Λυκαβηττός: Οι Άγιοι Ισίδωροι μετά το «φύλλο πορείας» στον παπα-Δημήτρη

30 Νοεμβρίου, ανήμερα της εορτής του Αγίου Ανδρέα του πρωτόκλητου. Χαράματα, 6.30 το πρωί. Καταρρακτώδης βροχή. Και η καγκελόπορτα σφαλιστή. Οι άγρυπνοι, απαρηγόρητοι σαν ναυαγοί ακυβέρνητου καραβιού, λιγοστοί μαζεμένοι πιστοί μουσκεύονταν καρτερικά από τις χοντρές στάλες στα σκαλοπάτια του παρεκκλησιού των Αγίων Ισιδώρων. Το γραφικό εκκλησάκι σφηνωμένο στη σπηλιά ενός κατακόρυφα κομμένου βράχου στον Λυκαβηττό μαστιγωνόταν λοξά από τον αέρα και δερνόταν από την κλίση των σταγόνων της ραγδαίας νεροποντής.

Κάτω από τον λόφο θαμπή η Αθήνα ως πέρα στον Σαρωνικό βυθιζόταν στην γκρίζα ομίχλη από τα κατεβασμένα χαμηλά βαριά σύννεφα. Η ερημιά του τοπίου παρέπεμπε μελαγχολικά στον μαρασμό του ίδιου ναού πριν από 25 χρόνια. Τότε που ούτε πετούμενο δεν φώλιαζε στην ετοιμόρροπη σκεπή. Οταν το ξωκλήσι ήταν ένα παραμελημένο ερείπιο, παρατημένο στη σκοτεινιά, παραδομένο στην υγρασία, εγκαταλειμμένο στη φθορά των στοιχείων της φύσης.

Οταν σε αυτό τον τόπο προσκυνήματος κανείς δεν άναβε ούτε ένα κεράκι. Δεν υπήρχε καμία υποδομή υδροδότησης, φυτεμένα δέντρα και λουλούδια, επιμελημένες πετρόκτιστες κατασκευές και καλαίσθητα υπόστεγα. Τότε που δεν δραστηριοποιούνταν εκεί παπάδες και διάκονοι, ψάλτες και νεωκόροι. Δεν τελούνταν λειτουργίες και μυστήρια, δεν παραδίδονταν συσσίτια σε φτωχούς και αναξιοπαθούντες. Αλήθεια, πού πήγαν οι μέχρι πριν από λίγες μέρες πρόσχαροι και γεμάτοι ενέργεια για προσφορά καμιά εικοσαριά δόκιμοι μοναχοί που ζωντάνευαν τον χώρο...

Τι απέγιναν αυτοί οι νεαροί, μορφωμένοι στη συντριπτική πλειονότητά τους, με πτυχία ανώτατων σχολών ρασοφόροι που εργάζονταν το πρωί και αφοσιώνονταν κατόπιν εθελοντικά και αμισθί στον συγκεκριμένο ναό; Πού χάθηκε ο πολιτικός μηχανικός και επιχειρηματίας παπα-Σταύρος, ο μεταπτυχιακός φοιτητής της Νομικής παπα-Αριστείδης, ο πολιτικός μηχανικός, θεολόγος και καθηγητής Μουσικής παπα-Σπυρίδων; Τι απέγινε ο πτυχιούχος της Πληροφορικής, στέλεχος πολυεθνικής εταιρείας παπα-Παύλος, ο σεφ μεγάλης ξενοδοχειακής μονάδας παπα-Ραφαήλ, ο επικεφαλής ΜΕΘ δημόσιου νοσοκομείου παπα-Χαράλαμπος, ο διευθυντής μάρκετινγκ σε μεγάλο όμιλο σούπερ μάρκετ παπα-Κωνσταντίνος; Αδειασε ξαφνικά ο τόπος. Μαζί τους αραίωσαν και οι μακρόσυρτες ουρές των προσερχόμενων πιστών που άλλοτε στέκονταν εκεί μέχρι τα ξημερώματα.

