δικτατορίας επί της τότε βασιλευομένης δημοκρατίας. Με ηγέτη τον Κώστα Πλεύρη προετοιμάζονταν ώστε την επαύριον του απριλιανού πραξικοπήματος να εξαργυρώσουν τους αντιδημοκρατικούς αγώνες τους με δημόσιες θέσεις στο πλευρό των στρατιωτικών αφεντικών της χούντας. Οπως και έγινε. Πρόθυμοι πια από τα νέα τους πόστα να προσφέρουν ιδεολογικό μανδύα στο δικτατορικό καθεστώς των συνταγματαρχών και να επιβάλουν τις εθνικοσοσιαλιστικές τους πεποιθήσεις.

Πέντε μήνες μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου και το μακελειό κατά των φοιτητών, έχοντας ως παπαδοπουλικός βρεθεί σε δυσμένεια από τους ιωαννιδικούς, συνελήφθη κατόπιν συνεννόησης μαζί τους. Την κράτησή του τη χρέωνε σε έναν Εβραίο -πάντα στο φαντασιακό του κρίνεται πως υπήρχε ένας «υπάνθρωπος» Ιουδαίος που τον κατεδίωκε- κουνιάδο του αόρατου δικτάτορα Δημήτρη Ιωαννίδη. Οταν πια η φαύλη χούντα κατέρρεε τον Ιούλιο του 1974 υπό το βάρος των ανομημάτων της και της Κυπριακής τραγωδίας, μερικοί χουντικοί αξιωματικοί του ΕΑΤ/ΕΣΑ τον κάλεσαν στο γραφείο τους για να τους διαφωτίσει για τα μελλούμενα και να τους συμβουλεύσει για το τι θα πρέπει να πράξουν προσεχώς.

Λέγεται ότι ο σκληρός στα ατροφικά ιδεολογικά κολλήματά του Πλεύρης τούς νουθέτησε παρακινώντας τους να εκτελέσουν όλους τους πολιτικούς, αλλά και όλους τους χουντικούς που τυχόν θα διαφωνούσαν για ένα καινούριο πραξικόπημα! Το ίδιο καλοκαιρινό βράδυ της αναμενόμενης άφιξης του Κωνσταντίνου Καραμανλή από το Παρίσι, τρία μέλη του Κόμματος της 4ης Αυγούστου, εξοπλισμένα με τα απαραίτητα σύνεργα και με ένα σχεδιάγραμμα της πρεσβείας της Μεγάλης Βρετανίας αναρριχήθηκαν στα κάγκελά της επί της οδού Βασ. Σοφίας.

Σκοπός τους μέσα στην αναμπουμπούλα να την πυρπολήσουν. Συνελήφθησαν, αλλά αφέθησαν ελεύθεροι με την κατηγορία της απλής διασάλευσης της τάξης που εξατμίστηκε στην αναστάτωση εκείνων των ημερών. Αγνωστο αν δρούσαν υπό τις εντολές του Πλεύρη. Η επιχείρηση, όμως, ήταν ενδεικτική της βίαιης κουλτούρας της τιποτένιας φασιστικής οργάνωσής του.

Αμετανόητος

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Μεταπολιτευτικά ο Πλεύρης, παρότι κατέβασε ρολά στο κόμμα του, παρέμεινε άκαμπτος, ακλόνητος και αμεταμέλητος. Σε κάθε ευκαιρία, με αλύγιστη πεποίθηση υπεραμυνόταν ότι το Κόμμα της 4ης Αυγούστου»υπήρξε το μητρικό εθνικιστικό κίνημα της μεταπολεμικής Ελλάδος. Διακήρυσσε πως όλες οι σημερινές εθνικιστικές συσπειρώσεις στη χώρα είναι κατ’ ουσίαν θυγατρικές του και παραμένει για όλους εθνικιστές υποδειγματικός οδηγός.

Ενδεχομένως δεν έχει άδικο όταν θεωρεί το άδοξης κατάληξης περιφρονημένο κόμμα του ως κιβωτό ποικίλων ακροδεξιών μορφωμάτων. Προσωπικά, όμως, αποδείχτηκε τουλάχιστον άκομψος, αν όχι αλαζονικός όταν ο γιος του προσχωρούσε στη Ν.Δ. το 2012 και αυτός με έκδηλη αντιπαλότητα έβαζε υποψηφιότητα στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΛΑΟΣ για να πάει εν τέλει εκλογικά άπατος. Κι ακόμη, από εκεί που «έφτυνε» τη βαρβαρότητα της Χρυσής Αυγής, εκδήλωσε επίσημα την υποστήριξή του στο μέλος της Γιάννη Λαγό και στο κόμμα που ίδρυσε πριν τον εγκλεισμό του στις φυλακές.

Πόσο μάλλον που εμφανίστηκε ως συνήγορός του στο δικαστήριο. Οχι τόσο ως επαγγελματίας δικηγόρος -ιδιότητα που κανείς δεν αμφισβητεί-, αλλά ως προπαγανδιστής για να συσπειρώσει συμβολικά την Ακροδεξιά μετά το συντριπτικό χτύπημα που υπέστη στις κάλπες του Ιουλίου του 2019. Σε κάθε περίπτωση, ο έμπειρος Κώστας Πλεύρης δεν είναι απλώς ένας γραφικός ιδιόρρυθμος ηλικιωμένος που δίνει χωρίς στολή φαιοχίτωνα δηλητηριώδεις ναζιστικές παραστάσεις.

Συνοψίζει τα χούγια και τα αδιόρθωτα ελαττώματα του ιδεολογικά αμετάλλακτου λύκου που όσο κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε, μήτε την κεφαλή του. Οσο για τις σχέσεις με τον γιο του, προφανώς το αίμα νερό δεν γίνεται και οι οικογενειακές επαφές με τα εγγόνια του είναι στενές. Αλλά το τράβηγμα κόκκινων γραμμών μεταξύ της συγγενικής σχέσης και της πολιτικής και προσωπικής αυτοτέλειας είναι δημοσίως επιβεβλημένο για τη διατήρηση κάθε ατομικής αξιοπρέπειας.


Ειδήσεις σήμερα:

Θρίλερ στο Παρίσι: Βίντεο καταγράφει την ύποπτη για τον φόνο της 12χρονης που βρέθηκε σε βαλίτσα

ΓΓ Συνοριοφυλάκων: 23 χρόνια δεν έχω δει τέτοια απάνθρωπη εικόνα όπως αυτή με τους γυμνούς μετανάστες

Βίντεο: Η στιγμή που Ελληνίδα δημοσιογράφος τρέχει να καλυφθεί για να γλιτώσει από drone kamikazi στο Κίεβο