Ο «Φυλακισμένος της Διπλανής Πόρτας» στο Θέατρο Ιλίσια

Με θεατρική παρτενέρ την Κατερίνα Λέχου, με την οποία συνεργάζεται για πρώτη φορά, υπόσχονται άφθονο γέλιο με αφορμή τα προβλήματα που μας απασχολούν σήμερα: την αλλοπρόσαλλη ζωή στη μεγαλούπολη, τις οικογενειακές σχέσεις, την ερωτική αντιζηλία, την οικονομική ανασφάλεια, τον θυμό και την αγανάκτηση που μας κατακλύζoυν, όλα αυτά που μόνο το γέλιο μπορεί να τα ξορκίσει και να μας χαρίσει ξανά την αισιοδοξία.

Μαζί με τον Γρηγόρη Βαλτινό και την Κατερίνα Λέχου, συμπρωταγωνιστούν και η Υβόννη Μαλτέζου, ο Κώστας Φλωκατούλας, η Αλεξάνδρα Παντελάκη, η Φωτεινή Ντεμίρη και ο Στάθης Νικολαϊδης σε σκηνοθεσία-μετάφραση-μουσική επιμέλεια Γρηγόρη Βαλτινού, σκηνικά-κοστούμια Γιώργου Πάτσα και φωτισμούς Μελίνας Μάσχα.

O Νηλ Σάιμον, συγγραφέας των μεγαλύτερων επιτυχιών του Μπρόντγουαίη έχει γράψει τριάντα τέσσερα θεατρικά έργα, τα οποία έγιναν όλα κινηματογραφικές ταινίες, σε σενάρια του ίδιου.

Εχει τιμηθεί πολλές φορές με βραβεία Τόνι, Εμμυ, Πούλιτζερ, Χρυσές Σφαίρες και γενικά έχει σαρώσει σε όλα τα κινηματογραφικά και θεατρικά βραβεία (Writers Guild of America Award, Drama Desk Award, Outer Critics Circle Award κ.α) καταφέρνοντας πάντα να ταξιδεύει τον θεατή από το γέλιο στο δάκρυ, σε όλη την γκάμα των ανθρώπινων συναισθημάτων, με τρυφερότητα κι αστείρευτο χιούμορ. Όπως έχει πει ο Τζακ Λέμον γι΄αυτόν «ο Νηλ, έχει την ικανότητα να πλάθει χαρακτήρες. Οι ήρωές του, ακόμα κι αν είναι σκάρτοι, ή αποτυχημένοι, ακόμα και με τα λάθη τους, είναι ανθρώπινοι. Δεν είναι εντελώς καλοί, ή εντελώς κακοί, είναι άνθρωποι σαν κι εμάς…»

Ο ίδιος ο Νηλ Σάιμον, λέει για τη σχέση του με την κωμωδία: «Όταν ήμουν παιδί, σκαρφάλωσα σε μια μάντρα για να δω λαθραία την προβολή μιας ταινίας του Τσάρλι Τσάπλιν. Γέλασα τόσο πολύ, που έπεσα κάτω και άνοιξα το κεφάλι μου. Με πήγαν στον γιατρό, καταματωμένο και σκασμένο στα γέλια! Η άποψη που έχω για την απόλυτη επιτυχία μιας κωμωδίας, είναι ακριβώς αυτή: να κάνω το κοινό να πέσει στο πάτωμα, σπαρταρώντας από τα γέλια τόσο πολύ, που κανα-δυο να λιποθυμίσουν κιόλας…»