Εκείνο το μουντό βροχερό πρωινό, οι τυλιγμένοι στη μοναξιά τους, μετρημένοι στα δάχτυλα βουβοί συγκεντρωμένοι δεν διαμαρτύρονταν σκυθρωποί γι’ αυτή την τόσο αισθητή απουσία. Ούτε ανέμεναν με εκείνη την υπομονετική αγαλλίαση των νεομαρτύρων να ανοίξει η πόρτα για τον όρθρο. Καμία μοιρολατρία. Καμία μαχητική διάθεση να ταμπουρωθούν εκεί μέχρι να δικαιωθούν τα αιτήματά τους. Συγκεντρωμένοι ειρηνικά κάτω από τις ομπρέλες τους στο λασπωμένο χώμα πλάι στην άσφαλτο, έλπιζαν ότι αυτός ο τόπος προσευχής, παρηγοριάς συγχώρεσης, κυρίως αγάπης και καταλλαγής, θα επανερχόταν στη κανονικότητά του.

Γνώριζαν μουδιασμένοι ότι από το Σάββατο 12 Νοεμβρίου τόσο ο καθημερινός όρθρος όσο και ο εσπερινός, λειτουργικά αδιάλειπτοι πάνω από μια δεκαετία, είχαν σταματήσει. Δεν είχε καν ανανεωθεί, όπως συνηθιζόταν, το μεθοδικό πρόγραμμα των ιερών ακολουθιών. Η επίσημη ιστοσελίδα του ναού στο Διαδίκτυο και το προφίλ που διατηρούσε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είχαν παγώσει. Οι ζωντανές μεταδόσεις καναλιού των Αγίων Ισιδώρων στο YouΤube είχαν επίσης διακοπεί.

Μόνο η κυριακάτικη λειτουργία συνεχιζόταν ανελλιπώς. Μέχρι τα μέσα του περασμένου μήνα ιερουργούσε ο πάτερ Δημήτρης, που είχε υπηρετήσει στον Ναό του Παναγίου Τάφου στα Ιεροσόλυμα, στενός συνεργάτης και πνευματικό τέκνο του απόντος συνονόματού του εφημερίου, έως ότου στάλθηκε από τη Μονή Πετράκη ο άγνωστος στη συνάφεια του εκεί περιβάλλοντος παπα-Ηλίας για να αναπληρώνει το κενό του εφημερίου του ναού.

Του 63χρονου παπα-Δημήτρη Λουπασάκη, που λείπει πάνω από έναν μήνα από τα λειτουργικά του καθήκοντα. Την τελευταία φορά δήλωσε μάλλον άκομψα ωσεί παρών στους Αγίους Ισιδώρους. Ασυνήθιστα για την ιερότητα της στιγμής, κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας της 28ης Οκτωβρίου, παρενέβη από την πατρίδα του τα Χανιά τηλεφωνικά στο ποίμνιό του. Μέσω μικροφωνικής εγκατάστασης στην Ωραία Πύλη ευχαρίστησε τους παρόντες εκκλησιαζόμενους πιστούς, στέλνοντας φωνητικά εκ του μακρόθεν ευχές και χαιρετίσματα. Και μετά σιωπή. Επεσαν οι γραμμές. Το περιβάλλον του δεν έβγαλε έκτοτε τσιμουδιά.

Διαδόθηκε ότι η μακρά απουσία του οφείλεται σε δική του ασθένεια καθώς και στα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει η υπερήλικη μητέρα του. Αλλοι εκτιμούσαν ότι η μετακίνηση και παραμονή του στην Κρήτη σηματοδοτεί την αποχώρησή του από τους Αγίους Ισιδώρους και τη μετάβαση του ναού στην επόμενη μέρα.

Προσεκτικοί χειρισμοί

Ηδη η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών είχε εγγράφως καλέσει τον παπα-Δημήτρη να επανέλθει στην προ δύο δεκαετιών οργανική θέση του και να επανενταχθεί στο δυναμικό της εκκλησίας στην οποία ανήκε στο παρελθόν. Η εντολή αποχώρησής του αφορούσε τον ίδιο και τους διακόνους υποψήφιους μοναχούς οι οποίοι τον ακολουθούν. Περισσότερο από ένα δίμηνο πριν, ο ίδιος ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος Β’, στον οποίο εμπίπτει η ποιμαντική και κανονική αρμοδιότητα του ναού, είχε τοποθετηθεί σε συνέντευξή του επί του θέματος.

Ενδεικτικό των πολύ προσεκτικών χειρισμών και της ανεκτικότητάς του σε συμπεριφορές κληρικών οι οποίες ενδεχομένως εκφεύγουν της ιεροσύνης, ο Ιερώνυμος ισχυρίστηκε ότι τους έχει δώσει διορία πέντε ημερών να απομακρυνθούν. Προσφέροντάς τους μεγάθυμα άλλο τόπο για να εγκαταβιώσουν και να συνεχίσουν λειτουργώντας με κανόνες -υπαινισσόμενος προφανώς οικονομικές ατασθαλίες- το θρησκευτικό τους έργο. Μόνο που το παγκάρι του παρεκκλησίου στον Λυκαβηττό είναι σφραγισμένο υπέρ της Αρχιεπισκοπής, λένε οι φίλοι του ναού.

Οσο για το ερημωμένο μετόχι του Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου, που βρίσκεται στα όρια των Μητροπόλεων Γλυφάδας και Μεσογαίας και διατίθετο ως κάποια λύση για την προσεχή εγκατάσταση, δεν ήταν επιθυμητό. Δεν ήθελαν ακόμη και χαρακτηριζόμενοι ως αυτοσχέδια αδελφότητα να περιέλθουν σε καθεστώς μοναστικής κοινότητας. Παρότι ως νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου με την ταμπέλα του ησυχαστηρίου που θα τους χάριζε μεγαλύτερη διαχειριστική ευελιξία, λαχταρούν άμεση, διαμεσολαβητή, ζωντανή επαφή με τους προσερχόμενους πιστούς.

Το ευέλικτο πνεύμα της οδού Αγίας Φιλοθέης, όπου στεγάζεται η Αρχιεπισκοπή, αποπνέει πως οι ενδοεκκλησιαστικές υποθέσεις οφείλουν να εξελίσσονται ειρηνικά, χωρίς αναταραχή στον χώρο των ιερέων. Να αποφεύγει, δηλαδή, κατά το δυνατόν να παρασυρθεί σε βιασύνη εξαιτίας του κλίματος των επίκαιρων κρίσιμων ζητημάτων που άμεσα την αφορούν. Ως εκ τούτου, να δρομολογεί με νηφαλιότητα τις αποφάσεις της και με ευθυκρισία. Τέλος πάντων, να υλοποιεί τις αξιώσεις των τελεσιγράφων της.

Κάπως έτσι οι 5 μέρες διορία έγιναν 65. Με τους πλέον καχύποπτους να κάνουν λόγο για αδιαφανή διαπραγμάτευση. Και με τους πιο υποψιασμένους εκ της συνάφειας να διαδίδουν ότι η έδρα της Εκκλησίας της Ελλάδας πιέστηκε από τις δυσώδεις εξελίξεις της Κιβωτού του Κόσμου, εντελώς άσχετης υπόθεσης με αυτή των Αγίων Ισιδώρων, ώστε να προβεί σε κάποιου είδους «κάθαρση» σε ό,τι υποτίθεται πως προκάλεσε τεράστιο σκανδαλισμό των πιστών. Οπως και να έχει, το «φύλλο πορείας» επιδόθηκε ήσυχα και αθόρυβα στον παπα-Δημήτρη.

Χωρίς επίσημες ανακοινώσεις, δίχως την παρουσίαση αποφάσεων κάποιου επισκοπικού δικαστηρίου, άνευ ποινών ή τιμωριών τις οποίες θα συνόδευαν πιθανά αναθέματα, αφορισμοί ή καθαιρέσεις. Το ίδιο χρονικό διάστημα που η υπόθεση βρισκόταν σε εκκρεμότητα, ο εφημέριος των Αγίων Ισιδώρων βρισκόταν στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη, όπου ακόμη παραμένει.

Στην Κρήτη

Πράγματι ο παπα-Δημήτρης πήγε, όπως έχει κάθε χρόνο καθιερώσει, στη γενέτειρά του ανήμερα της ονομαστικής του εορτής. Εκεί, επί της οδού Μουρνιδών κοντά στη δεξαμενή Χανίων, έχει χτίσει από το 1974 κιόλας ένα μικρό εκκλησάκι με κεραμιδένια στέγη. Το αφιέρωσε στον Μυροβλύτη Αγιο Δημήτριο, του οποίου το όνομα φέρει. Για μία ακόμη χρονιά λειτούργησε στον πανηγυρικό εσπερινό με συρροή κόσμου που ωθεί την ακολουθία να γίνεται σε ανοιχτό χώρο, στο δρομάκι μπροστά από την εκκλησία.

Εν τω μεταξύ, υποδέχεται πρόθυμα στο φιλόξενο σπίτι του στην Κρήτη όλους εκείνους τους πιστούς, κυρίως από το εξωτερικό, που ταξίδεψαν ως τους Αγίους Ισιδώρους,τους βρήκαν κλειστούς και τον ίδιο μακριά από την τέλεση των ιεροπραξιών του ναού. Για τους γείτονές του που παρακολουθούν αυτή την ασυνήθιστη προσέλευση, ο ίδιος παραμένει ένας πράος, ταπεινός και ευλαβικός παπάς. Δεν τον έχουν αποκαλέσει ποτέ, ούτε καν υπαινικτικά, «θαυματοποιό».

Γι’ αυτούς είναι ένας απλός αλληλέγγυος και πονόψυχος ιερωμένος. Ενεργός υπάλληλος των ΕΛ.ΤΑ., πατέρας δύο κοριτσιών τα οποία ανέθρεψε και μεγάλωσε μόνος, αφότου χώρισε με τη γυναίκα του, φροντίζοντας παράλληλα με τρυφερότητα και την ηλικιωμένη μάνα του στο διαμερισματάκι του στα Κάτω Πατήσια. Από την ίδια γειτονιά όπου έπαιρνε το λεωφορείο ως τους πρόποδες του Λυκαβηττού και κατόπιν ανέβαινε με τα πόδια ως τους Αγίους Ισιδώρους.

Για τους συμπατριώτες του είναι ένας σεμνός και έντιμος άνθρωπος, ευφραδής αλλά με διακριτικό χιούμορ, δίχως όμως κενοδοξία, έπαρση, βουλιμία ανέλιξης. Εχει τις παραξενιές του -και ποιος δεν τις έχει;-, αλλά ποτέ του, ισχυρίζονται, δεν ζήλεψε τα άμφια των μητροπολιτών, δεν αξίωσε οφίκια ή φιλοτεχνημένους ιερατικούς σταυρούς από την εκκλησία που με σεβασμό υπηρετεί. Φιλεύσπλαχνος από χαρακτήρα, δεν διανοήθηκε να εκμεταλλευτεί τον πόνο, την απόγνωση και την απελπισία των συνανθρώπων του. Και ο ίδιος, άλλωστε, δοκιμάστηκε οδυνηρά από αρρώστιες, καθώς ήταν από γεννησιμιού του φιλάσθενος.

Οι παλαιότεροι, όσο τους επιτρέπει η μνήμη τους, θυμούνται ότι τον βάφτισαν άρον άρον ανήμερα τα Φώτα στο αγιασμένο νερό μιας πήλινης κολυμβήθρας στην εκκλησιά των θαυματουργών Αγίων Αναργύρων, στο Μουρί του Αποκόρωνα, μη τυχόν το παιδί πάει αδιάβαστο και αμύρωτο. Εζησε, δυνάμωσε, αλλά ταλαιπωρήθηκε βασανιστικά από αιματολογικά, λέγεται, προβλήματα ως τα 14 του χρόνια, οπότε και ιάθηκε χάρη, εικάζεται, στον Αγιο Νεκτάριο... Θεραπευμένος πια, στην εφηβεία του αφοσιώθηκε στον Θεό και την εκκλησία. Πνευματικός του ήταν ο γέροντας Αντώνιος Μορφέσης από την Ιθάκη, ο οποίος εκάρη μοναχός και έζησε επί 50 χρόνια στη Πενσιλβάνια των ΗΠΑ.

Δάσκαλός του ο ιερομόναχος και νεοφανής Αγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, κατά κόσμον Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης. Αφότου αποφοίτησε από εκκλησιαστικό λύκειο σε ώριμη ηλικία, πριν από 26 χρόνια χειροτονήθηκε ιερέας στην Εκκλησία του Αγίου Αιμιλιανού στον λόφο Σκουζέ. Εμελλε ένας άλλος αθηναϊκός λόφος, αυτός του Λυκαβηττού, να σφραγίσει τη ζωή του.

Πριν από 22 χρόνια, ο τότε Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος τον απέσπασε από τον Ναό του Αγίου Γεωργίου Ζωγράφου και τον έστειλε να υπηρετήσει στην απομονωμένη μέσα στα πεύκα ανηφοριά ενός μοναχικού παρεκκλησίου, χωρίς συγκοινωνιακή πρόσβαση από τα μέσα μαζικής μεταφοράς και το χειρότερο δίχως ενορίτες. Αφιερώθηκε ο παπα-Δημήτρης στην επισκευή και την αναζωογόνηση αυτού του αφρόντιστου ναού που ανήκε στο πρώην Ταμείο Ασφάλισης Κληρικών Ελλάδας και λειτουργούσε περιστασιακά. Μέρα- νύχτα με προσωπική καθημερινή δουλειά, ιδρώτα και κόπο, αγωνίστηκε να τον «αναστήσει».

Πάλεψε με νύχια και δόντια να μετατρέψει τον χώρο των Αγίων Ισιδώρων «από σπηλιά εξορίας σε ναό ευλογίας». Επίτευγμα που από μόνο του αποτελεί ένα μικρό θαύμα. Κατάφερε να δημιουργήσει μια μικρή ολοζώντανη χριστιανική όαση αφιερωμένη στον Κύριο. Ενα γαλήνιο αποκούμπι για τους πιστούς στις δυσκολίες, στα βάσανα, στις στενοχώριες και τα αδιέξοδα του βίου τους. Μια πηγή δύναμης για να αναμετρηθούν με την αγωνία της ύπαρξης, την αρρώστια και τον θάνατο. Η αραιά στην αρχή προσέλευση των πιστών βαθμιαία πύκνωσε. Εως ότου δημιουργήθηκε πραγματική μαζική κοσμοσυρροή από τότε που ο παπα-Δημήτρης ύψωσε δημόσια τον δικό του θεραπευτικά θαυματουργό Τίμιο Σταυρό.

Ενα προσωπικό του κειμήλιο που κατέχει 35 χρόνια και για το οποίο διευκρινίζει ότι πρόκειται περί ενός απλού ξύλου και όχι περί τμήματος του αυθεντικού Σταυρού όπου μαρτύρησε ο Κύριος. Ο ίδιος εξάλλου, παρότι είχε στα χέρια του τόσα χρόνια τον συγκεκριμένο Σταυρό, δεν τον επεδείκνυε για να μην πάρει έκταση το θέμα. Το θαύμα, άλλωστε, γι’ αυτόν έχει αξία μόνο στον βαθμό που φανερώνει τη Θεία Χάρη και την αγάπη του Θεού. Και επιμένει πως τα θαύματα δεν τα κάνει ο παπάς, αλλά ο Τίμιος Σταυρός.

Οπως δεν τα κάνει ο ιερέας της θαυματουργής εικόνας της Μεγαλόχαρης στην Τήνο, ούτε ο Βατοπεδινός γέροντας Εφραίμ κατά την περιφορά της Αγίας Ζώνης της Παναγίας. Ποτέ του, όμως, δεν φανταζόταν ότι η περιφορά του δικού του σταυρού θα γινόταν η αιτία του ατομικού του γολγοθά. Οι επικρίσεις και οι καταγγελίες εις βάρος του για βλάσφημη συμπεριφορά, εμπορία της ορθόδοξης πίστης και εργαλειοποίηση του Σταυρού, αύξαναν γεωμετρικά.

Το ίδιο όμως πολλαπλασιάζονταν εκθετικά και όσοι ισχυρίζονταν ότι ανεξιχνίαστα πλην αποτελεσματικά θεραπεύτηκαν κατά την επίσκεψή τους στο παρεκκλήσι και την επαφή τους με τον Σταυρό. Ο παπα-Δημήτρης ήταν έως ενός σημείου επιφυλακτικός και συνεσταλμένος, καθώς δεν ήταν εύκολο να συμφιλιωθεί με την υπερβατική ευθύνη ενός «διαμεσολαβητή» της αγάπης του Σωτήρα. Πόσο μάλλον υπό το βάρος των προειδοποιήσεων των Πατέρων της Εκκλησίας για ενέργειες κληρικών που μπορούν να παραπλανήσουν τους πιστούς. Νήστευε, προσευχόταν, ευχαριστούσε τη Θεία Χάρη για τη θαυματουργή ενέργεια του Σταυρού. Διόλου τυχαία το μηνιαίο περιοδικό του ναού επί 246 συναπτά τεύχη δεν σπεκουλάρησε πάνω στα θαύματα, ούτε πρόβαλε μαρτυρίες που τα επιβεβαιώνουν.

Το 2014, με αφορμή την καταγγελία ενός πατέρα ο οποίος αρνούνταν κατηγορηματικά τα δύο ενήλικα παιδιά του να γίνουν παπάδες στους Αγίους Ισιδώρους, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ως άμεσος προϊστάμενος του ναού, διέταξε με εντολή του έρευνα. Ανέθεσε στον τότε γραμματέα του επισκοπικού δικαστηρίου της Αρχιεπισκοπής, νυν Μητροπολίτη Λαρίσης και Τυρνάβου, επίσης Ιερώνυμο, τις ανακρίσεις. Αυτές με δεκάδες μαρτυρικές καταθέσεις, αλλά όχι και του Λουπασάκη, ολοκληρώθηκαν τρία χρόνια αργότερα, το 2017.

Το για μερικούς οριστικό πόρισμα, κατ’ άλλους κείμενο συμπερασμάτων, ή για τους θιγόμενους εισήγηση, καταλόγιζε βαρύτατες κατηγορίες στον παπα-Δημήτρη. Μεταξύ άλλων τον εγκαλούσε για «συνωμοσία, φατρία και τυρεία», τη «θανάσιμη» τριάδα των ενδοεκκλησιαστικών αμαρτημάτων... Κανονικά υπό αυτή και μόνο την κατηγορία, ο πρεσβύτερος του ναού στον Λυκαβηττό θα έπρεπε να είχε «ξυριστεί» αυτομάτως. Αντιθέτως, επί πέντε χρόνια δεν κλήθηκε καν να απολογηθεί. Απέμεινε μόνο ο Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου Ιερώνυμος, κατά κόσμον Παναγιώτης Νικολόπουλος, να τον επιτιμεί και να τον ψέγει.

Αποκαλύπτοντας, ως μη όφειλε, και εκθέτοντας μάλλον άγαρμπα σε τοπικό κανάλι της επαρχιακής του μητρόπολης κάποιες άγνωστες, διόλου κολακευτικές, λεπτομέρειες από τον φάκελο του παπα-Δημήτρη. Οπως ότι είχε αποβληθεί από την Ανωτάτη Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών για λόγους σημαντικών παραπτωμάτων. Ωστόσο, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος αποφασίζει συνοδικά με βάση την αρχή της πλειοψηφίας - και όχι με την ατομική άποψη ή τις διαρροές οποιουδήποτε μητροπολίτη.

Κατά τα άλλα, επί πέντε συναπτά χρόνια από την ολοκλήρωση του πορίσματος ή της εισήγησης, όπως κι αν αυτή λέγεται, η Αρχιεπισκοπή ουδόλως δυσανασχέτησε από τη «θαυματουργή» το ίδιο διάστημα προβολή του παπα-Δημήτρη. Δεν ενοχλήθηκε όταν στις αρχές Ιουλίου του 2020 ο ίδιος προσήλθε στο Πεντάγωνο, όπου τον υποδέχτηκε άγημα εκ των τριών Σωμάτων των Ενόπλων Δυνάμεων και ευλόγησε με τον Σταυρό του την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Αμυνας.

Ουδείς αντέδρασε όταν στα τέλη του φετινού Σεπτέμβρη ο Ιερώνυμος συλλειτούργησε με τον Λουπασάκη στο «ησυχαστήριο» του Αρχιεπισκόπου, στους Αγίους Θεοδώρους της Ζάλτσας. Ούτε εκνευρίστηκε όταν φωτογραφήθηκαν αμφότεροι στο ίδιο σημείο αντάμα με τον Γιώργο Αγγελόπουλο, γνωστό ως Ντάνο, από το «Survivor» του 2017. Κανένας εκ των αντιπάλων του παπά δεν ερεθίστηκε όταν ο εκπρόσωπος Τύπου της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, Μητροπολίτης Φθιώτιδος Συμεών φερόταν να επιβεβαιώνει δημοσίως την παραμονή του εφημέριου στους Αγίους Ισιδώρους. Πόσο μάλλον όταν ο Αρχιεπίσκοπος στα μέσα του φετινού Οκτωβρίου τηλεφώνησε αυτοπροσώπως στο κινητό του παπα-Δημήτρη, όπως επιβεβαιώνουν αυτόπτες μάρτυρες, για να του ευχηθεί με γλυκύτητα για την επέτειο της χειροτόνησής του.

Τι συνέβη λοιπόν τώρα και ο μπούσουλας της Αρχιεπισκοπής μεταστράφηκε; Για τους φίλους των Αγίων Ισιδώρων πρόκειται για σκόπιμα, κακοήθη και δόλια σχέδια των εχθρών του ναού που εκπέμπουν φθόνο και ζήλια για την επιτυχία του. Στο ίδιο φόντο θεωρούν ότι επεξεργάζονται σενάρια και παίζονται παιχνίδια που αφορούν την προσεχή διαδοχή του 84χρονου Ιερώνυμου στον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Για την ώρα και επί της ουσίας απαγορεύεται στον παπα-Δημήτρη να λειτουργήσει στον Ναό των Αγίων Ισιδώρων.

Οι στενοί συνεργάτες του λένε ότι ο ίδιος προσεύχεται με παρρησία και παρακαλεί με δάκρυα τον Θεό να του φανερώσει τον τρόπο που θα κρίνει και θα αποφασίσει. Αγνωστες όμως οι βουλές του Κυρίου. Η επικρατέστερη και πιο ρεαλιστική εκδοχή, επί του παρόντος, είναι να επιστρέψει, σύμφωνα με τη συνέπειά του, στον Ναό του Αγίου Γεωργίου στου Ζωγράφου. Πιθανότατα θα τον ακολουθήσουν εκεί τα ρασοφόρα πνευματικά του παιδιά και η πλειονότητα των πιστών που συνέρρεαν στο παρεκκλήσι του Λυκαβηττού. Δεν λείπει στον παπα-Δημήτρη το φρόνημα και ο ζήλος για τους ελκύσει οπουδήποτε.

Εκεί, στην εκκλησία επί της οδού Νίκου Καζαντζάκη, ίσως περιβληθεί από τη θρησκευτική αύρα τού παραλίγο «αφορεσμένου μεγάλου συγγραφέα συμπατριώτη του. Ωστε να ανθίσει και πάλι η μυγδαλιά του φτωχούλη του Θεού». Για έναν ευσυγκίνητο άνθρωπο που διαρρηγνύει ανυπόκριτα τα ιμάτιά του δεσμευόμενος από καρδιάς πως αν λέει ψέματα θα πετάξει το πετραχήλι, δεν μένει ως ώθηση παρά άλλη μία ρήση του Καζαντζάκη. Αυτή που λέει «σα δεν φτάσει ο άνθρωπος στην άκρη του γκρεμού, δεν βγάζει στην πλάτη του φτερούγες να πετάξει».

Ειδήσεις σήμερα:

Ποινική δίωξη στον συνταγματάρχη για τις ληστείες σε τράπεζες με ψεύτικη χειροβομβίδα

Η Ψηφιακή κάρτα Εργασίας φέρνει μείωση ασφαλιστικών εισφορών - Τι ανακοίνωσε ο Κωστής Χατζηδάκης

'Eρχονται ισχυρές καταιγίδες αύριο το βράδυ στην Αττική - Νέα σύντομη αλλά ισχυρή κακοκαιρία